Σαλός καθώς ήταν ξεθύμαινε,λιμάρoντας
τα γαμψά του νύχια--ελλείψει δοντιών—αργά το βράδυ,καθώς
περνούσαν οι συλλέκτες πυροκροτητών,και οι αυτόκλητοι ωτακουστές των τροπαρίων περί της Αναστάσεως του Σωτήρος,έστριβε εγκαίρως από την
κεντρική οδό, πριν οι επιβάλλοντες την
τάξη απομονώσουν όλα τα
κακοποιώς εγκαταβιούντα στοιχεία πέριξ των πεζοδρομίων,άραξε τότε στον αγαπημένο
του καφενέ,«όλα είναι διάκοσμος σε
άνευ νοήματος συνηθειών,με την ίδια προσμονή αγοράζουμε μάσκες και λαμπάδες και το βράδυ της
ανάστασης δεν διαφέρει ουσιαστικά από την τελευταία κραυγή της αποκριάς:την
καύση του καρνάβαλου,τι ζωντανό υπάρχει σ’
αυτό που κρατάμε ως συνήθεια εκτός από μια κίνηση φυγής από μια φριχτή
πραγματικότητα;»Ο σαλός στάθηκε δίχως
δόντια,δεν μπορούσε εκ γενετής
να δαγκώνει και αν δεν μπορείς την
σήμερον να δαγκώνεις
δεν υπάρχεις.
(υπόμνημα στο 48ο κεφάλαιο των σημειώσεων εκατό ημερών του Ν.Γ Πεντζίκη)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου