ΕΛΕΓΧΟΣ ΠΟΣΟΤΗΤΟΣ ΚΑΥΣΙΜΩΝ

Μαινομένην κλύδωνι,

ψυχοφθόρω,

Δέσποτα Χριστέ,

τῶν παθῶν τἠν θάλασσαν

 κατεύνασον,

καὶ ἐκ φθορᾶς,

ἀνάγαγέ με

ὡς εὒσπλαγχνος.                       Ὡδὴ στ’ τοῦ πλάγιου α’

Lat 05deg 52’N

Long 080deg 13’E

ΟΡΑΣΗ

Γινόμαστε αγνώμονες 

μα λιγοστεύοντας

την αυτάρκεια του νου

φτάνουμε στην όραση

ΟΔΗΓΙΕΣ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗΣ ΣΕ ΧΩΡΟ ΑΓΚΥΡΟΒΟΛΙΑΣ

Κρυμμένοι πετροβολάνε,

δεν έχουν πρόσωπο

πίσω απ'τις αναρίθμητες στρώσεις του χρόνου

και όταν ψαχουλεύουν παλιές φωτογραφίες

με τρεμάμενα τυφλά δάχτυλα

επιχειρούν την νοσταλγία

ΜΟΝΟ ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ ΣΕ ΠΟΙΟ ΣΩΜΑ

Όταν κοιτάς

δεν βλέπεις αυτό

που φαίνεται

ούτε αυτό 

που είσαι

βλέπεις 

αυτό 

που θα γίνεις

IDIOT

Δι’  ὧν τις ἁμαρτάνει,διά τούτων κολάζεται.

ΣΟΦ.ΣΟΛ.ΙΑ’,16

Φιλούν φωτιά στα σπλάχνα

μα για να κάψουν τον κόσμο

σμιλεύουν επιμελώς το χάος

και η φιλανθρωπία αρωγός

στα σκοτεινά τα σχέδια τους

«σε καταστρέφω και ύστερα σε σώζω»

λέγουν βγαίνοντας απ’τα παράθυρα

και είναι μόνοι στο  να διαφωνήσουν

με όσα λένε

η δημοκρατία αγγίζει το κράσπεδο της παντοδυναμίας τους

με νεύμα απελπισμένης κατάφασης

ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΗ ΛΟΓΩ ΚΥΚΛΩΝΑ

Οἱ ποιητές κι οἱ φιλόσοφοι

κηλίδες ἀνώφελες

και γύρω τους ἡ ἐρημιά

 ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ

κ

Είπε άφρων

   με την καρδιά του

ότι δεν υπάρχει θεός

ένα φως κίτρινο διαχύθηκε

στο νερό δεν καθρεφτίζεται τίποτα

λάσπη μονάχα

μια ακτίς παρήγορου φωτός μονάχα 

ήρθε αργά

 drifting

λόγω τροπικού κυκλώνα

Η ΟΠΛΗ ΤΗΣ ΣΥΝΤΡΙΒΗΣ

ἡ αφοσίωση θέλει ὃλο το αἷμα ,Καροῦζος Νίκος

Κυριευμένοι είμαστε

στο θάμπος

η απώλεια

του βαθύτερου εαυτού

δεν ενδιαφέρει

την πρόστυχη αδράνεια της όρασης

γίναμε

μυρμήγκια  του θέρους

γυρεύουμε την μυλόπετρα,

την οπλή που θα μας συντρίψει

                                                                       

ΔΙΑΠΕΡΝΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΥΓΡΗ ΑΠΕΡΑΝΤΟΣΥΝΗ

Η καθημερινή τύρβη επιτείνει το πρόβλημα της όρασης.

Στον ανοιχτό ωκεανό ο χρόνος μαραίνεται σε μάταιη προσμονή

Μια αχλή πρωινή που εμποδίζει την θέαση του ορίζοντα.

Στο ΑΡΧΕΙΟΝ αναφέρεται ότι η ηρωίδα ήταν αδύνατον να βάλει σε τάξη τα αισθήματά της

καθώς αλλάζουν από μέρα σε ώρα σε στιγμή χωρίς στην επέκταση στην επέκεινα ζωή.

Πιο κάτω γράφει  εξ αφορμής τον χαμό ενός προσφιλούς  της προσώπου

‘’κανένας δεν χάνεται

οι πάντες κάπου υπάρχουν’’

Έτσι ταξιδεύουμε και εμείς τον σύντομο βίο

διαπερνώντας την υγρή απεραντοσύνη

και εκλαμβάνοντάς την μονάχα ως καθρέφτισμα και αντανάκλαση του ουρανού.

ΠΟΛΛΑ ΧΙΛΙΟΜΕΤΡΑ ΝΥΧΤΑΣ

Μα η αγάπη συνάζει τα πριν διεστώτα

και γω επόθησα

μεσ'το σκοτάδι

λίγο φως ανέσπερο

ΜΗΤΕ ΟΙ ΣΑΡΚΕΣ ΠΕΙΘΑΡΧΟΥΝΕ

Μεγάλη ψευδαίσθηση τούτο το σώμα

το λέω δικό μου κι έχω την ευθύνη του

όμως τα κόκαλα δεν πειθαρχούνε πάντα

μήτε οι σάρκες

Στ. Χαρκιανάκης

Κάποια πρόχειρα αναχώματα αρκούν για αρχή

Ἐξέλιπον αἱ  ἡμέραι μου,

ὡς ἐνύπνιον εγειρομένου

ΜΕΓΑΣ ΚΑΝΩΝ

ΑΠΟΝΤΕΣ

Σε λίγο αν κοιτάξεις λυπημένος το βράδυ

στον ουρανό ψηλά

θά’μαι ένα χαζό παιδικό άστρο

που όλο θα πέφτω

Ίσως κάνω λάθος που θέλω να γράψω για να κρατηθώ,

είναι ίσως γιατί νομίζω πως δεν πρόλαβα να πω Ευχαριστώ

κι αντί για πεφτάστερο που πρέπει να γίνω και να χαθώ

σαν άνθρωπος αντίθετα ακόμη να σκέφτομαι

και να θέλω ρόδο αγάπης να γίνω

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΩΓΟΥ,ΑΠΟΝΤΕΣ

ΘΕ'Ι'ΚΟΣ ΣΠΙΝΘΗΡΑΣ

Ὁ κόσμος δέν τή χωροῦσε τέτοιαν ἀπόγνωση

Και κανένας θεός δέν  ἒβγαζε σπινθήρα.

Ν.ΚΑΡΟΥΖΟΣ,Ὁ μειλίχιος τρόπος τοῦ Βαρβαρόσσα