ΤΡΑΓΩΔΙΑ

Ἡ συνείδηση,ὡς δυναμική τοῦ ἐγῶ,οὐσιώνει τό πέραν τοῦ ἐγὼ ὡς συγκρουσιακή συνιστώσα του,εἶναι ἡ προνύμφη τῆς ὓβρης ποὺ ὑφαίνει τὸν ἱστό τῆς τραγωδίας.

 

ΕΚΤΩΡ ΚΑΚΝΑΒΑΤΟΣ,ΒΡΑΧΕΑ ΚΑΙ ΜΑΚΡΑ-ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ/ΓΛΩΣΣΑ ΚΑΙ ΛΟΓΟΣ,ΣΕΛ.76-ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΓΡΑ 2005

 

Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΜΕ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ

 

 

 

…γιά νὰ ζήση κανένας πρέπει νὰ σπάσει τή μοναξιά του,πρέπει νά ἀποθάνει γιά νά εἶναι  μαζί μέ τους νεκρούς,ὂχι νά ἀποθάνει αὐτοχειριαζόμενος  καί τά λοιπά.Νά παραιτηθεί ἀπό τό ἐγώ γιά νά δεῖ τή ζωντάνια τῶν πεθαμένων.Αὐτό τό πράγμα ἐξασφαλίζει μιά ἐνότητα μεγἀλη,στό Ἁγιονόρος ἢ ὁπουδήποτε ἀλλοῦ θέλεις.Ἡ ἀγωνία τους στή Δυτική Εὐρώπη εἶναι ἀλλιώτικη.Μιλᾶν,γράφουν,κάνουν διάφορα,ὲχουν βιομηχανίες,ἀνακαλύψεις ἰατρικές,κ.τ.λ.ἀλλά ὃλα αὐτά ἐπί ματαίω,γιατί δέν μπορεῖ νά βγεῖ ὁ ἂνθρωπος ἀπό τό καβούκι του ἐκεῖ νά δεῖ τόν ἂλλον.Ἒχει ἓνα σχετικό ρητό ὁ Χαρκιανάκης σ’ἓνα βιβλίο του:¨Ἡ μοναξιά δέ λύνεται παρά μόνο μέ τό θάνατο¨.Τί σημαίνει αὐτό;Ἀκόμα κι ἂν παραιτηθεῖς ἀπ’ὃλα δέν τελειώνει ἡ μοναξιά παρά μόνο μέ τόν θάνατο.Ἀλλά αύτό σημαίνει καί κάτι ἂλλο,τήν ἀπόγνωση.Ὂμως ἐάν παραδεχθοῦμε τόν θάνατο ὡς ζωή,ὡς συνέχεια ζωῆς,τά πάντα ἀλλάζουν.

Ν.Γ Πεντζίκης,συνέντευξη στον Θανάση Γεωργιάδη

Περιοδικό Ο ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ,ΤΕΎΧΟΣ ΠΡΩΤΟ,Ιούνιος 1987

 

 

 

ΣΥΝΤΡΙΒΗ

συνετριβειν

και κατέφυγα στην  παρηγορο

 προσευχη

Η ΤΥΦΛΩΣΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

 

…τὸ μυστήριο τῶν διαπροσωπικῶν σχέσεων θὰ παραμείνει γιὰ μένα ἂλυτο ὡς τὸ τέλος τῶν ἡμερῶν μου,τέλος ποὺ ἢδη πλησιάζει.Ἒχει ἐνισχυθεί μέσα μου ἡ συνείδηση ὃτι ὃλοι ἐμείς οἱ ὰνθρωποι στὸν ἒνα ἢ τὸν ἂλλο βαθμό εἲμαστε  τυφλοί.Βλέπουμε κάποιο μέρος τῆς παγκόσμιας ζωῆς καὶ βασιζόμαστε στὶς κρίσεις μας ἀπό τὴ «μερική»αὐτή θεώρηση.Ἡ μερική,ἀτομική αύτή θεώρηση κυριεύει τὸν ἂνθρωπο τόσο ἰσχυρά,ὣστε νὰ μὴν μπορεῖ νὰ κρίνει διαφορετικά,παρὰ βασιζόμενος στὴ δική του ἀντίληψη ἢ,ὃπως εἶπα,θεώρηση τῶν πραγμάτων.Ὡς συνέπεια τῆς χαρακτηριστικῆς σὲ ὃλους μας τυφλώσεως ὃλοι ἀνεξαιρέτως δὲν κατανοοῦμε πότε πληγώνουμε τοὺς ἂλλους ,πότε καταστρέφουμε τὴ ζωή τους,πότε κρίνουμε γι’αὐτοὺς σύμφωνα μὲ τὴν ἀντίδραση ἐκείνη  ποὺ ἀποδείχθηκε συνέπεια ἲσως κάποιας δικὴς μας ἐνέργειας.Γνωρίζουμε ὃτι στὴ βάση τῆς προσωπικῆς μας συνείδησης βρίσκεται ἡ ἐπιθυμία τοῦ ἀγαθοῦ,ἡ ἀναζήτηση τῆς τελειότητας,καὶ κινούμενοι άπό τὴ βεβαιότητα γιὰ τὸ δίκαιο τῆς ἀναζητήσεώς μας τείνουμε ἀθεράπευτα νὰ δικαιώνουμε τοὺς ἲδιους τοὺς ἑαυτούς μας.Καὶ αὐτό ἀποτελεί κοινὴ ἀρρώστια ὃλων μας.Ἀπό αύτό προέρχονται οἱ ἂλυτες συγκρούσεις σὲ ὃλο τὸν κόσμο.Ἂλυτες ,γιατί ὁ καθένας δικαιώνει τὸν ἑαυτό του ἀπορρίπτοντας τὴ δικαιοσύνη τοῦ ἂλλου ποὺ στέκεται ἀπέναντί του.

 

Γράμμα 36,Το μυστήριο τῶν διαπροσωπικῶν σχέσεων καὶ ἡ ἀνθρώπινη τύφλωση.

 

 

Ἀρχιμανδρίτου ΣΩΦΡΟΝΙΟΥ(Σαχάρωφ)-ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΣΤΗ ΡΩΣΙΑ

ΕΚΔΟΣΗ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΤΙΜΙΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ,ΕΣΣΕΞ ΑΓΓΛΙΑΣ  2009