ΝΙΚΗ

 

Α,πονηρέ χρόνε

εγκλωβισμένε

στο δέρμα

στα νύχια

στα μύχια των ονείρων

δεν αντιλήφθηκα στην θέα

το αρχέγονο ζώο που τρέχει

προς θέωση

μιμούμενον τα θηρία

σε οπές

και σε νησίδες άγονες αλμύρας

μονάχα πυροδοτούμενη θλίψη και ανέχεια

στον απέραντο επίπεδο ορίζοντα

δεν είδα τις προσευχές

δεν είδα τους ιδρώτες

 

Στις αγρυπνίες έκλεισα τα μάτια

είδα στου ήλιου το χρώμα

την έκθαμβη απολυτότητα του θανάτου

Α,πονηρέ χρόνε

Για 25 χρόνια νεκρός άταφος ο γέροντας

και σήμερα σε νίκησε

 

Εκοιμήθη εν Κυρίω, το πρωί  στις 9 Μαίου 2019 στο Ιερό Κοινόβιο Ευαγγελισμού της Θεοτόκου στην Ορμύλια της Χαλκιδικής ο αρχιμανδρίτης γέρων Αιμιλιανός,προηγούμενος της ιεράς μονής Σίμωνος Πέτρας Αγίου Όρους.

ΤΟ ΥΠΕΡΟΧΟ ΑΡΩΜΑ ΤΗΣ EGLANTINA

Η Eglantina αναπαυόταν στη γωνιά του δρόμου,αριθμός 540

δεκαεννιά ανάσες είχαν απομείνει πριν ακουστεί ο κρότος

στην αρχή υπήρξε πόνος

λίγο έντονος

ύστερα η απορία των θανόντων

και μετά μια λευκή νύχτα που καιροφυλαχτώντας

μπούκαρε απ'τις ανοιχτές πληγές

τότε άρχιζε των εκδορέων η δουλειά

αφού πληρώνονταν καλά

αφαιρούσαν μεθοδικά την πηχτή ακόμη πλησμονή,κλείνοντας όλους τους πόρους

το φως ήταν άχρηστο σ'αυτή την ακινησία

το ίδιο και οι ανανήψεις

όταν ανοίγονταν πλήρως η μέσα καρδιά

όλες οι αρνήσεις που συγκρατούσαν τους αρμούς

απελευθέρωναν το άρωμα

που είχε αποκτηθεί κατά την τελευταία  εκπνοή.

(Δημοσιευμένο στο  περιοδικό Πνοές λόγου & τέχνης,τεύχος 46-47)

EΡΓΑΣΙΑ ΡΟΥΤΙΝΑΣ

Η δουλειά τους είναι η απογραφή

χωρίς περιγραφές των προσώπων 

Διαχωρίζουν

  διαμελισμένους από δώ

 κακεντρεχείς από κεί

Πιο πέρα ένας μεγάλος σωρός με τα απολεσθέντα για τον κλίβανο

 

Σήμερα,

μας καταχώρησαν στους

Επιβιώσαντες.

200 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ

Ο ποητής χτυπημένος από το φως της επανάστασης εμόρφωνε μια στάση ελληνικής ζωής θεμελιωμένη στην εθνική αυτάρκεια,εμψυχωμένη από την ακίνητη απόφαση της θυσίας και κατάφορτη από αγαθές ελπίδες,που φτάνει να τις φυλάγει και να τις σώζει εσαεί η κάθαρση του τραγικού αισθήματος,από την άλλη μεριά η ζωή ετράβαγε το δρόμο της.Ο ρομαντισμός της Εσπερίας έμπαινε στην καπνισμένη χώρα από τη μεγάλη πύλη καμαρωτός και επίσημος σα γαμπρός.Η υπερβολή,η φανφαρονιά και η ευκολία,οι κροκόδειλοι,οι γύπες και οι τυμβωρύχοι.Οι σεληνομανείς,οι λυκοκέφαλοι και οι προβατόσχημοι,οι γλωσσαμύντορες και οι σαβανομένοι θα κατακλύσουν την Εκκλησία και την Αγορά.

 

 

Αναφορά στον Διονύσιο Σολωμό

 

Λιαντίνης Δημήτριος-ΧΑΣΜΑ ΣΕΙΣΜΟΥ,Ο ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ

Copyright by D. Liantinis  ΑΘΗΝΑ,2000

Η ΥΠΑΡΞΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΗΡΕ ΚΑΜΙΑ ΜΟΡΦΗ

Νόμιζαν ότι είχα πεθάνει.

Με ξάπλωσαν ανάσκελα μέσα σε ένα μεγάλο

  ψηλοτάβανο φέρετρο.

Κατά μήκος του φέρετρου υπήρχε ένα χαμηλό χώρισμα

   που έδινε την εντύπωση

   πως το φέρετρο ήταν δύο θέσεων.Εγώ,καθώς κοιτούσα

 το καπάκι

  που βρισκόταν αρκετά ψηλά,δίνοντας την εντύπωση

  πως δεν το είχαν κλείσει

  κανονικά ακόμη,κατάλαβα πως βρισκόμουν στο

  αριστερό μισό του φέρετρου,ενώ

  στα δεξιά μου το άλλο μισό ήταν άδειο.

Αυτό ήταν ανακουφιστικό:μπορούσα πια με ασφάλεια

  να είμαι μόνος,χωρίς την απειλή

 κάποιος ν'απευθυνθεί σ'εμένα.

Ήταν ήσυχα και τακτοποιημένα εδώ μέσα,και το λίγο φως

 που γλιστρούσε από έξω ήταν πολύ ταιριαστό.

Δεν ένιωθα τίποτε,κανέναν πόνο σε οποιοδήποτε σημείο

 του σώματος,

  καμιά επιθυμία και κανένα αίσθημα,δεν έχω βάρος,

  ταξιδεύω αλλά είμαι ακίνητος.

Ήμουν ένα νεκρό σώμα που ακόμη δεν είχε αρχίσει να σαπίζει,

  ενώ μέσα του ακόμη απόμενε κάτι σαν αντιληψη,σαν

 σκέψη,σαν ανάμνηση,

  σαν διορατικότητα,κάτι σαν τρυφερή απουσία ή ψυχρή απουσία.

Ήταν ένα αίσθημα μακαριότητας που εκπορευόταν γύρω μου από το κενό,

  και ιδιαίτερα από το άδειο μισό που βρισκόταν δεξιά μου.

Αλλά όσο περνούσαν οι στιγμές,το άδειο μισό έδινε όλο και λιγότερο την εντύπωση

  του κενού και γινόταν μια παρουσία κακή και αόρατη που διαπερνούσε τα μόρια

  της μακαριότητας και και τα μετέβαλλε σε μια ατμόσφαιρα δυσφορίας που έφραζε

  και τους τελευταίους πόρους από τους οποίους ανάσαινα.

Τι ήταν αυτό δίπλα μου;Ποιός ήταν;Γιατί  δεν μπορούσα να τον δω;Γιατί με έβαλαν

  στο ίδιο φέρετρο με κάποιον άλλον;

Και γιατί αυτός φαινόταν τόσο δυνατότερος από μένα;

Απάντηση:η σκοτεινή πλευρά μου,

 η ύπαρξη που δεν πήρε καμιά μορφή του Εγώ,που δεν υλοποιήθηκε με κανέναν

  κοινωνικό ρόλο.

Κάποια στιγμή το αόρατο μέ άγγιξε μόνο για μια στιγμή και μ'άφησε να καταλάβω πως ήταν ο σκοτεινός μου εαυτός από τον οποίο έπαιρνα την αδιέξοδη ενέργειά μου

  και τη διαμόρφωνα σε ρόλους αποδεκτούς

και αποδοτικούς.

Τώρα,εκείνος που είχα εκμεταλλευτεί και είχα αφήσει φυλακισμένο κι αθέατο,

  ήρθε η ώρα

  να κυριαρχήσει πάνω μου και να με διαχειριστεί από τώρα και στο εξής

  έτσι όπως αυτός θέλει ή χρειάζεται.

Από την συλλογή του Βαγγέλη Αθανασόπουλου "Προετοιμασία ταφής"

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ,2012

ΔΙΑΚΙΝΔΥΝΕΥΟΝΤΑΣ

Ἂν θά ἒπρεπε νά ἱστορίσω τή Θεία Πράξη τῆς Δημιουργίας,τότε στή "χειρονομία"τοῦ Χριστοῦ θά ἀπέδιδα τραγικό χαρακτήρα.Ὁ Θεός δημιούργησε τόν κόσμο,καί κυρίως τόν ἂνθρωπο,διακινδυνεύοντας.Καί ἐγώ, βλέποντας τόν ἐρχομό τοῦ Χριστοῦ στή γῆ,στοχάζομαι καί τή θεία αὐτή διακινδύνευση στά προσιτά σέ μένα ὃρια. Ὰν ὁ ἂνθρωπος εἶναι πραγματικά ἐλεύθερος ὡς εἰκόνα καί ὁμοίωση τοῦ Θεοῦ,τότε ὁπωσδήποτε σκεφτόμαστε ὃτι ὁ Θεός "ἐν ἁρχῆ" δημιοῦργησε μία καθαρά δυναμική κατάσταση,καί ὃλα ὃσα ἒπειτα ἀκολουθοῦν ὡς μοίρα τοῦ Ἀνθρώπου δέν ἐξαρτώνται πλέον μόνο ἀπό τόν Θεό-Δημιουργό,άλλά καί ἀπό τήν ἐλευθερία τῆς ἀνθρώπινης ὑπάρξεως.Ὁ καθένας ἀπό μᾶς εἶναι ἐλεύθερος νά συμφωνήσει  μέ τό Θεό,νά ἐνωθεῖ μαζί Του μέ τήν ἀγάπη,ἢ βεβαίως νά τόν ἀπορρίψει καί ἀφελῶς νά στραφεῖ σέ ἀναζητήσεις ἂλλης ζωῆς:"Ἀφελῶς",διότι ἒξω ἀπό τή Θεική Ἀρχή δέν ὑπάρχη ζωή.Συνεπῶς,στήν ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου ἒγκειται ἡ τραγικότητα ὃλης τῆς ἱστορίας τοῦ κόσμου.

 Καί ὁ Θεός ἀναμφίβολα προεῖδε τήν Τραγωδία αὐτή,τή μελέτησε μέσα στήν αἰωνιότητά Του.

 

Σωφρόνιος Σαχάρωφ,γράμμα στην ἀδερφή του Μαρία,The Old Rectory,Χριστούγεννα 1968-69

Απ'το βιβλίο ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΣΤΗ ΡΩΣΙΑ,ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΤΙΜΙΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ ΕΣΣΕΞ ΑΓΓΛΙΑΣ 2009