ΜΑΡΑΜΠΟΥ

Απόγεμα ο Μαραμπού°έπιασε εδώ το καράβι του °έρχεται από την Αυστραλία.Φοράει μιά μαβιά φανέλα ως το λαιμό.Δεν έχει ρούχα,παρά τα καλοκαιρινά του,λέει.Αυτός είναι ταξιδιώτης στ'αλήθεια.

Μιλάει για τα νησιά Κόκο,κάτοικοι λιγότεροι από εκατό,όπου άραξαν για να νοσηλέψουν έναν θερμαστή που τον χτύπησε στο χέρι μιά σταγόνα μαζούτ(μια μικρή σταγόνα, λέει,τινάζεται με τόση πίεση που μπορεί να σου κόψουν το χέρι).Είναι ένα αξεδιάλυτο μείγμα μύθου καί αλήθειας αυτός ο άνθρωπος,καθώς μιλά ψευδίζοντας ή μ'έκείνον το συρτό τόνο απαγγελίας.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ ΜΕΡΕΣ,11-02-1956

(Αναφορά στον Νίκο Καββαδία)

ΤΕΛΕΙΑ ΑΓΑΠΗ

Αἱ μὲν ἐντολαὶ τοῦ Κυρίου διδάσκουσιν ἠμᾶς τοῖς μέσοις εὐλόγως χρήσασθαι πράγμασιν.Ἡ δὲ εὒλογος τῶν μεσῶν χρῆσης τὴν τῆς ψυχῆς καθαίρει κατάστασιν.Ἡ δὲ καθαρά κατάστασις τίκτει τὴν διάκρισιν,ἡ δὲ διἀκρισις τίκτει τὴν ἀπάθειαν,ἐξ ἧς τίκτεται ἡ τελεία ἀγάπη.

ΑΓΙΟΥ ΜΑΞΙΜΟΥ ΤΟΥ ΟΜΟΛΟΓΗΤΟΥ,ΚΕΦΑΛΑΙΑ ΠΕΡΙ ΑΓΑΠΗΣ,ΕΚΑΤΟΝΤΑΣ Δ’ 

ΕΡΟΤΑΣ

Καί μ' ερωτάς

με τη σιωπή σου μ'ερωτάς:

Μα γίνεται να υπάρξει

έρωτας

μ'όλα τά όμικρον της πνιγμονής

που σέρνει ο όρος

και τό όριο;

Γίνεται να υπάρξει έροτας,

βρόχος κλειστός

να φαρμακώνει τόν αέρα της ψυχής;

Με τη σιωπή μου απαντώ

Άλλο της ουρλιαχτό δεν έχω

ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ,ΡΗΜΑΤΑ-ΑΓΡΑ,2009

ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΧΑΡΑΚΩΜΑ

Μὲ τὸ λεξιλόγιο τῆς ἀγάπης προσπάθησα

να σοῦ ἐξηγήσω.Ἀλλὰ ἦταν βαριὰ κακοκαιριά κι

ἂγριοι ἀνεμοι σαρῶναν τὴ φωνή μου.Κατέφυγα

 τότε στὴν παρασημαντικὴ τῶν φυτῶν καὶ τῶν λουλουδιῶν:

τὴ φούξια,τὸ κυκλάμινο,τ'ἀσπράγκαθο,

το γιασεμί,τὸ ρείκι.Παρ'ὃλ'αὐτά,ἒχανα συνεχῶς ἒδαφος

 κι ὑποχωρώντας ἒφτασα στὸ τελευταῖο χαράκωμα,τὴ σιωπή.

Σπύρος Τσακνιᾶς,ΧΑΜΗΛΟ ΒΑΡΟΜΕΤΡΙΚΟ-στιγμή 1987

ΤΟ ΠΑΝΤΙΜΟ ΝΟΜΙΣΜΑ

Δίχως να ξέρω από φυλακή των αισθήσεων

ξεκινώ να καταστείλω τις λοιμώξεις,

 πανάρχαιες οδηγίες

 χαράσουν:

 να βγείς απ'την απώλεια 

σαν σαλός

χωρίς κοινωνική περιβολή

γυμνός και απένταρος

και έχοντας στο χέρι

το πάντιμο νόμισμα

για να περάσεις απέναντι.

ΑΠΟΣΤΕΙΡΩΜΕΝΗ ΕΜΦΙΑΛΩΣΗ

Του σώματός σου ο χρόνος υποθηκευμένος σε αποστειρωμένη εμφιάλωση.Ένα συνεχές ληξιπρόθεσμο.

ΜΑΝΟΛΗΣ ΠΡΑΤΙΚΑΚΗΣ,απ'το βιβλίο "Ο μεγάλος ξενώνας"ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ,2006

ΑΠΟ ΜΗΧΑΝΗΣ ΘΕΟΣ

Ήρθε η ώρα των τρυφερών αποφάσεων:

Να κόψουμε τις φλέβες μας;

Να πιούμε ένα ποτό με την παρέα;

Θα μπορούσαμε και να τα σπάσουμε όλα,

Πιάτα,ποτήρια,ανθοδοχεία...

Θα μπορούσαμε να κάνουμε ένα μπάνιο

Με άλατα σκορπιού και κρύας λάβας.

Κλειστή η μύτη,μέσα τα κεφάλια.

Θα μπορούσαμε και ν'αρπάξουμε το φεγγάρι

Να το γεμίσουμε φιλιά,

Που έλειπε καιρό και ξαναπέρασε.

Κι έχει κουράγιο να κοιτά προς το σπίτι μας.

ΔΗΜΗΤΡΑ Χ. ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ,ΕΛΑΧΙΣΤΑ ΠΡΙΝ-ΝΕΦΕΛΗ,2005

ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ

H αυτοχειρία δεν στρέφεται μόνο στο σώμα,όσο και αν οπλίζοντας το χέρι στοχεύεις κατ'ευθείαν στο κέντρο της ζωτικότητας εμποδίζοντας την απρόσκοπτη ροή του αίματος.

Είναι ένα τυπικό τελετουργικό τέλους/αφανισμού Kάθε επιθυμητή τέτοια πράξη δεν προσεγγίζεται μονάχα δια της συμβατής βίας επί της βιολογικής μας υπάρξεως.

Yπάρχει μεγαλύτερη βαρβαρότητα που κατατρώγει αόρατα τον άνθρωπο παρατείνοντας την επιβίωση στην πλήρη της αθλιότητα.Aυτή η αυτοχειρία επί ψυχολογικού ή επί πνευματικού επιπέδου.Aυτή η φόνισσα του προσώπου:το ανυπόστατον.

Tο μόνο τέλος που έχει για μας υπόσταση

 είναι η εν Χριστώ αγαπητική προσφορά

του ταλαίπωρου σώματος της αμαρτίας ημών.

ΙΕΡΗ ΣΑΡΚΟΦΑΓΙΑ

Ἒγιναν κρίματα καί βάρυναν πολύ,κι ὃ,τι πονά, γιά πάντα ἐδώ,γιά πάντα μένει,κακό φιλί,γιά πάντα τό κακό σημάδι του,παραφροσύνη δίχως γυρισμό,φοβέρα σκιάζει,

μιά ἱερή σαρκοφαγία πού ἐξαντλεί.

ΤΖΕΝΗ ΜΑΣΤΟΡΑΚΗ,απ'το βιβλίο "Μ'ένα στεφάνι φώς"ΚΕΔΡΟΣ,1989

ΣΤΟΝ ΤΟΠΟ ΤΟΥ ΥΠΝΟΥ

Ας γκρεμίσουμε

τις χάρτινες μάσκες

τώρα που οι φύλακες

νικημένοι

στροβιλίζονται

στον ίδιο τόπο

του ύπνου

χωρίς βάρος

ας κοιτάξουμε

μέσα απ'τις στάχτες

τις

φθονερές λέξεις:

μέλι,ψωμί ,

φώς

που ρέει

 πίσω

στην βορινή όψη

ΟΙ ΡΙΖΕΣ

Οἱ ποιητές,ἂν εἶναι καλή ἡ ποίησή τους,ἀντλοῦν ἀπὸ μιὰ πείρα τῆς ζωῆς,καταποντισμένη πολύ βαθιά,ποὺ ὃλοι μας,μικροὶ καὶ μεγάλοι ,τὴν ἒχουμε μέσα μας`πόσο τὸ νιώθουμε αὐτό,δὲν τὸ ξέρω.Αὐτές εἶναι οἱ ρίζες ποὺ τοὺς κάνουν νὰ ἐπικοινωνοῦν μαζί μας.
Τὶ μορφές,τί φορέματα θὰ πάρει αὐτή ἡ κοινή πείρα,ἡ κοινὴ αἲσθηση τῆς ζωῆς,σὲ μιὰ ἱστορική στιγμή,κανείς δὲ μπορεῖ νὰ τὸ πεῖ.Ἐξαρτᾶται,νομίζω,ὂχι μόνο ἁπὸ τὴν ἰδιοσυγκρασία τοῦ ἀτόμου ποὺ ἐκφράζεται,ἀλλά καὶ ἀπὸ πολλές συνήθειες πνευματικές,κοινωνικές,πολιτικές τῆς στιγμῆς  ἐκείνης.
Ἓνα ποίημα  ποὺ γράφτηκε ἀπὸ μιὰ καθαρᾶ ἐρωτική ἀφορμή,μπορεῖ νὰ γίνει,σὲ ἂλλους καιρούς ἡ ἒκφραση τοῦ αἰσθήματος τῆς  ἀνθρώπινης ταπείνωσης,τῆς ἀπάτης,τοῦ ἐξευτελισμοῦ,γιατὶ ἡ ἐποχή,μὲ κάποιο τρόπο,ἒχει βγάλει στὸν ἀφρὸ τέτοια συναισθήματα`τὰ ἒχει κάνει,ἂς ποῦμε ,δημόσια.Κι ὁ ἒπαινος ἑνός ρόδου ἢ μιᾶς ἀχτίνας τοῦ ἣλιου μπορεῖ νὰ διοχετέψει τὸ συναίσθημα τοῦ ἀνθρώπινου μεγαλείου,σὲ ἂλλες στιγμές,ποὺ τὸ ἀνθρώπινο μεγαλεῖο ἀστράφτει,ὃπως θὰ'λεγε ὁ Σολωμός.Κι αὐτές οἱ παραλλαγές,καθὼς περνᾶ ὁ καιρός,σημαίνουν πὼς τὰ ποιήματα εἶναι ζωντανά καὶ  θρέφουνται`ἒχουν τὴ δύναμη νὰ μᾶς συμπληρώνουν καὶ ζητοῦν νὰ τὰ συμπληρώνουμε.
Ἂν ἡ ποίηση δὲ στηριζότανε σὲ τέτοιας λογῆς ἀνθρώπινη ἀλληλεγγύη,σ'αὐτή τὴν ἀνθρώπινη κοινότητα,δὲ θὰ ζοῦσε πολύ.Ἡ ποίηση δὲν ἐκφράζει ἀλήθειες μὲ τὴν ἐπιστημονική σημασία τῆς λέξης,οὒτε ἀποκαλύπτει φιλοσοφίες καὶ κοσμοθεωρίες,χρησιμοποιεῖ τὴν ἐπιστήμη  καὶ τὴ φιλοσοφία τῶν ἂλλων,ἂν τῆς χρειάζονται.Ἡ ποίηση δὲν εἶναι γιὰ προσωπικές ἐξομολογήσεις,κι ἂν τὶς κάνει,δὲν εἶναι αὐτές ποὺ τὴ σώζουν.Δὲν προσπαθεῖ  νὰ ἐκφράσει  τὴν προσωπικότητα τῶν ποιητῶν,μᾶλλον προσπαθεῖ νὰ τὴν καταργήσει,ὃπως ἒγραφε ὁ Ἒλιοτ.Ἀλλά κάνοντας αὐτό,ἐκφράζει μιὰν ἂλλη προσωπικότητα,ποὺ ἀνήκει σὲ ὃλους`ὃποιος χάσει τὴ ζωή του θὰ τὴν ἒβρει,λέει τὸ Εὐαγγέλιο.Ἒτσι,ἂς μὴ γυρεύουμε ἀπό τὸν ποιητὴ,γιὰ νὰ τὸν αἰσθανθοῦμε,τὰ μικρά καθημερινά τῆς ζωῆς του ποὺ νομίζουμε ὃτι ἐκφράζει.Τὰ μικρὰ αὐτὰ περιστατικά,ἂν ἒγιναν ποίηση,εἶναι περιστατικά δικά σας  καὶ δικά μου καὶ ἐκείνων ποὺ ἒφυγαν καὶ ἐκείνων ποὺ θά'ρθοῦν ὓστερα ἀπὸ μᾶς..Ἂν δὲν ἧταν ἒτσι,ποίηση δὲ θὰ ὑπῆρχε.Μπορεῖτε νὰ κάμετε μόνοι σας τὸ πείραμα .Διαβάστε μιὰ ραψωδία τοῦ Ὁμήρου  καὶ κοιτάχτε ἂν,στὰ σημεῖα ποὺ σᾶς συγκινοῦν,αὐτό ποὺ αἰσθανόσαστε εἶναι ἁπλά καὶ μόνο μιὰ  ἀρχαιολογικὴ ἀναδρομή,ἢ μήπως εἶναι ἓνα συναίσθημα θρεμμένο ἀπὸ ὃλη τὴν ἀνθρώπινη πείρα ποὺ μεσολάβησε ἀπὸ τὴν παλιά ἐκείνη ἐποχή ὣς τὴ σημερινή στιγμή σας.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ ΜΕΡΕΣ Ε',σελ.168(ΙΚΑΡΟΣ 1986)

ΠΑΡΑΧΑΡΑΞΗ

Η παραχάραξη της πορείας

 παράγει

τις δίνες

Όλα τα υπόλοιπα τα ξεπλένει

η βροχή

ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΝΑ ΤΡΟΜΑΧΤΙΚΟ ΜΑΥΡΟ

Ὑπάρχει ἓνα δράμα τοῦ αἲματος ποὺ παίζεται,ἀνάμεσα στὸ φῶς καὶ στὴ θάλασσα,ἐδῶ τριγύρω μας,καὶ ποὺ λίγοι τὸ νιώθουν.Δὲν εἶναι αἰσθησιασμός,εἶναι κάτι πολύ βαθύτερο ἀπό τὴν τρεχάμενη ἐπιθυμία καὶ ἀπό τὴν τόσο ἐπίμονη,ἒστω,μυρωδιά τὴς γυναίκας ποὺ ἀποζητοὺν οἱ φυλακισμένοι.Ὑπάρχει ἓνα δράμα τοῦ αἳματος πολύ πιὸ βαθύ,πολύ πιὸ ὀργανικό(σῶμα καὶ ψυχή)ποὺ ἲσως ἀρχίζει  νὰ βλέπει ὃποιος νιώσει ὃτι πίσω ἀπό τὸ γκρίζο  καὶ τὸ  χρυσὸ ὑφάδι  τοῦ ἀττικοῦ καλοκαιριοῦ ὑπάρχει ἓνα τρομαχτικό μαῦρο,πὼς ὃλοι μας εἲμαστε παιχνίδια  αὐτοῦ τοῦ μαύρου.Οἱ ἱστορίες  ποὺ διαβάζουμε γιὰ τὶς οἰκογένειες τῶν Ἀτρειδῶν ἢ τῶν Λαβδακιδῶν δείχνουν μὲ κάποιο τρόπο αὐτό ποὺ αἰσθάνομαι.Ἡ ἀττική τραγωδία,ὑψηλότατη ποιητική εἰκόνα αὐτοῦ τοῦ κλειστοῦ κόσμου ποὺ ὁλοένα  ἀγωνίζεται νὰ ζήσει καὶ ν'ἀνασάνει στὴ στενή χρυσή λουρίδα,ἐν-τῶ-μεταξύ,χωρίς ἐλπίδα νὰ σωθεῖ ἀπό τὸν καταποντισμό.Αὐτό κάνει τὴν ἀνθρωπιά της.

ΣΕΦΕΡΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ,ΜΕΡΕΣ 17.06.1946 

ΖΕΥΓΑΡΙ ΥΠΕΡΗΛΙΚΩΝ

Πεινάμε λένε

Τίποτ'άλλο

Κατάλαβες;

όχι εγώ

/Ο θεος να βάλει το χέρι του/

/Ότι έχετε ευχαρίστηση/

Ζευγάρι υπερηλίκων

Ο παππούς γέρνει ως το στήθος

Σέρνει το βήμα

Η γιαγιά τον υποβαστάζει

ΣΑΓΗΝΗ ΠΡΟΣΠΟΙΟΥΜΕΝΑ

Πέφτουν

τα άστρα γυμνά πιά

πέφτουν

-------------

-------------

σαγήνη

προσποιούμενα

--------------

Μην τρέξετε άλλο

ο γογγυσμός

Ως πότε

αφού συνορεύουν

διάστικτα

αγκυλώσεις

ΤΟ ΠΟΡΙΣΜΑ ΗΤΑΝ

Το πόρισμα ήταν

καταπέλτης

Ήταν ένοχος

Ήταν ένοχος είπαν

Ποιός θα υπερασπιζόταν

 

Μιά

Πως

Ίσως

Σωπαίνοντας

ΘΕΜΑ ΗΧΟΥ

Οι ήχοι όλοι είναι αλλιώς τώρα

Και οι ακτίνες διαφορετικά εκτοξεύονται

Ντροπή είναι το πρόσχημα

Σέρνονται απροκάλυπ    [... ]

ΟΙ ΑΙΧΜΗΡΕΣ ΠΛΕΥΡΕΣ

Δέχονται ισχυρά χτυπήματα

Μέχρι τίς τελευταίες απολήξεις των

  ονείρων

Ωστόσω κλείνουν οι κάλυκες

 και οι αιχμηρές πλευρές

σιγούν

ΕΠΙΦΑΝΕΙΑ

Νερό

πίσω

βλέπουμε σκιές

μεσ'τα μάτια

θα έρθουν

μην αγωνιάς

FULL AWAY

                                                                      

Κηλίδα απλόχερα προσφέρεται

χοντρή σταγόνα ατόφια υπαινιγμού

 στο φως η συντριβή σου

στα τρίσβαθα η δική μου αγκαλιασμένη με την πείνα

χορτασμένη πείνα είναι χειρότερη

δεν τιθασσεύεται

της ρίχνεις τροφή αφηνιάζει

της πετάς κόκκαλο σου επιστρέφει ζόφο

χαλάει η ανάσα μου λιμάρωντας τον κορεσμό σου ηλίθιε

 περπατάς πάνω στην βρεγμένη χλόη

που θα χορέψουν τα κατσίκια της έπαρσης

πηγαίνεις με τα προΪστορικά πλεούμενα

ή μένεις επαίτης στη στεριά;

ηχούν τα βήματα σου στον άδειο δρόμο

ένας αηδιαστικός κρότος

 φύγε-φύγε

με την ειλικρίνεια των ενταφιασμένων δεν ασχολείται κανείς

για τους ζωντανούς  υπάρχει μονάχα κλυδωνισμός και αγωνία

 πριν την τελεσίδικη απόφαση

πριν το τελευταίο παράγγελμα τού υπάρχου: μόλα-όλα

τότε κάθε ανάμνηση απ’τη ζωή παραγράφεται

η θάλασσα ρέον μη χειραγωγήσιμο υλικό

δεν συγγενεύει με το χώμα

 με το σταθερό μεροκάματο με το ψωμί

 που λέγεται γλυκό  και όχι αλμυρό

στο αλμυρό επενδύσατε όλοι εσείς οι ρακένδυτοι,έτοιμοι

να περιδρομιάσετε  απελπισία.