ΘΑ'ΡΘΕΙ ΚΑΙΡΟΣ

Θα' ρθει καιρός που θ' αλλάξουν τα πράματα.

Να το θυμάσαι Μαρία.

Θυμάσαι Μαρία στα διαλείμματα

εκείνο το παιχνίδι

που τρέχαμε κρατώντας τη σκυτάλη -

μη βλέπεις εμένα - μην κλαίς.

Εσύ εισ' η ελπίδα

άκου θα' ρθει καιρός

που τα παιδιά θα διαλέγουνε γονιούς

δεν θα βγαίνουν στην τύχη

Δεν θα υπάρχουνε πόρτες κλειστές

με γυρμένους απέξω

Και τη δουλειά θα τη διαλέγουμε

δε θα' μαστε άλογα

να μας κοιτάνε στα δόντια.

Οι άνθρωποι - σκέψου!-

θα μιλάνε με χρώματα

κι άλλοι με νότες

Να φυλάξεις μοναχά

σε μια μεγάλη φιάλη με νερό

λέξεις κι έννοιες σαν κι αυτές

απροσάρμοστοι - καταπίεση - μοναξιά - τιμή -

κέρδος - εξευτελισμός

για το μάθημα της ιστορίας.

Είναι Μαρία -

δε θέλω να λέω ψέματα -

δύσκολοι καιροί.

Και θα' ρθουνε κι άλλοι.

Δεν ξέρω - μην περιμένεις κι απο μένα πολλά -

τόσα έζησα τόσα έμαθα τόσα λέω

κι απ' όσα διάβασα ένα κρατάω καλά :

"Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος".

Θα την αλλάξουμε τη ζωή!

Παρ' όλα αυτά Μαρία.

(Από τη δεύτερη ποιητική συλλογή της ηθοποιού και ποιήτριας Κατερίνας Γώγου,"Ιδιώνυμο", Εκδ. Καστανιώτη)

SUEZ CANAL PASSING

ΑΠΟΚΥΕΙ ΘΑΝΑΤΟΝ

ἓκαστος δὲ πειράζεται,

ὑπὸ τῆς ἰδίας ἐπιθυμίας ἐξελκόμενος,

εἶτα ἡ ἐπιθυμία συλλαβοῦσα  τίκτει ἁμαρτίαν,

ἡ δὲ ἁμαρτία ἀποτελεσθεῖσα ἀποκυεί θάνατον

ΙΑΚ,1,14-15

Η ΕΛΠΙΣ ΑΥΤΩΝ ΑΘΑΝΑΣΙΑΣ ΠΛΗΡΗΣ

Η ΣΙΓΚΑΠΟΥΡΗ ΚΑΘΩΣ ΤΗΝ ΣΤΕΦΑΝΩΝΕΙ  Ο ΗΛΙΟΣ

Το γὰρ ἀπρόσληπτον ,

ἀθεράπευτον

 ὃ δε ἣνωται τῶ Θεῶ,

τούτο και σώζεται

Γρηγορίου Θεολόγου

Η εκκλησία, δια των ευχών της,

 μας απαλλάσσει απ’τη ζοφερή δίνη

που περιπτύσσει τα ορατά,

τον κόσμο

ὃν ἐκρίπτει ὁ ἂνεμος,

πλέκοντας  τον αρραβώνα 

με τo επέκεινα. 

Θεραπεύει την μεγάλη πληγή:

το νου του ανθρώπου.

Γι 'αυτό είναι αδύνατον να χωριστεί 

από αυτόν με οποιαδήποτε 

συμβατική ανθρώπινη κίνηση.

ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΟΙΗΤΕΣ

Δὲν εἴμαστε ποιητὲς

Σημαίνει ἐγκαταλείπουμε τὸν ἀγῶνα

Παρατᾶμε τὴ χαρὰ στοὺς ἀνίδεους

Τὶς γυναῖκες στὰ φιλιὰ τοῦ ἀνέμου

Καὶ στὴ σκόνη τοῦ καιροῦ

Σημαίνει πὼς φοβόμαστε

Καὶ ἡ ζωή μας ἔγινε ξένη

Ὁ θάνατος βραχνάς.

Γιῶργος Σαραντάρης

ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ Η ΛΑΜΨΗ

Δώσ'μου νερό

είναι η τελειωτική

πριν την αναίμακτη διαδρομή

 κραυγή

κινδυνεύουσα ροή

πάσχοντος

κλαδεύει του ηλίου η λάμψη

ὃν ἐκρίπτει ὁ ἂνεμος

ΚΡΑΤΟΣ ΑΝΕΙΚΑΣΤΟΝ

Κύριε ὁ Θεός ἡμῶν

Οὗ το κράτος ἀνείκαστον

Και ἡ δόξα ἀκατάληπτος,

Οὗ τό ἒλεος ἀμέτρητον

Και ἡ φιλανθρωπία ἂφατος
(Ευχή Θείας Λειτουργίας)

ΕΛΕΓΧΟΣ ΠΟΣΟΤΗΤΟΣ ΚΑΥΣΙΜΩΝ

Μαινομένην κλύδωνι,

ψυχοφθόρω,

Δέσποτα Χριστέ,

τῶν παθῶν τἠν θάλασσαν

 κατεύνασον,

καὶ ἐκ φθορᾶς,

ἀνάγαγέ με

ὡς εὒσπλαγχνος.                       Ὡδὴ στ’ τοῦ πλάγιου α’

Lat 05deg 52’N

Long 080deg 13’E

ΟΡΑΣΗ

Γινόμαστε αγνώμονες 

μα λιγοστεύοντας

την αυτάρκεια του νου

φτάνουμε στην όραση

ΟΔΗΓΙΕΣ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗΣ ΣΕ ΧΩΡΟ ΑΓΚΥΡΟΒΟΛΙΑΣ

Κρυμμένοι πετροβολάνε,

δεν έχουν πρόσωπο

πίσω απ'τις αναρίθμητες στρώσεις του χρόνου

και όταν ψαχουλεύουν παλιές φωτογραφίες

με τρεμάμενα τυφλά δάχτυλα

επιχειρούν την νοσταλγία

ΜΟΝΟ ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ ΣΕ ΠΟΙΟ ΣΩΜΑ

Όταν κοιτάς

δεν βλέπεις αυτό

που φαίνεται

ούτε αυτό 

που είσαι

βλέπεις 

αυτό 

που θα γίνεις

IDIOT

Δι’  ὧν τις ἁμαρτάνει,διά τούτων κολάζεται.

ΣΟΦ.ΣΟΛ.ΙΑ’,16

Φιλούν φωτιά στα σπλάχνα

μα για να κάψουν τον κόσμο

σμιλεύουν επιμελώς το χάος

και η φιλανθρωπία αρωγός

στα σκοτεινά τα σχέδια τους

«σε καταστρέφω και ύστερα σε σώζω»

λέγουν βγαίνοντας απ’τα παράθυρα

και είναι μόνοι στο  να διαφωνήσουν

με όσα λένε

η δημοκρατία αγγίζει το κράσπεδο της παντοδυναμίας τους

με νεύμα απελπισμένης κατάφασης

ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΗ ΛΟΓΩ ΚΥΚΛΩΝΑ

Οἱ ποιητές κι οἱ φιλόσοφοι

κηλίδες ἀνώφελες

και γύρω τους ἡ ἐρημιά

 ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ

κ

Είπε άφρων

   με την καρδιά του

ότι δεν υπάρχει θεός

ένα φως κίτρινο διαχύθηκε

στο νερό δεν καθρεφτίζεται τίποτα

λάσπη μονάχα

μια ακτίς παρήγορου φωτός μονάχα 

ήρθε αργά

 drifting

λόγω τροπικού κυκλώνα

Η ΟΠΛΗ ΤΗΣ ΣΥΝΤΡΙΒΗΣ

ἡ αφοσίωση θέλει ὃλο το αἷμα ,Καροῦζος Νίκος

Κυριευμένοι είμαστε

στο θάμπος

η απώλεια

του βαθύτερου εαυτού

δεν ενδιαφέρει

την πρόστυχη αδράνεια της όρασης

γίναμε

μυρμήγκια  του θέρους

γυρεύουμε την μυλόπετρα,

την οπλή που θα μας συντρίψει

                                                                       

ΔΙΑΠΕΡΝΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΥΓΡΗ ΑΠΕΡΑΝΤΟΣΥΝΗ

Η καθημερινή τύρβη επιτείνει το πρόβλημα της όρασης.

Στον ανοιχτό ωκεανό ο χρόνος μαραίνεται σε μάταιη προσμονή

Μια αχλή πρωινή που εμποδίζει την θέαση του ορίζοντα.

Στο ΑΡΧΕΙΟΝ αναφέρεται ότι η ηρωίδα ήταν αδύνατον να βάλει σε τάξη τα αισθήματά της

καθώς αλλάζουν από μέρα σε ώρα σε στιγμή χωρίς στην επέκταση στην επέκεινα ζωή.

Πιο κάτω γράφει  εξ αφορμής τον χαμό ενός προσφιλούς  της προσώπου

‘’κανένας δεν χάνεται

οι πάντες κάπου υπάρχουν’’

Έτσι ταξιδεύουμε και εμείς τον σύντομο βίο

διαπερνώντας την υγρή απεραντοσύνη

και εκλαμβάνοντάς την μονάχα ως καθρέφτισμα και αντανάκλαση του ουρανού.

ΠΟΛΛΑ ΧΙΛΙΟΜΕΤΡΑ ΝΥΧΤΑΣ

Μα η αγάπη συνάζει τα πριν διεστώτα

και γω επόθησα

μεσ'το σκοτάδι

λίγο φως ανέσπερο

ΜΗΤΕ ΟΙ ΣΑΡΚΕΣ ΠΕΙΘΑΡΧΟΥΝΕ

Μεγάλη ψευδαίσθηση τούτο το σώμα

το λέω δικό μου κι έχω την ευθύνη του

όμως τα κόκαλα δεν πειθαρχούνε πάντα

μήτε οι σάρκες

Στ. Χαρκιανάκης

Κάποια πρόχειρα αναχώματα αρκούν για αρχή

Ἐξέλιπον αἱ  ἡμέραι μου,

ὡς ἐνύπνιον εγειρομένου

ΜΕΓΑΣ ΚΑΝΩΝ

ΑΠΟΝΤΕΣ

Σε λίγο αν κοιτάξεις λυπημένος το βράδυ

στον ουρανό ψηλά

θά’μαι ένα χαζό παιδικό άστρο

που όλο θα πέφτω

Ίσως κάνω λάθος που θέλω να γράψω για να κρατηθώ,

είναι ίσως γιατί νομίζω πως δεν πρόλαβα να πω Ευχαριστώ

κι αντί για πεφτάστερο που πρέπει να γίνω και να χαθώ

σαν άνθρωπος αντίθετα ακόμη να σκέφτομαι

και να θέλω ρόδο αγάπης να γίνω

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΩΓΟΥ,ΑΠΟΝΤΕΣ

ΘΕ'Ι'ΚΟΣ ΣΠΙΝΘΗΡΑΣ

Ὁ κόσμος δέν τή χωροῦσε τέτοιαν ἀπόγνωση

Και κανένας θεός δέν  ἒβγαζε σπινθήρα.

Ν.ΚΑΡΟΥΖΟΣ,Ὁ μειλίχιος τρόπος τοῦ Βαρβαρόσσα