ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ ΤΟ ΠΕΛΑΓΟΣ

 Κήπος κρεμαστός το πλοίο,
κρατιέται από μιαν άβυσσο
στην άβυσσο μην πέσει.

ΜΝΗΜΗ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΨΥΧΩΝ

Ένας με χοντρά γόνατα ανεβαίνει στο λιοπύρι
γυρεύει μιαν άνοιξη
στο κεφάλι του περασμένη μια τροχαλία
μ'αυτήν και με κάτι ξεκαρφαλωμένα χερούλια
γυρίζει τους οδόντες της θεωρίας
Αργά αργά αναδεύονται οι θλίψεις πρώτα
Οι πάσχοντες περιμένουν στη σειρά

Ν.Γ.ΠΕΝΤΖΙΚΗΣ

ΚΑΤΑΧΘΟΝΙΑ ΣΥΝΑΥΛΙΑ

Η μεγαλύτερη αμαρτία στις μέρες μας έγκειται στο ότι οι άνθρωποι βυθίστηκαν στην απόγνωση και δεν πιστεύουν πια στην Ανάσταση.Ο θάνατος του ανθρώπου εκλαμβάνεται από αυτούς ως τελειωτικός θάνατος,ως εκμηδένιση,ενώ πρέπει να θεωρήται ως στιγμή αλλαγής της μορφής της υπάρξεώς μας.Η Εκκλησία οφείλει να φέρει στον κόσμο όχι μόνον την πίστη στην Ανάσταση αλλά και την βεβαιότητα γι’αυτήν.Τότε περιττεύει η απαίτηση για οποιεσδήποτε άλλες ηθικιστικές διδασκαλίες.                                               

 Π. Σωφρόνιος Σαχάρωφ,Το μυστήριο της χριστιανικής ζωής 

Ο ΑΣΥΜΜΕΤΡΟΣ ΝΟΣΤΟΣ ΤΟΥ ΠΡΟΣΩΠΟΥ

Λιμοκτονώ στα δύστηνα υπόγεια,

με την αντάρα της περαστικής καταιγίδας

στα πρόθυρα της ανίατης σιγής,

Περιοδεύουν με τα μπαλωμένα παλιόρουχα

οι νεόπλουτοι των συνοικιών

Τρυγώντας απ’το ποτάμι θυμό και θλίψη.

Έρχονται οι μέρες μα ποιος προσέχει

 την αντιφάσκουσα ορμή στα παραδομένα τείχη.

                                                 St.Rose,New Orleans

                                                   Φόρτωση,7^η  μέρα.

ΤΑ ΚΑΘΕΚΑΣΤΑ ΤΟΥ ΓΥΡΩ ΜΑΣ ΚΟΣΜΟΥ

Μισώ τους χορτασμένους.Αυτούς με το επίσημο ένδυμα που λένε θέσφατα από καθέδρας.Που τις σκληρές εμπειρίες τις έμαθαν απ’τα στόματα των άλλων.Αυτούς που λένε τα λόγια τα ηχηρά.Αλλά επιμελώς τυλίγονται σε βαμβάκια για να μην τσακίσουν τις γωνίες τους,για να μην τους αγγίζουν οι βρύσες της ζωής που δεν την έχουν ζήσει.Τους πρώην φίλους.Αυτούς που κλείνουν τη θέα.Που πιστευουν στη σκοπιμότητα.Αυτούς  που φωνάζουν τα εύκολα ζήτω.Αυτούς που δίνουν τις ανέξοδες συμβουλές κι όλο μιλούν για ταπεινοφροσύνη.Αυτούς που σ’όλη μου την ζωή σαρκάζανε τα είδωλα μου,κραυγάζοντας μου εκείνο το γνήσια ελληνικό «στην ψάθα θα πεθάνεις».

Το άλλο μισό της ζωγραφικής μου είναι η αγάπη.Σ’αυτούς που αδικούνται,που πεινούν,που δεν βρίσκουν δικαιοσύνη,που τους εξαπατούν,τους αποκοιμίζουν,τους περιφρονούν,τους σκοτώνουν.Αγάπη στα καθέκαστα του γύρω μας κόσμου.Θέλω να κάνω ένα μικρό κατάλογο απ’αυτά: Τα νησιά,τη θάλασσα,τα χαλάσματα,οι έρημοι βράχοι,τα αίματα,τα σπίτια,τα αγάλματα,οι σκουριές,οι γρηές,τα πουλιά,τα σπαθιά,οι κοπέλες,οι αμμουδιές,τα κάστρα,τα όστρακα,τα ξερά κλαδιά,τα βιβλία,οι πνιγμένοι,οι τρελλοί,τα καράβια,οι σοβαρές μορφές στις παλιές φωτογραφίες.

ΡΑΛΛΗΣ ΚΟΨΙΔΗΣ

ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ

ΩΣΠΕΡ ΤΑΣ ΗΜΕΡΑΣ ΔΙΑΔΕΧΟΝΤΑΙ ΑΙ ΝΥΚΤΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΘΕΡΗ ΟΙ ΧΕΙΜΩΝΕΣ,

ΟΥΤΩ ΚΕΝΟΔΟΞΙΑΝ ΚΑΙ ΗΔΟΝΗΝ ΛΥΠΑΙ ΚΑΙ ΟΔΥΝΑΙ,ΕΙΤΕ ΕΝ ΤΩ ΠΑΡΩΝΤΙ ΕΙΤΕ ΕΝ ΤΩ ΜΕΛΛΟΝΤΙ

ΜΙΚΡΗ ΕΠΩΔΟΣ ΣΤΟ ΘΑΥΜΑ

Τη μέρα συνήθως 

όλα παραδίδονται

στην κατακόρυφη φθορά.
Διαλεχτές αντιξοότητες μονάχα ρίχνουν καυστική μνήμη

 στα σαγόνια του ύπνου.

Το βράδυ όμως 

η νυχτωδία του κήπου ξυπνά,

και οι πιό σιωπηλοί ήχοι
 ξεγυμνώνουν την άναρθρη λύπη.

      

ΜΑΤΙΑ ΑΚΟΥΡΑΣΤΑ

Όμορφος ο κόσμος

Μόνο που μάτια ακούραστα

Ζητάει η περήφανη απλότητα

                                                                                                  Έχουν ψυχή τα πράγματα
                                                                                                  και την γυρεύουν


                                                                                                                       Γ.ΘΕΜΕΛΗΣ

ΘΕΑ ΚΛΕΙΣΤΟΥ ΠΑΡΑΘΥΡΟΥ

Αχ παράθυρα που κλείσατε

χωρίς  καν μια ελπίδα αναμονής

ζωές που πήρατε χωρίς του  ανταμώματος

έναν λυγμό

Μην θλίβετε τους περαστικούς

με το πεισμωμένο

σφαλιστό σας δάκρυ.

ΣΧΕΔΟΝ ΟΡΙΣΤΙΚΑ

Άνθρωπος διωγμένος κι εγώ απ'τον ουρανό

το σώμα μου φθαρτό

έχει από πέσιμο σχεδόν οριστικά τσακίσει.

      

                             ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΩΓΟΥ

ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΟΥΜΕ ΤΗ ΖΩΗ

Κανένας δε θα μείνει να μαρτυρήσει,να πει σ'αυτούς που έρχονται,πόσο παιδευτήκαμε να κρατήσουμε τη ζωή;

Πρέπει κι αυτοί μονάχοι να το μάθουν;

                                                                                           ΖΩΗ ΚΑΡΕΛΗ

ΑΠΤΟΗΤΟΙ ΣΤΟ ΦΕΓΓΟΣ

Υπάρχει ελπίδα λοιπόν;

εφόσον

θολά αγγίζω

    το κράσπεδο του κόσμου

έρχεται η ώρα της επιφυλακής

σκουριασμένοι κρίκοι

και σκοινιά

                                                    μπαταρισμένα απ'την πολυκαιρία                                                   

και ο νους εκεί

μισοσβησμένος

μια αχτίδα που έγειρε μέσ'το σκότος

ΠΛΩΡΕΣ

Το σχήμα του βίου καταστρέφει την σιωπή των κεκοιμημένων
Εκείνοι διαφεντεύουν την μνήμη
Έχουν χωρίσει την ιστορία απ'τις ρωγμές των θορύβων
Εμείς περιμένουμε
Οι κατ'επίφασιν ζωντανοί
Εμείς περιμένουμε την ελεημοσύνη τους

ΘΑΝΑΤΟΣ ΚΑΙ ΠΟΝΟΣ

Του μεν θανάτου μήτηρ εστίν η ηδονή'
της ηδονής δε θάνατος εστιν ο πόνος

ΑΓΙΟΣ ΜΑΞΙΜΟΣ Ο ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗΣ ΕΓΚΩΜΙΟΝ

Σκοπός της ζωής μας δεν είναι η χαμέρπεια.

Υπάρχουν απειράκις ωραιότερα πράγματα 

και απ'αυτήν την αγαλματώδη παρουσία 

του περασμένου έπους.

Σκοπός της ζωής μας 

είναι η αγάπη

Σκοπός της ζωής μας 

είναι η ατελεύτητη μάζα μας

Σκοπός της ζωής μας 

είναι η λυσιτελής παραδοχή της ζωής μας 

και της κάθε μας ευχής  εν παντί τόπω,

σκοπός της ζωής μας είναι 

το σεσημασμένον δέρας της υπαρξεώς μας.

ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΑ ΣΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ,ΑΝΔΡΕΑ ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΥ

ΤΑ ΣΠΙΤΙΑ ΠΟΥ ΚΑΤΟΙΚΗΣΑΜΕ

Δεν είμαστε δεν βρισκόμαστε 

π ο υ θ ε ν ά

Τα σπίτια που κατοικήσαμε

έκοψαν τα σκοινιά που τα κρατούσαν

αγκυροβολημένα

Ελεύθερα τώρα κυματίζουν στο κενό

-ξεθωριασμένα σκηνικά-

Ο άνεμος τα ξεσήκωσε και τα πήρε

μ'όλα τα υπάρχοντά μας

Εξαφανίστηκαν μες σε μια νύχτα

διαλύθηκαν καθώς το αλάτι στο νερό

Υπήρξαν,δεν υπάρχουν πια

Δεν ε ί ν α ι.

ΜΕΛΙΣΣΑΝΘΗ

ΟΡΙΖΟΝΤΑΣ

ΑΙΩΝΕΣ ΤΩΡΑ

Αιώνες τώρα χτυπάω τον τοίχο
μα κανείς δεν απαντάει.
Όμως εγώ ξέρω πως πίσω απ'τον τοίχο
είναι ο Θεός.
Γιατί μόνον Εκείνος δεν απαντά.

                        Τάσος Λειβαδίτης

ΦΑΝΗΚΕ ΩΣ ΚΑΤΑΦΑΣΗ

Ο διάδρομος ήταν γεμάτος εντοιχισμένα όνειρα.Βγαίνοντας σχεδόν σκόνταφτες πάνω σε παρασυρμένα απ΄την βροχή προσωπικά αντικείμενα,σημειωματάρια της νυχτερινής βάρδιας,σκεπασμένους καθρέφτες με κάθε λογής κουρέλια,ακόμη και τεράστιες οθόνες με κρεμασμένα τα καλώδια στο πλάι. Όταν τον κοίταξα ,ένα κούνημα του κεφαλιού διέκρινα,που είναι αν μη τι άλλο μια κατάφαση.Το βάραθρο έτοιμο.Ναι  λοιπόν, ας μπούμε βαθιά στην απόγνωση.

ΜΝΗΜΕΣ ΑΠ'ΤΗΝ ΚΙΝΑ

ΤΕΙΧΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Παναγία.Ι.Ν Κοιμήσεως Θεοτόκου Βουρκωτής Άνδρου

ΤΟ ΕΠΙΘΑΝΑΤΙΟ ΝΟΣΗΜΑ

Κάποιοι μαζεύονταν το σούρουπο στην πρύμνη

όταν ο ήλιος βουτούσε το αναίμακτο σώμα του

πέρα στο κύμα

και αντιδρούσαν παράξενα

βλέποντας τα όνειρα του ταξιδιού να σκορπίζουν

πίσω απ’τις σκιές

«κάποτε θα συναντηθούμε εκεί που δεν θα υπάρχει σκοτάδι»

είπε κάποιος

μα δεν τον άκουσε κανείς μές΄την απόκρυμνη σιωπή. 

ΕΞΟΔΟΣ,ΗΜΕΡΑ 18η

 Έχουμε μέσα μας μεγάλη,

αξόδευτη την αγάπη

ΜΕΓΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Ο Θεός έλαβε χουν από της  γης

και έπλασε τον άνθρωπον.

Εύρον εκ του ρήματος τούτου αμφότερα,

Ότι ουδέν άνθρωπος

Και μέγα άνθρωπος.

Εάν προς την φύσιν μόνον αποβλέψης,

το μηδέν και του μηδενός άξιος,

Εάν δε προς την τιμήν ην ετιμήθη,

Μέγας άνθρωπος.

(Γρ,Νύσσης,Ομιλία εις τον άνθρωπο)

ΕΞΟΔΟΣ,ΗΜΕΡΑ 2η

^{Και άφηνε} ρωγμές

        _Καθώς έσκυβε να φιλήσει τη θάλασσα

Στου ουρανού τις πτυχώσεις

Άφηνε κάτι ^{φριχτές ρωγμές}

μην πειράξει κανείς του σκοταδιού

 το πέπλο,

έχει να επουλώνει όλη νύχτα

τις πληγές

LAKE CHARLES

ΤΑ ΑΙΤΙΑ ΤΗΣ ΥΠΕΡΒΟΛΗΣ

Θραύσματα στον ακυβέρνητο χώρο

Ίχνη από αναρίθμητα βήματα

Συντρίμματα  της ψυχής

Οι βωμοί στήθηκαν δειλινό

            στα σύνορα των σκιών

Έκτοτε η νύχτα έγινε

          θύρα άνισης ανταπόδοσης.

ΚΑΘΩΣ ΤΟ ΣΩΜΑ

Φεγγοβόλος μέσ’την ατάραχη θλίψη, ο ποιητής γυρνοβολάει τις νύχτες, όπως άλλωστε και όλοι οι προφήτες του καιρού του, κάτω απ’τ’άστρα και τη σιωπή, τη σιωπή που συσσωρεύει σε τρομαχτική ένταση, όλους τους ήχους του κόσμου. Και όταν αντικρίζει τα άνθη  προσπερνά την απόγνωση, το καιόμενο αυτό θυμιατήρι της ύπαρξης, για να πει «χρώματα είμαστε, τίποτα πιότερο» και ύστερα «καθώς το σώμα μένει μόνο του φευγατίζοντας την επικατάρατη συνείδηση», γνωρίζει την λεπίδα του κενού και ουρλιάζει. Τριγύρω το αδίσταχτο σύμπαν και ο Χρόνος ο μέγας αρχιστράτηγος του θανάτου. Και γίνεται ένας  «αυξανόμενος νεκρός»… Μα η μητέρα εκκλησία τον εφοδιάζει με άλλη όραση, την στιγμή ακριβώς που ανοίγει ο τάφος για να γίνει ένας νεκρός τότε έρχεται και τον αρπάζει στις αγκάλες του ο Θεός.

ΕΜΕΙΣ ΠΟΥ ΜΕΙΝΑΜΕ

Εμείς που μείναμε στο χώμα το σκληρό

Για τους νεκρούς θ’ανάψουμε λιβάνι

Κι όταν χαθεί μακριά το καραβάνι

Του χάρου του μεγάλου Πεχλιβάνη

Στη μνήμη τους θα στήσουμε χορό.

Εμείς που μείναμε θα τρώμε το πρωί

Μια φέτα από του ήλιου το καρβέλι

Μέλι χρυσό σ’ατρύγητο κουβέλι

Και δίχως πια του φόβου το τριβέλι

Μπροστά θα προχωράμε στη ζωή.

Εμείς που μείναμε θα βγούμε μια βραδιά

Στην ερημιά να σπείρουμε χορτάρι

Και πριν για πάντα η νύχτα να μας πάρει

Θα κάνουμε τη γη προσκυνητάρι

Και κούνια για τ’αγέννητα παιδιά.

ΝΙΚΟΣ ΓΚΑΤΣΟΣ

ΟΛΑ Τ'ΑΜΙΛΗΤΑ

'Ολα τ'αμίλητα σου μάθαν τη σιωπή τους και την ταξίδευες στις ερημιές

ΑΝΤΩΝΗΣ ΔΕΚΑΒΑΛΛΕΣ

ΟΔΥΣΣΕΙΑ

Ένα τραγούδι κοιμάται πάνω στην άρπα 

ώσπου να το ξυπνήσει

ένας

πόνος ξένος

Κι ω ταξιδιώτη, που γυρίζοντας  απ΄τον Ωκεανό,

θα ναυαγήσεις ανάμεσα στα ρόδα 

ενός κήπου.

ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ

ΑΚΡΩΡΕΙΑ ΩΚΕΑΝΕΙΟΣ

Κινείται με δυσκολία

στον στενό χώρο που του έλαχε να ζεί

        στον ωκεανό

  στην ακρώρεια εκείνη του φόβου στέκεται

         κοιτώντας

 κοιτώντας τον μέσα του άνθρωπο

  που  ίσταται στο κενό

 τρόμος ενώπιον του χάους

 κάθε πλάνη

ότι θάπτεται

ότι φεύγει

ότι έχει αρχή και θα έχει τέλος

οικειοποιείται

με τρόπο να αποφύγει το χάος

αγκαλιάζει την γνώμη του

ότι πιστεύει

ότι ζει

ότι είναι αναφαίρετο κτήμα

    της βουλήσεώς του

όλα αυτά τα ψέματα

και τα πλάνα

που φεύγουν και αλλάζουν

 όπως αλλάζει τον άνεμο

     κάποιος ανεμοστρόβιλος

στον ωκεανό

στην ακρώρεια εκείνη του φόβου

ίσταται

ο ξένος

ο μέσα του άνθρωπος