ΦΙΛΟΚΑΛΙΑ

1.Κατηφόρισα περασμένα μεσάνυχτα στο σπίτι,κρύο,περνώντας το δρόμο "αύριο θα σκίσω τα παλιόχαρτα ακούγοντας βαρύ μέταλλο".Και έπρεπε να σταθώ μπροστά στις σκάλες για να καταλάβω ποιο ήταν επιτέλους το νόημα της ερήμου.

2.Και νεκρωθώμεν...ταις του βίου ηδονές...ίνα και συζήσωμεν αυτώ...

η γλώσσα σου δεν αντέχεται,ο πυρσός μου μισόσβηστος περιφέρεται στην αρένα,ακατανόητο το όνειρο,συντρέχει λόγος για το ταξίδι,η,αγάπη σφηνωμένη στα δόντια σαν κάτι παρείσακτο,αιωρείται το κάτι της οθόνης μέσα της όπως παίζονται οι προφάσεις της ζωής.Ανάσταση για ποιόν?Η θάλασσα μαστιγώνει τα ύφαλα.

3.Υπήρξα κίνητρο για αποδημία,ξεκλείδωτη ανάσα στους καταιγισμούς της νιότης,λαβή ονείρου στο βλέμμα του ναυαγισμένου.Νοιώθω την κρούση του ανιχνευτή στην πρωινή μου βόλτα,συλλαβίζοντας στην αρχή του λόγου μιμούμαι τον πιστό που γέρνει το μέτωπο πριν νυχτώσει.Ο αφανισμός δεν μου πρέπει παρότι τον οικειοποιήθηκα στο έπακρο.

ΕΙΚΟΝΕΣ

Νέος μετρίου αναστήματος:

Εικόνα Α:Είσοδος σε δωμάτιο,μάλλον καμπίνα πλοίου,ερμητικά κλειστές οι κουρτίνες με υποψία φωτός απ'έξω.Μονότονος ήχος κύματος,φουρτούνα εντός του, μαρτυρεί το βλέμμα.Δευτερόλεπτα ως χτύποι ατσαλιού στο κεφάλι,αντοχή μηδενική,απύθμενη απελπισία.

Εικόνα B:Πλημμύρα γαλάζιου,απαλές ρυτίδες απ'το ίχνος της προπέλας.Άπλα στην καρδιά,αντίστροφη στο συνωστισμό του καταστρώματος.Τα πρόσωπα γύρω φωτίζονται.

ΗΧΟΙ ΣΕ ΣΥΝΕΧΕΙΕΣ

ΚΑΡΕΑΣ

Δρόμος ανηφορικός έρημος,πρωινή έγερση με πολεμικά εμβατήρια,σειρά από φλόγες παραταγμένες προς ενίσχυση της οράσεως.Στάση προς ώρας στα πόδια των γιγάντων,ήχος διεγερτικός,πείνα ικανοποίηση,κόσμος...

ΒΟΡΕΙΟ ΣΕΛΑΣ

Ελλιπής κάτω απ' τον άπειρο θόλο,αγκάλη χρωμάτων όπου πριν το σκότος και η άχνα των άστρων.

ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ

Άνθος βεβαιότητας για το ανέλπιστα όμορφο και τόσο κοντινό.Αν ήμουν όνειρο θα με απέρριπτε στο άγγιγμα το θαύμα.

ΛΕΩΦΟΡΟΣ ΜΕΣΑΝΥΧΤΑ

Γεύση ξινή σε φαύλο κύκλο,χορός,αλύτρωτο πάθος.Ώρα κρυψώνας στην ξεδιάντροπη μέρα με άλμα πτώσης στο κενό.

ΤΟΠΟΙ ΚΑΙ ΜΝΗΜΗ

Με γέννησε τόπος απλός και ήμερος.Η πρώτη αλφάβητος το χορτάρι,ο ήχος του νερού στο ποτάμι και η κορυφογραμμή με τους παράξενους σχηματισμούς των βράχων.Νανούρισμα η καθαρή πνοή ενός ανοιξιάτικου απογεύματος ,υγρή σκιά από χειμώνα,η αφύπνιση.Δάσκαλοι τα πρόσωπα και το σχολείο,το σπίτι για τα ελάχιστα που χρειάζεται ο άνθρωπος πραγματικά να ζήσει και εφόδιο στην μετέπειτα αντιμετώπιση του περιττού.Άνθρωποι που χέρι χέρι με τον άνεμο και το καύμα γονάτιζαν ποτίζοντας με ιδρώτα τη γη τους και εκείνη τους ανταπέδιδε τους πόνους και τη χαρά της.Φυσικά και νοητά σύνορα στέκονταν απέναντι,κόπος το διάβα τους,γι' αυτό και πάντοτε σχεδόν οι έξω πολιτείες ήταν μακρυσμένες και ονειρώδεις.Αγάπησα την μόνωση και την ποίηση,έτσι που η εμπειρία των γαλάζιων υπερωκεάνιων ταξιδίων να είναι η φυσική μετάβαση από την πρότερη ζωή.Αγάπησα την ποίηση και την μόνωση από ανάγκη.Η ανάγκη αυτή αγίασε τον βίο μου.Για τους προγόνους μου δεν φρόντισα να μάθω πολλά αν και η ανάσα τους χτυπάει πολλές φορές το πρόσωπο της φιλήσυχης μέρας μου.Σκαρφαλωμένοι στη ιδιόμορφη κρυπτή τους μ' έναν μοναδικό κώδικα επικοινωνίας και συμπεριφοράς,πέρασαν αμετάκλητα σ' έναν κόσμο σχεδόν αρχαίο.Ένας σαρωτικός άνεμος φύσηξε αφήνοντας άδεια σπίτια και λίγες φωνές εκεί που κάποτε ανθούσε η κοινωνία, στην πέτρα,στην ρωσία,στον ραβαστό.
.........................................................................................................................................................................
Ένα μικρό αντικείμενο αναμνήσεων στον κάθε συναγερμό του πρωινού.Απέραντη σειρά ανθρώπων έρχεται από μακρυά στο αστραποβόλημα της στιγμής,μια μυστική συγγένεια συνέχει τη σάρκα του κόσμου και όλα παρελθόν,παρόν και μέλλον συνυπάρχουν στη Μνήμη

ΑΠΩΝ

Άνθρωποι της δόξας,
ζητιάνοι που σέρνουν τα πόδια τους επαιτώντας ψίχουλα,
δανεισμένων στοιχείων σύμφυρμα στο μεγάλο παιχνίδι.
Ιστορική συνδιαλλαγή,
χτίζοντας στην απουσία την προαιώνια πείνα των γενεών.
Είμαι ο κανείς,
ακόμη και αν μετράω νίκες στην τελευταία σφαγή.