ΑΝΤΙΓΡΑΦΗ

 

Ὑπάρχουν ἂνθρωποι ποὺ «θεωροῦν» ὃτι ὁ ποιητὴς ἒχει φαντασία,εἶναι δηλαδή ἑνα σύννεφο ποὺ πιπαλᾶ πάνω σ’ἓνα ἂλλο σύννεφο.Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὁτι ὁ ποιητής ἀντιγράφει τὴ ζωή ἀπό πολύ πιό κοντά παρὰ που τὴν βλέπουν οἱ ἂλλοι.Τόσο κοντά, που τὸ ἀντιγραμμένο ἀντικείμενο(ἠ ὂψη ἐκ τοῦ φυσικοῦ)διαλύεται.Ἲσως γι’αὐτό οἱ ἀλλοι δὲν καταλαβαίνουν.Κάποτε εἶδα στὸ μικροσκόπιο τὴν τομή ἑνός ἀγκαθιοῦ ἀπό ἀχινό.Ἦταν ἒνα σοφό,περίτεχνο  κέντημα,μεγάλο σὰν ἓνα τάλιρο-τί εἶχε γίνει ὁ ἀχινός;

ΜέρεςΒ’ ,23 Ἀπρίλη 1932

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ

ΑΚΙΝΗΣΙΑ

 

Γιά κοίταξε πῶς οἱ χειρονομίες μας,οἱ κινήσεις,οἱ πράξεις,τὰ συναισθήματα,οἱ σκέψεις μαρμαρώνουν ἀκαριαῖα μόλις μποῦν στὸ παρελθόν,σὰ νὰ βυθίζονται σὲ «ὑγροποιημένο» ἀέρα.Κι ὃλα αὐτά μένουν ἀκίνητα,ἐκεῖ,στοὐς αἰῶνες τῶν αἰῶνων’τίποτε δὲν μπορεῖ ν’ἀλλάξει τὴ στάση τους.Γεννοῦμε ἀγάλματα κάθε στιγμή ποὺ πέρασε.Αὐτό μὲ χτύπησε σάν ἓνα ξαφνικό ὃραμα,ἐδῶ καὶ τρεῖς μέρες.Ἀπό τότε παρακολουθῶ μὲ ἀγωνία τὸ μηχανισμό του.

 

ΣΕΦΕΡΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ

Μέρες Α’ 

Κηφισιά,6 Σεπτέμβρη.Βράδυ

 

Η ΠΙΣΤΗ ΜΟΥ

 

 

 Ἡ πίστη μου εἶναι γαλήνια`ἁπλῶς περπατῶ.

Βρέχει καὶ βρέχομαι ὃπως ὃλα τὰ ζῶα.

Οἱ φωτιἐς τοῦ φθινόπωρου μὲ τὸν ἂσπρο καπνό

 τὰ πουλιά ποὺ κάθονται πάνω στὸ χῶμα κὰ κλαῖνε.

Ὃλα τοῦτα κολλημένα μὲ τὴν ὃραση καὶ τὶς ἂλλες αἰσθήσεις μου.

Ὃλα τοῦτα ὃταν πεθάνω

θὰ ξεκολλήσουν καὶ θὰ πέσουν στὸ χάος.

 

Βαγγέλη Αθανασόπουλου από τήν συλλογή ΕΑΥΤΟΝ ΤΙΜΩΡΟΥΜΕΝΟΣ

 

 

ΠΡΟΣΩΠΑ ΚΑΡΑΒΙΩΝ

 Πρόσωπα καραβιών κατοικούν τη ζωή μου.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ

AUGUSTA ITALY

 Ο φάρος στην είσοδo του λιμανιού στην Αυγούστα,Ιταλία

ΠΛΕΓΜΑ

 Ειδα την φθορα στην ακρη του δρόμου 

με ανθρωπινη φωνη  μιλουσε

καταμεσις    στρωμα κρεββατιου

   εκει που αποκοιμιεται ή ξαγρυπνα ενα σωμα

   σκουρα υπολείμματα υφασματος

   γυρω απ'το σκουριασμένο πλεγμα

   ενας γέροντας υποβασταζομενος απο ένστολους 

  τεμαχισμενη μνήμη στοιβαγμενη σε  χαρτοκουτες 

  Περασα στο απεναντι πεζοδρομιο 

  χωρις ν αποφυγω την αποκρουστικη υγρή αποφορα απ'τα εντόσθια του εκκενωθεντος διαμερισματος 

  

Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΚΑΙ Η ΚΡΑΥΓΉ

 Σειρά υψηλών θάμνων με άσπρα άνθη

κρύβουν την θέα των φυλακών

σφοδρή επιδρομή θορύβου απ'τα διερχόμενα οχήματα 

Δεν μας δικαιώνει η δικαιοσύνη μας

Θα ρθει η ώρα που μια κραυγή θα μας λαμπρύνει

η σαπιλα

αυτό το άσπρο,σκοτεινό τίποτα που βαριανασαινει τις νύχτες

αυτή η εξουδενωση 

που απ'το ευτελές, περιβάλλεται ύπαρξη  το κτηνωδες...

Περνούν μηχανές περιπολικά της αστυνομίας 

Ετεροκρατουμαι

η τυραννία των παθών σαν σφίξιμο

διαμπερές 

σφηνωμα στον παράλυτο λιπωμα του ύπνου

Σε κάθε πράξη πεζοδρομιου 

πρέπει να ιερουργούμε

σαν τέκνα Θεού 

Ώσπου 

στο τελος η αθλιότητα μας να γίνει το σκέπασμα μας

Η ΕΚΔΗΛΩΣΗ

 Χώρος σχολείου

Μια στενόμακρη σκοτεινή αίθουσα

Είπαν να περιμένουμε 

Έγινε η εκδήλωση

μετά σήμαναν την λήξη

ένας ένας τραβώντας προς την έξοδο

τρομαγμένοι σχεδόν

βγήκαμε στο προαύλιο

Ύστερα σε ταξί

αμίλητοι 

περάσαμε την λεωφόρο της πόλης 

περιβεβλημένοι

ο καθένας την αισχύνη που του αναλογεί

(τα φώτα παραμορφωναν τις επιφάνειες,

τώρα που  καλοκαιριαζει

οι ήχοι χτυπώντας πάνω στο γυμνό περίβλημα γίνονται αγριοτεροι )

αγριοτεροι και μεις 

μπήκαμε στα σπίτια μας

ΜΝΗΜΕΣ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ

 Πάει καιρός από τότε που οι άνθρωποι συγκροτούσαν κοινότητες

Έπειτα ήχησαν οι σειρηνες και εγκατέλειψαν τον τόπο τους

αναζητώντας καλύτερη ζωή στα αστικά κέντρα 

Έτσι είναι και ο τόπος μου 

Η Άνδρος,η Βουρκωτη.Ολα τα χωριά ,τα μικρά και άλλοτε πολυβοα μελισσια.

Ίσως στο μέλλον κάποιο τουριστικό πρόγραμμα ή η επιστροφή κάποιων επιγόνων για εγκατασταση επαναφέρει την ζωή,όμως η παλιά εκείνη αίγλη πέρασε ανεπιστρεπτί.

Στην μνήμη αυτών των τόπων αφιερώνονται τα παρακάτω:

#1

Τραβούν οι σάρκες

η λάσπη πήζει

από ανέλπιστο ψύχος

-Ποια γεύση πικρή

ποιου θανάτου εύρος

θα μας κρατήσει;

-Του σκουληκιού η πέτσα τρίβεται στο χώμα 

χίλια ποτάμια γάργαρα θα κυβερνησουν στις χαράδρες του ύπνου

Μένουν τα πόδια μας ξεφλουδισμενα στις φτέρνες

Κατάκοπα τ'αρνια στρίβουν το μονοπάτι πριν τα βρει η καταιγίδα

και τα καρβουνιασει στη μεγάλη σπηλιά

ο κεραυνός

-σημαίνει η καμπάνα,

ποιο θάνατο θα διαλέξουν οι ξένοι για μας;

 το είδωλο στήνεται στη λάκα δίπλα απ'το καλντερίμι 

 οι παραθεριστες

ήπιαν νερό τρεχούμενο απ'τη σάπια βρύση

και έπιασαν ν ανεβαίνουν προς τον αμαξωτο

υπομονετικα περιμένουν  οι γηγενείς

ακούγοντας τα φουρνελα να ξεθεμελιωνουν τα πανάρχαια βράχια.

Δημοσιεύτηκε στο https://www.enandro.gr/politismos/9345-%CE%BC%CE%BD%CE%AE%CE%BC%CE%B5%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%84%CF%8C%CF%80%CE%BF%CF%85%20.html

SEMPRE

 Σαν τα σκουλήκια τραβάμε

μέσ'το χώμα,

μέσ'το σκοτάδι.

Στο ολοδικο μας τέρμα

-Sempre

Πόρτα σε ερειπωμένη οικία,οδός Στασινού Παγκράτι 

ΑΓΙΟΣ ΣΠΥΡΙΔΩΝΑΣ ΠΑΓΚΡΑΤΙΟΥ

 Η εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνος στην Ερατοσθένους