Δέν πέρασαν χαρούμενα τά χρόνια μου.Στά πιό πολλά ἡ φτώχεια συντροφιά καί τό χειρότερο,σ’ὃλα μου τά χρόνια,πάντα ἡ ἐρημιά κι ἡ μοναξιά.Ὣς καί στίς πλῶρες εἲκοσι ἓνα χρόνια,που ζοῦμε τὀσοι ἂνθρωποι σἐ τόσο λίγο χῶρο,πού σμίγουν ἀναγκαστικά τά χνῶτα μας κι ὁ ἳδρωτας καί τά παραμιλητά στόν ὓπνο,καί κεῖ άκόμα τά κατάφερα νά μείνω ὁλομόναχος,τέτοιο στραβόξυλο πού εἶμαι.
Μά ἐκεῖνα,τά περασμένα βάσανα ἢτανε γέλια και χαρές μπροστά σέ τοῦτα τά καινούρια πού μέ βρήκανε,τοῦτα τά κάρβουνα τ’ἀναμμένα πάνω στο μυαλό μου,στήν ψυχή μου,τούτο τό μολύβι τό ἀναλυτό πάνω στήν καρδιά καί στό φιλότιμό μου.
Ξανάρχισα τό γράψιμο.
Ποῦ ἀλλοῦ νά γύρευα τοῦ λυτρωμοῦ τό δρόμο;
ΒΑΣΙΛΗΣ ΛΟΥΛΗΣ,ΛΥΣΙΚΟΜΟΣ ΕΚΑΒΗ –ΜΟΡΦΩΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΕΚΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΚΥΜΗΣ 1994
ΞΥΛΟΓΡΑΦΙΕΣ ΒΑΣΩΣ ΚΑΤΡΑΚΗ
