Η ΑΚΙΝΗΣΙΑ ΤΩΝ ΚΗΠΩΝ

Η πρώτη που ανταμώσαμε ήταν η τύψη

-λογικό-

Μετά ήρθε η μορφή της θάλασσας

-μακρινή-

σαν προβολή

κουρτίνα βαριά

βαθυπράσινη

καθόλου περιποιητική ομολογουμένως

Και αντί στην επούλωση των κακώσεων

διάλεγε μενεξέδες

να πνίξει την ακινησία των κήπων

ΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

Ἀπορῶ μὲ τ’ἀνθρώπινο σχῆμα ποὺ τὸ συνηθίζουμε καὶ μᾶς φαίνεται σταθερό.

Ἐρωτῶ,τί λογῆς εἶναι τὸ κεφάλι,τὰ χέρια,τὸ κορμί;

 Ἡ ὂρθια στάση τί μπορεῖ νὰ σημαίνει;

Τί μπορῶ νὰ πῶ;

Ποιὰ μαρτυρία νὰ δώσω;

Καμιὰ ἰσχυρὴ μαρτυρία δὲν βρίσκω.

Ποῦ χρειάζεται νὰ προχωρήσω;

Σὲ ποιὸ βάθος πρέπει νὰ κατέβω;

Νὰ συλλάβω τ’ ἀληθινό νόημα,νὰ βρῶ τὴ βάση,τὴν ἐξήγηση ποὺ ἐγὼ στέκομαι ὂρθιος ἐνῶ μὲ εἰδοποιεῖ γιὰ τὸ μέλλον ὁ ἂλλος πλαγιασμένος παντοτινά.

Εἶμαι ὑποχρεωμένος νὰ κλείσω τὰ μάτια μου καὶ νὰ δῶ μὲ τὴ μνήμη.

Γιὰ ν’ ἀποκαλύψω τὸ σχῆμα ποὺ ἒσβησε σταθερότερα,

πρέπει νὰ περιορίσω τὶς ἀνάγκες μου,

νὰ μείνω φτωχὸς περισσότερο γιὰ νὰ θυμοῦμαι ,

νὰ ξεδιψῶ περισσότερο μὲ τἠ δίψα 

παρὰ μὲ τὸ νερό ποὺ πίνεται στὴ βρύση.

Ν.Γ.ΠΕΝΤΖΙΚΗ,Ο ΠΕΘΑΜΕΝΟΣ ΚΑΙ Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ

ΑΚΡΑ ΑΡΤΙΟΤΗΤΑ ΥΨΟΥΣ

Ήταν αίμα στο δερμάτινο δισάκι

σκαρφαλωμένο

στα ψηλά των νοουμένων

             ανώγια

σιωπή παρεμβάλλονταν

            άκρα αρτιότητα ύψους

 στην ασυνόδευτη ρωγμή 

            που ως απουσία

έφτυνε τα αγκάθια του ύπνου

           ένα-ένα

ξεκαρφώνοντας τις αισθήσεις απ’ τα φαινόμενα

  

και είναι ο ήχος τόσο εγγύς

-της θάλασσας ο ήχος-

όχι ο ανέμελος

μα ο γεμάτος

πήξη