Ἀπορῶ μὲ τ’ἀνθρώπινο
σχῆμα ποὺ τὸ συνηθίζουμε καὶ μᾶς φαίνεται σταθερό.
Ἐρωτῶ,τί λογῆς εἶναι τὸ
κεφάλι,τὰ χέρια,τὸ κορμί;
Ἡ ὂρθια στάση τί μπορεῖ νὰ σημαίνει;
Τί μπορῶ νὰ πῶ;
Ποιὰ
μαρτυρία νὰ δώσω;
Καμιὰ ἰσχυρὴ μαρτυρία δὲν βρίσκω.
Ποῦ χρειάζεται νὰ προχωρήσω;
Σὲ
ποιὸ βάθος πρέπει νὰ κατέβω;
Νὰ συλλάβω τ’ ἀληθινό νόημα,νὰ βρῶ τὴ βάση,τὴν ἐξήγηση
ποὺ ἐγὼ στέκομαι ὂρθιος ἐνῶ μὲ εἰδοποιεῖ γιὰ τὸ μέλλον ὁ ἂλλος πλαγιασμένος
παντοτινά.
Εἶμαι ὑποχρεωμένος νὰ κλείσω τὰ μάτια μου καὶ νὰ δῶ μὲ τὴ μνήμη.
Γιὰ ν’
ἀποκαλύψω τὸ σχῆμα ποὺ ἒσβησε σταθερότερα,
πρέπει νὰ περιορίσω τὶς ἀνάγκες μου,
νὰ
μείνω φτωχὸς περισσότερο γιὰ νὰ θυμοῦμαι ,
νὰ ξεδιψῶ περισσότερο μὲ τἠ δίψα
παρὰ
μὲ τὸ νερό ποὺ πίνεται στὴ βρύση.
Ν.Γ.ΠΕΝΤΖΙΚΗ,Ο
ΠΕΘΑΜΕΝΟΣ ΚΑΙ Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ
