Η ΑΚΙΝΗΣΙΑ ΤΩΝ ΚΗΠΩΝ

Η πρώτη που ανταμώσαμε ήταν η τύψη

-λογικό-

Μετά ήρθε η μορφή της θάλασσας

-μακρινή-

σαν προβολή

κουρτίνα βαριά

βαθυπράσινη

καθόλου περιποιητική ομολογουμένως

Και αντί στην επούλωση των κακώσεων

διάλεγε μενεξέδες

να πνίξει την ακινησία των κήπων

ΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

Ἀπορῶ μὲ τ’ἀνθρώπινο σχῆμα ποὺ τὸ συνηθίζουμε καὶ μᾶς φαίνεται σταθερό.

Ἐρωτῶ,τί λογῆς εἶναι τὸ κεφάλι,τὰ χέρια,τὸ κορμί;

 Ἡ ὂρθια στάση τί μπορεῖ νὰ σημαίνει;

Τί μπορῶ νὰ πῶ;

Ποιὰ μαρτυρία νὰ δώσω;

Καμιὰ ἰσχυρὴ μαρτυρία δὲν βρίσκω.

Ποῦ χρειάζεται νὰ προχωρήσω;

Σὲ ποιὸ βάθος πρέπει νὰ κατέβω;

Νὰ συλλάβω τ’ ἀληθινό νόημα,νὰ βρῶ τὴ βάση,τὴν ἐξήγηση ποὺ ἐγὼ στέκομαι ὂρθιος ἐνῶ μὲ εἰδοποιεῖ γιὰ τὸ μέλλον ὁ ἂλλος πλαγιασμένος παντοτινά.

Εἶμαι ὑποχρεωμένος νὰ κλείσω τὰ μάτια μου καὶ νὰ δῶ μὲ τὴ μνήμη.

Γιὰ ν’ ἀποκαλύψω τὸ σχῆμα ποὺ ἒσβησε σταθερότερα,

πρέπει νὰ περιορίσω τὶς ἀνάγκες μου,

νὰ μείνω φτωχὸς περισσότερο γιὰ νὰ θυμοῦμαι ,

νὰ ξεδιψῶ περισσότερο μὲ τἠ δίψα 

παρὰ μὲ τὸ νερό ποὺ πίνεται στὴ βρύση.

Ν.Γ.ΠΕΝΤΖΙΚΗ,Ο ΠΕΘΑΜΕΝΟΣ ΚΑΙ Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ

ΑΚΡΑ ΑΡΤΙΟΤΗΤΑ ΥΨΟΥΣ

Ήταν αίμα στο δερμάτινο δισάκι

σκαρφαλωμένο

στα ψηλά των νοουμένων

             ανώγια

σιωπή παρεμβάλλονταν

            άκρα αρτιότητα ύψους

 στην ασυνόδευτη ρωγμή 

            που ως απουσία

έφτυνε τα αγκάθια του ύπνου

           ένα-ένα

ξεκαρφώνοντας τις αισθήσεις απ’ τα φαινόμενα

  

και είναι ο ήχος τόσο εγγύς

-της θάλασσας ο ήχος-

όχι ο ανέμελος

μα ο γεμάτος

πήξη

ΧΩΡΙΣ ΑΠΟΔΕΙΞΗ

Ξέρω
Ο ακίνητος νούς
Ταριχευμένος είναι
Μέχρι τον θάνατό του
Συστέλλει ωραία το χρόνο
Μπουμπουκιάζει με τα εφήμερα χρώματα
Μα πιο πέρα
Άυλος δηλώνει
Γίνεται λάμψη

ANCHORING

Όλη νύχτα προσπαθούσαν
γύρω απ'την αλυσίδα γαντζωμένοι
-100 μέτρα εκτείνοταν στο βυθό-
ν'ανέβουν

Δεν είχε φεγγάρι,μονάχα τα φώτα της πλώρης
και κάθε ώρα που περνούσε ο ναύτης της βάρδιας
 δίνοντας αναφορά
-one o'clock moderate-

και καθώς χαλάρωναν οι φύλακες
η πείνα γιγάντωνε
ολοκλήρωναν την ανάβαση
έχοντας σχεδόν όλον τον πολιτισμό
στην παλάμη

γονατισμένοι πια στο κρύο σίδερο
στις λάσπες και στην αλμύρα
επείγονταν να καταστραφούν
μόνο αυτό τους έμενε

είχαν το δικαίωμα
τώρα που η θλίψη έβγαινε
κόμπους κόμπους με πηχτούς καπνούς
απ'την τσιμινιέρα

ΧΑΜΗΛΩΜΕΝΟ ΣΚΟΤΑΔΙ

Την ώρα που γύρω μου δεν έμεινε τίποτα
να σημαίνει ζωή,κινούμαι,υπάρχω,
άστραψεν άξαφνα.Και κουνήθηκε
απάνω στη γή το νερό κι αναπήδησε
μέσα μου το αίμα,ώς να έγραψα
ο ίδιος με μια κιμωλία φωτεινή
στης αβύσσου τον πίνακα:"υπάρχω".

Κ'εφοβήθη ο φόβος και διαλύθη
της νύχτας το αντίπαλο τίποτα.

Νικηφόρος Βρεττάκος,
απ'την συλλογή ΕΚΚΡΕΜΗΣ ΔΩΡΕΑ,
Εκδ.Τρία φύλλα 1986

ΤΟ ΦΩΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ

Αφήστε να ζήσει η μέρα
ήρθε απ' τα κατάβαθα του χρόνου
απ' τη χώρα της βροχής,
μην κλείνετε τους πόρους που αναπνέει,
μεσ' το σώμα σας,σώμα είναι
που δικαιούται να πιάνει
τον τόπο της αλήθειάς του
~
Αφήστε να ζήσει η μέρα,
γρήγορα αναδιπλώνεται
το μαύρο φόντο,
 

στην παγωμένη λάμψη της
θα προλάβουμε να δούμε
 το φως του Κυρίου

ΑΜΟΡΦΙΑ

Ήρθε ερημίτης
ξεπέζεψε απ'  την τελευταία ετοιμότητα
άναψε δυο ηλεκτρομηχανές
για νά 'χει ναύλα επιστροφής εξασφαλισμένα
και πύρωσε στο σίδερο αρκετό καύσιμο
-μαύρος καπνός τον συνόδευε-
έξω ο ήλιος δυνάμωσε

μια λάμψη εκτυφλωτική
που εξαφάνιζε κάθε σχήμα
κάθε προφάση
μονάχα φώς