Μ' ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΗΛΙΚΙΕΣ

Έτσι μετέωρος
μ'όλες τις ηλικίες μέσα μου
      αναρριχώμαι
κόμπο με κόμπο το σχοινί κρατώντας
-άπειρος ορειβάτης ερασιτέχνη εαυτού-

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΕΡΟΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ,ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΑΝΟΙΧΤΟ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗ 2015

ΕΔΩ ΣΤΗΝ ΕΡΗΜΙΑ

Ταχείαν και σταθεράν δίδου παραμυθίαν τοις δούλοις σου,Ιησού
εν τω ακηδιάσαι τα πνεύματα ημών.
Μη χωρίζου των ψυχών ημών εν θλίψεσι,
μη μακρύνου των φρενών ημών εν περιστάσεσιν,
αλλ' αεί ημάς πρόφθασον.
Έγγισον ο πανταχού,
ώσπερ και τοις Αποστόλοις σου πάντοτε συνής,
ούτω και τοις σε ποθούσιν ένωσον σαυτόν,οικτοίρμον.
Ίνα συνημμένοι σοι υμνώμεν και δοξολογώμεν 
το πανάγιον σου Πνεύμα.
 
ΜΕΣΩΡΙΟΝ Γ' ΩΡΑΣ,ΥΜΝΟΣ.

ΤΟ ΟΝΤΩΣ ΣΩΜΑ

    Όταν ομιλούμε για την καρδιά,αναφερόμαστε στην πνευματική καρδιά,η οποία συμπίπτει με τη βιολογική,αλλά όταν ο άνθρωπος λαμβάνει φωτισμό και αγιασμό,τότε όλη του η ύπαρξη "γίνεται" καρδιά.
   Η καρδιά ταυτίζεται με την ψυχή,με το πνεύμα,είναι ο πνευματικός τόπος,όπου ο άνθρωπος βρίσκει την ενότητά του,όπου ενθρονίζεται ο νούς του,όταν έχει πια θεραπευθεί από τα πάθη.Όχι μόνο ο νούς του,αλλά και όλο του το σώμα συγκεντρώνεται εκεί.
   Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς λέει ότι η καρδιά είναι  το όντως σώμα του σώματος,ένας τόπος όπου η ύπαρξη του ανθρώπου συσφίγγεται σαν κόμπος.
   Όταν ο νούς και η καρδιά ενώνονται,ο άνθρωπος γίνεται κάτοχος της φύσεώς του και δεν υπόκειται πλέον σε εσωτερική διάσπαση ή διχασμό.Αυτή είναι η κατάσταση αγιότητας του θεραπευμένου ανθρώπου.Αντίθετα,στη φυσική και πεσούσα κατάσταση μας είμαστε διχασμένοι.Έχουμε μία σκέψη στη διάνοιά μας,αισθανόμαστε κάτι διαφορετικό με τις αισθήσεις μας και άλλο επιθυμούμε με την καρδιά μας.Ωστόσο,όταν ο νούς και η καρδιά ενωθούν με τη χάρη του Θεού,τότε ο άνθρωπος έχει μόνο μία σκέψη:τη σκέψη του Θεού,μία μόνο επιθυμία:τον πόθο για τον Θεό,και μία μόνο αίσθηση:τη νοερά αίσθηση του Θεού.

 
Αρχιμανδρίτου Ζαχαρία(Ζαχάρωφ),Ο Κρυπτός της Καρδίας Άνθρωπος,ΕΣΣΕΞ ΑΓΓΛΙΑΣ,2016

ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΟΥ ΕΓΩ

Η λατρεία του εγώ,δε μ'αρέσει.
Πόσο πιό πρόσχαρη
και πιό ωραία
μου φαίνεται η κατάργηση του εγώ.
Κι αυτή η τομή,αυτή η διακοπή όθε αναβρύζει
κανείς ολοκαίνουριος.
Αλλά χρειάζεται να έχεις ένα εγώ
για να το μετασαρκώσεις
ή να το αναλώσεις.
Βιάζομαι να το σημειώσω αυτό,
γιατί αλλιώς θα έμοιαζα
πως αναζητώ την ομαδική υπνοβασία
που τόσο ασυγκράτητα απλώνεται γύρω μας.
Το εγώ δεν είναι η ψυχή,
αυτή είναι το σπουδαιότερο.
 

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ

(Μέρες,1940,18 Σεπτέμβρη)

ΔΟΛΙΑ ΑΡΠΑΓΗ

Κατά το δειλινό
το μόνο φως που μένει
πριν το σκοτάδι μας κυριεύσει
είναι αυτό της 
θάλασσας

ΑΙΜΑ Η ΣΑΡΚΩΣΗ

"Δεν γνωρίζω",είπα
ξεγύμνωσα κάθε τύψη
απ'το πρόσκαιρο δέρμα
παρ'όλο που το αίμα
με πρόδιδε,κρατώντας όλη την σάρκωση
λευτερώνονταν η ατμίδα
κατά διαστήματα,
αυτό με έκανε περισσότερο αναπολόγητο
"δέν γνωρίζω"επέμεινα
άστραφτε το πύρ
κατέκαιε τριγύρω

ΕΝ ΤΟΠΩ ΧΛΟΕΡΩ

«Μην τολμήσει κανείς να γράψει "καλό παράδεισο" γιατί θα τον τσακίσω!» προειδοποίησε θερμοκέφαλος θαμών του απέραντου διαδικτυακού καφενείου, το οποίο αποκαλείται facebook. «O Τζιμάκος ήξερε πως δεν είμαστε παρά οργανική ύλη και με τον θάνατό μας επιστρέφουμε στην απόλυτη ανυπαρξία. Σιχαινόταν επιπλέον τις ψαλμωδίες και το παπαδαριό!».

Και ιδού που το ίνδαλμά του τον διέψευσε παταγωδώς. Ο Τζίμης Πανούσης κηδεύτηκε χριστιανικότατα, με λαό αλλά και με κλήρο, με «δεύτε λάβετε τελευταίον ασπασμόν», με «Χριστός σε αναπαύσοι εν χώρα ζώντων και πύλας Παραδείσου ανοίξοι σοι»...

Δεν θα πέσω στην ίδια ανόητη παγίδα, να βγάλω εκ του μακρόθεν συμπεράσματα για την κρυμμένη ευσέβεια του Τζίμη Πανούση. Να εκφραστώ με το θράσος του κοινού, που επειδή έχει δει έναν καλλιτέχνη δύο φορές πάνω στην πίστα, αυταπατάται ότι τον γνωρίζει προσωπικά. Που επειδή έχει μερακλώσει ή βαλαντώσει με τα τραγούδια του εννοεί να έχει άποψη και προσδοκία από την όλη συμπεριφορά του.

Θα μιλήσω γενικά.

Υπερβολικός θόρυβος έχει σηκωθεί εσχάτως σχετικά με την τελική κατάληξή μας, του ξέψυχου - εννοώ - σαρκίου μας. Η Εκκλησία, από τη μια, φρίττει στο ενδεχόμενο της αποτέφρωσης, «άμα καούμε», ρωτά, «πώς θα αναστηθούμε τη Δευτέρα Παρουσία εν σώματι;». Τα «απολωλότα πρόβατα», από την άλλη, αφήνουν λεπτομερείς οδηγίες. «Να σκορπίσετε τη στάχτη μου στο πέλαγος». «Στο βουνό». «Να τη βάλετε σε ένα ωραίο βάζο και να τη στολίσετε στο σαλόνι...».

Ειλικρινά απορώ με εκείνους που - ενώ δεν καταδέχονται καμία μεταφυσική πίστη - ασχολούνται τόσο πολύ με το «μετά». Εφόσον θα έχουν ολωσδιόλου εξαφανιστεί, αφού δεν θα είναι ούτε εδώ ούτε εκεί ούτε πουθενά, τι τους νοιάζει εάν το λείψανό τους θα ταφεί ή θα φουρνιστεί; Γιατί δεν αφήνουν τους δικούς τους να αποφασίσουν ελεύθερα, να διαχειριστούν όσο καλύτερα μπορούν το πένθος τους; Ο νεκρός είναι μια απουσία που βαραίνει στους ώμους των ζωντανών.

Ο πλέον άχαρος μεταθανάτιος νεωτερισμός είναι η λεγόμενη «πολιτική» κηδεία. Το φέρετρο τοποθετείται στο εντευκτήριο ή στο προαύλιο του νεκροταφείου, τα στεφάνια στήνονται γύρω του και όσοι έχουν συγκεντρωθεί για το ξόδι περιέρχονται σε αμηχανία. Εκφωνούνται λογύδρια, κάποτε ξερά και μονότονα σαν βιογραφικά σημειώματα - λες και ο Χάρος πρόκειται να προσλάβει τον νεοφερμένο στον Αδη σε θέση εργασίας -, άλλοτε υπέρ το δέον μελοδραματικά, με φανερή την αγωνία του ομιλητή να πείσει για τη συντριβή του. Εάν ο νεκρός έχει υπάρξει μουσικός ή τραγουδιστής - γλεντζές έστω -, σηκώνεται και ένα μπουζούκι, μια κιθάρα, ένα ακορντεόν και παίζουν το αγαπημένο του άσμα. Ο κόσμος πιάνει τον σκοπό και στο τέλος χειροκροτάει. Το όλον της «πολιτικής» κηδείας σού αφήνει την αίσθηση του ανολοκλήρωτου, του πρόχειρου. Θυμίζει αυτοσχεδιαστική παράσταση δίχως κείμενο.

Ο Ιωάννης από τη Δαμασκό έζησε τον 8ο αιώνα. Υπήρξε επιφανής θεολόγος, κυρίως όμως απαράμιλλος υμνογράφος. Συνέθεσε τη Νεκρώσιμη Ακολουθία, ένα από τα σπουδαιότερα έργα της ορθόδοξης γραμματείας, το τελευταίο αντίο της Εκκλησίας προς τους μεταστάντας της επί χίλια διακόσια ήδη χρόνια. Στη Νεκρώσιμη Ακολουθία περιλαμβάνονται χωρία συγκλονιστικά όπως «πάντα σκιάς ασθενέστερα, πάντα ονείρων απατηλότερα - μία ροπή και ταύτα πάντα θάνατος διαδέχεται...». Ή η φοβερή εκείνη εικόνα με τον άνθρωπο που κοιτάζει τα γυμνά κόκαλα και αναρωτιέται «άρα τις έστι, βασιλεύς ή στρατιώτης, ή πλούσιος ή πένης, ή δίκαιος ή αμαρτωλός;». Διαβάζοντας το κείμενο του Δαμασκηνού, θυμάσαι τον Αλμπέρ Καμί. Σε πιάνει δέος εμπρός στην ένταση της υπαρξιακής αγωνίας, στον εφιάλτη τής απουσίας νοήματος, που ωστόσο αίρεται - ή διασκεδάζεται - με την πίστη στον Θεό και στη μέλλουσα ζωή.

Οταν μπορείς να κατευοδώσεις τον αγαπημένο σου με ένα τέτοιο αριστούργημα, με φράσεις που - πιστεύεις, δεν πιστεύεις - σου μαλακώνουν την καρδιά, πώς είναι δυνατόν να το αγνοήσεις;

Θαυμάσια έκαναν οι δικοί του Τζιμάκου που τον αποχαιρέτησαν με την ποίηση του Δαμασκηνού ομοτέχνου του. Που τον έστειλαν σε τόπο φωτεινό και χλοερό, όπου δεν χωράει οδύνη, λύπη, στεναγμός.

 ΧΡΗΣΤΟΣ ΧΩΜΕΝΙΔΗΣ.Απο τα ΝΕΑ 19 Ιανουαρίου 2018




ΣΗΜΕΙΩΣΗ:Αναδημοσιεύω την ανάρτηση αυτή,θεωρώντας την,σημαντική μαρτυρία ενός ανθρώπου χωρίς στενή επαφή με την ορθόδοξη παράδοση.Αλλά όμως το Πνεύμα του Θεού όπου θέλει πνέει και όχι μόνο στους κατ'επίφασιν πιστεύοντες και πιστούς.
Σήμερα κιόλας άκουσα μια ομιλία του αείμνηστου  πατρός Κωνσταντίνου Στρατηγόπουλου.Σε μια από τις αξέχαστες ομιλίες του στις 26 Μαίου 2005,59η ομιλία στις πράξεις των Αποστόλων,ομιλία της Πέμπτης,αναφέρθηκε στην ακολουθία της νεκρωσίμου ακολουθίας,ως μιας ΜΑΘΗΤΕΙΑΣ ΜΕΤΑΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΥ ΤΟΥ ΠΟΝΟΥ.

SEA TRIAL

Μόνο 
ο 
ουρανός

ΑΤΕΛΕΣΤΕΡΑ ΣΧΗΜΑΤΑ

Η γνώση του ανθρώπου καταξιώνει τα πλάσματα,ζώα,
και πουλιά,ιχθείς,όστρακα,λίθους και πάν αντικείμενο.
Μονάχα όμως ο Χριστός σώζει,καθαγιάζει και καταξιώνει τον άνθρωπο.
Σώζει τον άνθρωπο κι ας αυτός πήγε με την τυφλή του άγνοια
να κρύψη την ψυχή του μέσα στα ατελέστερα σχήματα.
Μέσα σε μια μικρή αχιβάδα της θάλασσας ή σε μια δεκαοχτούρα που έχει στο λαιμό της ωραίο περιδέραιο
ή σε ένα κοτσύφι  ή στο διαλυόμενο και φθαρτό σώμα της γυναίκας πάνω στη γη,αναγνωρίζοντας τον προορισμό του κάθε σχήματος
που ενταύθα εκλέγεται.
 
(Ν.Γ.Πεντζίκης,Αρχιτεκτονική της σκόρπιας ζωής)

ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΙΣ ΤΙΜΙΟΤΗΤAΣ

Ο μύλος της δημόσιας ζωής δεν πρόκειται να σταματήσει
-ούτε η κούραση,ούτε η αηδία που μας ποτίζει το μεροκάματό μας
Υπάρχει ένα καλό σ' αυτό το βάσανο:δε μ' έχει χωνέψει,δεν είμαι σαν τις τροφές
που έχει συνηθίσει.
Ως άνθρωπος των γραμμάτων ανήκω σ' έναν κόσμο που αποκλείει,
ως άνθρωπος χωρίς περιουσία το ίδιο,
και ως άνθρωπος με αντιστάσεις τιμιότητας,
και με τη συνείδηση του υπηρετείν.
Όλα αυτά δεν πρόκειται ν' αλλάξουν,τουλάχιστον να μην βλάψουν το Θεό.
 

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ

ΤΟ ΛΥΧΝΑΡΑΚΙ

Ανάγκη,
αφήνοντας ένα αποτύπωμα πάνω στον βράχο
να λείψουμε λίγο.

Πρωινό,δεμένοι στον ντόκο,
ησυχία
αναμένουμε κάτι να σπάσει αυτή η θολούρα στον ορίζοντα,
ή ας μείνουν όλα στάσιμα
ποιός νοιάζεται τώρα για τη ζωή

FINISH WITH ENGINE

Στροφές μηδέν
έπαψε ο έξω κλυδωνισμός
έμεινε η παλίρροια
μα μέχρι τότε έχουμε καιρό
στην πρόοδο προς τον θάνατο

ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΣ ΜΟΝΟΝ ΠΑΡΑΜΥΘΙΟΝ

Ο άνθρωπος έρχεται από τον μύθο,και πορεύεται προς τον μύθο.Μύθος είναι ότι εξέρχεται των ορίων της Ιστορίας,χωρίς ωστόσω να απουσιάζει από καμία ιστορική στιγμή.Ο αρχέγονος και ανεξάντλητος Μύθος είναι ο ίδιος ο Θεός.Αυτό το δήλωσε ο Χριστός,αποκαλύπτοντας συγχρόνως  καί τον άνθρωπο.

Ο Θεός- ως ο μυστικός και άρρηκτος Μύθος-διαποτίζει αδιαλείπτως Δημιουργία και Ιστορία.Γι' αυτό δεν μένει ανεπανόρθωτη καμμιά απώλεια από το "φυσικό" ή το "ηθικό" κακό.

Η προπατορική "πτώση",ως "πτώχευση" σε μυθική δύναμη του ανθρώπου,δεν έμεινε "απαραμύθητη" ως το τέλος.Μήτε "δυσπαραμύθητη"για πολύ.Επειδή ενανθρώπησε ο Θεός μπόρεσε να "παραμυθήσει" τον άνθρωπο.

Με το "αειπάρθενον" η "θεόπαις Μαρία"έσωσε την παιδικότητα.Που θα πεί,έσωσε τον μύθο!

Κείμενο του Αρχιεπισκόπου Αυστραλίας Στυλιανού

"Ν.Γ.Πεντζίκης ο ομολογητής της ογδόης ημέρας"

 

ΠΡΟΣΩΠΕΙΑ

Ο Νίκος Γ. Πεντζίκης μπολιασμένος με το ευρωπαικό πνεύμα λογοτεχνών,ποιητών και ζωγράφων συνειδητοποιεί το κενό και το αδιέξοδο του νεότερου πολιτισμού,συνειδητοποιεί δηλαδή την τραγωδία χωρίς λύση και κάθαρση.Έτσι μπορεί να περιγραφεί ο νεώτερος δυτικοευρωπαικός κόσμος,ως ένας κόσμος που αρνείται την τραγωδία,θέλει να ξεπεράσει την χριστιανική παράδοση καταλήγοντας σε δύο παγκόσμιους πολέμους και σε ότι δημιουργήθηκε ύστερα:τον ανατολικό και δυτικό κόσμο χωρίς πίστη και χωρίς ανάσταση.Τι σημαίνει αυτο;Σημαίνει ότι εγκαταλείποντας την εκκλησιαστική παράδοση,έχοντας την όμως γνωρίσει,οδηγούμαστε είτε σε μια διαιωνιζόμενη σταύρωση,σ' έναν βασανισμό ενδοκόσμιο χωρίς λύτρωση,είτε στην ψευδαίσθηση ελευθερίας που μηδενίζει κάθε οντολογία και κάθε θεολογία,αφήνοντας τον άνθρωπο έρμαιο της ειδωλολατρίας του εαυτού του και του κόσμου.

Σωτήρης Γούνελας,Ο διφυής Ν.Γ.Πεντζίκης

ΚΕΙΜΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ

Δεν ζήτησα  άλλο
παρά να υπάρξω αρκετά

σκαρφάλωνα ολονυχτίς

εγώ
μόνος

δίχως καμιά παρηγοριά
αν γκρεμιζόμουν


και χωρίς μοίρασμα

ΠΑΦΛΑΣΜΟΣ ΤΟΥ ΘΑΥΜΑΤΟΣ

 Η ποίηση,όχημα εκ βαθέων,

παραβιάζοντας τα σύνορα του ελεγχόμενου λόγου,

αναγγέλλει τον παφλασμό του θαύματος.

ΕΚΤΩΡ ΚΑΚΝΑΒΑΤΟΣ-Για την ποίηση

ΤΡΟΠΟΣ ΔΙΑΦΥΓΗΣ

Όλος ο κόσμος,ως τους αντίποδες,η γης ολόκληρη ως τα βάθη της Κίνας είναι υπεύθυνη για την αδικία που γίνεται και σ' έναν άνθρωπο ακόμη.Στον πιό μικρό,τον πιό ασήμαντο άνθρωπο.Την αδικία την πληρώνουμε όλοι,δεν υπάρχει τρόπος διαφυγής.Αυτά μας τα λέει η μοίρα μας,και γι' αυτό,φοβούμαι,η μοίρα μας θα μας χτυπά ως την συντέλεια των αιώνων.Ξεχνούμε,πάντα ξεχνούμε,και το κακό που κυκλοφορεί μέσα στο αίμα μας δεν γνωρίζει εμπόδια.

ΓΙΩΡΓΟΣ  ΣΕΦΕΡΗΣ,ΜΕΡΕΣ

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΖΩΗ

Έφτασε αργά στον κήπο

κινδύνευσε κάθε στιγμή περνώντας 

απ' την λελογισμένη φθορά

και την πρόωρη επίσχεση του χειμώνα

απλώνοντας το χέρι στην ροδιά

πού' χει τις άπειρες 

στοιβαγμένες ζωές

μάζεψε λίγα φυλάγματα

απ'τα καταγής

και επέστρεψε στον καημό των αλόγων

είχε κρατήσει αυτό πού έλεγε ο δάσκαλος

"να ζούμε αποστολικά,σαν πλούσιοι πολύ

με τ' απλωμένα τσαμπιά

και την πρώιμη ανθοφορία 

των αμυγδαλιών"

άνοιξε τον ντουρά

        είχε πεινάσει

μα μόνο πριονίδια 

                 έβγαλε

είχε όλο το βράδυ που

τ' αλυσοπρίονα 

ηχούσαν.

ΔΕΞΑΜΕΝΕΣ ΕΡΜΑΤΟΣ

ΕΡΓΑ ΝΙΚΟΥ Γ. ΠΕΝΤΖΙΚΗ

Πήραν θύλακες φωτός
αστοχίες στο πέπλο
δραπετεύουν από κει
οι καθημαγμένοι
ξέχωρα το νερό
στις δεξαμενές έρματος

ΤΟ ΑΣΤΕΙΡΕΥΤΟ ΠΟΤΑΜΙ

Αμαρτία είναι η απουσία από το παρόν.Το αστείρευτο ποτάμι που αρδεύει τα μέσα μας.Το ποτάμι αυτό ανεβαίνει πολλές φορές ίσαμε το στόμα,αλλά διστάζεις να μιλήσεις γιατί σου φαίνεται ότι θα εκπνεύσεις.Τόσο στενά μένουμε συνδεδεμένοι στα εφήμερα μορφώματα.Τόσο περισσότερο προσέχουμε τα σκουπίδια και απορρίμματα αντίς για το νερό.Απάνω όμως στο πρόσωπο του νερού εφάπτεται το πνεύμα της αληθείας το ζωοποιό.

 

Άλλο πρέπει να είναι το νόημα της ζωής απ' αυτό που ονομάζουμε αυτοσυντήρηση

 

ΝΙΚΟΣ Γ.ΠΕΝΤΖΙΚΗΣ 

Από το περιοδικό Ίνδικτος,τεύχος 18,Μάιος 2004