ΠΟΛΗ

Το κράσπεδο είναι κρύο
ύψος που γιγαντώνει τον φόβο
το πρόσωπο αγγίζει την σχισμή
τόσο,όσο να βγούν με ορμή 
όλοι οι επαίτες

ορφανή
από ελπίδες
η πόλη

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΑΝΤΑΜΟΙΒΗ

Η ιστορία της Ναυτιλίας είναι ένα ανθρώπινο μαρτυρολόγιο και «πλοία» ονομάζονταν οι θάλαμοι των βασανιστηρίων, όπου καταδικάστηκαν να υφίστανται την τιμωρία τους όσοι αψήφησαν τους θεούς του χώρου και του χρόνου!

Είναι αναμφισβήτητο ότι όσοι ήταν αρκετά γενναίοι και γεροί ώστε να κατορθώσουν να τα βγάλουν πέρα σ’ένα ταξίδι προς κάποια χαμένη γωνιά της υδρογείου μας,θα είχαν και σύντομες στιγμές έντονης και βαθειάς ικανοποιήσεως. Αλλ’αυτές οι στιγμές θα ήταν λίγες και πολύ απομακρυσμένες η μία από την άλλη.

Γιατί πρίν από την εμφάνιση των σύγχρονων πλοίων, δηλαδή μέχρι τις αρχές του εικοστού αιώνα,η ζωή πάνω στα πλοία ήταν κάτι ανάξιο για ανθρώπινα όντα που πραγματικά πλάσθηκαν κατ’εικόνα και ομοίωση του Θεού. Ήταν ανάξια και αισχρή εκείνη η ζωή κι η τελευταία ανταμοιβή της ήταν ένας σάκκος από παλιοκαραβόπανο ή μερικά κρύα χρόνια σ’ένα φτωχοκομείο.

Αν όμως και παρ’όλα αυτά βρέθηκαν πολλοί που δέχτηκαν αυτούς τους κινδύνους και αφοσιώθηκαν με ψυχή και σώμα στο έργο της εξερευνήσεως της ζωής μας από τον Βόρειο Παγωμένο Ωκεανό μέχρι τις πνιγηρές απέραντες επιφάνειες του μακρυνού Ειρηνικού,αυτό καθόλου δεν αντιτίθεται σ’όσα πριν λίγο είπαμε.Αποτελεί απλώς μια θαυμάσια απόδειξη του θάρρους και της ενεργητικότητας των ανθρώπων που ρίχτηκαν στις πιο αχανείς εκτάσεις της υδρογείου κινούμενοι από την ακούραστη φαντασία τους και την επιθυμία τους να γνωρίσουν ότι ο μακρυνός ορίζοντας μπορούσε να κρύψει από τα περίεργα βλέμματά τους.

Και με τρόπο επίσης θαυμάσιο και όχι λιγότερο συγκινητικό,αυτό μας δείχνει σε ποιο ύψος θυσίας μπορούν να φτάσουν οι πιο κοινοί άνθρωποι όταν η ανάγκη της ζωής για την εξυπηρέτηση των δικών τους,τους ωθεί να παραμελήσουν την προσωπική ευτυχία τους,την καλοπέρασή τους,για να προσφέρουν στους ανθρώπουν λίγο ψωμί,λίγο βούτηρο και ,όχι παντοτε,κανένα γλυκό.

Δεν ξέρω τι θα σκεφτούν γι’αυτό το βιβλίο όσοι αγνοούν τη φρίκη και την ερημιά του κινούμενου απείρου που λέγεται θάλασσα.Μια γνώμη μόνο λογαριάζω.Τη γνώμη εκείνων που,από την ίδια τους την πείρα,ξέρουν τι αληθινά σημαίνουν αυτές οι τρομερές λέξεις:

«Ζωή στη θάλασσα».

HENLRIK VAN LOON

Αποσπάσματα από τον πρόλογο του βιβλίου ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΝΑΥΤΙΛΙΑΣ του Η.W.LOON

ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ

ορθοστάδην

τω τότε πας ο λαός 
κατά την νύκτα εκείνην 
τον ύμνον 
τη του Λόγου Μητρί 
γηθόμενος 
έμελψαν

ευχαριστία των Κωνσταντινοπολιτών,επί Ηρακλείου βασιλέως και Σεργίου πατριάρχου ευχαριστήσαντες την Θεοτόκον δια την απαλλαγήν της Πόλεως εκ της πολιορκίας των Αβαρών το 626

πηγή:

α.ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΟΥ ΑΚΑΘΙΣΤΟΥ ΥΜΝΟΥ 

  ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΩΝ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ,

  ΜΟΡΦΗ ΕΚΔΟΘΗΤΩ,2017

β.ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΤΩΜΑΔΑΚΗ

  Η ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΥΜΝΟΓΡΑΦΙΑ ΚΑΙ ΠΟΙΗΣΙΣ,

  ΕΚ ΤΟΥ ΤΥΠΟΓΡΑΦΕΙΟΥ ΑΔΕΛΦΩΝ ΜΥΡΤΙΔΗ,1965

ΠΡΟΊ'ΣΤΟΡΙΑ

Η πατρίδα δεν είναι μακρυά

κλείνει η προ'ι'στορία

μόνο με πάγο αντιδρά
και στάχτη

αντινομία είναι

πόλεμος εγεννήθη

ΕΞΑΣΚΟΥΜΑΙ ΣΤΗΝ ΠΕΙΝΑ

καπνιστηριάζω* το μπλε
που μου δίνεται απλόχερα

τους μήνες της αρίθμησης



*καπνιστήριο,"smoking room":χώρος ψυχαγωγίας πλοίου/καπνιστηριάζω: κομματιάζω τον προσωπικό μου χρόνο με σκοπό την άμβλυνση των συνεπειών του εγκλεισμού. 

Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΑΠΑΤΗ

Γι'αυτό είναι τόσο 
δυσκίνητος
καθώς ταξιδεύουμε
παρατείνεται
της ζωής μας
το άχαρο
χωρίς νόημα
θέατρο

~

Αναλογίζεται ο έρμος
στον δρόμο προς την πλώρη
την λιτανεία των άστρων
και την βραχώδη υφή του κύματος
θολή η όραση
στο επερχόμενο σκότος
φθορά
μονάχα μια κλωστίτσα 
που επαναφέρει το σκαρί
σε κατάσταση πλεύσεως

ΠΕΡΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

εκεί όπου 
δεν υπάρχει 
ελευθερία 
και αγάπη,
τα πάντα 
στερούνται 
νοήματος
είναι ανάγκη 
ο ίδιος 
ο άνθρωπος 
να διατεθεί 
ελευθέρως 
δια 
την
 αιωνιότητα

Π.Σωφρόνιος Σαχάρωφ

ΜΗΝ ΣΑΛΕΥΘΟΥΝ ΟΙ ΠΟΔΕΣ ΣΟΥ

Ήρθε στο όνειρο 
η νεφέλη

εμένα μου έλαχε 
ο φόβος

απαράλλαχτος

όπως σ'εκείνα 
τα εφηβικά 
μαζέματα 
στις αυλές

καλοκαίρι ήταν

δεν ξανάρθε 
τέτοιο δειλινό 
από τότε

τα χρόνια μόνο 
κουρνιάζουν
στη σκοτεινή πλευρά 
του κήπου

Η ΜΗ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΣΥΝΥΠΑΡΞΗΣ

τι ν'αγαπήσω απ'το θάνατο;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΕΡΟΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ

Ο διάλογος αποχαιρετισμού των σωμάτων 

είναι ψηφιδωτό στο σύμπαν

και φτάνει ως εμάς σαν αναγγελία θανάτου

όμως δεν πρέπει να απελπίζει 

η μη δυνατότητα συνύπαρξης  

το τίμημα στη μοναξιά είναι από μόνο του 

δυσβάσταχτη τιμωρία

αντίθετα,μας χαρίζονται τρόποι υπολογισμού,

ώστε με τη διαφορά των βαρών να αποδειχθεί

το απροσδόκητο κέρδος

ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑΣ

Είμαι 
στα πρόθυρα 
της λογικής σου
πριν 
οικειοποιηθείς 
αστραπιαία 
των βαθύτερων 
σπλάγχνων μου 
τους τριγμούς
ποίηση:
όπου κάθε 
μορφή ιδιοκτησίας 
καταργείται

ΣΠΟΥΡΓΙΤΙ ΠΟΥ ΤΡΟΜΑΞΕ

παραδόξως
έχει αέρα έξω,κρύο
στα manifold πάγωσαν 
τόσες ώρες στην αναμονή
ομίχλη ,καταχνιά
αμμοθύελλα μου είπαν
εγώ δεν βγήκα έξω
στραμμένος στον τόπο των σκιών
βάλθηκα να μπογιαντίζω
ότι όνειρο βρισκόταν μπροστά μου


Ras Tanura,Saudi Arabia,February 16 2004

H METABAΣΗ ΑΠΟ ΤΗ ΣΤΕΡΗΣΗ ΣΤΗ ΧΑΡΑ

Η καταγωγή των ουρανίων προβλημάτων
έρχεται από την καρδιά μας.

Η τεκμηρίωση της σωτηρίας.

Ο βίος μας εξαρτάται από έναν ποταμό
που κυλάει τη μοίρα μας.
Πώς τό'πε ο ποιητής;Τα ονόματά μας
είναι γραμμένα πάνω στο νερό.
Κάπου ένα φράγμα σταματά τα όνειρά μας.

Οι συναγωγές των υδάτων.

ΜΑΤΘΑΙΟΣ ΜΟΥΝΤΕΣ

ΠΑΡΑΙΝΕΣΗ

"Στη μικρούλα κι άγνωστη φίλη μου Μαρία,την κόρη του Σταύρου".

Έτσι αναφέρει ο Νίκος Καρούζος ως αφιέρωση

 στο παρακάτω ποίημα  που διάλεξα και περιέχεται 

στο βιβλιαράκι ΘΡΙΑΜΒΟΣ ΧΡΟΝΟΥ. 

Οι καιροί που διανύουμε της άκρας αγριότητας

και του σκοταδισμού απαιτούν εγρήγορση.

Η αθωότητα όμως υπάρχει ακόμα,υπήρχε πάντοτε,

και  έτσι ο κόσμος πορεύονταν και συνεχίζει να πορεύεται

 σ'ένα σκοινί ισορροπώντας.

Να μη λυπάσαι που πέφτουν 

τα φύλλα φθινόπωρο.

Η δική σου τρυφερότητα θαν τα φέρει 

και πάλι στα δέντρα.

Δάκρυα μη χαλνάς,

όλοι ανήκουμε

στην ανάσταση.

ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ

~

Η φύση ταπεινώνει 

το πρόσχημα είναι το φώς 

όχημα ο εγκέφαλος

ΤΑΡΙΧΕΥΕΙΝ

Η δύναμη τους είναι να είσαι ανίδεος
να είσαι αφελής,να αμνηστεύεις,
να μην θυμάσαι που η εντολή από τους Κατεπάνω
είναι να συμφωνήσουνε ανακριτής κ' εισαγγελέας
να κηρυχτείς σε αφάνεια
να μπείς στο αρχείο,ή αν η χάρη τους...
να σ'αναλάβουνε ταριχευτές,
η διαιώνια τέχνη των λωρίδων.

ΕΚΤΩΡ ΚΑΚΝΑΒΑΤΟΣ

Ο ΕΞΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ

 SINGAPORE

Για την επιστήμη μπορεί να σημειώσει κανένας πως μετά την έκρηξη του ατόμου βρέθηκε πάλι μπροστά στο πρόβλημα του εξανθρωπισμού της,και πως έχει τώρα να σκεφτεί σοβαρά πάνω στο χωρίο  του Φαίδωνα 9,όπου ο Σωκράτης τοποθετεί για πρώτη φορά το πρόβλημα λέγοντας πως στα νιάτα του επιθυμούσε με θαυμασμό τη θετική επιστήμη,ταύτης της σοφίας,ήν δη καλούσι περί φύσεως ιστορίαν,για να καταλήξει πιο κάτω στο περιφρονητικό συμπέρασμα πως η μέθοδος αυτή δεν μπορεί να οδηγήσει πουθενά χωρίς την απαραίτητη ψυχική ή πνευματική επιστήμη,τη του βελτίστου αιρέσει,που θα έδινε κάποιο νόημα και θα έβαζε κάποιο σκόπιμο φραγμό στις τυφλές δυνάμεις που βλέπουμε  σήμερα να εξουσιάζει ο σύγχρονος άνθρωπος.Παραμελώντας ατροφική την ψυχή της,η ανθρωπότητα κινδυνεύει τώρα να καταστραφεί από την υπερβολική δύναμη που άφησε να δώσει στο σώμα της μια δικαιοδοσία δυσανάλογη με τη φύση και με τα μέτρα του ανθρώπου.

ΖΗΣΙΜΟΣ ΛΟΡΕΝΤΖΑΤΟΣ,ΜΕΛΕΤΕΣ-ΤΟΜΟΣ ΠΡΩΤΟΣ,ΤΟ ΕΚΦΡΑΖΕΣΘΑΙ  

~

Ούχ η των πραγμάτων φύσις

αλλ' η διάνοια η ημετέρα

λυπείν ημάς

είωθε και ευφραίνειν

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

ΑΠΩΘΗΣΗ

Σπασμένο 

ήταν 

το αίσθημα

αναμμένη 

όμως

η απώθηση

λειτουργούσε 

επάξια

~

CAPE TOWN,ΘΕΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΘΑΛΑΣΣΑ

Για την διάμετρο 
του πόνου

δεν διαθέτουμε  
κατάλληλα όργανα 
για μέτρηση

ξέρουμε μονάχα
 ότι κάτω στην κοιλάδα

σέρνουν τα δεκανίκια 
οι καταραμένοι

οι πέτρες δεν σαλεύουν

έχουν γίνει από αιώνες 
δέντρα απολιθωμένα

πίσω απ’τις γρίλιες 
τα τρομαγμένα βλέμματα

αν δεν υπήρχαν θα έπρεπε 
να τα εφεύρει το σύμπαν

να πιάσουμε στα χέρια χώμα

η συγγένεια θα μας υποδείξει

και αυτό αρκεί

τα φώτα στέκουν ακίνητα

πότε πότε φουντώνει μια ανάμνηση

ένα φως πέφτει με πάταγο στο τζάμι

τόσο ειλικρινές και αθώο

που μας κάνει να σκύψουμε 
το κεφάλι από ντροπή