ΒΑΠΤΙΣΜΑ

δι'ου 
ημείς 
την ρέουσαν,
του βίου 
διαπερώμεν
 διάβασιν

ΠΕΡΙΦΡΟΝΗΜΕΝΗ ΓΗ

Κάπου σημείωσα δυό λογάκια πολύ αναπαυτικά σαν ήχο από γάργαρο τρεχούμενο νεράκι από την βιογραφία και τις διδαχές του αγίου γέροντος παπά Δημήτρη Γκαγκαστάθη από τις εκδοσεις της "ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΚΥΨΕΛΗΣ". Η εποχή μας αναδίδει δυσοσμία,όλα πλέουν σε μία θολή ακίνητη λίμνη,τίποτα πραγματικά ζωντανό δεν έχουν οι γιορτές και οι ηδονές του κόσμου,τίποτα ζωντανό δεν έχει και κάθε εικόνα ή ήχος που ζητά την  συγκατάθεση των αισθήσεών μας:  

"-Μόνον τον Θεόν να φοβάστε και όχι τον άνθρωπον.

 -Άνθρωποι χωρίς Θεόν,περιφρονημένη γή.

 -Πιστεύω ότι υπάρχουν αγνές ψυχές,

  που προσεύχονται και παρακαλούν 

  και αγρυπνούν για εμάς 

  και δια αυτό μακροθυμεί ο καλός Θεός,

  περιμένοντας την μετάνοιά μας.

 -Ο χρόνος παρέρχεται 

  και εμείς ευρισκόμεθα ακόμη ανέτοιμοι,

  θα μας πάρει η νύχτα 

  και θα μείνουμε έξω του νυμφώνος.

 -Θέλει ο Άγιος Θεός όλοι να σωθούν 

  και δίδει τον καιρόν σε όλους."

Η ΑΘΕΑΤΟΣ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

Συνεδέθημεν εις του χρόνου το δέος.

Ανύπαρκτος η διάρκεια και αθέατος.

Άχρωμος εικών ανυπαρξίας.

Ανωφελής η τάσις προς έξαρσιν,

πικρά η εξύψωσις,

Η θυσία ματαία.

Καλέργης-Μαυρογένης Ν.

ΕΙΣ ΑΝΑΠΑΙΣΤΟΝ ΜΕΤΡΟΝ

Επί βράχου ριζιμαίου Αθωνείου εκτισμένη,

υπέρ πόντον ως τις φάρος φωτοβόλος ιδρυμένη,

υπό υψηλών ορέων αποκρήμνων κυκλουμένη,

και υδάτων ταχυρρόων ζωηφόρων βρεχομένη.

Ιερά Μονή Οσίου μοναχού πεφημισμένη,

ως μετέωρος βολίς τις εις τα ύψη κρεμαμένη,

και εις ύδατα Αιγαίου διαυγή οπτριζομένη,

ομοιάζεις ως Σελήνη εν φωτί εποχουμένη,

υπό θυελλών,ανέμων,και κλυδώνων δερομένη,

αψηφείς και δεν φοβείσαι των στοιχείων την μανίαν,

ουδέ του παμφάγου χρόνου και παμφθόρου την πορείαν.

Ο Δομήτωρ σου ο Σίμων Θεοπρόβλητος Λευίτης,

του ουρανομήκους Άθω Σταυροφόρος Μυροβλήτης,

του Σωτήρος των ανθρώπων,ο αγαπητός πολίτης,

ην των μοναχών το κλέος των Οσίων στεφανίτης.

Ως τις άλλος Θεολόγος θείαν είδεν οπτασίαν,

ως τις μάγος της Περσίας ακτινοβολήν αστρίαν,

εις αυτόν εδώ τον βράχον μοναστήν και Θεοφόρον,

οδηγούσαν ίνα κτίση την Μονήν την Χριστοφόρον,

Βηθλεέμ ως εν σπηλαίω,

επί πέτρας Αθωνείας της Γεννήσεως Σωτήρος 

του Χριστού ημών Αγίας,

Ιερόν ο Σίμων κτίζει τω Θεώ τω αιωνίω,

εν αδαμαντίνη βάσει,εν αφθόρω θεμελίω.

(Ωδή ποιηθείσα υπό Ι. Γορδίου,Καθηγητού τη 22^α Απριλίου 1900 κατά την αυτόθι διαμονήν του,εις ανάπαιστον μέτρον)

ΘΕΜΕΛΙΩΔΕΙΣ ΔΥΣΧΕΡΕΙΕΣ

Η φαντασμαγορία των εορτών επλήγη

 από τα διάσπαρτα πλήθη των αρουραίων

 που κατέκλυσαν τα καφενεία 

οι ζητιάνοι στους δρόμους ήθελαν να προσευχηθούν,

μα το τσουχτερό κρύο εμπόδιζε την απρόσκοπτη ροή 

του αίματος στο σώμα:

"για να τηρήσει ο άνθρωπος τις εντολές του Θεού 

είναι αναγκαίο να είναι σκληρός προς τον εαυτό του,ανήλεος,

όχι όμως αδιάκριτα".

ΤΟΥΣ ΞΕΝΩΘΕΝΤΑΣ ΣΩΣΗΣ ΚΥΡΙΕ

Ο πολιτισμός μας-ο περιβόητος νεωτερικός πολιτισμός-έχει προ πολλού βεβαίως εισέλθει στην επιθανάτιο κλίνη.Ο καθένας δέχεται αναλόγως και τους σπασμούς της αγωνιώδους προσπάθειάς του να κρατηθεί στο προσκήνιο.

Κάτι τέτοιο είναι και αυτό που αντιλαμβάνεται ως πανηγύρι και εορτή, την κατανάλωση ως μοναδικό τρόπο βιώσεως μιας κάποιας πληρότητος τόσο όμως επίπλαστης και προσωρινής. Την κατανάλωση χάρτινων ευχών και ομοιωμάτων, την κατανάλωση σκιών μέσα στον πάμφωτο διάκοσμο. Και φυσικά πρέπει να ξεχαστεί  ότι έχει πόνο και αδικία γύρω του. Όλοι μας τρέχουμε να απολαύσουμε εν τέλει αυτό που μας σερβίρεται.

Η θλίψη μένει τεράστια και θα είχαμε προ καιρού παραιτηθεί από κάθε είδους αγώνα εάν δεν ξέραμε ότι η Εκκλησία εν μέσω χάους και ταραχών και έλλειψης νοημάτων, θριαμβεύει  και ότι ο Κύριος πάντα συνεργεί εις αγαθόν και πάντας καλεί εις σωτηρία. Μένει μονάχα η ώρα του καθενός να "συγκαταβεί" στην ταπείνωση του Χριστού. Ο καθένας μας δηλαδή,ο πτωχεύσας ακρασία πικροτάτης βρώσεως, να κατέβει από το μεγαλεπίβολο άρμα της α-νοησίας του και να προσκυνήσει τον Κύριο επί φάτνης αλόγων  ως βρέφος σπαργανούμενον εκ της Παρθένου.

ΑΠΩΛΕΙΑ ΜΕΓΑΛΩΝ ΩΡΩΝ

Χριστός θεοί με σαρκούμενος

Χριστός με ανυψοί ταπεινούμενος

Στέκεται μετέωρος

περιβεβλημένος

της αστρικής ακτινοβολίας

το θάμπος

οι ώρες δεν του επέτρεπαν

να κινήσει την απόγνωση

όπως αυτός θα ήθελε

λιμνάζει πόνος

στα θηλάκια του οργασμού του

επιθυμεί να ντύσει στην πικρότητα τις αισθήσεις

καθώς προσεύχεται κουτσαίνοντας 

Η ΑΣΠΑΡΤΙΑ ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ

Την ιδιομορφία του χώρου ως συνείδηση την αντιλήφθηκα σε περιπάτους προς την ανέγγιχτη προκυμαία σε λωρίδες κυνικού φόβου μες’ τις αλυσίδες των εμπορευμάτων σε κόκκους μάταιης συνδιαλλαγής με τον χρόνο στα σκηνώματα των οσίων σε εικόνες αφανισμού μπροστά στην άρνηση της ζωής 

τα πιθάρια γέμισα με λήθη θανάτου οι ασπαρτιές κιτρίνισαν από αιωνιότητα. 

ΑΞΙΟΠΡΕΠΗΣ ΠΡΑΞΗ

O θάνατος 

αποτελεί 

την μόνη 

αξιοπρεπή 

πράξη 

του σώματος

ΗΛΙΑΣ

 ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ

ΧΘΕΣ ΣΗΜΕΡΟΝ ΑΥΡΙΟΝ

Η αυθαιρεσία των αισθήσεων 

λειτουργεί πια ως καταναγκασμός,

πως να χαρακτηρίσεις την ακηδία 

μπροστά στη σιωπή του ωκεανού.

Το σούρουπο χωρίζουμε τις μνήμες από τα όνειρα 

και ότι διαφεντεύει την αμεσότητα 

το περιθάλπουμε επιμελώς .

Την Κυριακή καλούμαστε να αναγνώσουμε στους ναούς,

αλλά και όπου κρύπτεται ορθόδοξη ψυχή,

τον οίκο του τρίτου ήχου 

ακριβώς σα να βρισκόμαστε 

στην θαλπωρή του σπιτιού μας, 

ότι ο ουρανός και η γή 

ΣΗΜΕΡΟΝ χορευέτωσαν 

και Χριστόν τον Θεόν ομοφρόνως 

υμνείτωσαν.

Και σίγουρα η θάλασσα παρά την πικρία των κυμάτων,

δοξάζει τον Δημιουργό.

Τούτη η πραγματικότητα μας αφορά άμεσα,

και όχι ο ''πλούτος'' της ματαιότητας ημών.

VALPARAISO

   

Θραύε 

τις μορφές 

πριν 

σχηματίσουν 

κέλυφος

Ηλίας Πετρόπουλος