ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΑΣ ΜΗΝΥΜΑ

 

Ὁ ἀρχιστράτηγος ποτέ τῶν οὐρανίων ταγμάτων

σύνθημα φιλανθρωπίας

δεξάμενος,ἐπείγετο ἐμφανίσαι τῆ παρθένω ὡς γέγραπται

καί ἐλθών εἰς Ναζαρέτ πρός τήν σκηνήν

τοῦ Ἰωσήφ έξεπλήττετο,

ὃτι πῶς ὁ ὑψηλός τοῖς ταπεινοῖς ἀγαπᾶ συνεπάγεσθαι

«Ὃλος»,φησίν,«ὁ οὐρανός καί ὁ πύρινος θρόνος

οὐ χωρεῖ μου τόν δεσπότην

καί ἡ εὐτελής αὓτη πῶς αὐτόν ὑποδέχεται;

ἂνω φρικτός καί κάτω πῶς ὁρατός;

Πάντως ὡς βούλεται,τί οὗν ἳσταμαι καί οὐχ  ἳπταμαι;

Καί τῆ κόρη φθέγγομαι

«χαῖρε,νύμφη ἀνύμφευτε»;

ΡΩΜΑΝΟΥ ΤΟΥ ΜΕΛΩΔΟΥ - ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΝ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ,β’

 

 

Άπόδοση στά νέα Ἑλληνικά Ἀρχιμανδρίτου Ἀνανία Κουστένη

 

Ἓναν καιρό ὁ Ἀρχιστράτηγος τῶν οὐρανίων ταγμάτων

Φιλανθρωπίας μήνυμα

δέχτηκε κι ἒτρεχε στήν Παρθένο νά ἐμφανισθῆ,καθώς

εἶναι γραμμένο.

Καί φτάνοντας στή Ναζαρέτ,στό φτωχικό τοῦ Ἰωσήφ,

ἀποροῦσε

πῶς ὁ Μεγάλος ἀγαπάει στούς ταπεινούς νά ἒρχεται.

Ἒλεγε: «Ὁλόκληρος ὁ οὐρανός καί ὁ πύρινος Θρόνος δέν

χωράει τό Δεσπότη μου

καί πῶς Ἐτοῦτη ἡ ἀσήμαντη Αύτόν ὑποδέχεται;

Οἱ ἐπάνω συγκλονίζονται κι οἱ κάτω πῶς Τόν βλέπουν;

Ὃμως ὂπως θέλει.Τί στέκομαι,λοιπόν καί δέν πετάω

καί στήν Κόρη νά πῶ:

‘’χαῖρε,Νύμφη ἀνύμφευτε’’;»

 

 

 

Ο ΚΑΒΟΣ ΤΗΣ ΣΥΛΛΟΓΗΣ

 

Θυμότανε μιά ἱστορία,άπό τίς πρῶτες ἱστορίες πού ἂκουσε στήν πλώρη,γιά τή Μαρσίλια καί τόν κάβο της,τῆς Συλλογῆς.Λίγα μίλια ἒξω ἀπό τή Μαρσίλια εἶναι ἒνας σταχτής σουβλερός κάβος,πού οἱ Ρωμιοί θαλασσινοί ,οἱ καραβίσιοι,τόν εἲχανε βαφτίσει Κάβο τῆς Συλλογῆς.

Ἐκείνα τά χρόνια τά γαλαξειδιώτικα καί χιώτικα καράβια καί τά κασώτικα καί τά κουμιώτικα εἲχανε τή Μαρσίλια ὃπως ἒχουνε τ’ἀνδριώτικα καί τά κεφαλονίτικα φορτηγά σήμερα τό Κάρδιφ καί τό Ροζάριο.Ποῦ τἂχανες,ποῦ τἂβρισκες,πού λέει ὁ λόγος,ἐκεῖ πηγαίνανε καί ξεφορτώνανε μέ στάρια ἀπ’τή Μαύρη θάλασσα.Μόνο τά κουμιώτικα πηγαίνανε μέ κρασιά δικά τους ,ἧταν τά πιό πλούσια,γιατί ὁ κάθε ναύτης δέν ἧταν μόνο μέ μισθό,εὶχε καί τό κρασί του,τό μερτικό στή στοίβα τίς βαρέλες  πού ἢτανε στ’ἀμπάρια.

Κι ἢτανε λέει ἡ Μαρσίλια τότε νέα Βαβυλών.Σόδομα καί Γόμορα,μόνο ὂρεξη καί λεφτά γιά ξόδεμα νἂχεις καί ἀπό τ’ἂλλα ὃλα.Καί πολλοί καπεταναῖοι,λέει,ξεχνούσανε νά φύγουνε στήν ὣρα τους γιά τά μαῦρα μάτια κάποιας Νινέτ,ἢ τά γαλανά κάποιας Νινόν,τρώγανε ὃλα τά λεφτά τους,κι ὓστερα,μόλις κάνανε πανιά,σα βγαίνανε στό πέλαγο,τό συλλογιόντουσαν τό τί εἲχανε κάνει καί μέ τί μούτρα θά γυρίζανε στά σπίτια τους.Ἀπό ἐκεῖνο τόν κάβο κρατούσανε τό κεφάλι τους μέ τά δυό τους χέρια καί,λέει,δέ εἶναι οὒτε ἒνας ,οὒτε δύο οἱ καπετάνιοι πού πέσανε νά πνιγοῦνε σ’ἐκεῖνα τά νερά.Γι’αύτό τόν βγάλανε «Κάβο τῆς Συλλογῆς.Γι’αὐτόνε ὃμως τώρα ὃλοι οἱ κάβοι τῆς γῆς  κάβοι  Συλλογῆς  εἲχανε γίνει.

 

ΒΑΣΙΛΗΣ ΛΟΥΛΗΣ,ΛΥΣΙΚΟΜΟΣ ΕΚΑΒΗ,ΕΚΔ.ΜΟΡΦΩΤΙΚΟΥ-ΕΚΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΚΥΜΗΣ   

Ο ΔΙΚΟΣ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΣ

 

Τό σῶμα μου

αὐτό τό πλῆρες σύστημα

τό προικισμένο ἀπ’τήν ἀρχή

μέ τό δικό του θάνατο

 

ΝΙΚΟΣ ΧΟΥΛΙΑΡΑΣ

Ο ΧΡΟΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΜΕ ΤΟ ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ,ΝΕΦΕΛΗ - 1989