 |
Ρύσαι με ἐξ αἰμάτων ὁ Θεός
ψαλμός 50
Πίσω από χοντρές αλυσίδες το φως ξεγλιστράει
Μανικό,
Υψώνεται φοβερίζοντας το ανύπαρκτο τείχος
Κάθε λεπτό θρυμματίζεται
Και το επόμενο εφευρίσκει νέο δρόμο να καρφωθεί στη θάλασσα
Ώσπου φτάνει το μολυβένιο πέπλο,χωρίς ήχο επιβολής
Ή λάμψη εκρήξεως
Εκτός απ’τις στριγγλιές του ανέμου
Για λίγο το πνιγμένο πρόσωπο κοιτά το τζάμι
Και αμέσως βυθίζεται στο υγρό έρεβος.
Νεφέλη ματαιότητος τοῖς ὀφθαλμοῖς προσίστατο,
μεγάλη δέ καί ζοφερά
Κεκραγάριον ἱεροῦ Αὐγουστίνου,ἐξομολὀγησις τῆς ἰδίας ἑαυτοῦ ἐξουδενώσεως
Σε περιφραγμένα σώματα
Διανύουν τις θλίψεις τους
Τα ανδρείκελα των επιθυμιών
Εκμαγεία πριν σπάσουν
Μα η κάμαρα σκοτεινιασμένη ακόμα
απ΄την τόση διάρκεια της νύχτας
Όχι μόνον για τή αλήθια, αλλά και για την ομορφιά της αλήθιας νιάζομαι. Ηλία Πετρόπουλου,Ποιήματα (Νεφέλη,1993)
