ΑΠΟΚΥΕΙ ΘΑΝΑΤΟΝ

ἓκαστος δὲ πειράζεται,

ὑπὸ τῆς ἰδίας ἐπιθυμίας ἐξελκόμενος,

εἶτα ἡ ἐπιθυμία συλλαβοῦσα  τίκτει ἁμαρτίαν,

ἡ δὲ ἁμαρτία ἀποτελεσθεῖσα ἀποκυεί θάνατον

ΙΑΚ,1,14-15

Η ΕΛΠΙΣ ΑΥΤΩΝ ΑΘΑΝΑΣΙΑΣ ΠΛΗΡΗΣ

Η ΣΙΓΚΑΠΟΥΡΗ ΚΑΘΩΣ ΤΗΝ ΣΤΕΦΑΝΩΝΕΙ  Ο ΗΛΙΟΣ

Το γὰρ ἀπρόσληπτον ,

ἀθεράπευτον

 ὃ δε ἣνωται τῶ Θεῶ,

τούτο και σώζεται

Γρηγορίου Θεολόγου

Η εκκλησία, δια των ευχών της,

 μας απαλλάσσει απ’τη ζοφερή δίνη

που περιπτύσσει τα ορατά,

τον κόσμο

ὃν ἐκρίπτει ὁ ἂνεμος,

πλέκοντας  τον αρραβώνα 

με τo επέκεινα. 

Θεραπεύει την μεγάλη πληγή:

το νου του ανθρώπου.

Γι 'αυτό είναι αδύνατον να χωριστεί 

από αυτόν με οποιαδήποτε 

συμβατική ανθρώπινη κίνηση.

ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΟΙΗΤΕΣ

Δὲν εἴμαστε ποιητὲς

Σημαίνει ἐγκαταλείπουμε τὸν ἀγῶνα

Παρατᾶμε τὴ χαρὰ στοὺς ἀνίδεους

Τὶς γυναῖκες στὰ φιλιὰ τοῦ ἀνέμου

Καὶ στὴ σκόνη τοῦ καιροῦ

Σημαίνει πὼς φοβόμαστε

Καὶ ἡ ζωή μας ἔγινε ξένη

Ὁ θάνατος βραχνάς.

Γιῶργος Σαραντάρης

ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ Η ΛΑΜΨΗ

Δώσ'μου νερό

είναι η τελειωτική

πριν την αναίμακτη διαδρομή

 κραυγή

κινδυνεύουσα ροή

πάσχοντος

κλαδεύει του ηλίου η λάμψη

ὃν ἐκρίπτει ὁ ἂνεμος

ΚΡΑΤΟΣ ΑΝΕΙΚΑΣΤΟΝ

Κύριε ὁ Θεός ἡμῶν

Οὗ το κράτος ἀνείκαστον

Και ἡ δόξα ἀκατάληπτος,

Οὗ τό ἒλεος ἀμέτρητον

Και ἡ φιλανθρωπία ἂφατος
(Ευχή Θείας Λειτουργίας)

ΕΛΕΓΧΟΣ ΠΟΣΟΤΗΤΟΣ ΚΑΥΣΙΜΩΝ

Μαινομένην κλύδωνι,

ψυχοφθόρω,

Δέσποτα Χριστέ,

τῶν παθῶν τἠν θάλασσαν

 κατεύνασον,

καὶ ἐκ φθορᾶς,

ἀνάγαγέ με

ὡς εὒσπλαγχνος.                       Ὡδὴ στ’ τοῦ πλάγιου α’

Lat 05deg 52’N

Long 080deg 13’E

ΟΡΑΣΗ

Γινόμαστε αγνώμονες 

μα λιγοστεύοντας

την αυτάρκεια του νου

φτάνουμε στην όραση

ΟΔΗΓΙΕΣ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗΣ ΣΕ ΧΩΡΟ ΑΓΚΥΡΟΒΟΛΙΑΣ

Κρυμμένοι πετροβολάνε,

δεν έχουν πρόσωπο

πίσω απ'τις αναρίθμητες στρώσεις του χρόνου

και όταν ψαχουλεύουν παλιές φωτογραφίες

με τρεμάμενα τυφλά δάχτυλα

επιχειρούν την νοσταλγία

ΜΟΝΟ ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ ΣΕ ΠΟΙΟ ΣΩΜΑ

Όταν κοιτάς

δεν βλέπεις αυτό

που φαίνεται

ούτε αυτό 

που είσαι

βλέπεις 

αυτό 

που θα γίνεις

IDIOT

Δι’  ὧν τις ἁμαρτάνει,διά τούτων κολάζεται.

ΣΟΦ.ΣΟΛ.ΙΑ’,16

Φιλούν φωτιά στα σπλάχνα

μα για να κάψουν τον κόσμο

σμιλεύουν επιμελώς το χάος

και η φιλανθρωπία αρωγός

στα σκοτεινά τα σχέδια τους

«σε καταστρέφω και ύστερα σε σώζω»

λέγουν βγαίνοντας απ’τα παράθυρα

και είναι μόνοι στο  να διαφωνήσουν

με όσα λένε

η δημοκρατία αγγίζει το κράσπεδο της παντοδυναμίας τους

με νεύμα απελπισμένης κατάφασης

ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΗ ΛΟΓΩ ΚΥΚΛΩΝΑ

Οἱ ποιητές κι οἱ φιλόσοφοι

κηλίδες ἀνώφελες

και γύρω τους ἡ ἐρημιά

 ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ

κ

Είπε άφρων

   με την καρδιά του

ότι δεν υπάρχει θεός

ένα φως κίτρινο διαχύθηκε

στο νερό δεν καθρεφτίζεται τίποτα

λάσπη μονάχα

μια ακτίς παρήγορου φωτός μονάχα 

ήρθε αργά

 drifting

λόγω τροπικού κυκλώνα

Η ΟΠΛΗ ΤΗΣ ΣΥΝΤΡΙΒΗΣ

ἡ αφοσίωση θέλει ὃλο το αἷμα ,Καροῦζος Νίκος

Κυριευμένοι είμαστε

στο θάμπος

η απώλεια

του βαθύτερου εαυτού

δεν ενδιαφέρει

την πρόστυχη αδράνεια της όρασης

γίναμε

μυρμήγκια  του θέρους

γυρεύουμε την μυλόπετρα,

την οπλή που θα μας συντρίψει

                                                                       

ΔΙΑΠΕΡΝΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΥΓΡΗ ΑΠΕΡΑΝΤΟΣΥΝΗ

Η καθημερινή τύρβη επιτείνει το πρόβλημα της όρασης.

Στον ανοιχτό ωκεανό ο χρόνος μαραίνεται σε μάταιη προσμονή

Μια αχλή πρωινή που εμποδίζει την θέαση του ορίζοντα.

Στο ΑΡΧΕΙΟΝ αναφέρεται ότι η ηρωίδα ήταν αδύνατον να βάλει σε τάξη τα αισθήματά της

καθώς αλλάζουν από μέρα σε ώρα σε στιγμή χωρίς στην επέκταση στην επέκεινα ζωή.

Πιο κάτω γράφει  εξ αφορμής τον χαμό ενός προσφιλούς  της προσώπου

‘’κανένας δεν χάνεται

οι πάντες κάπου υπάρχουν’’

Έτσι ταξιδεύουμε και εμείς τον σύντομο βίο

διαπερνώντας την υγρή απεραντοσύνη

και εκλαμβάνοντάς την μονάχα ως καθρέφτισμα και αντανάκλαση του ουρανού.

ΠΟΛΛΑ ΧΙΛΙΟΜΕΤΡΑ ΝΥΧΤΑΣ

Μα η αγάπη συνάζει τα πριν διεστώτα

και γω επόθησα

μεσ'το σκοτάδι

λίγο φως ανέσπερο

ΜΗΤΕ ΟΙ ΣΑΡΚΕΣ ΠΕΙΘΑΡΧΟΥΝΕ

Μεγάλη ψευδαίσθηση τούτο το σώμα

το λέω δικό μου κι έχω την ευθύνη του

όμως τα κόκαλα δεν πειθαρχούνε πάντα

μήτε οι σάρκες

Στ. Χαρκιανάκης

Κάποια πρόχειρα αναχώματα αρκούν για αρχή

Ἐξέλιπον αἱ  ἡμέραι μου,

ὡς ἐνύπνιον εγειρομένου

ΜΕΓΑΣ ΚΑΝΩΝ

ΑΠΟΝΤΕΣ

Σε λίγο αν κοιτάξεις λυπημένος το βράδυ

στον ουρανό ψηλά

θά’μαι ένα χαζό παιδικό άστρο

που όλο θα πέφτω

Ίσως κάνω λάθος που θέλω να γράψω για να κρατηθώ,

είναι ίσως γιατί νομίζω πως δεν πρόλαβα να πω Ευχαριστώ

κι αντί για πεφτάστερο που πρέπει να γίνω και να χαθώ

σαν άνθρωπος αντίθετα ακόμη να σκέφτομαι

και να θέλω ρόδο αγάπης να γίνω

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΩΓΟΥ,ΑΠΟΝΤΕΣ

ΘΕ'Ι'ΚΟΣ ΣΠΙΝΘΗΡΑΣ

Ὁ κόσμος δέν τή χωροῦσε τέτοιαν ἀπόγνωση

Και κανένας θεός δέν  ἒβγαζε σπινθήρα.

Ν.ΚΑΡΟΥΖΟΣ,Ὁ μειλίχιος τρόπος τοῦ Βαρβαρόσσα

ΣΕΦΕΡΗΣ 20-09-71

Κανείς ἄλλος δὲν στάθηκε τόσο ἱκανός ν'ἀνιχνεύσει,

νὰ βρῆ καὶ νὰ κινήση τὰ νήματα τῆς ζωντανῆς ἑλληνικῆς 

παράδοσης ὅσον αὐτός.

Καλλιέργησε τὸ αἲσθημα τῆς εὐθύνης 

καὶ κράτησε ψηλά τὴ σημαία τῆς ἐλεύθερης συνείδησης

 ποὺ τόσο τὴν ἒχουν ἀνάγκη,σήμερα πρὸ πάντων οἱ νέοι.

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ,Τό Βῆμα,22.09.71

ΣΤΗΛΗ,ΠΡΩΤΟΣ ΤΟΜΟΣ

Ὁ θάνατος τοῦ ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΕΦΕΡΗ

στόν ἑλληνικό τύπο

τίς δέκα πρῶτες ἡμέρες

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΕΡΜΗΣ 1972

Η ΩΡΑ ΗΔΗ ΠΑΡΗΛΘΕΝ

Ἒρημος ἐστιν ὁ τόπος,καὶ ἡ ὥρα ἤδη παρῆλθεν

(ΜΑΤΘΑΙΟΥ,ΙΔ΄-15) 

Tην εκμηδένιση του χρόνου προσδοκούμε
εκείνου που αιωρήται στην επιφάνεια των υδάτων
στην πυκνότητα των υδρατμών
στην ανεξίτηλη γιγάντωση του ύπνου

εκεί προσδοκούμε να συντρίψουμε
το σκληρό κέλυφος.

ΕΙΣ ΤΟ ΤΕΤΡΑΓΩΝΟ

Ἡ νόηση κείνη πού  κλαψουρίζει στη γέμιση τῆς νύχτας

Ν.ΚΑΡΟΥΖΟΣ,Τρόποι τῆς νύχτας

Το νερό

δεν

είναι

ύπαρξη

είναι 

το

 τετράγωνο

της

 ύπαρξης

ως

την 

βαθύτερη

 εκμηδένηση

ΝΑΡΚΙΣΙΣΜΟΣ

Μνημονεύω λέξεις
Βαστιέμαι ξεδιάντροπα απ'τα ελάχιστα ιμάτια της περιβολής του εναπομείναντος κόσμου
Διαλέγω ως κύρια έννοια το σκότος
Το αδιαπέραστο
Το αδιάλυτο
Ντύνομαι στην απέραντη αφεγγεία
Το δικό μου νύχτωμα

ΑΛΗΘΗΣ ΓΕΝΝΗΣΙΣ

Τὰ ὑλικά πράγματα εἶναι ἡ σκιὰ τοῦ φωτός,ἡ σκιά τοῦ Πνεύματος,ἡ ἀπουσία τοῦ ὂντος καὶ ἀληθοῦς Θεοῦ.Σκιά,ὓλη,χοῦς σημαίνουν ἀνυπαρξία,κάτι ποὺ δὲν ἒχει ἀληθινή ὑπόστασι,ποὺ δὲν εἶναι πραγματικότητα.Τὸ ἀνθρώπινο σῶμα ἒχει ὑπόσταση,διότι φέρει τὴν  θεία πνοή,δὲν εἶναι μόνο βιολογικὴ ὓπαρξις,εἶναι πλασμένο νὰ βλέπη τὸν Θεόν.

ΑΡΧΙΜ.ΑΙΜΙΛΙΑΝΟΥ ΣΙΜΩΝΟΠΕΤΡΙΤΟΥ,ΑΛΗΘΗΣ ΓΕΝΝΗΣΙΣ

Το σύμπαν

Ξαφνικά
άδειασε το σύμπαν

Από ποιά σχισμή
διέφυγε;

Η ΛΑΤΡΕΙΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ

Το κυριότερο στοιχείο ,είναι η κοινωνιολογική πλευρά του θέματος,το δέσιμο των κατοίκων των νησιών μας με την Παναγία,την πονεμένη μάνα μας όπως φαίνεται σ'όλες τις εκδηλώσεις αλλά ιδιαίτερα στα έθιμα γύρω από τις γιορτές και λατρεία της,ένα δέσιμο με τόσο βαθιές ρίζες και πίστη που ούτε στη σημερινή εποχή της τεχνολογίας και των υλιστικών απολαύσεων δεν στάθηκαν ικανά να την κλονίσουν.Αντίθετα τη βαθαίνουν περισσότερο κι οι νησιώτες μας πιστεύουν ότι η απομάκρυνση απ'αυτή την πίστη και την παράδοση των παππούδων μας  αποτελεί την αιτία των δεινών μας,για μια γαλήνια ζωή,για μια ποιότητα ζωής αληθινής,ουσιαστικής.

(Απόσπασμα από τον πρόλογο του βιβλίου)

Η λατρεία της Παναγίας στα ελληνικά νησιά

Ν.Α.ΚΕΦΑΛΛΗΝΙΑΔΗ

Εκδόσεις Φιλλιππότη,Αθήνα,1990

ΑΡΧΕΙΟΝ

Ὃλες οἱ λέξεις,μὲ τὶς ὁποῖες τὸ σύμπαν

ἐκφράζεται κατ’ ἀρχὴν εἶναι ὀνόματα.

Ὁνομασίες ἀκίνητες σὰ σημάδια πέτρινα.

Διατυπώσεις ἁπλὲς καὶ μόνιμες στὴν ὀνομαστική τοῦ ἐνικοῦ

Ν.Γ.ΠΕΝΤΖΙΚΗΣ,ΑΡΧΕΙΟΝ

SANTA PANAGIA

Τοῦ ἣλιου ὁ δίσκος εἶναι πάντα ὀνειρώδης

ὣς το βασίλεμα

ἒχω στα στήθη την ἀνάσα και τον καιρό τῆς ὀμορφιᾶς

ἀλλ’οἱ τοῖχοι ὁλοένα μεγαλώνουν

ἀπρόσωποι σκληροί τοῖχοι ἀνέκφραστοι και βοεροί.

Ν.ΚΑΡΟΥΖΟΣ,Ἡ σκοτεινιά τοῦ μέλλοντός μου

ΤΟ ΣΠΑΡΑΓΜΑ ΤΟΥ ΣΥΝΤΡΙΜΜΕΝΟΥ ΕΑΥΤΟΥ

Τί έμεινε πλήν απ’ τ’ αστέρια

ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ

Μυθεύματα είναι

διαχειρίζονται

ανεπαρκώς την πορεία

πήγαν ωστόσο

κατ’ευθείαν στο συναίσθημα

απεφεύχθει ο θάνατος

ΠΟΡΤΟ Η ΕΙΣΟΔΟΣ

Χτύπησα

πολλές

φορές

ζητούσα

φωνή

απόκριση

ήταν

σκοτάδι

ΣΤΟ ΜΕΤΡΗΜΑ Ο ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΣ

      Με αυστηρή

        χρονική αλληλουχία

          περνάνε τις  στιγμές

            απέναντι

             ακριβό το αντίτιμο

               της ανυπαρξίας

                

                    γι’αυτό

                      διαιωνίζει  τη φθορά

                        το μέτρημα

                          

                            ας έρθει απ’τη                                                   μεριά

                              τ’ουρανού

                               -να ικετέψουμε -

                                  μια δροσιά

                                    

                                       να σβήσει η μεγέθυνση

                                         του πόνου

                                           να καταποντιστεί

                                             ο συμβιβασμός

                                         

ΠΑΤΗΡ ΑΙΜΙΛΙΑΝΟΣ ΣΙΜΩΝΟΠΕΤΡΙΤΗΣ

Μέγας σύγχρονος Πατέρας,σχεδόν μας αγγίζει η ανάσα του,με την πνευματική παρακαταθήκη που παρέδωσε στον κόσμο,ισάξιος των παλαιών εκείνων γιγάντων της πίστεως,αρχαίων Πατέρων.Μεγάλη ευθύνη να δείξουμε και μεις οι ελαχιστότατοι,λίγη ανδρεία,λίγο ζήλο στον ασκητικό στίβο.Την ευχή του να έχουμε,μην μας καταπιεί σ'αυτό τον κόσμο η θανατηφόρα ακηδία.

Οι φωτογραφίες προέρχονται από το λεύκωμα

 ΟΡΜΥΛΙΑ,

ΙΕΡΟ ΚΟΙΝΟΒΙΟ 

ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ,

ΕΚΔΟΣΕΩΝ INTERAMERICAN,

ΑΘΗΝΑ 1992

FINIS GRAECIAE

Συνθλίβεται συθέμελα

εμπορεύεται

φτηνό  προσωπείο

εκμαγεία παλαιών αυτοκρατόρων

παρ’όλα αυτά  προστίθενται

δεν μαλακώνουν

την εκμηδένιση

ΤΟ ΑΝΑΣΤΗΜΑ ΤΗΣ ΛΟΓΙΚΗΣ

Ω θάμβος της ύπαρξης

μικρό το ανάστημα

της λογικής

ανυψώνεται η σκέψη ως σύννεφο

ως μια σταγόνα τυχαία

που την γεννά μια συγκίνηση

που την ξοδεύει

μια  απεραντοσύνη

ΣΤΑ ΣΥΝΟΡΑ ΤΩΝ ΑΝΤΙΘΕΤΩΝ

Να γιατί γράφω.Γιατί ἡ Ποίηση ἀρχίζει ἀπό κεῖ πού την τελευταία λέξη δεν την ἒχει ὁ θάνατος.Εἶναι ἡ λήξη μιᾶς ζωῆς και ἡ ἒναρξη μιᾶς ἂλλης,πού εἶναι ἡ ἲδια με την πρώτη ἀλλά πού πάει πολύ βαθιά,ὥς το ἀκρότατο σημεῖο πού μπόρεσε ν’ἀνιχνεύσει ἡ ψυχή,στα σύνορα τῶν ἀντιθέτων,ἐκεῖ πού ὁ  Ἣλιος κι ὁ  Ἃδης ἀγγίζονται.Ἡ ἀτελεύτητη  φορά προς το φῶς το φυσικό πού εἶναι ὁ Λόγος,και το φῶς το  Ἂκτιστο πού εἶναι ὁ Θεός.Γι’αὐτό  γράφω.Γιατί με γοητεύει  νά ὑπακούω  σ’αὐτόν πού δεν γνωρίζω,πού εἶναι  ὁ ἑαυτός μου ὁλάκερος,ὂχι ὁ μισός πού ἀνεβοκατεβαίνει τους δρόμους και «φέρεται ἐγγεγραμμένος στα μητρῶα ἀρρένων τοῦ Δήμου».

Εἶναι σωστό να δίνουμε στο ἂγνωστο το μέρος πού τοῦ ἀνήκει,να γιατί πρέπει να γράφουμε.Γιατί ἡ Ποίηση μᾶς ξεμαθαίνει ἀπό τον κόσμο,τέτοιον πού τον βρήκαμε,τον κόσμο τῆς φθορᾶς πού,ἒρχεται κάποια στιγμή να δοῦμε ὃτι εἶναι ἡ μόνη ὁδός για να ὑπερβοῦμε τη φθορά,με την ἒννοια πού ὁ θάνατος εἶναι ἡ μόνη ὁδός για την Ἀνάσταση.

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ,ΑΝΟΙΧΤΑ ΧΑΡΤΙΑ  

ΜΝΗΜΗ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ

Εἶμαι ὑπερήφανος ποὺ μοῦ ἒτυχε ἡ μεγάλη τιμὴ

 νὰ εἶμαι μαθητὴς καὶ φίλος τοῦ Κόντογλου,

θὰ τὸν θαυμάζω καὶ  θὰ τὸν ἀγαπῶ πάντα.

Ἡ εὐγνωμοσύνη ποὺ τοῦ ἒχω εἶναι ἀπέραντη.

Καὶ τί δὲν ὠφελήθηκα κοντά του,καὶ τί δὲν ἀποθησαύρισα.

Ἀπ'τὴ Βυζαντινή τέχνη ποὺ μοῦ ἒμαθε,

καὶ ποὺ στοιχεῖα της ἐνισχύουν πάντα τὸ ἒργο μου,

ἲσαμε τὸ παράδειγμα τῶν μεγάλων του ἀρετῶν 

ποὺ μὲ βοηθοῦν καὶ μὲ ἐμπνέουν στὴ ζωή.

Οἱ ἀστείρευτες γνώσεις του γιὰ τὸ κάθε τι ,

ἡ ἀκράδαντη πίστη του στὸ Θεό,

ἠ φωτισμένη ἀγάπη του γιὰ κάθε τι Ἑλληνικό,

οἱ πεποιθήσεις γιὰ τὸ σωστό νόημα τῆς ὓπαρξης,

ἡ ἐπιείκειά του ἀπέναντι στοὺς ἀνθρώπους,

ἡ ἂδολη χαρά γιὰ τὴ ζωή,

ἡ λατρεία του γιὰ κάθε τι ὡραίο καὶ ὑψηλό.

ΝΙΚΟΣ ΕΓΓΟΝΟΠΟΥΛΟΣ

ΜΝΗΜΗ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ

ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΟΥ

ΚΕΙΜΕΝΑ ΓΙΑ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΚΑΙ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ 

ΜΕ ΕΙΚΟΝΕΣ &ΣΧΕΔΙΑ ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ

ΕΚΔΟΤΙΚΟΣ ΟΙΚΟΣ ΑΣΤΗΡ 1975

ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΗ ΟΡΑΣΗ

Το μόνο
 που βλέπουμε
την μέρα

απλόχερα
στην αγκαλιά
 του φωτός

ωστόσο
τα νύχια
 παραμονεύουν

δεν υφίστανται

πολλοί αποφαίνονται

είναι οι απολήξεις
 των ονείρων

ΤΟ ΝΑΥΑΓΙΟ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ

Το ναυάγιο 

του ήλιου 

αντίκρυ

αστραφτερά 

δεκανίκια

που θα μας μεταφέρουν

πάνω

ΟΥΡΛΙΑΖΟΝΤΑΣ ΑΓΝΟΙΑ

Πιάνεις την αλήθεια του κόσμου;
μέρος της κομματιάζουμε τις νύχτες
 και τρώμε

περισσεύουν τα ξέφτια
που ταξιδεύουν
στα βάθη των ουρανών

πιάνεις την αλήθεια;

έστω
 ουρλιάζοντας
άγνοια;

ΣΥΛΛΑΒΙΚΗ ΓΡΑΦΗ

Ο ήλιος και τα κύματα
είναι μια γραφή συλλαβική
 που την αποκρυπτογραφείς μονάχα
στους καιρούς της λύπης και της εξορίας

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ

ΔΡΟΜΟΣ

Ἡ θἀλασσα,ὁρμή καὶ δρόμος

ὃπως μᾶς κράζει μὲ τρομερή φωνή

μέσ'στὴ φριχτὴ ἡσυχία τοῦ ὓπνου μας.

Ἡ θάλασσα-ὂχι ὁ ἂνεμος-

τὰ νύχια τοῦ νεροῦ μᾶς ξεφλουδίζουν

οἱ φωσφορίζουσες πλῶρες τῶν ταξιδιῶν.

Ἀπέραντο σῶμα

κατοικημένο ἀπὸ θηρία καὶ μνῆμες

ρόδινο στῆθος καὶ μελανό.

Ἐπάνω του

οἱ κούφιοι ἐμεῖς

ψόφιοι ἐκβρασμένοι ἱππόκαμποι.

ΤΑΣΣΟΣ ΡΟΥΣΣΟΣ

ΤΑΣΟΣ ΡΟΥΣΣΟΣ-Η ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ ΤΟΥ ΚΑΙΡΟΥ,ΔΙΦΡΟΣ 1962

ΔΩΡΟ

Το δώρο

 να αγαπάμε

με τρόπο

ουράνιο,θείο,

αιώνιο,

δεν

έρχεται

 εύκολα

έρχεται

 με τους θρήνους

 της εσπέρας

Π.Σωφρονιος Σαχάρωφ

ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ ΠΛΗΘΑΙΝΟΥΝΕ

Σαν θωρῶ σε,

τὰ μάτια μου

πληθαίνουνε

ΑΓΙΣ ΘΕΡΟΣ

ΚΗΠΟΣ

Mια θάλασσα αντίκρυ μας

Δεν είναι μπλέ

Είναι κήπος πολύχρωμος

Τον ποτίζει η νεότητα

Τον θωπεύει το άπειρο όραμά μας

Αναπνέει  εις τους αιώνας

Τον υπέροχο αιθέρα της θείας Χάριτος

Η ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΣΑΡΚΑ

Μέσα στὸν ὕπνο μας
βλέπουμε τὴ φωνή μας νὰ ἐξαφανίζεται
χωρὶς νὰ φτάνει τοὺς ἄλλους
γιατὶ ὁ καθένας τρέφεται μὲ τὴ δική του σάρκα.

ΤΑΣΟΣ ΡΟΥΣΣΟΣ από τη συλλογή Η ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ ΤΟΥ ΚΑΙΡΟΥ

Η ΦΥΛΑΚΗ

Το χειρότερο δὲν εἶναι

ποὺ μ'ἔκλεισαν σ'αὐτή τὴ φυλακή

καὶ πήραν τὰ κλειδιὰ κ'ἔφυγαν,

μὰ ποὺ δὲν ξέρω ὥς ποῦ φτάνει ἡ φυλακή μου,

ποὺ δὲν ξέρω  τὸ περίγραμμά της

γιὰ νὰ κάνω ἐπιτέλους

σὰν ἄνθρωπος κ'ἐγὼ

μιὰ ἀπόπειρα ἀποδράσεως

ΚΩΣΤΑΣ ΜΟΝΤΗΣ-ΣΤΙΓΜΕΣ

ΛΕΥΚΩΣΙΑ 1958