ΠΑΤΗΡ ΑΙΜΙΛΙΑΝΟΣ ΣΙΜΩΝΟΠΕΤΡΙΤΗΣ

Μέγας σύγχρονος Πατέρας,σχεδόν μας αγγίζει η ανάσα του,με την πνευματική παρακαταθήκη που παρέδωσε στον κόσμο,ισάξιος των παλαιών εκείνων γιγάντων της πίστεως,αρχαίων Πατέρων.Μεγάλη ευθύνη να δείξουμε και μεις οι ελαχιστότατοι,λίγη ανδρεία,λίγο ζήλο στον ασκητικό στίβο.Την ευχή του να έχουμε,μην μας καταπιεί σ'αυτό τον κόσμο η θανατηφόρα ακηδία.

Οι φωτογραφίες προέρχονται από το λεύκωμα

 ΟΡΜΥΛΙΑ,

ΙΕΡΟ ΚΟΙΝΟΒΙΟ 

ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ,

ΕΚΔΟΣΕΩΝ INTERAMERICAN,

ΑΘΗΝΑ 1992

FINIS GRAECIAE

Συνθλίβεται συθέμελα

εμπορεύεται

φτηνό  προσωπείο

εκμαγεία παλαιών αυτοκρατόρων

παρ’όλα αυτά  προστίθενται

δεν μαλακώνουν

την εκμηδένιση

ΤΟ ΑΝΑΣΤΗΜΑ ΤΗΣ ΛΟΓΙΚΗΣ

Ω θάμβος της ύπαρξης

μικρό το ανάστημα

της λογικής

ανυψώνεται η σκέψη ως σύννεφο

ως μια σταγόνα τυχαία

που την γεννά μια συγκίνηση

που την ξοδεύει

μια  απεραντοσύνη

ΣΤΑ ΣΥΝΟΡΑ ΤΩΝ ΑΝΤΙΘΕΤΩΝ

Να γιατί γράφω.Γιατί ἡ Ποίηση ἀρχίζει ἀπό κεῖ πού την τελευταία λέξη δεν την ἒχει ὁ θάνατος.Εἶναι ἡ λήξη μιᾶς ζωῆς και ἡ ἒναρξη μιᾶς ἂλλης,πού εἶναι ἡ ἲδια με την πρώτη ἀλλά πού πάει πολύ βαθιά,ὥς το ἀκρότατο σημεῖο πού μπόρεσε ν’ἀνιχνεύσει ἡ ψυχή,στα σύνορα τῶν ἀντιθέτων,ἐκεῖ πού ὁ  Ἣλιος κι ὁ  Ἃδης ἀγγίζονται.Ἡ ἀτελεύτητη  φορά προς το φῶς το φυσικό πού εἶναι ὁ Λόγος,και το φῶς το  Ἂκτιστο πού εἶναι ὁ Θεός.Γι’αὐτό  γράφω.Γιατί με γοητεύει  νά ὑπακούω  σ’αὐτόν πού δεν γνωρίζω,πού εἶναι  ὁ ἑαυτός μου ὁλάκερος,ὂχι ὁ μισός πού ἀνεβοκατεβαίνει τους δρόμους και «φέρεται ἐγγεγραμμένος στα μητρῶα ἀρρένων τοῦ Δήμου».

Εἶναι σωστό να δίνουμε στο ἂγνωστο το μέρος πού τοῦ ἀνήκει,να γιατί πρέπει να γράφουμε.Γιατί ἡ Ποίηση μᾶς ξεμαθαίνει ἀπό τον κόσμο,τέτοιον πού τον βρήκαμε,τον κόσμο τῆς φθορᾶς πού,ἒρχεται κάποια στιγμή να δοῦμε ὃτι εἶναι ἡ μόνη ὁδός για να ὑπερβοῦμε τη φθορά,με την ἒννοια πού ὁ θάνατος εἶναι ἡ μόνη ὁδός για την Ἀνάσταση.

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ,ΑΝΟΙΧΤΑ ΧΑΡΤΙΑ  

ΜΝΗΜΗ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ

Εἶμαι ὑπερήφανος ποὺ μοῦ ἒτυχε ἡ μεγάλη τιμὴ

 νὰ εἶμαι μαθητὴς καὶ φίλος τοῦ Κόντογλου,

θὰ τὸν θαυμάζω καὶ  θὰ τὸν ἀγαπῶ πάντα.

Ἡ εὐγνωμοσύνη ποὺ τοῦ ἒχω εἶναι ἀπέραντη.

Καὶ τί δὲν ὠφελήθηκα κοντά του,καὶ τί δὲν ἀποθησαύρισα.

Ἀπ'τὴ Βυζαντινή τέχνη ποὺ μοῦ ἒμαθε,

καὶ ποὺ στοιχεῖα της ἐνισχύουν πάντα τὸ ἒργο μου,

ἲσαμε τὸ παράδειγμα τῶν μεγάλων του ἀρετῶν 

ποὺ μὲ βοηθοῦν καὶ μὲ ἐμπνέουν στὴ ζωή.

Οἱ ἀστείρευτες γνώσεις του γιὰ τὸ κάθε τι ,

ἡ ἀκράδαντη πίστη του στὸ Θεό,

ἠ φωτισμένη ἀγάπη του γιὰ κάθε τι Ἑλληνικό,

οἱ πεποιθήσεις γιὰ τὸ σωστό νόημα τῆς ὓπαρξης,

ἡ ἐπιείκειά του ἀπέναντι στοὺς ἀνθρώπους,

ἡ ἂδολη χαρά γιὰ τὴ ζωή,

ἡ λατρεία του γιὰ κάθε τι ὡραίο καὶ ὑψηλό.

ΝΙΚΟΣ ΕΓΓΟΝΟΠΟΥΛΟΣ

ΜΝΗΜΗ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ

ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΟΥ

ΚΕΙΜΕΝΑ ΓΙΑ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΚΑΙ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ 

ΜΕ ΕΙΚΟΝΕΣ &ΣΧΕΔΙΑ ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ

ΕΚΔΟΤΙΚΟΣ ΟΙΚΟΣ ΑΣΤΗΡ 1975

ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΗ ΟΡΑΣΗ

Το μόνο
 που βλέπουμε
την μέρα

απλόχερα
στην αγκαλιά
 του φωτός

ωστόσο
τα νύχια
 παραμονεύουν

δεν υφίστανται

πολλοί αποφαίνονται

είναι οι απολήξεις
 των ονείρων

ΤΟ ΝΑΥΑΓΙΟ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ

Το ναυάγιο 

του ήλιου 

αντίκρυ

αστραφτερά 

δεκανίκια

που θα μας μεταφέρουν

πάνω

ΟΥΡΛΙΑΖΟΝΤΑΣ ΑΓΝΟΙΑ

Πιάνεις την αλήθεια του κόσμου;
μέρος της κομματιάζουμε τις νύχτες
 και τρώμε

περισσεύουν τα ξέφτια
που ταξιδεύουν
στα βάθη των ουρανών

πιάνεις την αλήθεια;

έστω
 ουρλιάζοντας
άγνοια;

ΣΥΛΛΑΒΙΚΗ ΓΡΑΦΗ

Ο ήλιος και τα κύματα
είναι μια γραφή συλλαβική
 που την αποκρυπτογραφείς μονάχα
στους καιρούς της λύπης και της εξορίας

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ

ΔΡΟΜΟΣ

Ἡ θἀλασσα,ὁρμή καὶ δρόμος

ὃπως μᾶς κράζει μὲ τρομερή φωνή

μέσ'στὴ φριχτὴ ἡσυχία τοῦ ὓπνου μας.

Ἡ θάλασσα-ὂχι ὁ ἂνεμος-

τὰ νύχια τοῦ νεροῦ μᾶς ξεφλουδίζουν

οἱ φωσφορίζουσες πλῶρες τῶν ταξιδιῶν.

Ἀπέραντο σῶμα

κατοικημένο ἀπὸ θηρία καὶ μνῆμες

ρόδινο στῆθος καὶ μελανό.

Ἐπάνω του

οἱ κούφιοι ἐμεῖς

ψόφιοι ἐκβρασμένοι ἱππόκαμποι.

ΤΑΣΣΟΣ ΡΟΥΣΣΟΣ

ΤΑΣΟΣ ΡΟΥΣΣΟΣ-Η ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ ΤΟΥ ΚΑΙΡΟΥ,ΔΙΦΡΟΣ 1962

ΔΩΡΟ

Το δώρο

 να αγαπάμε

με τρόπο

ουράνιο,θείο,

αιώνιο,

δεν

έρχεται

 εύκολα

έρχεται

 με τους θρήνους

 της εσπέρας

Π.Σωφρονιος Σαχάρωφ

ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ ΠΛΗΘΑΙΝΟΥΝΕ

Σαν θωρῶ σε,

τὰ μάτια μου

πληθαίνουνε

ΑΓΙΣ ΘΕΡΟΣ

ΚΗΠΟΣ

Mια θάλασσα αντίκρυ μας

Δεν είναι μπλέ

Είναι κήπος πολύχρωμος

Τον ποτίζει η νεότητα

Τον θωπεύει το άπειρο όραμά μας

Αναπνέει  εις τους αιώνας

Τον υπέροχο αιθέρα της θείας Χάριτος

Η ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΣΑΡΚΑ

Μέσα στὸν ὕπνο μας
βλέπουμε τὴ φωνή μας νὰ ἐξαφανίζεται
χωρὶς νὰ φτάνει τοὺς ἄλλους
γιατὶ ὁ καθένας τρέφεται μὲ τὴ δική του σάρκα.

ΤΑΣΟΣ ΡΟΥΣΣΟΣ από τη συλλογή Η ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ ΤΟΥ ΚΑΙΡΟΥ

Η ΦΥΛΑΚΗ

Το χειρότερο δὲν εἶναι

ποὺ μ'ἔκλεισαν σ'αὐτή τὴ φυλακή

καὶ πήραν τὰ κλειδιὰ κ'ἔφυγαν,

μὰ ποὺ δὲν ξέρω ὥς ποῦ φτάνει ἡ φυλακή μου,

ποὺ δὲν ξέρω  τὸ περίγραμμά της

γιὰ νὰ κάνω ἐπιτέλους

σὰν ἄνθρωπος κ'ἐγὼ

μιὰ ἀπόπειρα ἀποδράσεως

ΚΩΣΤΑΣ ΜΟΝΤΗΣ-ΣΤΙΓΜΕΣ

ΛΕΥΚΩΣΙΑ 1958

Ο ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟ ΦΩΣ

Πρέπει νἂχω κλεισμένο τὸ σῶμα
κλεισμένα τὰ μάτια 
γιατὶ ὁ κίνδυνος εἶναι στὸ φῶς

                        
                              ΤΑΣΣΟΥ ΡΟΥΣΣΟΥ από την συλλογή Η  ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ ΤΟΥ ΚΑΙΡΟΥ

ΚΥΚΛΟΣ ΧΡΟΝΟΥ

Ένα πολύχρωμο πέπλο 
έχει καλύψει τις αισθήσεις, 
το θαύμα της ζωής 
που δεν εξηγείται με καμιά λέξη 
των  φρονίμων ή των συμβατικών 
έχει πλημμυρίσει κάθε αντίσταση. 

Εκείνο το κομμάτι του ουρανού 
έχει λοιπόν τέτοια αλληγορία;

και η αποχαιρετιστήρια κηλίδα ιδρώτα
 και το κατέβασμα της σκάλας 
και ο ήχος της μηχανής 
και το φεγγάρι που στεφάνωνε με τόση φροντίδα 
την πολιτεία των ανθρώπων;

στἐκομαι
 αποσβολωμένος στη θέση μου

με μια δυσφορία 
στην κουλουριασμένη μου 
ματαιοδοξία.

ΠΑΡΗΓΟΡΗ Η ΚΑΘΕ ΣΙΩΠΗ

Ως αναχωρήσας αεί
έκανα μεγάλη καριέρα
παρήγορη η κάθε σιωπή
στο πέρασμα των υδάτων

ΒΑΣΑΝΤΑ

Mέσα  στὴν παλιανθρωπιὰ ποὺ μᾶς ζώνει 

ἀπὸ στεριὰ κι' ἀπὸ θάλασσα,

στέκεσαι Ἐσὺ σὰ γιὰ νὰ μοῦ δείχνεις 

πὼς δὲ χάθηκε ὁλότελα

ἀπ'αὐτὸν τὸν κόσμο ἡ εὐγένεια.

Ἓνας ἂνθρωπος μονάχα μπορεῖ νὰ δείξει

 πὼς ἡ φύση μας εἶναι θεική 

 μέσα σὲ μιὰ πρόστυχη ἀνθρωπότητα.

Ὁ Χριστός γιομίζει τὴν ἀπελπισμένη ἐρημιά 

ὁλοκλήρων αἰώνων.

ΦΩΤΗΣ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ-ΒΑΣΑΝΤΑ

ΔΕΥΤΕΡΗ ΕΚΔΟΣΗ,ΧΡ.ΓΑΝΙΑΡΗΣ

ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΕΣ ΑΠΕΙΡΟΥ

Πόσοι θρηνούν
απόψε
με την συμπόνια απούσα
η περισπούδαστη σιωπή 
βγήκε στο τραπεζάκι
--ζέστη αφόρητη--
λίγος ιδρώτας
περισσότερο σφοδρή η αταξία
στα απονενοημένα
στις αγκυλώσεις των χεριών

κατά δυνατότητα  άπειρος
ο άνθρωπος
και κατ'αξίαν

ΕΝ ΘΛΙΨΕΙ ΜΙΚΡΑ

Κύριε,

ἐν θλίψει 

ἐμνήσθημέν σου,

ἐν θλίψει μικρᾶ 

ἡ παιδεία σου ἡμῖν

Προσευχή Ἡσαίου τοῦ Προφήτου

CAPE TOWN

ΠΑΣΧΕΙ Η ΖΩΗ

Πάσχει η ζωή

πριν μετασχηματιστεί σε ζωή

ΓΡΗΓΟΡΟ ΦΩΣ

Εδώ λοιπόν 

στον εικοστό τον πρώτο αιώνα

χύνονται τώρα των ανθρώπων οι ζωές

κόκκοι από φως αλατισμένοι

σε τούτο τον απότομο γκρεμό

για τ'ανοιχτό το στόμα της αβύσσου

Έτσι δεν ήταν πάντα η ζωή

γρήγορο φως που μπαίνει στο σκοτάδι;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΕΡΟΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ

Από την συλλογή ΜΕ ΤΟΝ ΞΕΝΟ,ΓΑΒΡΙΗΛΊΔΗ-2008

ΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΑΜΜΟ

Όταν θα περάσουν
οι αντίξοοι άνεμοι,
θα αποκατασταθούν
 οι δυσνόητες γραφές 
πάνω στην άμμο

ΤΗ ΝΥΧΤΑ ΑΛΗΤΕΥΟΥΜΕ

Στην δυστυχία ο καθείς
βρίσκει το αντίδοτο του φόβου του
να εγώ
ο ύπνος με πήρε στον καναπέ
ξύπνησα περασμένες τέσσερις
πλησίασα την τηλεόραση
και καθώς ήταν ανοιχτή
όρμησα στο κενό.

Η ΜΟΡΦΟΠΟΙΟΣ ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ

Ὁ παρὼν ἄνθρωπος 

διὰ τοῦ σώματος καὶ τοῦ αἵματος τοῦ Χριστοῦ,

ποὺ ἀπέθανε καὶ ἀνεστήθη,

μπολιάζεται τὸν μἐλλοντα ἄνθρωπο 

τῆς ἐν Χριστῶ ζωῆς.

Τὸ χάος καὶ ἡ κόλαση,εἶναι γιὰ ὅσους εὑρισκόμενοι ἐνταῦθα 

δὲν μποροῦν νὰ δεχθοῦν τὴν μορφοποιό δύναμη τοῦ λόγου τοῦ Κυρίου,

στὸν χρόνο τὸν ἐπέκεινα.

Ν.Γ.ΠΕΝΤΖΙΚΗΣ,Ὁμιλήματα,

ΟΙ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΤΩΝ ΦΙΛΩΝ,1972

ΟΙ ΥΠΝΟΒΑΤΕΣ

Ὁ μεσαίωνας ἔχει τὸν τρόμο τῆς ἀλλαγῆς καὶ τὴν λαχτάρα τῆς σταθερότητας σὲ πολὺ μεγαλύτερο βαθμό ἀπ'ὅσο τὸν εἶχαν στὰ χρόνια τοῦ Πλάτωνα,ποὺ διαστρέβλωσαν τὴ φιλοσοφία του μ'ἕνα εἶδος μανίας στό ἔπακρο.Ὁ χριστιανισμός ἔσωσε τὴν Εὐρώπη ἀπὸ  μιὰ πιθανὴ ὑποτροπή της στὴν βάρβαρη κατάσταση.Οἱ καταστρεπτικές ὅμως συνθῆκες τῆς ἐποχῆς καὶ τὸ κλίμα τῆς ἀπόγνωσης τὴν ἐμπόδισαν  ν'ἀναπτύξει  μιὰ ἰσορροπημένη καὶ ὀλοκληρωμένη ἐξελικτική  ἀντίληψη τοῦ σύμπαντος καὶ τοῦ ρόλου ποὺ θἄπρεπε νὰ παίζει ὁ ἄνθρωπος μέσα σ'αὐτό.Ἡ ἀδιάκοπη καὶ πανικόβλητη ἀναμονή τῆς Συντέλειας,τὰ ξεσπάσματα σὲ χορούς καὶ μανίες μαστιγώματος ἦταν συμπτώματα μὶας μαζικῆς ὑστερίας ποὺ ξεκινοῦσε ἀπὸ τὸν τρόμο καὶ τὴν ἀπόγνωση,ἀπὸ τὴν καταπίεση τῶν πεινασμένων καὶ τῶν ἀσύλληπτα γιὰ σήμερα ἐξαθλιωμένων λαῶν.

Τέτοιο ἧταν τὸ πλαίσιο ποὺ τοὺς περιέβαλε ὅταν,γιὰ νὰ σωθοῦν ἀπὸ τὸν μαῦρο χάρο τῆς ἀλλαγῆς,ἐνστερνίστηκαν τὸ Πλατωνικὸ ὅραμα ἑνὸς περιτειχισμένου σύμπαντος,ἑνός σύμπαντος ἄκαμπτου,στατικοῦ,ἱεραρχημένου καὶ πετρωμένου.Τὸ Βαβυλωνιακό σύμπαν-στρεῖδι πρὶν ἀπὸ τρεῖς καὶ τὲσσερις χιλιάδες χρόνια ἔπαλλε ἀπὸ δυναμισμό καὶ φαντασία σὲ σύγκριση μὲ τοῦτο τὸ σχολαστικά ἱεραρχημένο σύμπαν ποὺ φύλαγε ὁ Θεός στὴν κατάψυξη,καλά τυλιγμένο μέσα σὲ σελοφὰν σφαῖρες γιὰ νὰ κρύψει τὴν αἰώνια ντροπή του.

ΑΡΘΟΥΡ ΚΑΙΣΛΕΡ-ΟΙ ΥΠΝΟΒΑΤΕΣ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΧΑΤΖΗΝΙΚΟΛΗ,1975

Η ΔΙΚΙΑ ΜΑΣ ΓΕΝΙΑ

Κακή μοίρα σημάδεψε τους παλιούς συμμαθητές
τρεις απ'αυτούς έχασαν την ανάσα τους
ποδοβολητό γηπέδου τους πλάκωσε,νέα παιδιά...

άλλος να διαφεντεύει στο ποτό
τ'όνειρο του,
απόμεινε σαρκίο ξέπνοο
σε κάποιο νοσοκομείο

μα ο διπλανός
-μαζί διαβάζαμε-
και ελπίζαμε
πως ο ενθουσιασμός έφτανε
για να γίνουμε και εμείς ευυπόληπτοι
και χρήσιμοι πολίτες,
εκείνος πέτυχε
οικογένεια,καλή δουλειά

με μένα βεβαίως λάθεψε η μοίρα
τί έφταιγε λοιπόν;
ούτε στη μια ούτε στην άλλη ρίχτηκα
δεν αξιώθηκα να γίνω νοικοκύρης
να ξεκινήσω καν καριέρα
δεν μπόρεσα

με άδεια τσέπη και δανεικά
μα τουλάχιστον
δεν έχω πέσει ακόμα στο ποτό
ή στην κατάθλιψη.

ΚΑΤΑΚΑΛΟΚΑΙΡΟ

Θα'ρθούν οι μέρες 
να οικειοποιηθούν την θλίψη
που τους κλέψαμε
θεότρελλοι μεσ'τα σπαρτά
κατακαλόκαιρο

ΝΑ ΑΓΑΠΑΣ

Φρόντισε ὅσον ἠμπορεῖς νὰ ἀγαπᾶς κάθε ἄνθρωπον,
ἐὰν δὲ τοῦτο δὲν ἠμπορῆς νὰ τὸ κὰμης,
τοὐλάχιστον μὴ μισῆς κανέναν.
Δὲν θὰ ἠμπορέσης δὲ καὶ τοῦτο νὰ τὸ κατορθώσης,
ἐὰν δὲν καταφρονήσης ὅλα τὰ κοσμικὰ πράγματα.
Ἤκουσες ὅτι ὁ δεῖνα ἐβλασφήμησεν,μὴ μισήσης ἐκεῖνον,
ἀλλὰ τὴν βλασφημίαν καὶ τὸν δαίμονα τὸν παρακινήσαντα εἰς βλασφημίαν ,
διότι μισῶν τὸν βλασφημήσαντα,
ἐμίσησες ἄνθρωπον,καὶ παρέβης τὴν ἐντολὴν τοῦ Θεοῦ.
Ἐὰν δὲ φυλάττης αὐτήν,δεῖξε την μὲ τὴν ἀγάπην,
καὶ βοήθησε τὸν ἀδελφόν ὅσον ἠμπορεῖς ἵνα ἀπαλλαγῆ τῆς κακῆς συνηθείας.

ΑΠΟΦΘΕΓΜΑΤΑ ΤΩΝ ΟΣΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ,Τοῦ ἁγίου Μαξίμου

Η ΜΟΝΑΧΙΚΗ ΖΩΗ ΚΑΤΑ ΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ ΠΑΤΕΡΕΣ

ΕΚΔΟΤΙΚΟΣ ΟΙΚΟΣ ΑΣΤΗΡ,ΑΘΗΝΑ 1962

ΒΡΑΧΥΒΙΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ

Όταν ήρθε η ώρα της συνάντησης
"τί έχεις;"μου λέει
"βάρδια",αποκρίθηκα
μια μέρα συνηθισμένη έφευγε
άπλωσα το χέρι
κλείνοντας το παράθυρο 
στον φευγαλέο θάνατο

ΥΠΑΡΧΕΙ ΧΡΟΝΟΣ;

Τί είναι ο χρόνος;
είναι της παιδικότητας η φρίκη;
η έλλειψη είναι,ή η διἀρκεια του που τυραννά;
νομίζω είναι αστραπή
στη νεφἐλη της συνείδησης
ή ίσως μια οσμή σκοταδιού
στον ανέφελο νυχτερινό ουρανό

μια αναπάντεχη απόκριση συνάντησα 
διαβαίνοντας το στενό δρομάκι προς τον αφανή ναύτη
"υπάρχει χρόνος;"έγραφε η αφίσα
στη Γραφή νομίζω το γράφει καθαρά:
Χρόνος ουκ έσται έτι.

ΔΕΗΣΗ

Ένα σύρσιμο στον κάμπο
μια κρυπτή μέσα στη γη
όλα στην τύχη τους

μια τύχη τυφλή
αν δεν ανθίσει 
στην ταπεινή εκκλησία
η δέηση

Η ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΑΦΥΛΑΧΤΗΣ ΩΡΑΣ

Σε είδα στρατιώτη ταπεινέ
περιτριγυρισμένο από θεία παρηγοριά
η ασπίδα σου σφυρηλατημένη
από μάταιη περιπλάνηση
διψασμένος 
"για ανυπαρξία και χάος"
πριν σταθείς στον θρόνο που σου πρόσφερε η ανείπωτη πτωχεία
σε  κύκλώσαν τα σκοτάδια
μα όπως είπες "το σκοτάδι είναι φως που θα γεννηθεί σε λίγο"
αρκεί φίλε μονάχα να γυρίσουμε την πλάτη
στο σάπιο φώς
που ώρες ώρες γαργαλάει τον εγκέφαλο
και να μάθουμε την τέχνη της αφύλαχτης ώρας
όταν μας καταπίνει η νύχτα. 

ΚΥΚΛΟΣ ΤΩΝ ΕΓΓΥΤΕΡΩΝ

ἠρεμήσατε 

θόρυβον 

λύσαντες

Ἀκολουθία εἰς Ἱερέα τελευτήσαντα

Η ταπεινή είσοδος
 πάντα θα υπερβαίνει 
τον ορυμαγδό του σκότους

αδυνατούν  οι αισθήσεις 
να αντιληφθούν 
το αυτονόητο:

πως υπάρχουμε μόνο
 στον ορατό κύκλο 
των εγγυτέρων πραγμάτων

μ'όλες τις αντιξοότητες 
μιας ετοιμόρροπης ύπαρξης 

Η ΙΔΕΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΘΑΝΑΣΙΑΣ ΤΗΣ

~Η ιδέα της ψυχής είναι από τις πιο οικουμενικές:Η ανακάλυψη της ανάμεσα στους καθυστερημένους λαούς χαιρετίστηκε από τους πιστούς  της του πολιτισμένου κόσμου.

είταν η πιο σίγουρη απόδειξη για την ύπαρξη της ψυχής και της αθανασίας της,για τα δύο αρχαιοσεβάσμια αυτά θεμέλια των σωτηριακών θρησκειών και της ιδεαλιστικής φιλοσοφίας.

~Η αδυναμία του πρωτόγονου ανθρώπου να νιώσει τη φυσική αναγκαιότητα του θανάτου,η λαχτάρα της ζωής και η σταθερή σε κάθε στάδιο εξιδανίκεψη των αρχαιότερων καιρών,οργανώνουν την ιδέα της χαμένης αθανασίας.Αναφέρεται πως όταν ένας ανθρωπολόγος γύρεψε ενός βραζιλιάνου Μπακαίρι να του μεταφράσει στη γλώσσα του τη φράση "ο κάθε άνθρωπος χρωστάει να πεθάνει"εκείνος δεν μπόρεσε...

ΠΑΝΑΓΗ ΛΕΚΑΤΣΑ

Η ΨΥΧΗ

Η ΙΔΕΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΘΑΝΑΣΙΑΣ ΤΗΣ ΚΑΙ ΤΑ ΕΘΙΜΑ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ

ΕΚΔΟΤΙΚΟ ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟΝ ΑΘΗΝΩΝ,1957

ΤΕΡΑΣ ΧΡΟΝΟΥ

Τρέμω
το νύχι του χρόνου μη δω
να ξεπηδάει απ'το φιλήσυχο δειλινό

είναι γαμψό
όμοιο με προ'ι'στορικού
 αρπαχτικού
χαμένου στους αιώνες

το νύχι του σαλεύει εδώ 
και αναμιγνύει με τρόμο
την ασημαντότητα

ΥΔΑΤΩΝ ΥΠΕΡEKΧΕΙΛΙΣΗ

Σπάνιας ποιότητας πρωτογενής λόγος,

απολαυστικά γραμμένος,

ακόμα και σε στιγμές που μοιάζει ακατάληπτος.

Ο ΕΚΔΟΤΗΣ

ΝΙΚΟΣ ΓΑΒΡΙΗΛ ΠΕΝΤΖΙΚΗΣ

ΥΔΑΤΩΝ ΥΠΕΡΕΚΧΕΙΛΗΣΗ

ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ,1990

ΣΥΓΚΟΜΙΔΗ

ο τρόπος που μπαινοβγαίνουμε στις εποχές

Ν.ΚΑΡΟΥΖΟΣ

Επείγεται ο κόσμος
τις ουλές του χρόνου
πιο βαθιές
από χθες
αγγίζω

εντονότερο 
το βαθούλωμα
στη θέση των ματιών

ο ήλιος
μη γελιέσαι

δεν χαμογελά,
ξοδεύεται

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΩΣ ΝΑΟΣ

Ἡ ὔλη γίνεται μαλακή και εὔπλαστη 

ὅταν την ἀγγίζη το πνεῦμα.

Ἀπό τὴν βαρειὰ καὶ ἀδρανή μάζα της ξεπηδάει μιὰ ὀμορφιά

 σμιλεμένη μὲ ἰεροφανικά σημεῖα καὶ παλλόμενη ἀπὸ ζωή.

Ὁ ἄνθρωπος ἔχει κληθῆ νὰ ἀντλήση ἀπό  τὰ πράγματα

 τὴν ὡραιότερη προσευχή:

νά κάνη τὸν κόσμο ναό.

                         Π.ΕΥΔΟΚΙΜΩΦ,Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

                                             ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΚΟΝΙΑΣ 

                                              ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ  ΕΛΛΑΔΟΣ,1980

ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟ ΦΩΣ

Όλο σημάδευε τον ήλιο
πριν δύσει
μα δεν κρατούσε όπλο


δεν κρατούσε

και του φωνάζαν
                "σμίξε τα χέρια
          σε ικεσία
πριν δύσει ο ήλιος
        και χαθεί 
το τελευταίο το φως''
μα εκείνος δεν άκουγε μεσ΄τη βοή
των πετεινών του ουρανού

και όλο σημάδευε
με τ'άδεια χέρια
έναν ήλιο που έδυε
έτοιμος να χύσει 
απ΄τα σπλάγχνα του
      
το τελευταίο φώς

ΖΩΗ

Οἱ ἂνθρωποι ἀργοπεθαίνουν
καὶ ἀποκοιμοῦνται στον οὐρανὸ
ἀπ' τὴν πολλὴ ἀνάμνηση τοῦ χρόνου

ΣΑΡΑΝΤΑΡΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ

ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΚΡΟΠΟΛΗ

Ἐξαρθρώνονται οἱ πέτρες,

και τό σίδερο καταλύεται.

Ἐρημώνουνε οἱ κορφές ἀπ'τά κάστρα πού ἀφανίζονται,

ἀλλά τό χτισμένο φῶς,δέν ξεχτίζεται

ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ

ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΚΡΟΠΟΛΗ

ΤΡΙΑ ΦΥΛΛΑ,1981