Είμαι στο μετρό.Εχω ζωή; αναρωτιέμαι,αυτή τη φορά πήρα κατευθείαν την Περικλέους προσπερνούσα συνεχώς το πλήθος,οι άνθρωποι, μου φαινόταν άσχημοι και επιθετικοί,έτοιμοι να με κατασπαράξουν,καθένας για λογαριασμό του, τόσο ώστε οι επόμενες ορδές να μην βρίσκουν τίποτε πέρα από μια υποψία βίας ανάμεσα στα συντριμμενα οστά.
Προσπέρασα,την Λέκκα,κάποια στιγμή που διαπίστωσα ότι είχα απομακρυνθεί απ'τον προορισμό απευθύνθηκα σ' έναν άνθρωπο,ήταν σε ανοιχτή πόρτα πίσω απ'ενα πάγκο,ρώτησα-
Η οδός Λέκκα παρακαλώ;
μου απάντησε
-Κάπου πιο πάνω...
Απαντώ αμήχανα
-Α την προσπέρασα
Τώρα είμαι στο μετρό,θα πρέπει μια μισή ώρα να είμαι σπίτι,ο μάστορας ήρθε εγκαίρως,α, εδώ πρέπει να επέμβει μαραγκός,αποφάνθηκε.Ανοίγω την μπαλκονόπορτα να βγει ο σκύλοςΒιαστικά ετοιμάζομαι.Είμαι στο μετρό,κλείδωσα το σπίτι,πήρα τη Ζηνωβια τηλέφωνο,θα πάω Ελληνικό αφού πρώτα αλλάξω συρμό.Κεραμικός.Το ρολόι δείχνει 3 και 5.Έχω όραση η οποία σκοντάφτει στους επιβάτες που συνωστίζονται στο βαγόνι,πνίγομαι σιωπηλά-είμαι μόνος γι αυτό δεν φωνάζω για βοήθεια.Θα βυθιστω και άλλο,μέσα στη αφεγγαρη νύχτα, ώσπου να λάμψει μια παρηγοριά-μου έχει ξανασυμβεί,δεν ανησυχώ,θα έρθει αλλά θέλει ατσάλινη υπομονή-βυθιζομαι-είναι μια αίσθηση πραγματική-ο πνιγμός από παιδί με σημαδευει και έκτοτε διατρέχει όλες μου τις ηλικίες.Περιμένω η λάμψη,αγγίζει με περισσή αρχοντιά τον σκοτεινιασμενο νου και μία μία οι αγωνίες λησμονουνται.Αν έχετε βυθιστεί,αν έχετε τέτοια εμπειρία σίγουρα θα ξέρετε τι εννοώ-αν έχετε κάτσει στην εμπατη,αν έχετε μπει στον Άδη μα δεν σας τσακισε η απογνωση σίγουρα θα δικαιολογησετε την φαινομενική μου αδράνεια.Next station Agios Ioannis.Οι επιβάτες αραιώνουν,η μοναξιά στα βαγόνια είναι αρχέγονη όπως και στο πλοίο,φεύγεις από κάπου που ήσουν οριακά νεότερος σε αγκάλιαζαν γι αυτή την ζεστασιά της υπάρξεως σου,όταν και συ αντλουσες ζωή από απλές καθημερινές συνήθειες,ο προορισμός έστω και αν είναι προσδιορισμένος εμπεριέχει αναμονη και προσμονή.Argiroupoli
Φτάνεις ήδη γεροντότερος,αφού έχουν περάσει αναρριθμητες αναχώρησεις-επιστροφες,είσαι κουρασμένος,και όλοι οι δικοί σου κοιτάνε πλέον πως θα σφίξουν το χέρι σου όχι όμως με στοργή και συγκαταβαση,μα με αυστηρότητα και στόμφο γιατί δεν φροντισες τη ζωή σου,αλλά με περισσή ελαφρότητα σπαταλουσες στο ξεμπαρκο κάθε φορά το τάλαντο, την συνεχώς ανανεουμενη άνωθεν δωρεά.
Οι σκέψεις διακόπτονται απ' τα μεγαφωνα
Επόμενη στάση Ελληνικό.Τέλος διαδρομής,
παρακαλώ εξέλθετε.
