ΣΤΟΝ ΤΟΠΟ ΤΟΥ ΥΠΝΟΥ

Ας γκρεμίσουμε

τις χάρτινες μάσκες

τώρα που οι φύλακες

νικημένοι

στροβιλίζονται

στον ίδιο τόπο

του ύπνου

χωρίς βάρος

ας κοιτάξουμε

μέσα απ'τις στάχτες

τις

φθονερές λέξεις:

μέλι,ψωμί ,

φώς

που ρέει

 πίσω

στην βορινή όψη

ΟΙ ΡΙΖΕΣ

Οἱ ποιητές,ἂν εἶναι καλή ἡ ποίησή τους,ἀντλοῦν ἀπὸ μιὰ πείρα τῆς ζωῆς,καταποντισμένη πολύ βαθιά,ποὺ ὃλοι μας,μικροὶ καὶ μεγάλοι ,τὴν ἒχουμε μέσα μας`πόσο τὸ νιώθουμε αὐτό,δὲν τὸ ξέρω.Αὐτές εἶναι οἱ ρίζες ποὺ τοὺς κάνουν νὰ ἐπικοινωνοῦν μαζί μας.
Τὶ μορφές,τί φορέματα θὰ πάρει αὐτή ἡ κοινή πείρα,ἡ κοινὴ αἲσθηση τῆς ζωῆς,σὲ μιὰ ἱστορική στιγμή,κανείς δὲ μπορεῖ νὰ τὸ πεῖ.Ἐξαρτᾶται,νομίζω,ὂχι μόνο ἁπὸ τὴν ἰδιοσυγκρασία τοῦ ἀτόμου ποὺ ἐκφράζεται,ἀλλά καὶ ἀπὸ πολλές συνήθειες πνευματικές,κοινωνικές,πολιτικές τῆς στιγμῆς  ἐκείνης.
Ἓνα ποίημα  ποὺ γράφτηκε ἀπὸ μιὰ καθαρᾶ ἐρωτική ἀφορμή,μπορεῖ νὰ γίνει,σὲ ἂλλους καιρούς ἡ ἒκφραση τοῦ αἰσθήματος τῆς  ἀνθρώπινης ταπείνωσης,τῆς ἀπάτης,τοῦ ἐξευτελισμοῦ,γιατὶ ἡ ἐποχή,μὲ κάποιο τρόπο,ἒχει βγάλει στὸν ἀφρὸ τέτοια συναισθήματα`τὰ ἒχει κάνει,ἂς ποῦμε ,δημόσια.Κι ὁ ἒπαινος ἑνός ρόδου ἢ μιᾶς ἀχτίνας τοῦ ἣλιου μπορεῖ νὰ διοχετέψει τὸ συναίσθημα τοῦ ἀνθρώπινου μεγαλείου,σὲ ἂλλες στιγμές,ποὺ τὸ ἀνθρώπινο μεγαλεῖο ἀστράφτει,ὃπως θὰ'λεγε ὁ Σολωμός.Κι αὐτές οἱ παραλλαγές,καθὼς περνᾶ ὁ καιρός,σημαίνουν πὼς τὰ ποιήματα εἶναι ζωντανά καὶ  θρέφουνται`ἒχουν τὴ δύναμη νὰ μᾶς συμπληρώνουν καὶ ζητοῦν νὰ τὰ συμπληρώνουμε.
Ἂν ἡ ποίηση δὲ στηριζότανε σὲ τέτοιας λογῆς ἀνθρώπινη ἀλληλεγγύη,σ'αὐτή τὴν ἀνθρώπινη κοινότητα,δὲ θὰ ζοῦσε πολύ.Ἡ ποίηση δὲν ἐκφράζει ἀλήθειες μὲ τὴν ἐπιστημονική σημασία τῆς λέξης,οὒτε ἀποκαλύπτει φιλοσοφίες καὶ κοσμοθεωρίες,χρησιμοποιεῖ τὴν ἐπιστήμη  καὶ τὴ φιλοσοφία τῶν ἂλλων,ἂν τῆς χρειάζονται.Ἡ ποίηση δὲν εἶναι γιὰ προσωπικές ἐξομολογήσεις,κι ἂν τὶς κάνει,δὲν εἶναι αὐτές ποὺ τὴ σώζουν.Δὲν προσπαθεῖ  νὰ ἐκφράσει  τὴν προσωπικότητα τῶν ποιητῶν,μᾶλλον προσπαθεῖ νὰ τὴν καταργήσει,ὃπως ἒγραφε ὁ Ἒλιοτ.Ἀλλά κάνοντας αὐτό,ἐκφράζει μιὰν ἂλλη προσωπικότητα,ποὺ ἀνήκει σὲ ὃλους`ὃποιος χάσει τὴ ζωή του θὰ τὴν ἒβρει,λέει τὸ Εὐαγγέλιο.Ἒτσι,ἂς μὴ γυρεύουμε ἀπό τὸν ποιητὴ,γιὰ νὰ τὸν αἰσθανθοῦμε,τὰ μικρά καθημερινά τῆς ζωῆς του ποὺ νομίζουμε ὃτι ἐκφράζει.Τὰ μικρὰ αὐτὰ περιστατικά,ἂν ἒγιναν ποίηση,εἶναι περιστατικά δικά σας  καὶ δικά μου καὶ ἐκείνων ποὺ ἒφυγαν καὶ ἐκείνων ποὺ θά'ρθοῦν ὓστερα ἀπὸ μᾶς..Ἂν δὲν ἧταν ἒτσι,ποίηση δὲ θὰ ὑπῆρχε.Μπορεῖτε νὰ κάμετε μόνοι σας τὸ πείραμα .Διαβάστε μιὰ ραψωδία τοῦ Ὁμήρου  καὶ κοιτάχτε ἂν,στὰ σημεῖα ποὺ σᾶς συγκινοῦν,αὐτό ποὺ αἰσθανόσαστε εἶναι ἁπλά καὶ μόνο μιὰ  ἀρχαιολογικὴ ἀναδρομή,ἢ μήπως εἶναι ἓνα συναίσθημα θρεμμένο ἀπὸ ὃλη τὴν ἀνθρώπινη πείρα ποὺ μεσολάβησε ἀπὸ τὴν παλιά ἐκείνη ἐποχή ὣς τὴ σημερινή στιγμή σας.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ ΜΕΡΕΣ Ε',σελ.168(ΙΚΑΡΟΣ 1986)

ΠΑΡΑΧΑΡΑΞΗ

Η παραχάραξη της πορείας

 παράγει

τις δίνες

Όλα τα υπόλοιπα τα ξεπλένει

η βροχή

ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΝΑ ΤΡΟΜΑΧΤΙΚΟ ΜΑΥΡΟ

Ὑπάρχει ἓνα δράμα τοῦ αἲματος ποὺ παίζεται,ἀνάμεσα στὸ φῶς καὶ στὴ θάλασσα,ἐδῶ τριγύρω μας,καὶ ποὺ λίγοι τὸ νιώθουν.Δὲν εἶναι αἰσθησιασμός,εἶναι κάτι πολύ βαθύτερο ἀπό τὴν τρεχάμενη ἐπιθυμία καὶ ἀπό τὴν τόσο ἐπίμονη,ἒστω,μυρωδιά τὴς γυναίκας ποὺ ἀποζητοὺν οἱ φυλακισμένοι.Ὑπάρχει ἓνα δράμα τοῦ αἳματος πολύ πιὸ βαθύ,πολύ πιὸ ὀργανικό(σῶμα καὶ ψυχή)ποὺ ἲσως ἀρχίζει  νὰ βλέπει ὃποιος νιώσει ὃτι πίσω ἀπό τὸ γκρίζο  καὶ τὸ  χρυσὸ ὑφάδι  τοῦ ἀττικοῦ καλοκαιριοῦ ὑπάρχει ἓνα τρομαχτικό μαῦρο,πὼς ὃλοι μας εἲμαστε παιχνίδια  αὐτοῦ τοῦ μαύρου.Οἱ ἱστορίες  ποὺ διαβάζουμε γιὰ τὶς οἰκογένειες τῶν Ἀτρειδῶν ἢ τῶν Λαβδακιδῶν δείχνουν μὲ κάποιο τρόπο αὐτό ποὺ αἰσθάνομαι.Ἡ ἀττική τραγωδία,ὑψηλότατη ποιητική εἰκόνα αὐτοῦ τοῦ κλειστοῦ κόσμου ποὺ ὁλοένα  ἀγωνίζεται νὰ ζήσει καὶ ν'ἀνασάνει στὴ στενή χρυσή λουρίδα,ἐν-τῶ-μεταξύ,χωρίς ἐλπίδα νὰ σωθεῖ ἀπό τὸν καταποντισμό.Αὐτό κάνει τὴν ἀνθρωπιά της.

ΣΕΦΕΡΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ,ΜΕΡΕΣ 17.06.1946 

ΖΕΥΓΑΡΙ ΥΠΕΡΗΛΙΚΩΝ

Πεινάμε λένε

Τίποτ'άλλο

Κατάλαβες;

όχι εγώ

/Ο θεος να βάλει το χέρι του/

/Ότι έχετε ευχαρίστηση/

Ζευγάρι υπερηλίκων

Ο παππούς γέρνει ως το στήθος

Σέρνει το βήμα

Η γιαγιά τον υποβαστάζει

ΣΑΓΗΝΗ ΠΡΟΣΠΟΙΟΥΜΕΝΑ

Πέφτουν

τα άστρα γυμνά πιά

πέφτουν

-------------

-------------

σαγήνη

προσποιούμενα

--------------

Μην τρέξετε άλλο

ο γογγυσμός

Ως πότε

αφού συνορεύουν

διάστικτα

αγκυλώσεις

ΤΟ ΠΟΡΙΣΜΑ ΗΤΑΝ

Το πόρισμα ήταν

καταπέλτης

Ήταν ένοχος

Ήταν ένοχος είπαν

Ποιός θα υπερασπιζόταν

 

Μιά

Πως

Ίσως

Σωπαίνοντας

ΘΕΜΑ ΗΧΟΥ

Οι ήχοι όλοι είναι αλλιώς τώρα

Και οι ακτίνες διαφορετικά εκτοξεύονται

Ντροπή είναι το πρόσχημα

Σέρνονται απροκάλυπ    [... ]

ΟΙ ΑΙΧΜΗΡΕΣ ΠΛΕΥΡΕΣ

Δέχονται ισχυρά χτυπήματα

Μέχρι τίς τελευταίες απολήξεις των

  ονείρων

Ωστόσω κλείνουν οι κάλυκες

 και οι αιχμηρές πλευρές

σιγούν

ΕΠΙΦΑΝΕΙΑ

Νερό

πίσω

βλέπουμε σκιές

μεσ'τα μάτια

θα έρθουν

μην αγωνιάς

FULL AWAY

                                                                      

Κηλίδα απλόχερα προσφέρεται

χοντρή σταγόνα ατόφια υπαινιγμού

 στο φως η συντριβή σου

στα τρίσβαθα η δική μου αγκαλιασμένη με την πείνα

χορτασμένη πείνα είναι χειρότερη

δεν τιθασσεύεται

της ρίχνεις τροφή αφηνιάζει

της πετάς κόκκαλο σου επιστρέφει ζόφο

χαλάει η ανάσα μου λιμάρωντας τον κορεσμό σου ηλίθιε

 περπατάς πάνω στην βρεγμένη χλόη

που θα χορέψουν τα κατσίκια της έπαρσης

πηγαίνεις με τα προΪστορικά πλεούμενα

ή μένεις επαίτης στη στεριά;

ηχούν τα βήματα σου στον άδειο δρόμο

ένας αηδιαστικός κρότος

 φύγε-φύγε

με την ειλικρίνεια των ενταφιασμένων δεν ασχολείται κανείς

για τους ζωντανούς  υπάρχει μονάχα κλυδωνισμός και αγωνία

 πριν την τελεσίδικη απόφαση

πριν το τελευταίο παράγγελμα τού υπάρχου: μόλα-όλα

τότε κάθε ανάμνηση απ’τη ζωή παραγράφεται

η θάλασσα ρέον μη χειραγωγήσιμο υλικό

δεν συγγενεύει με το χώμα

 με το σταθερό μεροκάματο με το ψωμί

 που λέγεται γλυκό  και όχι αλμυρό

στο αλμυρό επενδύσατε όλοι εσείς οι ρακένδυτοι,έτοιμοι

να περιδρομιάσετε  απελπισία.