«Ἐγὼ εἶμαι ποὺ εἶμαι ναυαγὸς εἰς τὴν ξηράν... Ἀλλὰ σὺ μὴν ἐμπιστεύσεις
εἰς τὴν θάλασσαν, μὲ τὰ φελούκια ποὺ κάνουν νερά, μήτε εἰς τὰς γυναίκας... Ἀγάπες,
ἐπέφερεν ἀποτόμως ἔξαφνα, ἀγάπες, θλιβερέ μου φίλε... Ὤ, μὴν ἔχεις πίστιν εἰς τὶς
ἀγάπες ! Πίστευσέ με, ὁ ἄνθρωπος, ἂν καὶ ὡς κοινωνικὸν ζῶον ἔπρεπε ν᾿ ἀγαπᾷ τοὺς
πάντας, ὅλον τὸν κόσμον, ἐπειδὴ ἔχει τὴν ἀνάγκην των καὶ δὲν ἠμπορεῖ μόνος νὰ
ζήσει, μ᾿ ὅλα ταῦτα, κατ᾿ οὐσίαν, οὐδένα ἀγαπᾶ, εἰ μὴ μόνον τὸν ἑαυτόν του, τὸν
ὁποῖον καὶ φθείρει ἀπὸ τὴν πολλὴν φιλαυτίαν... Δι᾿ αὐτὸ λέγει κι ἕνα τροπάρι τὴν
Μεγάλην Σαρακοστὴν - ἐσὺ ξεύρεις ἀπ᾿ αὐτὰ - πῶς λέγει; ... - «Αὐτοείδωλον ἐγενόμην
τοῖς πάθεσι...».»
Ἀλ. Παπαδιαμάντη “Τὰ ρόδινα ἀκρογιάλια”
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου