EΙΝ'ΕΝΑΣ ΘΑΝΑΤΟΣ

 Είν'ένας θάνατος λιγνός αλλόκοτος

που γυροφερνει μες τα πόδια μου

κ'αναμεσα φτερουγίζει σε κομμάτια πάγου 

και αφρό θαλάσσης

είναι και άλλος

ο πιο σίγουρος

που χτύπησε τον Σπύρο ψηλά εκεί στην Άρνη

που μπαίνοντας βαθιά στη σάρκα

νόμισε ότι βγήκε νικητής 

όμως ο Σπύρος τον ξεγέλασε 

γιατί γελούσε συνεχώς και άρεσε του Θεού

και δεν ήταν εκείνος που θαψανε είπαν κάποιοι,μα ένα ξένο λείψανο που είχε αρρωστήσει και το φέρανε από πέρα

άλλοι πάλι διαβεβαίωναν ότι ήταν το τυρρανισμενο σώμα του Σπύρου νεκρό,το προορισμένο σαν όλους τους ανθρώπους για την κοινή Ανάσταση και γω αυτό πίστεψα και λέω ότι λάμπει τώρα η ψυχή του κοντά στον Κύριο

και ντράπηκα σκεφτόμενος ότι είμαι όρθιος και ώρες ώρες χωρίς καθόλου φόβο Θεού.

ΑΝΑΠΤΥΓΜΑ ΤΟΥ ΧΩΡΟΥ

Ἡ ζωὴ εἶναι ἓνα φαινομενικό ἀνάπτυγμα τοῦ χώρου τῆς ἀναπνοῆς τῶν νεκρῶν

Ν.Γ.ΠΕΝΤΖΙΚΗΣ

ΒΥΘΟΣ ΣΙΩΠΗΣ

 

Ξενιτεία ἐστί 

κατάλειψις ἀνεπίστροφος πάντων 

τῶν ἐν τῆ πατρίδι πρὸς τὸν τῆς εὐσεβείας σκοπόν

      ἀντιπραττόντων ἡμῖν.

Ξενιτεία ἐστίν 

ἀπαρρησίαστον ἦθος,

ἂγνωστος σοφία,

ἀδημοσίευτος σύνεσις,

ἀπόκρυφος βίος,

ἀθεώρητος σκοπός,

ἀφανής λογισμός,

εὐτελείας ὂρεξις,

στεναχωρίας ἐπιθυμία,

πόθου θείου ὑπόθεσις,

ἒρωτος πλῆθος,

κενοδοξίας ἂρνησις,

σιωπῆς βυθός.

 

ΛΟΓΟΣ ΤΡΙΤΟΣ ΠΕΡΙ ΞΕΝΙΤΕΙΑΣ,Στιχ.α’

ΙΩΑΝΝΟΥ ΣΙΝΑΪΤΟΥ ΑΠΑΝΤΑ ΤΑ ΕΡΓΑ-16

ΚΛΙΜΑΞ

ΠΑΤΕΡΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ¨ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΠΑΛΑΜΑΣ

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 1996

ΜΙΑ ΛΥΠΗ

 

Τήν ἀγγλική  μετάφραση διώρθωσε ἡ ἀνηψιά τοῦ Νίκου –Γαβριήλ Πεντζίκη-ἡ ὁποία φυσικά,ἀρνήθηκε,ὃπως σοῦ εἶπα  ,κάθε ἐπίσημη συμμετοχή στήν ὑπογραφή τοῦ κειμένου.Ἡ ἲδια τό πληροφόρησε στόν θεῖο της,ὁ ὁποίος συνεπαρμένος ὃσο καί θορυβημένος ,ἀπό τόν τίτλο τοῦ κοματιοῦ μου,θέλησε νά σέ γνωρίσει (φοβᾶμαι ὃτι κατάλαβε λάθος,ὃτι δηλαδή ἐσύ ζωγράφησες ἓναν Ἃγιο  Γεώργιο ἢ ὃτι ἐγώ ζωγράφησα ἒναν Ἃγιο Γεώργιο  κι ἐσύ τόν σχολιάζεις,κάτι τέτοιο ἐν πάσει περιπτώσει-εἶναι γνωστή ,ἐξάλλου,ἡ εὐαισθησία του σέ ἃ γ ι α θέματα).Πιθανόν ,νά σοῦ γράψει ἢ νά θελήσει νά σέ δεῖ.Σοῦ τά γράφω αὐτά γιά νά εἶσαι προετοιμασμένος γιὰ μιὰν ἐνδεχόμενη ἐπαφή σου μ’αὐτόν τόν πληθωρικό,ὃσο καὶ ἐλκυστικό ἂνθρωπο-ποὺ ἐγῶ ,εἰλικρινά,τοῦ τρέφω πάρα πολλή συμπάθεια καί μοῦ κάνει άφάνταστα καλό νὰ τὸν ἀκούω νὰ μοῦ μιλᾶ,τὶς σπάνιες φορές ποὺ ἒρχεται καὶ βλεπόμαστε ἐδῶ στήν Ἀθήνα.Ἒχω γι’αὐτόν τό μοναδικό αἲσθημα ποὺ μὲ εὶδοποιεῖ ὃτι σχετίζομαι ὃσο μπορεῖ νὰ γίνει οὐσιαστικά μ’ἓναν ἂνθρωπο:μιὰ λύπη.

 

Ἀχρονολόγητη ἐπιστολή τοῦ Γιώργου Χειμωνᾶ στον φίλο του ποιητή καὶ ζωγράφο Ἀλέξανδρο Ἲσαρη σχετικά μέ τό κείμενο «Ἃγιος Γεώργιος»

ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΕΙΜΩΝΑΣ,ΠΕΖΟΓΡΑΦΗΜΑΤΑ-ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ ΔΕΥΤΕΡΗ ΕΚΔΟΣΗ ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΕΝΗ,Σελ.549