ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΕΓΙΝΑΝ ΣΤΑ ΟΝΕΙΡΑ

Ένας άνθρωπος που καίγεται

 είναι ένας αληθινός άνθρωπος

αφανίζονται μέσ' τους καπνούς  

ενοχές και τύψεις 

πράγματα που έγιναν στα όνειρα

 και σ' όλους τους διωγμούς

συνεχώς εκ τούτου γυρεύει 

την όμοια φθορά που θα κρεουργήσει 

το σκιάχτρο που 

 τρομοκρατεί την άνοιξη

πίσω στο κενό λοιπόν

πού τέτοια τύχη 

για το μαυρισμένο πλήθος

Η ΜΟΝΗ ΜΑΣ ΜΝΗΜΗ

Τά βράχια αὐτά,ἡ θάλασσα,

φωτίζουν μυστικά την νεκρή ψυχή μας

εἶναι το σῶμα μας πού περιμένει να γεννηθεῖ

--διασχίζοντας τά ἒτη τοῦ φωτός

διασχίζοντας τις νύκτες τοὺ ἀνέμου

ζεσταίνοντας με το βλέμμα τους

αἰῶνες  ὑπομονῆς τους θεούς πού πέθαναν.

Ὁ ἒρωτας

πού κάποτε κτίσαμε

ἒμεινε ἡ μόνη μας μνήμη

ἀνάμεσα στο Τίποτα και στο πιο Τίποτα

ΚΩΣΤΗΣ ΜΟΣΚΩΦ

Η ΟΡΑΣΗ ΤΡΕΦΕΙ

Ἡ ὃραση τρἐφει τόν ἂνθρωπο 
Ἀλλά τό σῶμα δέν τοῦ ἀρκεῖ
Μήτε τό δικό του
Μήτε τό ἂλλο

Τό σῶμα φθίνει
Κ' ἡ ὃραση θέλει διάρκεια

Σώματα ἒρχονται ἀπό παντοῦ
Καί δύσκολο νά διακρίνεις τήν πηγή

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΑΡΑΝΤΑΡΗΣ

ΣΤΟΥ ΦΩΤΟΣ ΤΑ ΠΡΟΘΥΡΑ

Εἶμαι στό τέρμα τοῦ μυαλοῦ

μ' ἓνα χαμόγελο 

κρεουργημένο

Ν.Δ.ΚΑΡΟΥΖΟΥ

''ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΕΣ

ΚΑΙ ΧΡΗΣΗ ΤΗΣ ΟΜΙΛΙΑΣ''

ΕΓΝΑΤΙΑ  1979

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΣΚΕΥΗ

Ὑπάρχουν δυνάμεις πού μας ὀρέγονται.Καμιά φορά μᾶς ἀρπάζουν ἀπό το σβέρκο μᾶς βγάζουν ἀπό το θολό νερό ὃπου δεν βλέπαμε τίποτα ἂλλο παρά κάτι πρόσωπα  σαν τις θαλασσινές μέδουσες.Μᾶς ἀνοίγουν τά μάτια ,μᾶς ξεβουλώνουν τ’ αὐτιά,μᾶς ἁπαλύνουν το δέρμα-και χαιρόμαστε το φῶς  τοῦ ἣλιου ,στα σύννεφα ,στα κλωνάρια,στη θάλασσα.Χαιρόμαστε τον ἀέρα,σπαρταρᾶ ἡ ψυχή μας,και λέμε πώς εἲμαστε πλάσματα τοῦ Θεοῦ.Ἒπειτα ,σά να τις ἒχει πιάσει μια παράξενη ἀνία,παίζουνε μαζί μας,ὃπως το παιδί πού διαμελίζει ἒνα ἐντομο,μᾶς ρίχνουνε κάτω,μᾶς τυφλώνουν πάλι,μᾶς σπρώχνουν στο χαλασμό.Αὐτές οἱ ἀνεξήγητες δυνάμεις πού δεν εἶναι οἱ δικές μας,πού μᾶς παραμονεύουν μέσα ἀπό τά καθημερινά σκεύη,πού μᾶς ἀγαποῦν,μᾶς πολεμοῦν,μᾶς βασανίζουν—εἶναι δικές σου,Θεέ μου,ἢ τίνος εἶναι;

ΣΕΦΕΡΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ,ΜΕΡΕΣ 27.09.1941

ΠΟΙΟΣ Σ'ΑΚΟΥΕΙ ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΔΟΝΤΙΑ

Σαλός καθώς ήταν ξεθύμαινε,λιμάρoντας τα γαμψά του νύχια--ελλείψει δοντιών—αργά το βράδυ,καθώς περνούσαν οι συλλέκτες πυροκροτητών,και οι αυτόκλητοι ωτακουστές των τροπαρίων περί της Αναστάσεως του Σωτήρος,έστριβε εγκαίρως από την κεντρική οδό, πριν οι επιβάλλοντες την τάξη απομονώσουν όλα τα κακοποιώς εγκαταβιούντα στοιχεία πέριξ των πεζοδρομίων,άραξε τότε στον αγαπημένο του καφενέ,«όλα είναι διάκοσμος σε άνευ νοήματος συνηθειών,με την ίδια προσμονή αγοράζουμε μάσκες και λαμπάδες και το βράδυ της ανάστασης δεν διαφέρει ουσιαστικά από την τελευταία κραυγή της αποκριάς:την καύση του καρνάβαλου,τι ζωντανό υπάρχει σ’ αυτό που κρατάμε ως συνήθεια εκτός από μια κίνηση φυγής από μια φριχτή πραγματικότητα;»Ο σαλός στάθηκε δίχως δόντια,δεν μπορούσε εκ γενετής να δαγκώνει και αν δεν μπορείς την σήμερον να δαγκώνεις

δεν υπάρχεις.

(υπόμνημα στο 48ο  κεφάλαιο των σημειώσεων εκατό ημερών του Ν.Γ Πεντζίκη)

ΣΥΝΕΓΕΙΡΟΜΑΙ ΣΗΜΕΡΟΝ

ΝΙΚΟΣ Γ.ΠΕΝΤΖΙΚΗΣ

Οἱ ἀρχαῖοι πίστευαν στην ἀθανασία τῆς ψυχής,ἐνῶ ὁ Χριστιανός  πιστεύει στην ἀθανασία τοῦ ἀνθρώπου και προσδοκεῖ  ἀνάσταση νεκρῶν για να ἀποκατασταθεῖ και να λυτρωθεῖ ὁ ἂνθρωπος στην ἑνότητα,στην αὐθεντικότητα και την ἀκεραιότητά του.Διατί ὁ θάνατος δεν διαιρεῖ τίποτα,δεν χωρίζει τίποτα,εἶναι μια βαθύτερη συνέχεια,μια μυθική συνέχεια τῆς ζωῆς.

Ἀρχιεπίσκοπος Αὐστραλίας  Στυλιανός

ΕΠΑΛΛΗΛΙΑ ΚΥΜΑΤΩΝ

καί ἰδού σεισμός ἐγένετο μέγας

Ματθ.κη'2

Ως ήχος βροντής

ή ανέμισμα σεισμού

απλώθηκε στην κοιμισμένη πόλη

το μαντάτο το πρώτο

της νίκης

δεν αντιλήφθηκα το παραμικρό

προς  ικανοποίηση των νεκροπομπών  

και των παράφρονων τυράννων

παράλληλο σύμπαν μπήκε στις αισθήσεις

και βούλιαξε στα άπατα της ψυχής.

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ ΤΟΥ ΑΠΡΙΛΗ

Ἀρκεῖ γάρ τῶ σταυρουμένω συνεγερθῆναι τῶ Ἰησοῦ

(Βαρσανουφίου ἀποκρίσεις,156)

Κλείστηκα λίγο στη σιωπή Όχι από αυτάρκεια,μα από ενοχές και αμηχανία Τόσος πλούτος ρέει και χάνεται Και εμείς επαίτες σε μια ψυχονευρωτική αλληλουχία συναισθημάτων Απ’ τις ουρές του καπνισμένου ορίζοντα ζητούμε απάντηση Ποιο χέρι απ’της αδιαφορίας την άβυσσο θα μας ανασύρει στο φώς;

ΤΟ ΧΩΜΑ ΚΑΙ Η ΑΒΥΣΣΟΣ

Νίπτει τήν πλίνθον ἡ θάλασσα,
ἀποπλύνει τόν πηλόν ἡ ἂβυσσος
καί οὐκ ἀναιρεῖ τούτου τήν σύστασιν,
ἀλλά σφίγγει τήν ὑπόστασιν
καί ἀποσμήχει τήν προαίρεσιν.

Βλέπετε,πόση τοῦ ποιήσαντος,
ἲδετε ποταπή τοῦ πλάσαντος διάθεσις,περί τά πλάσματα.

Κέκλινται καί εἱστήκει,τρέφονται καί παρέχει,
νίπτονται καί ἀποσμήχει,
καί οὑ χωνεύονται γηίνων πόδες ἐν ταῖς παλάμαις τοῦ πυρός.

Ἳλεως,ἳλεως,ἳλεως γενοῦ ἡμῖν,
ὁ πάντων ἀνεχόμενος καί πάντας ἐκδεχόμενος

ΕΙΣ ΤΟΝ ΝΙΠΤΗΡΑ,η' ΡΩΜΑΝΟΥ ΤΟΥ ΜΕΛΩΔΟΥ


Νίβει τόν Ἰούδα ὁ Χριστός,πλένει τό χῶμα ἡ Ἂβυσσος
καί δέν τόν διαλύει
ἀλλά τόν στερεώνει καί τοῦ ξελαμπικάρει τό μυαλό.

Βλέπετε,πόση ἡ ἀγάπη τοῦ Δημιουργοῦ,
δεῖτε,πόσο τρανή τοῦ Πλάστη ἡ στοργή στά Πλάσματά Του.
Ἐκεῑνοι ξαπλωμένοι κι Αὐτός ὀρθός,τρῶνε καί προσφέρει,
τούς πλένει τά πόδια καί τά καθαρίζει
καί δέ καίγονται τά πόδια τῶν ἀνθρώπων στά χέρια τῆς Φωτιάς.

Λυπήσου μας,λυπήσου μάς, λυπήσου μας,
Ἐσύ πού ὃλους τούς ἀνέχεσαι  κι ὃλους τους περιμένεις.

(ΑΠΟΔΟΣΗ ΑΡΧ.ΑΝΑΝΙΑ ΚΟΥΣΤΕΝΗ)

ΤΟ ΘΕΛΗΜΑ ΤΗΣ ΣΑΡΚΑΣ

Αν κρύψουμε την αρρώστια μας 
κάτω από λιτά ενδύματα
στην καύση πάντα οδεύεις μισόγυμνος
έτσι για το προσάναμμα

στήν αγριότητα  βέβαια συμβαίνει
 να χρειάζεται άλλου είδους δύναμη
για ν'αντιστραφεί η ολοκληρωτική πτώση