ΤΑ ΞΕΦΤΙΑ Τ'ΟΥΡΑΝΟΥ

Κάποιος παραπονιόταν ότι δέχεται αδικίες,κι αναρωτιόταν γιατί ο φτωχός να είναι φτωχός,γιατί ο ένας έτσι κι ο άλλος αλλιώς,γιατί τα πολλά να τα έχουν μερικοί κι οι άλλοι όχι...
Και μια μέρα είδε ένα όραμα.Τον Πανάγαθο Θεό,ψηλά στον ουρανό,με ένα τελάρο μπροστά Του,όπου κένταγε τις ζωές όλων μας.Είδε κι εμάς τους ανθρώπους κάτω στη γή,να βλέπουμε μόνο τα ξέφτια που κρέμονταν και να μην μπορούμε να δούμε το θαυμάσιο κέντημα του Θεού.Αλλά ούτε και να το καταλαβαίνουμε...
Τί ωραίο.'Ετσι είναι.Μόνο όταν θα πάμε εκεί,θα θαυμάσουμε το σχέδιο του Θεού στη ζωή μας!
Γι'αυτό στεναχωριόμαστε.Γιατί βλέπουμε μόνο την ανάποδη του κεντήματος...

Γερόντισσα Γαβριηλία

ΠΕΝΤΑΙΣΘΗΤΗ ΧΑΡΜΟΛΥΠΗ

"το σώμα δεν είναι η μόνη πραγματικότητα"

Νίκος Καρούζος

Μια στιγμή

να σώσω το φευγαλέο φώς

πριν μας βρουν

 σκιές και 

σκοτάδι

ΠΡΑΜΑΤΑ ΚΑΙ ΘΑΜΑΤΑ

Καμιά χαρά δεν είναι ολόκληρη

αν δεν τη ζητωκραύγασαν όλες οι αισθήσεις.

Τα οράματα είναι φαντάσματα απατηλά

αν δεν μπορείς να τα ψηλαφήσεις

ν'ακούσεις τη ρυθμική τους ανάσα

να γευτείς το αίμα τους και να δείς

ότι Χριστός ο Κύριος

να μεθύσεις απ΄τον ιδρώτα τους

το μεσημέρι του σύντομου βίου.

Αρχιεπίσκοπος Αυστραλίας Στυλιανός

ΒΡΟΧΕΡΟ ΡΟΤΕΡΝΤΑΜ

ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΣΗΜΑΙΕΣ

Δεν είπα τίποτα ακόμα.Δεν είπα τίποτα,κι ας κυλιέται πάντα ο πόνος μας ανάμεσα σε σημαίες,μεγάφωνα και βεγγαλικά.
Ο πιο μεγάλος πόνος μας δε μιλιέται,δε γράφεται,δε γρικιέται απ'τους άλλους.Μόνο γυρίζει μέσα μας,σαν το λιοντάρι,μουγκρίζοντας,τρώγοντας απ'τις σάρκες μας.
Ο πιο μεγάλος μας πόνος δεν αλλάζει σε δόξα,δε γίνεται τσίρκο και αγορά.

Θανάσης Κωσταβάρας

ΠΡΩΙΝΟ

"και πάλιν πλοία και δίκτυα

και άγραν ουδαμού"

ΤΜΗΜΑ ΕΩΘΙΝΟΥ Ι' ΔΟΞΑΣΤΙΚΟΥ

Μένουμε δέσμιοι στην αναίδεια της πρωινής φωτοχυσίας
αφήνουμε σε άλλον την ψηλάφηση της βαθύτερης ζωής,
όσο η μέρα περνά,τόσο μένουμε ανίκανοι στην θέα της γλυκυτέρας ελπίδας,
εγκαταλείποντας την ανέσπερη ενότητα του κόσμου.

ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ ΓΙΑ ΣΥΓΝΩΜΗ

Κύριε!
Γείτονα!
Άνοιξε γείτονα!
Αν τυχόν και παραπονέθηκα,
σε παρακαλώ να με συχωρέσεις.
Αν είπα,αν έκλαψα,
αν ζήτησα αγάπη,
αν χάιδεψα των παιδιών μου τα χέρια 
σαν κάτι δικό μου,
αν δε στάθηκα όσο περήφανος θάπρεπε 
μέσα στη γύμνια μου,
αν είπα στον ήλιο 
πως τίποτα δεν του χρωστάω,
σε παρακαλώ να με συχωρέσεις.
Αν θαρρείς πως δεν τ'άξιζα,
ξέχασέ με ως τ'απόβραδο,
σαν τα πουλιά που περνάνε,
σαν τα σύννεφα τ'ουρανού
που δεν τα βρίσκει τ'απόγευμα,
σαν τη χλόη που μαραίνεται
και δεν την θυμάται κανείς πια την ίδια.
Σβήσε τα ίχνη μου.
Σβήσε τους στίχους μου
που σημαδεύουν το πέρασμά μου.
Δεν τόθελα!
Η ψυχή μου φουρτούνιαζε,
και τότες δεν όριζα το χέρι μου Κύριε!
Κι αν τυχόν δεν κράτησα τον πόνο σου όμορφα
πάνω στον ώμο μου,
αν τρέκλισα κάτω απ'το βάρος του,
αν λύγισα,
αν έφυγα,γείτονα,
σε παρακαλώ να με συχωρέσεις.

Ν ι κ η φ ό ρο ς  Β ρ ε τ τ ά κ ο ς

ΚΡΗΣΦΥΓΕΤΑ

Κανείς μας δεν στέκει στα βήματά του. 
Καθένας πορεύεται προς τα κρησφύγετα της οπτασίας του.

ΑΝΔΡΕΑΣ ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΣ

ΠΡΑΞΗ ΜΟΝΑΧΟΥ ΜΟΝΟΧΙΤΩΝΟΣ

Κάποια όνειρα που βλέπω,μ'αρέσει ναν τα διηγιέμαι.Τι είδα χτές.Ένας ερημίτης κόβει λουλούδι και λέει στους μαθητάδες ολόγυρα:"Βλέπετε τίποτα σ'αυτήνε την πράξη;"Ο ένας λέει πως είναι αγάπη για τ'άνθη και ομοίωση μαζί τους,ο άλλος λέει πως είναι η μη-συνείδηση και τείνει σε κινήσεις μη-χρησιμότητας,ένας άλλος αποκρίνεται πως ήτανε μια ανάπαυλα της αγιότητας.Ο ερημίτης πάει στο μίσχο,δένει το λουλούδι με σπάγγο,λέγοντας:"'Ητανε μια πράξη εξουσίας".Και έμεινε άφωνος έως θανάτου,κατά το όνειρο που είδα.

ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ,από την συλλογή ΕΡΥΘΡΟΓΡΑΦΟΣ,ΑΠΟΠΕΙΡΑ,1988 

ΔΟΣΟΛΗΨΙΕΣ ΠΟΥΛΙΩΝ

Ο ειρηνοποιός στεκόταν τρεκλίζοντας  

στα ασθενικά του πόδια,

στο στήθος μια απεχθή  τρύπα 

συνέχιζε να καλύπτει την καρδιά,

απέναντι έβλεπα τα τεκταινόμενα:

δοσοληψίες πουλιών

που τσιμπολογούσαν περιέργεια και θυμό

ίχνη περιττωμάτων γιγαντιαίων  πιθήκων

 που κολύμπησαν στην προιστορία.

Kατά την διάρκεια των δευτερολέπτων

 όλο και κάποια ένταση των μυών

 μείωνε την προσφερόμενη θέα

 καθώς η καρδιά αγκομαχούσε να ανακτήσει

 τον άλλο μισό της θάνατο.

ΣΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΤΣΑ ΣΤΟ ΠΥΡΓΙ

Ύμνους λαμπρέ Αλέξανδρε αναπέμπεις στην Θεομήτορα,κατεβαίνοντας στα "αγαπημένα προσκυνήματα"της γενέτηρας.
Σε συνεπέρνει η ταπεινή ωραιότητα της υπαίθρου και η αρμονία του κεκαθαρμένου ανθρώπου με τον Θεό και με όλη την κτίση.
Όπως και συ,κράζομε και εμείς:"δώς μου άνεση Παναγία μου πριν απέλθω και πλέον δεν υπάρχω." 



Χαίρετ'ο Ιωακείμ κι η Άννα,
που γέννησαν χαριτωμένη κόρη
στην Παναγίτσα στο Πυργί!
Χαίρεται όλ' η έρημος ακρογιαλιά
κι ο βράχος κι ο γκρεμός αντίκρυ του πελάγους,
που τον χτυπούν άγρια τα κύματα,
χαίρεται απ'την εκκλησίτσα,
που μοσχοβολά πάνω στη ράχη.

Χαίρεται το άγριο δέντρο,που γέρνει
το μισό απάνω στον βράχο,το μισό στον γκρεμό
χαίρετ' ο βοσκός,που φυσά τον αυλό του,
χαίρετ' η γίδα του,που τρέχει στα βράχια,
χαίρεται το ερίφιο,που πηδά χαρμόσυνα.

Κι η πλάση όλη αναγαλλιάζει
και το φθινόπωρο ξανανοιώνει η γής,
σα σεμνή κόρη,που περιμένε χρόνια
τον αραβωνιαστικό της απ'τα ξένα
και τέλος τον απόλαψε πρίν είναι πολύ αργά
και σαν τη στείρα γραία,που γέννησε θεόπαιδο
κι ευφράνθη στα γεράματά της.

Δος μου κι εμένα άνεση,Παναγία μου,
πριν ν'απέλθω και πλέον δεν υπάρχω.