σκοτεινή τάφρος του αυτοπροσδιορισμού

ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΜΕ ΤΑ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΑ
ΧΑΡΑΚΤΙΚΟ Α.ΤΑΣΣΟΥ

Η τραγικότητα των λογικών όντων οφείλεται στην πτώση του Ανθρώπου.Εξαιτίας της πτώσεως αυτής,ο άνθρωπος παραμένει σε βασανιστική κατάσταση ακαταπαύστων αμφιταλαντεύσεων.Έχοντας καμφθεί από το κακό,το μισεί και παλεύει μαζί του.Στη δίψα του για το Απόλυτο αγαθό του Θείου Είναι,απομακρύνεται αρχικά από Εκείνο,όταν έρχεται σε συνάντηση πρόσωπο με Πρόσωπο μαζί Του και προσπαθεί να κρυφτεί στη σκοτεινή τάφρο του αυτοπροσδιορισμού του εκτός του Θεού.
Ο Χριστός,έχοντας ενώσει στον Εαυτό Του αχωρίστως Θεό και Άνθρωπο,είναι η μοναδική λύση της συγκρούσεως που φαινόταν άλυτη.Είναι αληθινά ο μόνος Σωτήρας του κόσμου.
(ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΟΥ ΣΩΦΡΟΝΙΟΥ ΣΑΧΑΡΩΦ,απόσπασμα απ'το κείμενο
Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΚΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ)

ΣΤΟ ΥΠΟΓΕΙΟ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΟΝΟ ΟΙΚΤΟΣ

Το προνόμιο ανήκει στην πλατεία

η ανάσα στον κόσμο

το πλήθος δεν αντιδρά

μονάχα κοκορεύεται

ή βρίζει

μα ξεχνάει ότι ανήκει στην πλατεία

-ο ήλιος γλυκός και τα σύννεφα

στην απλή τους συγκατάβαση-

γι'αυτό τονίζω

"αν όχι στην πλατεία

τότε στο υπόγειο ο οίκτος"

 Η φωνή του περαστικού 

έρχεται ως επιβεβαίωση,

"ο χειμώνας θα'ρθεί

μα θα έχουμε

την ανάμνηση του Ηλίου"

Στο υπόγειο υπάρχει

μόνο οίκτος

ΔΙΑΤΟΜΗ ΗΜΕΡΟΔΕΙΚΤΗ Β'

ΤΑ ΣΠΑΡΑΓΜΑΤΑ ΤΩΝ ΣΤΙΧΩΝ,ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΚΑΡΟΥΖΟΥ

ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΕΙΝΑΙ Η ΠΗΓΗ ΚΑΘΕ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣ

Ανάμεσα σε αυτά που βλέπω και αυτά που λέω
Ανάμεσα σε αυτά που λέω και σ'αυτά που σωπαίνω
Ανάμεσα σε αυτά που κρατώ και σε αυτά που ονειρεύομαι
Ανάμεσα σε αυτά που ονειρεύομαι και σ'αυτά που λυσμονώ
Η ποίηση



ΟΚΤΑΒΙΟ ΠΑΖ

ΟΔΟΔΕΙΚΤΗΣ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑΣ

Ο Πεντζίκης είναι κατεξοχήν σύγχρονος και κυρίως θετικός στο παρόν.Δεν υπάρχει καμία αναπόληση στο έργο του,κάτι   ας πούμε "κάθε πέρσι και καλύτερα".Εργαλείο του ήταν η καθημερινότητα,η στυγνή καθημερινότητα.Δεν είχε καμία διάθεση φυγής.Προσπαθούσε με κάθε τρόπο να το αντέξει,αυτό,το δυσβάσταχτο παρόν.Ούτε να το ωραιοποιήσει προσπαθούσε.Πίστευε στον πολιτισμό του τσιμέντου,του κονιορτοποιημένου υλικού,που εκφράζει με τον πιο φυσικό τρόπο το παρόν.                                                

                                         

(Πορφύριος Μοναχός Σιμωνοπετρίτης-Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης,οδοδείκτης αιωνιότητας)                                                       

           

ΣΦΟΥΓΓΑΡΙΑ

   

 Γνώσις αληθής υπάρχει

                                             

η των θλιβερών υπομονή

                                                                                             

και το μη αιτιάζεσθαι 

                                   τους άλλους                              ανθρώπους                     δια τας ιδίας 

ημών συμφοράς                                                           

(ΠΑΤΕΡΙΚΟ ΔΙΑ ΧΕΙΛΕΩΝ Ν.Γ.ΠΕΝΤΖΙΚΗ)

μαγνητική θλίψη στο απόρθητο φως

Συστάδα δέντρων,
και ψηλά ανεμπόδιστος ο ουρανός
έχει πνοή το σούρουπο
και το λιγοστό φως που απόμεινε
έγινε βορά των περαστικών

τον συνέτριψε καθώς βάδιζε
ωστόσο
ο γραμμικός θάνατος,
η ασάλευτη φθορά των ανθρώπων

μα το βράδυ πριν πλαγιάσει
έσκυψε και φίλησε την απέραντη
Φιλανθρωπία

ΚΑΝΙΣΤΡΟ

ΦΕΓΓΕΙ ΣΤΟΡΓΗ

Φλέγεται ο κόσμος

καθώς φλέγομαι

μα μένω στην Ελπίδα

ΒΟΥΡΚΩΤΗ

Κάτω στο ποτάμι...

ορθοδοξία

Ανήκω εκεί που δεν ανήκω

Μου ανήκει ένα ακόμα όνειρο

Δεν μου ανήκει το αύριο

Ούτε το μεθαύριο

(το σήμερα μου ξέφυγε)

Ανήκω στο μη-οικείο

Δεν ανήκω εκεί που ανήκω