ΜΕΓΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Ο Θεός έλαβε χουν από της  γης

και έπλασε τον άνθρωπον.

Εύρον εκ του ρήματος τούτου αμφότερα,

Ότι ουδέν άνθρωπος

Και μέγα άνθρωπος.

Εάν προς την φύσιν μόνον αποβλέψης,

το μηδέν και του μηδενός άξιος,

Εάν δε προς την τιμήν ην ετιμήθη,

Μέγας άνθρωπος.

(Γρ,Νύσσης,Ομιλία εις τον άνθρωπο)

ΕΞΟΔΟΣ,ΗΜΕΡΑ 2η

^{Και άφηνε} ρωγμές

        _Καθώς έσκυβε να φιλήσει τη θάλασσα

Στου ουρανού τις πτυχώσεις

Άφηνε κάτι ^{φριχτές ρωγμές}

μην πειράξει κανείς του σκοταδιού

 το πέπλο,

έχει να επουλώνει όλη νύχτα

τις πληγές

LAKE CHARLES

ΤΑ ΑΙΤΙΑ ΤΗΣ ΥΠΕΡΒΟΛΗΣ

Θραύσματα στον ακυβέρνητο χώρο

Ίχνη από αναρίθμητα βήματα

Συντρίμματα  της ψυχής

Οι βωμοί στήθηκαν δειλινό

            στα σύνορα των σκιών

Έκτοτε η νύχτα έγινε

          θύρα άνισης ανταπόδοσης.

ΚΑΘΩΣ ΤΟ ΣΩΜΑ

Φεγγοβόλος μέσ’την ατάραχη θλίψη, ο ποιητής γυρνοβολάει τις νύχτες, όπως άλλωστε και όλοι οι προφήτες του καιρού του, κάτω απ’τ’άστρα και τη σιωπή, τη σιωπή που συσσωρεύει σε τρομαχτική ένταση, όλους τους ήχους του κόσμου. Και όταν αντικρίζει τα άνθη  προσπερνά την απόγνωση, το καιόμενο αυτό θυμιατήρι της ύπαρξης, για να πει «χρώματα είμαστε, τίποτα πιότερο» και ύστερα «καθώς το σώμα μένει μόνο του φευγατίζοντας την επικατάρατη συνείδηση», γνωρίζει την λεπίδα του κενού και ουρλιάζει. Τριγύρω το αδίσταχτο σύμπαν και ο Χρόνος ο μέγας αρχιστράτηγος του θανάτου. Και γίνεται ένας  «αυξανόμενος νεκρός»… Μα η μητέρα εκκλησία τον εφοδιάζει με άλλη όραση, την στιγμή ακριβώς που ανοίγει ο τάφος για να γίνει ένας νεκρός τότε έρχεται και τον αρπάζει στις αγκάλες του ο Θεός.

ΕΜΕΙΣ ΠΟΥ ΜΕΙΝΑΜΕ

Εμείς που μείναμε στο χώμα το σκληρό

Για τους νεκρούς θ’ανάψουμε λιβάνι

Κι όταν χαθεί μακριά το καραβάνι

Του χάρου του μεγάλου Πεχλιβάνη

Στη μνήμη τους θα στήσουμε χορό.

Εμείς που μείναμε θα τρώμε το πρωί

Μια φέτα από του ήλιου το καρβέλι

Μέλι χρυσό σ’ατρύγητο κουβέλι

Και δίχως πια του φόβου το τριβέλι

Μπροστά θα προχωράμε στη ζωή.

Εμείς που μείναμε θα βγούμε μια βραδιά

Στην ερημιά να σπείρουμε χορτάρι

Και πριν για πάντα η νύχτα να μας πάρει

Θα κάνουμε τη γη προσκυνητάρι

Και κούνια για τ’αγέννητα παιδιά.

ΝΙΚΟΣ ΓΚΑΤΣΟΣ