ΑΝΤΙΓΡΑΦΗ

 

Ὑπάρχουν ἂνθρωποι ποὺ «θεωροῦν» ὃτι ὁ ποιητὴς ἒχει φαντασία,εἶναι δηλαδή ἑνα σύννεφο ποὺ πιπαλᾶ πάνω σ’ἓνα ἂλλο σύννεφο.Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὁτι ὁ ποιητής ἀντιγράφει τὴ ζωή ἀπό πολύ πιό κοντά παρὰ που τὴν βλέπουν οἱ ἂλλοι.Τόσο κοντά, που τὸ ἀντιγραμμένο ἀντικείμενο(ἠ ὂψη ἐκ τοῦ φυσικοῦ)διαλύεται.Ἲσως γι’αὐτό οἱ ἀλλοι δὲν καταλαβαίνουν.Κάποτε εἶδα στὸ μικροσκόπιο τὴν τομή ἑνός ἀγκαθιοῦ ἀπό ἀχινό.Ἦταν ἒνα σοφό,περίτεχνο  κέντημα,μεγάλο σὰν ἓνα τάλιρο-τί εἶχε γίνει ὁ ἀχινός;

ΜέρεςΒ’ ,23 Ἀπρίλη 1932

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ

ΑΚΙΝΗΣΙΑ

 

Γιά κοίταξε πῶς οἱ χειρονομίες μας,οἱ κινήσεις,οἱ πράξεις,τὰ συναισθήματα,οἱ σκέψεις μαρμαρώνουν ἀκαριαῖα μόλις μποῦν στὸ παρελθόν,σὰ νὰ βυθίζονται σὲ «ὑγροποιημένο» ἀέρα.Κι ὃλα αὐτά μένουν ἀκίνητα,ἐκεῖ,στοὐς αἰῶνες τῶν αἰῶνων’τίποτε δὲν μπορεῖ ν’ἀλλάξει τὴ στάση τους.Γεννοῦμε ἀγάλματα κάθε στιγμή ποὺ πέρασε.Αὐτό μὲ χτύπησε σάν ἓνα ξαφνικό ὃραμα,ἐδῶ καὶ τρεῖς μέρες.Ἀπό τότε παρακολουθῶ μὲ ἀγωνία τὸ μηχανισμό του.

 

ΣΕΦΕΡΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ

Μέρες Α’ 

Κηφισιά,6 Σεπτέμβρη.Βράδυ

 

Η ΠΙΣΤΗ ΜΟΥ

 

 

 Ἡ πίστη μου εἶναι γαλήνια`ἁπλῶς περπατῶ.

Βρέχει καὶ βρέχομαι ὃπως ὃλα τὰ ζῶα.

Οἱ φωτιἐς τοῦ φθινόπωρου μὲ τὸν ἂσπρο καπνό

 τὰ πουλιά ποὺ κάθονται πάνω στὸ χῶμα κὰ κλαῖνε.

Ὃλα τοῦτα κολλημένα μὲ τὴν ὃραση καὶ τὶς ἂλλες αἰσθήσεις μου.

Ὃλα τοῦτα ὃταν πεθάνω

θὰ ξεκολλήσουν καὶ θὰ πέσουν στὸ χάος.

 

Βαγγέλη Αθανασόπουλου από τήν συλλογή ΕΑΥΤΟΝ ΤΙΜΩΡΟΥΜΕΝΟΣ