ΙΔΟΥ Ο ΝΥΜΦΙΟΣ ΕΡΧΕΤΑΙ

 Κυριακή των Βαΐων εσπέρας

Ιερός Ναός Αγίου Γεωργίου Κορυδαλλού 

ΑΓΙΑ ΕΙΡΗΝΗ ΑΙΟΛΟΥ

Δια του ναού διασχίζουμε το κατώφλι της θείας ζωής, αγάπης ειρήνης

δια των προσώπων που εντυπωνονται στις ιερές εικονες

 

 Ιερός ναός Αγίας Ειρήνης οδού Αιόλου,Αθήνα

ΣΩΜΑΤΑ ΠΛΟΙΩΝ 2

TANKER KALAHARI

Στο Arzew Αλγερία

29.09.2022
 

Η ΟΜΟΡΦΙΑ ΠΑΡΑΣΤΕΚΕΤΑΙ ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ

 Προσκυνητάρι στην αριστερή πλευρά του ναού,και ο Παντοκράτορας

Ιερός Ναός Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, Περιστέρι 

ΑΙΤΙΕΣ ΘΑΝΑΤΟΥ

 Η ροή των εικόνων με συντριβεί

Ακολουθώ πάντα τον ίδιο φαύλο κύκλο

καταλήγοντας στην ίδια πλευρά  της ανύπαρκτης δυσμορφίας του κακού

πάντα

Βάζω τέλος

Όχι.Θα πνιγούν μόνο τα πάθη,

θα βγω αλώβητος,

και πάλι.

Ξεκινώ να παρατηρώ την ζωή

Ο δρόμος σφύζει από κινήσεις ανθρώπων

Από κάποιο λάθος επιλέγω πάντα το λάθος 

γλίτσα πάνω μου

κάνω έτσι 

ένα νεύμα απέχθειας

Λέω με ξένα χείλη:

"ναι, ξέρω τι είμαι,ποιος είμαι

ένα τσακάλι που φυλάει καλά τη μοναξιά του

μα και που κάθε τόσο

            τη διαλαλεί μέσα στην ερημιά." (ΑΙΤΙΕΣ ΘΑΝΑΤΟΥ, 

  ΒΑΓΓΕΛΗΣ   ΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΣ)

ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΤΗΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ

 

 

 ΜΕΤΑΣΤΡΟΦΗ 

ΑΡΗ ΣΕΡΒΕΤΑΛΗ:

«Τα παιδικά μου χρόνια χωρίς ιδιαίτερα βιώματα από εκκλησιαστική ζωή. Στη διάρκεια των σπουδών μου, ένταξη στο χώρο της δογματικής αριστεράς, η οποία – τουλάχιστον τότε – περιλάμβανε στο ¨πακέτο¨ και τη μαχητική αθεΐα. Με κλονισμένη την πίστη, γνωρίζω έναν ομοϊδεάτη συνάδελφο και παντρεύομαι….

Γεννιέται η κόρη μας με σπάνιο-σοβαρότατο καρδιολογικό πρόβλημα. Μεγάλος πόνος, που δίνει & τη χαριστική βολή στα τελευταία ψίχουλα της πίστης μου. Πώς να χωρέσει το μυαλό μου ότι αυτό το πανέμορφο λεπτεπίλεπτο πλάσμα έχει μόνο μερικούς μήνες ζωής;

Στο κόμμα μου λένε: Τα βλέπεις; Πού είναι ο Θεός; Φυσικά το παιδί μας δεν το βαφτίσαμε & ήμασταν περήφανοι με τον πατέρα του ότι σταθήκαμε συνεπείς στις αρχές μας. Του δώσαμε το όνομα Μαρία, όταν το δηλώσαμε στο ληξιαρχείο. 

Παρά τις προβλέψεις η Μαρία δε «φεύγει» στους πρώτους μήνες. Μεγαλώνει με το πρόβλημα της καρδούλας της, με μαρτυρικές κρίσεις άπνοιας, με επιπλοκές. Συμβαίνει όμως κάτι το θαυμαστό. Παρόλο που ζούσε σε μαχητικά αθεϊστικό περιβάλλον, είχε μια ανεξήγητη πίστη στο Θεό, μια ηρεμία, μια καρτερικότητα.

Αντί να τη στηρίζουμε εμείς, μας στήριζε εκείνη!

Οκτώ ετών η Μαρία & σε μια απέλπιδα προσπάθεια θεραπείας την πάμε στην Αμερική. Εκεί απλώς επιβεβαιώνεται ότι η κατάσταση είναι μη αναστρέψιμη. Γυρίζουμε πίσω χωρίς καμιά πλέον ελπίδα. Όμως το ταξίδι δεν πήγε τελείως χαμένο, γιατί εκεί γνωρίσαμε μια ομάδα Ελλήνων μεταπτυχιακών φοιτητών, που ήταν συνειδητοί χριστιανοί. Ήταν εθελοντές στον νοσοκομείο.

Μας συμπαραστάθηκαν & το κυριότερο, ανάπτυξαν μια πολύ δυνατή φιλία με τη Μαρία μας. Εγώ κι ο άντρας μου τους βλέπαμε με συμπάθεια & κατανόηση.

Δεν μας φαινόταν «φυσιολογικό», άνθρωποι με τέτοια μόρφωση να θρησκεύουν. Γυρίζοντας στην Ελλάδα η Μαρία συνεχίζει να προσεύχεται & να χαίρεται, όταν η γιαγιά της την πηγαίνει στην Εκκλησία.

Πάει στο γυμνάσιο, Άριστη μαθήτρια. Γλυκύτατο πλάσμα.

Εγώ, μ΄ ένα μόνιμο μαχαίρι στην καρδιά! Κάποια μέρα στο σχολείο, σε μια ελεύθερη συζήτηση στο μάθημα των θρησκευτικών, μπροστά σε όλα τα παιδιά, λέει στο θεολόγο:

-Κύριε, δεν είμαι βαφτισμένη, & θέλω τόσο πολύ να βαπτιστώ! Μπορείτε να με βοηθήσετε;

Άφωνος ο καθηγητής.

Τα παιδιά την πειράζουν:

Καλά εσένα σου δώσανε το όνομα όπως στα σκυλάκια!

Όχι τους είπε.

Οι γονείς μου με σεβάστηκαν & μου είπαν να επιλέξω εγώ πότε θα βαπτιστώ.

Και τώρα το θέλω πάρα πολύ!

Ο θεολόγος με καλεί στο σχολείο & δειλά με ρωτάει, αν έχω αντίρρηση για τη βάφτιση.

Σκίζεται η καρδιά μου στα δύο. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι ήμουν η αιτία να είναι πικραμένο το κοριτσάκι μου, που ποτέ δεν μου είχε ζητήσει τίποτε.

Και τώρα – μέσω του καθηγητή της - μου ζητούσε μόνο να βαφτιστεί!

Πώς μπορούσα να είμαι τόσο εγωίστρια & εγκλωβισμένη σε ιδεολογίες;

Γυρνάω σπίτι, την αγκαλιάζω κλαίγοντας & της υπόσχομαι ότι θα βαπτιστεί όσο πιο γρήγορα γίνεται. Παρακάμπτοντας θαυματουργικά τη λυσσαλέα αντίρρηση του πατέρα της, βαφτίζεται, σ΄ ένα μυστήριο που συγκλόνισε τους λίγους παριστάμενους. Έφτιαξε μόνη της τη λιτή λαμπάδα της,

απάγγειλε το «Πιστεύω», συμμετείχε…

Δύο χρόνια μετά η Μαρία είναι στα 14 & η υγεία της επιδεινώνεται ραγδαία.

Λόγω πνευμονικής υπέρτασης παθαίνει κρίσεις με συνεχείς αιμοπτύσεις.

Ένας μαρτυρικός μήνας στο Ωνάσσειο με εξανεμισμένες όλες πια τις ελπίδες.

Το παιδί γαλήνιο, καρτερικό, προσευχόμενο.

Κι εγώ απογοητευμένη απ΄ όλες τις ιδεολογίες και τα πολιτικά σχήματα, απλώς είμαι δίπλα της, χωρίς να μπορώ να κατανοήσω, από πού αντλεί δύναμη.

Οι γιατροί σηκώνουν τα χέρια ψηλά.

Η αντίστροφη μέτρηση έχει αρχίσει. Την παίρνω σπίτι.

Το ήθελε και η ίδια.

 Οι αιμοπτύσεις συνεχίζονται.

Εγώ δίπλα της, μόνο να κλαίω μπορούσα, όταν κοιμόταν.

Σε μια έντονη αιμόπτυση μου λέει:

-Μανούλα, όταν γίνεται κάτι πολύ κακό, ο Θεός δίνει κάτι πολύ μεγάλο. Κι εγώ τώρα περνάω κάτι πολύ κακό, αλλά ο Θεός μου ετοιμάζει κάτι πολύ μεγάλο!

Δεν καταλάβαινα τι μου έλεγε! Η ώρα 11 το βράδυ, 12 Νοεμβρίου 1995.

Μια νέα αιμόπτυση την εξάντλησε.

Δύσπνοια και δυσφορία. Η Μαρία μου σταυροκοπιόταν.

Εγώ παρακαλούσα (δεν ξέρω ποιόν) να μην βασανίζεται άλλο.

Στις δύο τα ξημερώματα παθαίνει εγκεφαλικό. Γέρνει το κεφαλάκι της και αλλοιώνονται τα χαρακτηριστικά της. Βλέποντάς την να έχει χάσει κάθε επαφή με το περιβάλλον, ουρλιάζω: - «Δεν υπάρχει Θεός; Πού είναι ο Θεός;»

Και τότε ανοίγει τα μάτια της, μου ρίχνει ένα κουρασμένο, γαλήνιο βλέμμα και ψιθυρίζει: - Μαμά υπάρχει Θεός!

Και ξανακλείνει τα μάτια της για πάντα, στην αγκαλιά μου.

Στην αγκαλιά του Θεού, ξεκούραστη πια, βαφτισμένη!

Δεν θα περιγράψω την πορεία μου μετά.

Η Μαρία μου έγινε η πνευματική μου μητέρα, ο άγγελος που μεταμόρφωσε την οικογένειά μου, η μεσίτριά μου στον Ουρανό.

Αυτή με βοήθησε να αναστηθώ από τον πνευματικό μου θάνατο. Από τότε η ζωή μου, μόνο με θαύμα μπορεί να παρομοιαστεί.

Οι δωρεές του Θεού τόσο πλούσιες, που δεν τιςπ αντέχω….»

Ξανθίππη και 

 Άρης Σερβετάλης.

ΤΑ ΚΑΤΑΧΘΟΝΙΑ

 

Ἔτρεμε κάτωθεν τὰ καταχθόνια

σήμερον, ὁ ᾅδης καὶ ὁ θάνατος τὸν

Ἕνα τῆς Τριάδος· ἡ γῆ ἐκλονεῖτο,

πυλωροὶ δὲ ᾅδου ἰδόντες σε ἔπτη-

ξαν· ἡ κτίσις δὲ πᾶσα σὺν τοῖς

Προφήταις χαίρουσα ψάλλει σοι,

ἐπινίκιον ᾠδὴν τῷ λυτρωτῇ ἡμῶν

Θεῷ, τῷ καταλύσαντι νῦν θανάτου

τὴν δύναμιν. Ἀλαλάξωμεν καὶ βοή-

σωμεν τῷ Ἀδάμ, καὶ τοῖς ἐξ Ἀδάμ·

Ξύλον τοῦτον εἰσήγαγεν· ἐξέρχε-

σθε οἱ πιστοὶ εἰς τὴν ἀνάστασιν.

 Ὁ Οἶκος,Γ' ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ

ΩΡΑ ΣΚΛΗΡΗ

 Είναι μια σκληρή ώρα

Απάνθρωπα δέρνεται μέσ' το αφρισμα των νερών

Κάτι σαν απόγνωση στα βλέμματα

Δεν θα υπάρξει άλλη διέξοδος στο φως,

Έτσι λένε

Τους πιστεύω

αφού μάστιγα και θρήνο εκτοξεύουν 

----------------------------

Άγιος Κωνσταντίνος 

Μπαίνεις στην ορθόδοξια

Μπαίνεις στην έκθαμβη ειρήνη των σωμάτων

Στην απρόσμενη 

στοργή του θανατου

ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ-ΑΓΙΑ ΚΥΡΙΑΚΗ

Το εκκλησάκι της Αγίας Κυριακής που συναντάει κανείς περπατώντας απ'το μοναστηράκι πρός  την Ομόνοια ακολουθώντας την οδό Αθηνάς.Το αντικρύζεις στα δεξιά του δρόμου στριμωγμένο ανάμεσα στα κτίρια της πόλης.Κάποια φωτιά που έχει προκληθεί στο εσωτερικό του,έχει προκαλέσει την καταστροφή των τοιχογραφιών.Οι μορφές των αγίων μαυρισμένες με έντονο το φωτοστέφανο γύρω από τα πρόσωπά τους,με τον παντοκράτωρα ψηλά κρατώντας το Ευαγγέλιο εκκινούν σε προσευχή τον επισκέπτη,επίσης η  γενική εικόνα μέσα στο Ιερό δείχνει ότι ο ναός λειτουργήται.Με μιά πρόχειρη περιήγηση στο διαδίκτυο διαπιστώνει κανείς τις πολύ πενιχρές πληροφορίες που συνοδεύουν το υπέροχο αυτό εκκλησάκι:

https://www.mixanitouxronou.gr/se-poio-polysyxnasto-dromo-vrisketai-to-tapeino-ekklisaki-tis-fotografias-xtistike-me-diaforetika-ylika-apo-alla-ktismata-tis-palias-athinas-kai-sozetai-to-palio-roloi-sto-kabanario/

Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

 Γράφει ο Γιώργος Χειμωνάς στο πεζογράφημα Ο αδελφός:

"Ψυχή είναι μίμηση σπουδαίου σώματος"

 Προερχομαστε απ'την αγάπη

Αυτή την τραγικά μεγαλειώδη πράξη,

την αιώνια

που δείχνει το θεϊκό άγγιγμα ,που ξεκολλάει απ'το πνιγηρό σκότος κάθε υπαρξη και νοηματοδοτει κάθε απώλεια.

Ξεφεύγοντας από τα 

γκέμια  της φθοράς οι ψυχες

σφίγγονται, συντρίβονται 

στον γκρεμό,αρπάζουν πεινασμένες κάθε κομμάτι παγωμένου χρονου που ξεκολλάει μαζί με τα σίδερα.

Τέτοια  η υλικοτητα

του ανθρώπου .

Τέτοια η δύναμη της ζωης.

Η  πραγματική περισυλλογή των σωμάτων θα γίνει 

αργότερα ,

προσεκτικά χωρίς προσθήκη ρύπου ή φθοράς στα θησαυροφυλάκια της αγάπης,όταν θα έχουν πάψει οι ερπύστριες του πόνου,

και  ο μάταιος συριγμός στις οθονες.

 

 

ΜΕΡΗ ΒΙΑΙΑ

 Είναι τρομακτικά αληθινό το πόσο λιγοστή είναι η ζωή μας, ή μάλλον δεν είναι ζωή,είναι ένας συρρικνωμένο τρομαγμένο παιδί που γέρνει ανεπανόρθωτα,που έχει ένα χέρι να του κλείνει το στόμα που δεν αναπνέει,

που γυρνάει στους δρόμους που δεν έχει σπίτι για έναν ήσυχο θάνατο και πρέπει διαρκώς να πεθαίνει σε μέρη βίαια. Λέω να κοιτάξω προς τα μέσα. Να νιώσω τη γενική κατάρρευση. 

ΑΥΤΌΧΕΙΡΕΣ

 Απόσπασμα απ'το ΚΑΝΙΣΤΡΟ τεύχος 5 του 1974,υπέροχο περιοδικό τεχνης του Ραλη Κοψίδη αναφερόμενο στον Ηλία Πετρόπουλο σε άρθρο για τις κυκλοφορίες βιβλίων εκείνου του έτους.

ΚΑΡΝΑΒΆΛΙ

η απουσία του Θεού

θρηνήται 

ή

γιορταζεται
 

Οι εικόνες από τα βιβλία του  Φώτη Κόντογλου,"Εξ ανατολών πνεύματα οργισμένα"

και "Τα δαιμόνια της Φρυγίας "

ΣΆΒΒΑΤΟ ΤΩΝ ΨΥΧΏΝ

 Κάποιος θάνατος

μέσα μου δουλεύει 

διαρρέει 

ποσότητα δηλητηρίου 

σειρά γυμνών υλικών εκεί που σχίστηκε ο τοίχος 

Μέσα από μπετόν 

αντίστροφα ο χρόνος λειτουργεί

πια

ΑΝΑΧΩΡΗΣΗ

 Η τρομερή ώρα της αναχώρησης

KYTHIRA WARRIOR

ΠΡΟΣΩΠΑ ΜΕ ΧΏΜΑ

 Η διαδρομή

το φως

_ερχονται απροσκλητοι _

τυχαίοι διαβάτες

μέσ'τη σκόνη ,είναι πρόσωπα με χώμα πασπαλισμενα,

Όλο συνωστισμό

Η ύλη,τα σώματα σωζονται απ'την κατάρρευση ,

σκύβουν

και παραμορφώνονται

σμίγοντας

στη λάσπη,ετσι

χαιρετίζουν τον  άλλον χρόνο

___________

Θέλω να γίνω και εγώ παγκόσμιος άνθρωπος

Μα με σουβλιζει

ως την βαθύτερη θαλασσα

το μαχαίρι

ΕΡΕΊΠΙΑ

 

 

 

 

 

 Γωνία Προύσης και Γρεβενών

Νίκαια Αττικής