Ο ΤΟΙΧΟΣ

 

Πίσω ἀπ’τὸν τοῖχο ἲσως βρίσκεται ἡ ἂνοιξη

ἲσως Ἰούλιος μήνας ἢ φθινόπωρο.

Ἐδῶ εἶναι νύχτα,δἐ διακρίνω.

 

Ἐδῶ εἶναι νύχτα.Τὸ σκοτάδι ἀνεβαίνει τρίζοντας

Βάφει τὸ πρόσωπό μου μαῦρο

κι ἒπειτα ὃλα γύρω μου εἶναι μαῦρα

δὲν ξεχωρίζω τὰ χρώματα

τοὺς ὂγκους τὶς φωνές

μοναδική μου αὶσθηση ἡ ὠμή

πραγματικότητα τοῦ τοίχου.

 

Χωρίς μηχανισμούς κατεδαφίσεως

φαντάζομαι τὸ ὑπαίθριο τοπίο.

 

ΣΩΤΗΡΗΣ ΤΡΙΒΥΖΑΣ,ΤΟ ΚΕΛΥΦΟΣ-ΠΟΡΦΥΡΑΣ,ΚΕΡΚΥΡΑ 1985                             

ΑΝΑΧΩΡΗΣΗ

 

Ἦταν λίγο μετά τὰ μεσάνυχτα,ἡμέρα Τρίτη πρός Τετάρτη,13 Ἰανουαρίου τοῦ 1993,ὃταν ὁ γέρων Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης ἐκοιμήθη ἒχοντας στὸ πρόσωπο του τὴν ηρεμία καὶ τὴ γαλήνη τοῦ ἀνθρώπου ποὺ γνωρίζει τὸ ταξίδι γιὰ τὸ ὁποίο ἐτοιμάστηκε καὶ ἀναχωρεῖ.Τὴν Πέμπτη 14.01.1993,καὶ ἀφοῦ ἡ σωρός του ἐκτέθηκε σὲ προσκύνημα στὴν ἐκκλησία τοῦ Ἁγιου Ἐλευθερίου τοῦ Ντεπό,ἐτάφη στὶς ρίζες μιὰς γέρικης ἐλιᾶς στὸ κοιμητήρι τοῦ μοναστηριοῦ τῆς Ὁρμύλιας Χαλκιδικῆς «Ὁ Εὐαγγελισμός τῆς Θεοτόκου».Ἐτάφη με τιμές ἡγουμένου σύμφωνα μὲ τὸ Βυζαντινό τελετουργικό,μὲ τὶς ψαλμωδίες τῶν μοναχῶν τῆς Μονῆς καὶ τῶν μοναχῶν φίλων του ποὺ πήγαν ἐκεῖ ἀπό τό Ἃγιον Ὂρος νὰ τὸν ἀποχαιρετήσουν.   

Ἲνδικτος,τεύχος 18                              

ΠΡΩΙΝΟ

Ξημερώνει

 

ΜΙΑ ΠΛΗΓΗ ΑΠΟ ΛΗΘΗ

Εκεί που άφησα

το τρυφερό σου πρόσωπο

υπάρχει μια πληγή από λήθη

Μαρία Λαμπαδαριδου 

(Απ'το περιοδικό "Κάνιστρο" του Ράλλη Κοψίδη)

 

ΩΚΕΑΝΟΓΡΑΦΙΑ

Ωκεανός

Μερικοί γεωλόγοι υποστηρίζουν ότι όλο το νερό υπήρχε κάποτε με μορφή υδρατμών στην ατμόσφαιρα της γης και ότι έπεσε με καταρρακτώδεις βροχές μόλις η γη ψυχθηκε αρκετά.

ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ

 Το αυλιδακι στην αγία Παρασκευή οδού Αιόλου

Η ΑΥΘΕΝΤΙΚΗ ΑΓΩΝΙΑ

 Η αυθεντική αγωνία πάει στο Θεό.

Με τίποτα δεν πέφτει τούτος ο νόμος.

ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ

Πεζά κείμενα,ΙΚΑΡΟΣ 1998

ΦΕΓΓΑΡΙ ΕΝ ΠΛΩ

 

ΑΝΤΙΓΡΑΦΗ

 μια σχισμή στον ουρανό

εκχεει 

-

αντιγραφή

φωτός

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ Δ'

Οι γύρω λόφοι και η επιβλητική όψη 

με τις συστάδες των δέντρων.

Λίγο πρίν την έξοδο προς την μαύρη θάλασσα

ΚΑΛΟΚΑΊΡΙ ΔΥΣΝΌΗΤΟ

 Ένα καλοκαίρι που κατακαίει τα υπάρχοντα μας.

Ένα καλοκαίρι δυσνόητο,  σκοτεινό αιωρείται πάνω απ'την πόλη

Ο ήλιος του Αυγούστου όμως επιμένει να φλυαρεί

Η ΠΛΗΓΗ ΚΑΙ Η ΠΗΓΗ

Μιὰ πληγὴ ὁλάκερος ὁ ἂνθρωπος,εἰδικὰ τῆς σημερινῆς ἐποχῆς.Ἀνάπηρος νὰ ἐρωτευθεῖ καὶ νὰ ἀγαπηθεῖ,ἂν καὶ τὰ θέλει καὶ τὰ δύο.Τά θέλει χωρὶς νὰ ἒχει  τὶς προϋποθέσεις.Ὁ ἂνθρωπος εἶναι κατ’ἐξοχὴν ἐρωτικὸ ὂν.¨Τὸ πνεῦμα ποὺ ζωοποιεῖ τὸ σῶμα τοῦ ἀνθρώπου εἶναι νοερός ἒρωτας¨,θὰ πεῖ ἑξήμισι αἰῶνες πρωτύτερα ὁ Γρηγόριος Παλαμᾶς,συνοψίζοντας τὴ θεολογία δεκατεσσάρων αἰώνων.Δείχνει σὲ ὃλους πὼς ὃποιος θέλει,μέσα στὸ σκάμμα τῆς Ἐκκλησίας,μετατρέπει τὴν πληγή σὲ πηγὴ,μὲ τὴν ἀφαίρεση τοῦ ὑγροῦ  πύου τῶν παθῶν.

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΧΟΡΟΣ ΚΑΛΑΜΑΤΙΑΝΟΣ-Νότες χαρμολύπης στόν Νίκο Γ.Πεντζίκη

Π.Εφραίμ Τριανταφυλλόπουλος,εκδόσεις πορφύρα 2018