ΣΥΣΤΟΛΗ

ἐσύ πού συστέλλεσαι

ἐπειδή ζεῖς

ΜΑΡΙΑ ΜΟΥΡΖΑ

ΙδιόμορφαΕρείπιαΔιαλύουν

ΤηΜορφήΠαρέκτροπαΤου

Θάνατου

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΑ ΑΙΧΜΗ ΤΟΥ ΑΕΡΑ

Τί μας τρομάζει ολημέρα

στόχος είναι η σάρκα

η αλληλέγγυα αιχμή του αέρα

που σμίγοντας με την ψυχή

ξεπεζεύει

ΤΟ ΓΕΛΙΟ ΚΑΙ Η ΧΛΕΥΗ

γύρω μας ὂργιαζαν τό γέλιο καί ἡ χλεύη
καί ὁ ἣλιος εἶχε ἀφανιστεῖ σάν κάτω ἀπό σίδερο

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΑΡΑΝΤΑΡΗΣ

ΕΝΤΟΣ ΕΑΥΤΟΥ

Τό ὃτι  ὁ ἂνθρωπος γεννᾶται ἒχων ὡς παράσιτον ἐντός ἑαυτοῦ τἠν δύναμιν τοῦ θανάτου  καί τῆς ἁμαρτίας δέν ὀφείλεται εἰς τόν Θεόν,ἀλλ'εἰς τήν ἐνέργειαν τοῦ σατανᾶ καί εἰς τή ἀσθένειαν τῆς ὃλης κτίσεως καί τῆς ἀνθρώπινης φύσεως,ἐξ ἧς δημιουργεῖ ὁ Θεός κάθε νέον ἂνθρωπον.Ἀφοῦ ὁ ἂνθρωπος ἀποτελεῖ ἀναπόσπαστον μέρος τῆς φύσεως,ἀδυνατεῖ νά ἐκφύγη τῆς ἐν αὐτῆ βασιλευούσης φθορᾶς.Ἡ ὓπαρξις του ἐξαρτᾶται ἐκ τῆς φύσεως,μεθ'ἧς συνεχῶς ἀνταλλάσσει συστατικά.Πράγματι ὁ ἂνθρωπος εἶναι  "γῆ".Δέν ἐπλᾶσθη ἀνεξάρτητον ὂν,ἀλλά μέλος καί μέρος τῆς ὂλης κτίσεως καί ἀνθρωπότητος.

ΙΩΑΝΝΟΥ ΡΩΜΑΝΙΔΗ,ΤΟ ΠΡΟΠΑΤΟΡΙΚΟΝ ΑΜΑΡΤΗΜΑ

ΧΩΡΙΣ ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ

Γιατί μ' ἀπόκοψες ἀπό τόν οὐρανὀ;

ΕΚΤΩΡ ΚΑΚΝΑΒΑΤΟΣ

Το άστοργο τούτο επινόημα

η αλυσοδεμένη συμφορά

οι εκδορές της σάρκας

τίποτα 

χωρίς διαστάσεις

μονάχα χρόνος

ΘΕΟΘΕ ΔΟΣΜΕΝΗ ΑΠΑΡΧΗ

Τρισκαλότυχος ὃποιος ἰδόντας τα ἐκεῖνα 

ἀποκάτου τῆς γῆς

κατεβαίνει.

τήν τέλειωση ξέρει τῆς ζήσης

καί τή θεόθε δοσμένη

 ἀπαρχή της

ΠΙΝΔΑΡΟΣ,Μετάφραση Παναγῆ Λεκατσᾶ

ΕΦΙΑΛΤΙΚΟΣ ΚΥΚΛΟΣ

Ἒτρεχα καί δέν ἒπαυε νά μέ κυνηγᾶ

Στάθηκα,στάθηκε καί αὐτός

Στράφηκα,ἒμοιαζε ξένος

Τόν κοίταξα...Ἢμουν ἐγώ.

ΜΕΛΙΣΣΑΝΘΗ

ΟΙ ΠΑΡΕΝΕΡΓΕΙΕΣ

Ικέτευε

στήν πρώτη ντουφεκιά

νά φύγουνε τά πράγματα

οἱ ἀγριόχηνες

οἱ παρενέργειες τῆς λογικῆς.

ΕΚΤΩΡ ΚΑΚΝΑΒΑΤΟΣ

Είχαν κλείσει οι πόρτες
κατέφθαναν ωστόσο
βουβοί 
με νωχελικό βήμα
οι τελευταίοι επιβάτες
---------------
δεν θ'αγγίξουμε απόψε
την πληγή στο στήθος
ούτε το βάρος θ'ανασηκώσουμε
απ'την ανώφελη φθορά
--------------
ούτε όταν θα πάψουν οι φωνές
θα σύρουμε την θλίψη μας 
ως την εξώπορτα 
των αισθήσεων

ΤΟ ΒΟΜΒΙΣΜΑ ΤΩΝ ΜΑΤΑΙΩΝ ΛΟΓΩΝ

Χτυπᾶνε τοῦ φωτός τά σήμαντρα

καί τοῦ οὐρανοῦ πάλλεται τό γαλάζιο

σά τεταμένο τύμπανο ἀκοῆς

Τ' ἀστέρια κρέμονται πάνω ἀπ' τίς νύχτες μας

βαριά τσαμπιά ἀπ'τό μέλι τῆς σοφίας

πού ἀκόμα δέν μπορέσαμε νά δρέψουμε

γιατί τό βόμβισμα τῶν μάταιων λόγων

τή Μουσική σκεπάζει τῆς φωνῆς Σου.

ΜΕΛΙΣΣΑΝΘΗ

ΚΑΤΑ ΜΌΝΑΣ

   ὃθε τ' ἂσωστο μαυροσκοτάδι ξερνοῦνε 

λασπερόπηχτα τῆς ζοφονύχτας ποτάμια

ΠΙΝΔΑΡΟΣ

Πάνω μας κρέμεται η βοή των αμέριμνων

ψηλά στα δέντρα προεξέχει

το παντοδύναμο φως

στα κράσπεδα και τις γωνιές των μαρμάρων

η υψηλή αφήγηση της ζωής 

μετἐχει

στις ατέλειωτες ιστορίες

ΧΩΡΙΣ ΑΝΤΙΤΙΜΟ

Κάθε που διαβαίνω την είσοδο της συγκατάβασης

μου δωρίζονται  οι άχραντες λειψανοθήκες των προγόνων
χωρίς αντίτιμο

μισοξύπνητος
με ένα άκυρο κέρμα στο χέρι

για ν'ακουστεί ο ήχος