ἃμα νύχτα εἶναι ἐδῶ
φωτολάμπει ἐκεικάτου
Πίνδαρου θρήνοι.Μετάφραση Π.Λεκατσάς
Έκοβαν τις σκιές των πουλιών
κομμάτιαζαν το αέρινο πέταγμα
δίσεχτοι χρόνοι
στην οξείδωση παρέδιδαν τα κορμιά
ως τον αφανισμό
απέμενε ωστόσο
ζωντανό το ομοίωμα του θανάτου
που σχεδόν ταύτιζε
θύτες και θύματα
εχτός βεβαίως απ’την αλλιώτικη δύναμη του καταλύτη
Είπαν οι εναπομείναντες:¨ένα τίποτα είμαστε¨
ο φοβερός ουρανός
σαν βάραθρο στεκόταν από πάνω
και με χάλκινο ήχο
προμήνυε την αποκαλυπτική σιωπή τους
Έριξαν εν τω μεταξύ
σε βαλτώδη νεφέλωμα την άγκυρα
δεν ήθελαν στο εξής να ξοδεύονται
στην ανεπάρκεια της αθανασίας
¨Τί είναι σοφία;Νομίζεις θα σώσει με δαύτη ο ένας τον
άλλον ;¨ κραύγαζαν
γεμίζοντας το δωμάτιο με τις κομματιασμένες σκιές
Τίποτε θεϊκό
εναπομένον
μονάχα των αγγέλων οι φτερούγες που
ηλιοστάλαχτες κρέμονταν στο στερέωμα
και οι ποιητές
που τον τόπο είχαν πάρει
του προφήτη και του μάντη
