ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΖΩΗ

Έφτασε αργά στον κήπο

κινδύνευσε κάθε στιγμή περνώντας 

απ' την λελογισμένη φθορά

και την πρόωρη επίσχεση του χειμώνα

απλώνοντας το χέρι στην ροδιά

πού' χει τις άπειρες 

στοιβαγμένες ζωές

μάζεψε λίγα φυλάγματα

απ'τα καταγής

και επέστρεψε στον καημό των αλόγων

είχε κρατήσει αυτό πού έλεγε ο δάσκαλος

"να ζούμε αποστολικά,σαν πλούσιοι πολύ

με τ' απλωμένα τσαμπιά

και την πρώιμη ανθοφορία 

των αμυγδαλιών"

άνοιξε τον ντουρά

        είχε πεινάσει

μα μόνο πριονίδια 

                 έβγαλε

είχε όλο το βράδυ που

τ' αλυσοπρίονα 

ηχούσαν.

ΔΕΞΑΜΕΝΕΣ ΕΡΜΑΤΟΣ

ΕΡΓΑ ΝΙΚΟΥ Γ. ΠΕΝΤΖΙΚΗ

Πήραν θύλακες φωτός
αστοχίες στο πέπλο
δραπετεύουν από κει
οι καθημαγμένοι
ξέχωρα το νερό
στις δεξαμενές έρματος

ΤΟ ΑΣΤΕΙΡΕΥΤΟ ΠΟΤΑΜΙ

Αμαρτία είναι η απουσία από το παρόν.Το αστείρευτο ποτάμι που αρδεύει τα μέσα μας.Το ποτάμι αυτό ανεβαίνει πολλές φορές ίσαμε το στόμα,αλλά διστάζεις να μιλήσεις γιατί σου φαίνεται ότι θα εκπνεύσεις.Τόσο στενά μένουμε συνδεδεμένοι στα εφήμερα μορφώματα.Τόσο περισσότερο προσέχουμε τα σκουπίδια και απορρίμματα αντίς για το νερό.Απάνω όμως στο πρόσωπο του νερού εφάπτεται το πνεύμα της αληθείας το ζωοποιό.

 

Άλλο πρέπει να είναι το νόημα της ζωής απ' αυτό που ονομάζουμε αυτοσυντήρηση

 

ΝΙΚΟΣ Γ.ΠΕΝΤΖΙΚΗΣ 

Από το περιοδικό Ίνδικτος,τεύχος 18,Μάιος 2004

ΧΩΝΟΜΑΙ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΒΟΗΤΗ ΕΡΗΜΙΑ

Αν έβγαινε προς τα έξω η θλίψη θα ήταν μια μουντή,ξεχαρφαλωμένη στιγμή:θάλασσα που σκονίζει καθώς το πλοίο προσπαθεί να σταθεί με ασφάλεια πλάι στη λάντζα.Σουρουπώνει σε λίγο..

Galle,6 το απόγευμα,αποβίβαση τεχνικών.

Τί θα γινόμασταν αν δεν μας έδινε ο Θεός το κουράγιο να τον δοξολογούμε.

ΟΝΤΟΤΗΤΕΣ ΤΟΥ ΕΜΠΡΑΓΜΑΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Να είναι ενδογενής ιδιότητα
 του αντικειμένου 
το ότι "εμφανίζεται",
δηλαδή το ότι είναι αντιληπτό; 
ή είναι εξελικτικά αποκτημένη,
στο μάκρος του χρόνου,
ικανότητα του ανθρώπου
 να αντιλαμβάνεται επιλεκτικώς 
οντότητες του εμπράγματου κόσμου;

ΕΚΤΩΡ ΚΑΚΝΑΒΑΤΟΣ

ΣΥΝΕΧΗΣ ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

Μάρτυς στις τάδε του μηνός,
υπερβαίνουσα τα επίπονα ζώντας με κραυγές,
 εκεί που δίχως λόγο δεν υπερνικάμε την απόγνωση,
φωνάζοντας:
επώδυνων πειρασμών ελευθέρωσον Κύριε,
ελπίζουμε να εισακούσει η οσία,

συνεχής ροή ειδήσεων,σκέψεων,
φωτοτυπίες ερριμένες με υπερβολική ατεχνία,
λεπτά κλήσεως συνολικά 156,από κάτω ξαστεριά,30 βαθμοί,
σε χαρτάκι:evaporator cooler and anodes

ΤΟ ΠΕΡΙΔΕΡΑΙΟ ΤΗΣ ΤΡΙΚΥΜΙΑΣ

Το σημάδι πού δίνει μορφή και χαρακτηρίζει το πρόσωπο,τόν ποιητή,την ζωή,δεν εἶναι παρά ἡ ἁλμύρα πού τίς ἣσυχες μέρες στεγνώνει στον ἣλιο κρυσταλλώνοντας το ἀλάτι στις σχισμές τῶν βράχων,ὑπομνήσκοντας τίς ἂλλες μέρες  τίς μέρες τῆς τρικυμίας.Τῆς τρικυμίας που σχηματίζει στην ἀκτή μια γραμμή,ἓνα σχέδιο ἀπό φύκια,κοχύλια και σκουπίδια πού ἡ θάλασσα ἀπιθώνει στη δημιουργική της ὁρμή,ἀπό τά σπλάγχνα της φέρνοντας στον ἀέρα και στον ἀφρό το θησαυρό μιᾶς ζωῆς πού πλάθεται μέσα της.Τ’ἀποκυήματα αὐτῆς τῆς ζωῆς στεγνώνουν στον ἢλιο σχηματίζοντας αὐτό πού ἀργότερα ἀποκαλοῦν το περιδέραιο τῆς τρικυμίας.Ἓνας ἀκανόνιστος σχηματισμός πού λάμπει σκοτεινός στον ἣλιο,ἀφοῦ πῆρε μορφή ἀπ’ τά κύματα..Σ’ αὐτόν «τελειώνουν τά ἒργα τῆς θάλασσας».Σ’ αὐτό το περιδέραιο ἀπό γυαλιά κατεργασμένα στα κύματα,ξύλα γλυμένα ἀπ’ το νερό,φύλλα ἀπό σκουριασμένο τενεκέ,ἀσβεστόλιθους πού γέννησε ὁ βυθός,και στο ἀλάτι πού ἀσημίζει στους βράχους φανερώνεται το ἒργο ὂντας ἓτοιμο με τον πρῶτο καιρό να πάρει πάλι τούς δρόμους τῆς θάλασσας,να ἑνωθεῖ με το νερό και να διαλυθεῖ ἀθέατο  στη μήτρα του με τον ἲδιο τρόπο πού λαμπυρίζει  στον ἣλιο,χρυσάφι μές στην ἂμμο ἢ σπινθήρας λευκός τῆς ζωῆς τοῦ βράχου.Κί εἶναι αὐτό το σημάδι μιᾶς στιγμῆς πού ἒφτασε,με τη βοήθεια τοῦ ἁλατιοῦ,στον ἀφρό και στο φῶς,και ὃταν σήμανε ἡ ὣρα ποντίστηκε πάλι πίσω στο βυθό,συνιστώντας αὐτό το ἲδιο πλέον  ἃλας,τῆς ζωῆς,το ἁλάτι και την ἁλμύρα τῆς θάλασσας.

ΘΑΝΑΣΗΣ ΧΑΤΖΟΠΟΥΛΟΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΕΦΕΡΗ

 

ΑΝΘΗ ΤΗΣ ΕΠΑΓΡΥΠΝΙΣΗΣ

Είναι κάθε πρωί
τεμαχισμένος

αναμονή για μοίρασμα

εαυτός

Ras Al Khaimah

ΜΑΤΑΙΟΔΟΞΙΑ ΤΩΝ ΠΑΡΑΠΤΩΜΑΤΩΝ

Τόσο εκκωφαντικό το ρεύμα της ζωής,
καθώς προς την θάλασσα
 ρέει και χάνεται σε ορισμούς
 και άλλες ανέχειες.
Όμως δεν σκαμπάζει το άτιμο από φράγματα,
ούτε  στρίβει στις αναποδιές,
"θέλω να φτάσω,
θέλει δεν θέλει 
η ματαιοδοξία των παραπτωμάτων"
και ο θάνατος μακρινός θεατής
 ως άλλοτε,

πυρωμένη,
άλογη φθορά.

ΕΚΠΛΗΞΗ

 βιολογικό σύνδρομο ποιάς κατάστασης του υποκειμένου να είναι η Ποίηση;

ΕΚΤΩΡ ΚΑΚΝΑΒΑΤΟΣ

Ώσπου
μια μέρα

όλη η βιολογία

στην ισορροπία της

μαθημένη σε κουτάκια
και στην διαβαθμισμένη επιβίωση

δεν θ' αντέξει στην έκπληξη

ΘΝΗΣΙΓΕΝΗ ΑΣΤΡΑ

Τί μένει,
τί έπεται ,
τι αστράφτει στο λίγο φως,
ποιας πύλης το μυστικό κλειδί
κρατάμε
είναι η σάρκα κραταιή
έτοιμη ν' αντέξει
την καύση του χρόνου
νά:
ν' ανταποκριθεί στο βάρος της επόμενης συμφοράς
μονάχη
την κρύα σύμπτυξη
στο θολό αντιφέγγισμα
στο αιώνιο σχεδόν
ύδωρ

θα έχει επαρκή ύπαρξη
υποθέτω

ΜΙΑ ΤΟΣΟ ΛΑΜΠΡΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ

Έχουμε αποτύχει παντελώς στον τρόπο μας να δρούμε,να σκεφτόμαστε,να φανταζόμαστε,και ακόμα και στις άθλιες προσπάθειές μας να κατανοήσουμε τους λόγους αυτής της αποτυχίας.Έχουμε ξεπουλήσει τον Κύριό μας,έχουμε χάσει τον σεβασμό στην ιεραρχία και την αξιοπρέπεια,έχουμε αφήσει να σβήσει η ευγενής ψευδαίσθηση που μας προέτρεπε να αναμετριόμαστε συνεχώς με την κλίμακα των δέκα εντολών...,έχουμε αποτύχει οικτρά,έχουμε αποτύχει μέσα σ' αυτό το σύμπαν όπου πιθανόν δεν έχουμε και πολλά να κάνουμε.

LASZLO KRASZNAHORKAI,Η ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ ΤΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ

ΑΡΑΙΩΜΕΝΗ ΑΓΝΟΙΑ

Ω έλα να δεις

τί σκοτάδι στο λευκό

που να θαμάξεις

ΕΚΤΩΡ ΚΑΚΝΑΒΑΤΟΣ

Θεριεύουν τα απομεινάρια
όγκοι απύθμενου θανάτου
και πέρα στο φως
βουρλίζεται ένα σκότος ανήμερο
περπάτημα στην υγρή απόγνωση
α!κίβδυλα λόγια
κρέμεσαι σ' αλυσίδες
αιωρούμενη ποίηση
πάνω στην άβυσσο

Η ΕΚ ΝΕΟΥ ΤΗΡΗΘΕΙΣΑ ΥΠΟΣΧΕΣΗ

Γιάννη τί νέα απ' το σύμπαν;

Σκέψεις ανήμερες---------------
της νύχτας------------------------
αυτής της ατίθασης γραίας-----
του πρίν---------------------------
του αντίθετου της ροπής-------
αντίστροφα στα νερά-----------

μυθεύματα στρέφουν 
το σκάφος

--------------------------------------
απήλαυσε δράκοντα--------------

HORMUZ

Η ψυχή θέλει τον θάνατο αιθέριο

ΣΑΡΑΝΤΑΡΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ

ΣΤΕΝΟ ΤΟΥ HORMUZ

ΚΥΡΙΟΣ ΤΩΝ ΑΙΣΘΗΣΕΩΝ

Χαράματα φωτός 

ἐπιτυγχάνει 

νά πείσει 

πώς ἀθώωσε 

τή φωνή του

 ἀπό τό σώμα,

κύριος τῶν αἰσθήσεων.

ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ

ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ ΔΙΑΦΕΝΤΕΥΕΙ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ

Νύξ ἀμειδής ἡ φύσις ἡ ἐμή,

καί πῶς ἐξ αὐτῆς λάμψει ὁ ἣλιος;

ΡΩΜΑΝΟΣ Ο ΜΕΛΩΔΟΣ

Οδηγίες προσέγγισης σε 05  52' ΝORTH  και 080  13' ΕAST

Επικοινωνία μέσω vhf   κανάλι 16

Όνομα σκάφους SKYSHIP/COMMANDER

GALLE

ΣΑΝ ΑΔΕΙΕΣ ΚΑΜΑΡΕΣ

Μέ τή θάλασσα φορεμένη ὣς τά μισά

σέ μέρη δίχως θεούς

σάν  ἂδειες κάμαρες

ΖΗΣΙΜΟΣ ΛΟΡΕΝΤΖΑΤΟΣ

HOUSTON,ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ

ΑΝΤΙΘΕΤΟΣ ΥΠΝΟΣ

Χυμένη η καρδιά στο θαυμαστό ηλιοβασίλεμα.

Πόσες φορές συλλογιστήκαμε τη νηνεμία

του πάθους και του πόνου μέσα μας;

Ω σοβαρά και ιδεώδη χρώματα!

Πέρα στη δύση έχουν λιώσει τα βουνά

μόλις που διαγράφονται στον καμβά του αέρα

και μονάχα οι αιθἐριες γραμμές τους βαυκαλίζονται

στο βεβαιότερο έρωτα της παρουσίας.

Ο πόνος απ' τη μεριά του είναι ήσυχος

κι ατάραχο το πάθος

οι φιόγκοι της φωτιάς στα ξύλα του χειμώνα.

ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ

(Από τα ''ΠΕΝΘΗΜΑΤΑ'',1969)

ΔΥΣΗ ΗΛΙΟΥ ΣΕ AIN SUKHNA

ΤΗΝ ΚΑΛΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Οι άνθρωποι πάντα ένιωθαν ότι πρέπει να θυσιάσουν κάτι από αυτό που έχουν για να δείξουν την ευνοϊκή,την καλή πλευρά του κόσμου.Για παράδειγμα,να θυσιάσουν κάτι προκειμένου να αποδείξουν ότι ο «κόσμος» υπάρχει,προκειμένου να δείξουν πως δεν αλλοφρονούν από το γεγονός ότι ο «κόσμος» δεν υπάρχει καθόλου.Οι αισθήσεις μας και οι εμπειρίες  μας που βασίζονται σε αυτή την πεποίθηση,παρουσιάζουν μια μεταβλητή,αλλά ταυτόχρονα σταθερή εικόνα του κόσμου,ακόμη και αν όλα τα κύτταρα μας γνωρίζουν ότι αυτός ο κόσμος είναι απλώς μια εικόνα,ακόμη και αν δεν είναι εικόνα με τον τρόπο του Πλάτωνα ή του σολιψισμού.Ἐτσι λοιπόν επειδή δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς την πεποίθηση  ότι αυτό δεν είναι αλήθεια,πρέπει να προσφέρουμε μια θυσία,μπορούμε να εξαναγκαστούμε να πιστέψουμε στην κοινή λογική.Το ενοχλητικό είναι ότι το θύμα προσφέρεται από μόνο του.

LASLO KRASZHAHORKAI

συνέντευξη στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ THΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ  12.05.2019

ΚΑΘΑΡΟ ΝΕΡΟ

Εἲχαμε βγεῖ στό δρόμο

(ἢ σ' ἓνα ξάγναντο;)

κι ὁ ὠκεανός μοῦ εἶπε:

--Ὑπάρχει ἓνας ὠκεανός,

πού λέγεται τίποτα.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΑΡΑΝΤΑΡΗΣ  

Κρατούσα δικαιωματικά
νερό καθαρό
για να λυθούν εύκολα οι κάβοι

για ηρεμία στην ανάσα 
είχα των Βαίων
δαφνόφυλλα

μαζι με την λίστα φαρμάκων
για βαριά κατάθλιψη και διπολικότητα
διέθετα σπόρους
χρονικότητας
για την έλλειψη ύπαρξης.

ΔΙΑΒΑΣΗ

Πόσοι ζοῦν ἀπό σᾶς,

πόσοι,

ἀφοῦ τ' ὂνομα σας διαβοῦμε,

θά χάσουν τό περίβλημά τους;

ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ

ΣΤΙΓΜΕΣ ΠΕΡΑΣΜΑΤΟΣ ΑΠΟ ΠΕΙΡΑΤΙΚΗ ΖΩΝΗ

ΚΟΙΛΑΔΑ ΤΟΥ ΙΩΣΑΦΑΤ Β'

Και πές ότι ερήμην μας

δεν μας έβαλαν σε τούτη την κοιλάδα

καταμεσής

--εμάς της ηδονής τους προύχοντες--

και ότι μας άφησαν

στο ανήλιαγο πρωινό

να μασουλάμε και να φτύνουμε

απάρνηση

και διαλεχτά οράματα

Είμαι περίεργος να δω

που θα πετάξουμε

τα οξειδωτικά σπόρια

της εξωγήινης ακτινοβολίας
πως το μη μετρήσιμο
θ' αποδεχθεί τη σάρκα
στο σακάτικο σύμπαν

σχόλια στο ποίημα του Έκτωρα Κακνάβατου
https://maltandros.blogspot.com/2019/05/blog-post_55.html

Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ

       Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

       ΣΤΟΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟ ΑΝ.ΘΕΜΕΛΗ

ύψιλον/βιβλία 1991

Έφυγε νωρίς γιατί πάντα προηγείτο.

Έφυγε για να συναντήσει το φως της ερχόμενης χιλιετίας.

"Γιατί εμείς είμαστε με τη ζωή,έτσι δεν είναι;''μου είπε σε μια στιγμή.

''Και η Κόλαση,βλεπετε,είναι φλόγες,ο Παράδεισος είναι φως"

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΘΕΜΕΛΗΣ

ΑΘΗΝΑ 6 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 1990

Ξέρετε...

σ' όποιο σημείο 

κι αν ανοίξετε 

την Καινή Διαθήκη...

και πέντε αράδες να διαβάσετε 

ηρεμεί η ψυχή.

Το έχω ζήσει κατ'επανάληψη:

άμα θέλω να ηρεμήσω 

ανοίγω την Καινή Διαθήκη,

στην τύχη.

Ηρεμώ.

Ὀχι διότι είμαι εκνευρισμένος.

Ηρεμώ με την βαθύτερη πνευματική έννοια.

Νοιώθω ένα φώς.

ΠΡΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΜΟ

ΝΙΚΟΥ ΓΑΒΡΙΗΛ ΠΕΝΤΖΙΚΗ

ΠΡΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΜΟ

ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΟ ΙΔΡΥΜΑ ΠΑΤΕΡΙΚΩΝ ΜΕΛΕΤΩΝ

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ  1970

Το πόσο διαφορετική  εἶναι ἡ παραδοχή τῆς δυστυχίας δυνάμει τῆς ἀγάπης,δίδαξε στήν ἐποχή μας ὁ Ντοστογιέφσκη,καθιστώντας ἀπόλυτα συμπαθεῖς στὶς συνειδήσεις μας πλῆθος ἐξοφλημένων ὑπάρξεων.

Ὁ βιογράφος τοῦ Ὁσίου Ἀνδρέου διά Χριστόν σαλοῦ,κάτοχος τῶν διδαγμάτων τῆς ἐν Χριστῶ τῶ Θεῶ Ἐκκλησίας,τῆς ὁποίας  ἧταν  ὑπηρέτης ,ἀπό συμφώνου πρός τὸν μετέπειτα πατριάρχη Ἐπιφάνιο,προχωρεῖ πολύ πιό ἐπέκεινα  τοῦ Ντοσκογιέφσκη στὴν καταξίωση τοῦ διαλυόμενου μέσα στὴ λήθη καὶ σκόρπιου στόν ἂνεμο ἀνθρώπου.Μὲ σοφή θρησκευτική τεκμηρίωση ἀποδεικνύει  θεοφόρο τὴν ὑπόσταση τοῦ δυστυχοῦς,ποὺ ἐκεῖνος ἐνεστερνίσθη τὴν ἐξομολόγισή του.Σάν ἀλήθεια μετά τὴν ταύτιση τῆς μνήμης πρὸς τὴ λήθη,ὃ,τι μποροῦμε ὀρθά νὰ παραδεχτοῦμε ὡς συνέχεια,ἀποτελεῖ τὴ δυνατότητα θεοφορίας τοῦ δυστυχοῦς σώματος τῆς ὑποστάσεώς μας.

ΚΟΙΛΑΔΑ ΤΟΥ ΙΩΣΑΦΑΤ

Ἀπ’ τοὺς νεκροὺς ποὺ εἲτανε ν’ ἀναστηθοῦνε

μόνο οἱ προκαρχηδόνιοι ἡδονιστὲς

οἱ ἑλληνίζοντες σημίτες

κ’ ἐκεῖνοι τῆς γραικίας οἱ ἀλιτήριοι

ποὺ ἀνέβαζαν τοὺς ναύλους,εἲρωνες

γυρίσανε τὶς πλάτες τους χλευαστικοί,

ρεμβώδεις.

ΕΚΤΩΡ ΚΑΚΝΑΒΑΤΟΣ

ΤΑ ΜΑΧΑΙΡΙΑ ΤΗΣ ΚΙΡΚΗΣ

ΚΕΙΜΕΝΑ,ΑΘΗΝΑ 1981

ΓΛΩΣΣΑ ΑΔΙΑΒΑΣΤΗ

Η ἀπόφαση τοῦ Κωνσταντίνου νά χωρίσει  Ἀνατολή καί Δύση εἲτανε ὑποσυνείδητη καί μεταφυσική

Οἱ βυζαντινοί καλόγεροι καί ἀσκητές  ἀπό δρόμους πού δέν καταλάβαιναν οἱ ἂλλοι

Πήρανε τό σῶμα τοῦ θεοῦ καί τό ξαπλώσανε πάνω στόν ἐπιτάφιο τῆς ζωῆς τους

Καί πίσω ἀπ' τά συντρίμια τῆς Ἑλλάδας τόν Ἑβραιοχριστιανισμό τά Ἑρμητικά καί τό πέταμα τοῦ Πλωτίνου

Για νά ξαναπιάσει τό σκοινί πού κρεμόταν ἀπό τόν οὐρανό μονάχα ἀφηρημένα

Δίχως τό καράβι τοῦ κόσμου νά ξανασκίσει τίς θάλασσες  μέ τούς θεούς δεμένους στά πανιά του

Πιάσανε νά ζωγραφίζουν ἢ νά ἀνιστορᾶνε τό δικό τους τόν παντοκράτορα καί τους ἁγίους

Σὲ τρόπο ποὺ οἱ ἂλλοι λέγανε πὼς ἂν ξέρανε ἀνατομία καὶ προοπτικὴ θὰ κάνανε καλύτερα καὶ φυσικότερα

Ἑνὼ γιὰ τοὺς βυζαντινοὺς αὐτὰ εἲτανε ἂχρηστα ἐπειδὴ  θέλανε  νὰ ἀναπαραστήσουν μιὰ ὑπερφυσική ἀλήθεια ἢ ὁραμα

Καὶ  ἡ φυσικὴ ἀνατομία καὶ προοπτικὴ τοὺς εἲταν ἐμπόδιο γιὰ νὰ ἀντιγράψουν τὴν ὑπερβατική φαντασία τους

Ποὺ ἒπρεπε νὰ τὸ κατανικήσουνε γιὰ νὰ κάνουν ἀληθινὰ θρησκευτικὴ τέχνη ὃπως τὴ βλέπουμε στοὺς βυζαντινοὺς



Καὶ κάθε μεγάλη τέχνη ποὺ ξέρουμε εἲναι θρησκευτικὴ γιατὶ ὃταν χάσει τὴ μεταφυσικὴ σημασία της

Ἀπομένει τέχνασμα ποιητικὸ ἢ αἰσθητικὴ ὃπως τὸ βλέπουμε καθαρὰ στοὺς σημερινοὺς

Ἐνὼ οἱ μαγικοὶ πολιτισμοὶ δὲν ἒχουνε σχεδὸν τίποτα σὲ ὁλόκληρο τὸν κύκλο τῆς καθημερινῆς διαδρομῆς τους

Ποὺ νὰ μὴν εἲναι ἱερὸ δηλαδὴ γραμμένο σὲ γλῶσσα ἀδιάβαστη σήμερα ποὺ τὴ βλέπουμε μόνο στὶς τέχνες τῶν χωρικῶν

ΖΗΣΙΜΟΣ ΛΟΡΕΝΤΖΑΤΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ "ΜΙΚΡΑ ΣΥΡΤΙΣ"

  

ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΗΣ

Ὢ ,πῶς περίμενα κι ἐγώ στήν κουπαστή

νά λύσουν τά δεσμά μου τά καλά νερά.

ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗ

ΑΧΑΙΩΝ ΑΚΤΗ

ΠΟΙΗΜΑΤΑ

ΛΕΥΚΩΣΙΑ 1977

ΦΕΥΓΑΛΕΟ ΒΛΕΜΜΑ ΤΗΣ ΠΡΑΟΤΗΤΑΣ

Είναι  σφοδρή

 η κατεδάφιση

για να τα βγάλουμε πέρα

 με λεξιγραφήματα

στεκόμουν στην γέφυρα 

του πλοίου

εκεί που εγγύτερα δουλεύουν 

όλοι οι άνεμοι

ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΕΓΙΝΑΝ ΣΤΑ ΟΝΕΙΡΑ

Ένας άνθρωπος που καίγεται

 είναι ένας αληθινός άνθρωπος

αφανίζονται μέσ' τους καπνούς  

ενοχές και τύψεις 

πράγματα που έγιναν στα όνειρα

 και σ' όλους τους διωγμούς

συνεχώς εκ τούτου γυρεύει 

την όμοια φθορά που θα κρεουργήσει 

το σκιάχτρο που 

 τρομοκρατεί την άνοιξη

πίσω στο κενό λοιπόν

πού τέτοια τύχη 

για το μαυρισμένο πλήθος

Η ΜΟΝΗ ΜΑΣ ΜΝΗΜΗ

Τά βράχια αὐτά,ἡ θάλασσα,

φωτίζουν μυστικά την νεκρή ψυχή μας

εἶναι το σῶμα μας πού περιμένει να γεννηθεῖ

--διασχίζοντας τά ἒτη τοῦ φωτός

διασχίζοντας τις νύκτες τοὺ ἀνέμου

ζεσταίνοντας με το βλέμμα τους

αἰῶνες  ὑπομονῆς τους θεούς πού πέθαναν.

Ὁ ἒρωτας

πού κάποτε κτίσαμε

ἒμεινε ἡ μόνη μας μνήμη

ἀνάμεσα στο Τίποτα και στο πιο Τίποτα

ΚΩΣΤΗΣ ΜΟΣΚΩΦ

Η ΟΡΑΣΗ ΤΡΕΦΕΙ

Ἡ ὃραση τρἐφει τόν ἂνθρωπο 
Ἀλλά τό σῶμα δέν τοῦ ἀρκεῖ
Μήτε τό δικό του
Μήτε τό ἂλλο

Τό σῶμα φθίνει
Κ' ἡ ὃραση θέλει διάρκεια

Σώματα ἒρχονται ἀπό παντοῦ
Καί δύσκολο νά διακρίνεις τήν πηγή

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΑΡΑΝΤΑΡΗΣ

ΣΤΟΥ ΦΩΤΟΣ ΤΑ ΠΡΟΘΥΡΑ

Εἶμαι στό τέρμα τοῦ μυαλοῦ

μ' ἓνα χαμόγελο 

κρεουργημένο

Ν.Δ.ΚΑΡΟΥΖΟΥ

''ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΕΣ

ΚΑΙ ΧΡΗΣΗ ΤΗΣ ΟΜΙΛΙΑΣ''

ΕΓΝΑΤΙΑ  1979

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΣΚΕΥΗ

Ὑπάρχουν δυνάμεις πού μας ὀρέγονται.Καμιά φορά μᾶς ἀρπάζουν ἀπό το σβέρκο μᾶς βγάζουν ἀπό το θολό νερό ὃπου δεν βλέπαμε τίποτα ἂλλο παρά κάτι πρόσωπα  σαν τις θαλασσινές μέδουσες.Μᾶς ἀνοίγουν τά μάτια ,μᾶς ξεβουλώνουν τ’ αὐτιά,μᾶς ἁπαλύνουν το δέρμα-και χαιρόμαστε το φῶς  τοῦ ἣλιου ,στα σύννεφα ,στα κλωνάρια,στη θάλασσα.Χαιρόμαστε τον ἀέρα,σπαρταρᾶ ἡ ψυχή μας,και λέμε πώς εἲμαστε πλάσματα τοῦ Θεοῦ.Ἒπειτα ,σά να τις ἒχει πιάσει μια παράξενη ἀνία,παίζουνε μαζί μας,ὃπως το παιδί πού διαμελίζει ἒνα ἐντομο,μᾶς ρίχνουνε κάτω,μᾶς τυφλώνουν πάλι,μᾶς σπρώχνουν στο χαλασμό.Αὐτές οἱ ἀνεξήγητες δυνάμεις πού δεν εἶναι οἱ δικές μας,πού μᾶς παραμονεύουν μέσα ἀπό τά καθημερινά σκεύη,πού μᾶς ἀγαποῦν,μᾶς πολεμοῦν,μᾶς βασανίζουν—εἶναι δικές σου,Θεέ μου,ἢ τίνος εἶναι;

ΣΕΦΕΡΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ,ΜΕΡΕΣ 27.09.1941