κορμοστασιά των αιώνων

Αμπόρετο μου στάθηκε

να φιλέψω την μνήμη

λίγο φώς

στα σκοτεινά

και ανήλιαγα μουντρούμια

όπου 

σταγόνες 

σταγόνες

η ντροπή και ο πόνος

διαλύουν την κορμοστασιά

των αιώνων

πήρα να διακονεύω

λοιπόν

σ’όποια μου έλαχε

συμφορά

και το πικρό απόστημα

της πληγής

άφρονα 

και ασίγαστα

να ρέει

κάτω απ’τις πέτρες

όπου φυλάει

λίγο αγνάντεμα φωτός

η μοίρα

η πέτρινη

η αλόγιστη.

ω,αμπόρετα 

να στύψω 

λίγο φώς

μου στάθηκε 

και να προσφέρω 

ως δώρο

την θολωμένη 

πανοπλία.

ΑΝΤΙΞΟΟΤΗΤΕΣ ΜΠΑΡΚΟΥ

ROTTERDAM

MISISSIPI RIVER

RIO DE JANEIRO

NEW ORLEANS

ΠΕΡΙ ΑΚΟΥΣΙΩΝ ΘΛΙΨΕΩΝ

Έστω δεδοξασμένον το όνομα του Θεού,όστις σώζει ημάς και δια των δεξιών μέσων,και δια των αριστερών,και δίδει ημίν αφορμήν δι'όλων τούτων των μέσων προς εύρεσιν της ζωής ημών,διότι όσοι ασθενούσι κατά το θέλημα,και δεν δύνανται να επιτύχωσι της αιωνίου ζωής,καθοδηγεί τας ψυχάς αυτών δι'ακουσίων θλίψεων εις την αρετήν.

                                                                                                        ΙΣΑΑΚ ΤΟΥ ΣΥΡΟΥ,ΑΣΚΗΤΙΚΑ

της θύμησης και του πόνου

αναχώρηση

Η τρομερή μου εκκρεμότητα:η αναχώρηση.

Ν.Καρούζος

Η ΣΚΟΤΕΙΝΙΑ ΡΕΕΙ ΚΑΤΑΣΤΗΘΑ

                                                 

και το έλεος αυτού,ουκ έχει πέρας

ΩΣ Ο ΜΕΘΥΩΝ

ΜΕΤΑΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΙ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ

και τέλος πάντων

πάνω απ΄την δικαιοσύνη είναι η αγάπη

ΑΠΟΛΗΞΗ ΑΙΝΙΓΜΑΤΩΝ

Ήρθε το πρωινό εκκωφαντικά μόνο

αφήνοντας πίσω 
της βαθιάς νύχτας τα απόνερα

οι σταγόνες του ωκεάνιου αγκομαχητού
 αγγίζουν το τζάμι

μόνοι στο σύμπαν

χωρίς μια φράση απολογητική

χωρίς ένα παρηγορητικό όχι

στην λαίλαπα των ονείρων

ΔΙΑΤΟΜΗ ΗΜΕΡΟΔΕΙΚΤΗ Α'

Τα σπαράγματα στίχων ανήκουν στον  Νίκο Καρούζο

ΔΙΑΠΛΟΥΣ

EN TH ΘΑΛΑΣΣΗ ΑΙ ΟΔΟΙ ΣΟΥ ΚΑΙ ΑΙ ΤΡΙΒΟΙ ΣΟΥ ΕΝ ΥΔΑΣΙ ΠΟΛΛΟΙΣ,

ΚΑΙ ΤΑ ΙΧΝΗ ΣΟΥ ΟΥ ΓΝΩΣΘΗΣΟΝΤΑΙ

ΕΚ ΤΟΥ 76^ου ΨΑΛΜΟΥ

Skagen,Denmark

ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΠΕΙΣ ΣΗΜΕΡΑ

Απόφαση το πήρα λοιπόν

 ζωή ν’ αλλάξω

 να πάψουν οι άσκοποι περίπατοι

 καταμεσής  του ρέματος

 στην αντινομία των ιδεολογιών,

να ανακοπεί της σαρκός η ενηλικίωση ,

η ιλιγγιώδη  πορεία στο απύθμενο  όνειρο

-σημάδι ανατροπής της άνοιξης-

είναι καιρός να λάμψει

 η απρόσκοπτη φωτοχυσία

Διαθέτω στήθος ικανό

Αύριο θα ανήκει  όλη η πόλη

στον ανέγγιχτο πόνο

ΤΟ ΑΤΟΜΟ

Ας πάω να διάγω οιονδήποτε θέλω κολασμένο βίο μέχρι να επιστρέψω στον πηλό απ’όπου προήλθα.Δεν χρήζει περισσότερου ενδιαφέροντος το άτομό μου.

Ν.Γ.ΠΕΝΤΖΙΚΗΣ,ΟΜΙΛΉΜΑΤΑ

Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΚΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ

Aν μπορούσαμε να ελευθερώσουμε κάθε άνθρωπο από την αποχαυνωτική εξουσία επάνω του της πραγματικότητας που τον περιβάλλει,από  την αναγκαιότητα να παλεύει με  πολύ κόπο για την κάθε μέρα της υπάρξεώς του και να του δείξουμε το φως μιας άλλης ζωής…

Π.Σοφρώνιος του ESSEX,Η ανθρωπότητα και η ιστορία της

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΥ ΚΗΡΥΓΜΑΤΟΣ

Η πρώτη έξοδος 
ως απόπειρα των αισθήσεων 
να ξεφύγουν απ΄τον ασφυχτικό κλοιό 
των μηδαμινών τετραγωνικών 
εστέφθη επιτυχώς

Απ΄την μια μεριά ο εργάτης ήλιος 
να κατρακυλάει  προς την δύση 
και απ’την άλλη η τραγικότητα του φεγγαριού 
που ορθώνεται πάντα στη σκιά του φωτός

     Μυστική θυρίδα διαφυγής των σκέψεων

Ω ζωή

Πόση ο ουρανός ξοδεύει σοφία

Για να καθρεφτίσει πάνω του

το αθόρυβο πέρασμά σου. 

CABO FROWARD

Πανόραμα στην άκρη της γης

Απρόσβλητα βουνά

Καθαρό χιόνι στα ύψη

ΑΝ ΗΤΑΝ ΝΑ’ΡΘΕΙ Ο ΚΥΡΙΟΣ

     Περιμέναμε το φορείο να πάρει τη Μαριάμ,

το ένα της χεράκι ως πλούτο το σύλησαν οι μάγοι,

               το άλλο

 απόμεινε κρεμασμένο σε μια πετσούλα.

Είχε και μια ζωή μέσα της

          που ξέμεινε από αίμα

                   και διάβηκε διψασμένη

                                      τον παράδεισο.

ΚΡΑΥΓΗ ΝΑΥΤΙΛΟΜΕΝΟΥ

Υπάρχει ακόμη ελπίδα

   Και ας βρίθει σκοτεινιά

  Το σύννεφο

Και αδιέξοδο η θάλασσα του νότου

Θα περάσουμε βοηθεία του Αγίου

Την καταιγίδα

Διασχίζοντας τον αφρισμένο ωκεανό

Μην αποκάμεις  στον βρυχηθμό  των θηρίων

Και του χάους την απαίσια οσμή

Υπάρχει ελπίδα

Και η μαυρίλα μόνο λίγο θα σκιάσει την ψυχή

Μέχρι η μπόρα να περάσει

Μέχρι να λάμψει το φώς του κόσμου.

ΑΝΤΙΓΡΑΦΗ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ

O ναυτικός αναπολεί το σπίτι του στον παφλασμό του κύματος κι όταν στον ύπνο του σκουντιέται,δεν είναι η πνοή του ανέμου μα η φιλική ανασαιμιά των φίλων που λυγίζει το θρόισμα της μηχανής

Ο έρημος το ίδιο κάνει στην επαίσχυντη του θλίψη

Μα  ο ποιητής θαρρεύοντας πως γνωρίζει και τους δύο, σπέρνει λέξεις, ανασκαλεύει την μνήμη και εναποθέτει άνθη στους αγαπημένους.

ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ Γ.ΒΑΡΛΑΜΟΥ

ΤΑ ΦΩΤΑ ΜΕΣΑ ΑΠ'ΤΗΝ ΟΜΙΧΛΗ

Άβυσσος εκύκλωσέ με εσχάτη

ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΙΩΝΑ

Η ανόητη όψη της καταρρέουσας ύπαρξης μέσα απ’τους μυωπικούς μου φακούς 

τροφοδοσία του εγκεφάλου σε παραμυθιάσματα 

ευτυχώς δεν ευτυχώ στο ρίζωμα της ασταθούς ευδαιμονίας

ΟΜΒΡΟΣ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑΣ

Εκείνη τη μέρα είχαν ανοίξει οι ουρανοί,έτρεχαν χείμαρρος όγκοι νερού ενάντια στην κίνηση των αυτοκινήτων,είχα βγει προς άγρα ελπίδας εν πλήρη απελπισία κατευθυνόμενος-που αλλού-στο δοκιμαστήριο και μετά για παραλαβή των εισιτηρίων,η αναγγελία της απουσίας του γέροντος με βρήκε πάνω απ’τον τάφο του πατρός Ιερωνύμου,όπως στο παρελθόν μια λάμψη μέσα στο σκοτάδι,κατά παράξενο βέβαια τρόπο επιστρέφοντας με γοργά βήματα,τσαλαβουτώντας στις λιμνούλες του δρόμου είχε μπει μέσα μου μια αίσθηση Αναστάσεως,ήμουν ξεκρέμαστος,μπροστά ύψος δυσθεώρητο,όπως όταν πάψουν οι βεβαιότητες ανθίζει σαν αγριόχορτο μέσα στο χώμα η παραμυθία.

ΔΙΑΤΕΜΝΟΜΑΙ ΣΤΑ ΒΑΘΗ

ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΟΛΑ ΣΤΟΥ ΘΕΟΥ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΒΑΛΜΕΝΑ

                                                       ΚΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΣΤΑΓΟΝΑ

              ΕΠΙ ΤΩΝ ΥΔΑΤΩΝ

Ν.ΚΑΡΟΥΖΟΣ

Αντίο είπε

Όλη νύχτα ξέβραζε θλίψη

Απεραντοσύνη

Όπως κάθε αναχώρηση που καμπυλώνει τον χώρο

ΔΙΑΔΡΟΜΟΣ ΑΠΟΓΕΙΩΣΗΣ

Η αδυσώπητη αγάπη Σου Κύριε  αρδεύει

τα ξεραμένα χωράφια

απαλύνει τις ρημαγμένες συνειδήσεις

χωρίς αντάλλαγμα

-τι αντάλλαγμα των αποβλήτων-

διαπερνά την αερώδη απόγνωση

βρίσκει ψηλά τα δυσώδη δευτερόλεπτα

τις αδιαπραγμάτευτα ξένες ώρες

που βαραίνουν  την ραγισμένη ύπαρξη

                                                                                                                 

                                                                                                                 TALCAHUANO,CHILE                                                                                                                   

ΜΠΑΛΑΝΤΑ ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ

Η θάλασσα

χαμογελάει στα μάκρη.

Δόντια από αφρό

χείλη από ουράνια

                        -Α,τι πουλάς,θολή κοπέλα,
                          μ'υψωμένα τα στήθια στον αγέρα;

-Πουλάω,αφέντη,το νερό
της θάλασσας-

                         -Α τι έχεις,μαύρο παλικάρι,
                          μες'το αίμα σου ανακατωμένο;

-Έχω αφέντη,το νερό 
της θάλασσας-

                        -Αυτά τα δάκρυα τ'αρμυρά
                         πούθε αναβράνε ω μάνα;

-Δακρύζω αφέντη,το νερό
της θάλασσας-

                        -Καρδιά μου,ετούτη η πίκρα,
                         τρανή,πούθε γεννιέται;

-Πικρό πολύ είναι το νερό
της θάλασσας!-

Η θάλασσα

χαμογελάει στα μάκρη.

Δόντια από αφρό

χείλη από ουράνια.

(ΦΕΔΕΡΙΚΟ ΓΚΑΡΘΙΑ ΛΟΡΚΑ)

ΠΟΙΗΜΑ ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ 

ΣΤΙΣ ΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ 

ΚΑΙ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΤΩΝ ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ 

ΝΑΥΤΙΚΩΝ

ΘΑΛΑΣΣΟΜΑΧΟΥΣΑ

Η Παναγία η Θαλασσομαχούσα.Εικόνα φυλασσόμενη στο Μουσείο της Μονής Στροφάδων και Αγ.Διονυσίου.

                             

                                   Της θαλάσσης παύει την απειλήν

                                               η σεπτή σου χάρις 

                                        και του κλύδωνος την ορμήν,

                                                Θαλασσομαχούσα,

                                      πραύνει ξενοτρόπως δεικνύουσα 

                                        τοις πάσι σην θείαν                                                            πρόνοιαν.

ΑΘΩΣ ΠΗΓΗ ΖΩΗΣ

ΟΡΘΡΟΣ

Μη φοβόσαστε που ξημερώνει,
έχουμε την καλή ελπίδα στην καρδιά μας.
Άς είναι οι δρόμοι έρημοι από ανθρώπους,
θ'ακουστούν όλες οι φωνές της ημέρας.

Μην αναστενάζεις που ο μόχθος έχει πολλές ώρες,
το κάθε βάρος τ'αλαφρώνει η συντροφιά,
ένα μάτι που προβάλλει απ'την συννεφιά,
η καλή ελπίδα πώχουμε στην καρδιά.

Ακούς πως πάλλεται σαν καμπάν'από φως,
διώχνωντας τα σκοτεινά φαντάσματα,
προσκαλώντας τον εργάτη στην οικοδομή,
η καλή ελπίδα πούναι στην καρδιά.

Τρέξτε πρόθυμα με το δίχτυ της ζωής,
στη θάλασσα με τις λαχτάρες που σιωπούν,
κάτι από τον ήλιο π'αναλειώνει στα νερά,
θ'ανέβει απάνω η ελπίδα της καρδιάς.

ΣΤΙΧΟΙ ΤΟΥ ΑΝΥΠΕΡΒΛΗΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ Ν.Γ.ΠΕΝΤΖΙΚΗ(ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΠΑΛΑΙΟΝΤΟΛΟΓΙΚΑ,ΑΣΕ,1988)

ΘΑΛΑΣΣΑ ΑΔΙΑΒΑΤΟΣ

θ  ά λ α  σ σ α

αδιάβατος,

γλυκεία και πολύτιμος

Η ΣΕΠΤΗ ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΤΗΣ ΠΑΝΤΑΝΑΣΣΑΣ.
ΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΚΥΡΙΩΤΕΡΑ ΣΕΒΑΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΣΙΜΩΝΟΠΕΤΡΑΣ.
ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ:ΑΓΙΟΣ ΣΙΜΩΝ Ο ΑΘΩΝΙΤΗΣ,ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΚΡΙΤΑ 1987

ΚΑΤΑΚΕΙΜΕΝΟΣ ΟΡΘΙΟΣ

Μόνον αυτοί που τρέφουν όνειρα

απολαμβάνουν την πραγματικότητα

                                                                Ν.Καρούζος

                                   Δυνατότητες Χρήση της ομιλίας

ΤΑ ΔΗΜΟΣΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΙΔΙΩΤΙΚΑ

Το μόνο πράγμα που παίρνει μαζί του πεθαίνοντας ο άνθρωπος είναι το μικρό εκείνο μέρος της περιουσίας του που ίσα ίσα δεν ενδιαφέρει κανέναν άλλο.Κάτι λίγες αισθήσεις ή στιγμές,δυο τρείς νότες κυμάτων,την ώρα που το μαλλί το παίρνει ο αέρας με τα γλυκά ψιθυρίσματα μες στο σκοτάδι,λίγες μέντες από δυό κοντά κοντά βαλμένες ανάσες,ένα τραγούδι βαρύθυμο σαν βράχος μαύρος,και το δάκρυ,το δάκρυ της μιας φοράς,το για πάντοτε.Όλα όσα μ'άλλα λόγια κάνουν την αληθινή του φωτογραφία,την καταδικασμένη να χαθεί και να μην επαναληφθεί ποτέ. 
Αποδίδω μεγάλη σημασία σ'αυτό το έσχατο του εαυτού μας αντίτυπο.Που εαν συμβεί να διακρίνουμε πίσω του αφρισμένη τη θάλασσα ή λευκό το σπιτάκι,να μην προσπερνάμε,τάχατες οι ανώτεροι εμείς,παρά να γονυπετούμε και να κάνουμε το σταυρό μας με δέος.
(ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ)

ΤΗΝ ΑΝΟΙΞΗ ΑΝΗΦΟΡΙΖΟΝΤΑΣ ΚΑΤΑΣΤΗΘΑ

Μόνος
μ' ένα δελτίο καιρού
μ' έναν πλήρη
οδηγό  ταξιδιού
κάνεις ν' ανέβεις από τους
πρόποδες του ΑΝΑΣΤΕΝΑΓΜΟΥ
σκληρό βουνό
μ' απέριττες πλαγιές
που κλείνουν σε χαράδρα
αν δεν λιαστείς
στην απλωμένη πέτρα
θα αποκάμεις στην γρανιτένια του απόχη
και ο ύπνος θα'ρθεί
αθόρυβα πατώντας στις μύτες
σκορπώντας 
το μπουκέτο των ονείρων
που τόσο πρόθυμα έφτιαξε η άνοιξη.

ΛΑ'Ι'ΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

Χωρίς τους ποιητές,τις εικόνες ή τους ήχους ο άνθρωπος είναι "ανάπηρος της πραγματικότητας",
Χωρίς αυτούς κανείς δεν είναι αρτιμελής.(ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ)

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΜΑΡΙΝΑΣ ΚΑΡΑΓΑΤΣΗ,ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ ΣΤΗΝ ΑΝΔΡΟ ΤΟΥ '70,ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΓΡΑ,2014

ΤΟ ΝΑΥΑΓΙΟ(Ν.Γ.ΠΕΝΤΖΙΚΗ)

                                                                                  (Λόγια ενός μονολόγου)

Πρέπει να βρούμε ένα τρόπο να επιμείνουμε στη ζωή,

να μην περιμένουμε να προσφερθεί η ευγενικιά πολιτισμένη

βοήθεια.Ψέμα είναι .Δεν μπορούμε να βασιστούμε παρά στη δικιά μας μόνο την αρετή.Ποια όμως            δύναμη απομένει

όταν το πλοίο από την κούραση έχει βυθιστεί.

Σταχτής,μαβής ουρανός πέφτει

στην πράσινη,κίτρινη θάλασσα πάνω

και η στεργιά που αποκόβει

τη φορά των κυμάτων με τον άσπρον αφρό

ούτε απόμακρα δεν φαίνεται σα σύνορο γαλάζιο.

Όταν χωρίσει η ξασπρισμένη μαβιά λωρίδα

της δεύτερης αυγής που παραδέρνουμε στο σκοτεινό στερέωμα

ελπίδα δεν απόμένει καμιά.

Όμως για τη ζωή δεν πρέπει να μιλάμε

δεν μας είναι άλλο για να διαλέξουμε

αν η ελπίδα δεν υπάρχει,η θέληση είναι η ζωή

πρέπει να βρούμε έναν τρόπο να επιμείνουμε στη ζωή.

Είναι ένας ναυαγός που συλλογίζεται:Πολύ τον βασανίζει 

το ρύπος,από τα βρώμικα νερά,που πέφτει απάνω του.

(Ν.Γ.ΠΕΝΤΖΙΚΗ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΠΑΛΑΙΟΝΤΟΛΟΓΙΚΑ,ΑΣΕ 1988)

ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΩΣ ΤΟ ΠΑΡΚΟ

Μεγάλη πείνα 
           αδυσώπητη, 
βουβός o κλαυθμός, 
           με τρέφει η προσευχή 
           χωρίς να προσεύχομαι.

ΛΕΗΛΑΣΙΑ ΜΕΣ'ΤΗ ΝΥΧΤΑ

Κάθε που νύχτωνε 
είχα συνήθεια να τοποθετώ στο τραπέζι
 τη μάσκα ως φανό
στην φτωχική παρουσία σου
 και όταν στη μέση της καταιγίδας χανόσουν
έκρυβα το πρόσωπο μην αισχυνθεί ο απών.

ΟΔΗΓΙΕΣ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΥ

Αν έχεις δεμένα τα όρια σου

Σφίξε στην παλάμη το απρόσβλητο κενό

Και πέρνα με βιασύνη την κεντρική είσοδο

Στόχευσε δίχως περιστροφές στο νου

Που λατρεύει την ελευθερία

Στα λασπόνερα της οιμωγής

Προσπέρασε το εμπόδιο της θύμησης και του πόνου

Αν  τα όρια σου μένουν ακόμη δεμένα

Προς επίσχεση των σειρήνων

Ο νους θα σου ανταποδώσει το θράσος.

ΛΟΓΟΙ Ν.Γ.ΠΕΝΤΖΙΚΗ

ΣΧΕΔΙΟ ΡΑΛΛΗ ΚΟΨΙΔΗ

                                                                                                                                                                                                                    Αν αποφύγω τα κοσμικά κείμενα,τότε θ'αδειάσω και θα πάψει και η                                                       πάλη.Γιατί ο άνθρωπος κάνει έναν αγώνα με το παραδοσιακό.Λοιπόν                                                   εγώ διαβάζω τα ιερά κείμενα,αλλά πρέπει να διαβάσω και τα                                                                 κοσμικά,να τα συσχετίσω,να παλέψω και να με                                                                                       νικήσουν.Καταλαβαίνετε;Να με νικήσουν και να μπορέσω πια,ως                                                         νικημένος,ν'αποκατασταθώ με την ανάγνωση των ιερών κειμένων.

(Σχετικα με την ανάγνωση ιερών και κοσμικών κειμένων,συζήτηση του Γιώργου Δανιήλ με τον Ν.Γ.Πεντζίκη.ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΣΥΝΑΞΗ,ΤΕΥΧΟΣ  27)

ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΙΑ ΗΧΩΝ

Μονάζων
    κρεμασμένος στα
βάραθρα της ερημιάς
    με λέξεις που
βογκούν
  πόνο
στάλες παρουσίας
      φωτός στα
 κουρέλια της σιωπής 

ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ

Άκου

Τα γρυλίσματα των χοίρων μέσα στην θεϊκή πραγματικότητα

Τον ατελείωτο ορυμαγδό των ηλεκτρονίων σε παρατάξεις 

διόδων

Που κραδαίνουν την μοναδικότητά μου ως αγοραίο 

υποκείμενο

Ο ΤΟΠΟΣ ΜΕ ΤΑ ΣΥΝΝΕΦΑ

Χάραζε.Πάνω απ' την κοιλάδα της Άρνης,στο ψηλό βουνό της Άνδρου,στο Πέταλο άρχιζαν να φτάνουν απ' το βοριά τα πρώτα σύννεφα.Όλη τη νύχτα βάσταξε η ξαστεριά.Ήταν πολύ.Εδώ ψηλά,στην καρδιά της Άνδρου,όλον τον καιρό έχει σύννεφο ακουμπισμένο πάνω στη γη.Όταν κυνηγημένοι απ' τον φόβο των κουρσάρων,οι νησιώτες άφησαν κάποτε τα παράλια και πήραν τα δύσκολα μονοπάτια των βουνών τους,εδώ,στον τόπο με τα σύννεφα είπαν να βρούνε καταφύγιο,να κάνουν τη νέα πατρίδα τους.
-Τι να την βγάλουμε τη νέα πατρίδα μας;
είπαν
 Και κοιτάζοντας το σύννεφο που τους τύλιγε,το πούσι που πια έμελλε μέσα του να ζούνε,
είπαν τη νέα πατρίδα τους Β ο υ ρ κ ω τ ή.Μάθανε από τότες στα παιδιά τους να το αγαπάνε το παραμύθι του τόπου τους:ένα σύννεφο ακουμπισμένο πάντα στο ψηλό βουνό του νησιού τους.
(ΗΛΙΑ ΒΕΝΈΖΗ,ΑΝΕΜΟΙ)

ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΒΡΑΧΩΝ

Σε κάποια οθόνη προβάλλονται σκηνές απ’τίς ζωές που έλειπα αφήνοντας μπάστακα μια αλλοπρόσαλλη ενοχή στα ονειρώδη συμβάντα ,τώρα αφήνω κάποιον άλλον να σηκώσει το άχθος των ημερών  εκείνον που απ’τά σύνορα του Κόριου δρασκέλισε την μεγαλειώδη νεότητα

Χαιρέκακη επιβίωση

Μας μαραίνεις μπροστά στα ποσοστά του παιδικού λιμού επί τοις εκατό προς όφελος ημών των προηγμένων.

ΟΜΙΛΗΜΑΤΑ Ν.Γ.ΠΕΝΤΖΙΚΗ

δεν αφίσταμαι πολύ από παντός είδους προδοσία



ας πάω να διάγω οιονδήποτε θέλω κολασμένο βίο μέχρι να επιστρέψω στον πηλό απ'όπου προήλθα

δεν χρήζει περισσότερου ενδιαφέροντος το άτομο μου

πιο κοντά στην αλήθεια,από το να προσέχουμε το πρόσωπο μας,είναι να θυμόμαστε τον πλησίον


(Ν.Γ.ΠΕΝΤΖΙΚΗΣ,ΟΜΙΛΗΜΑΤΑ)

Η ΕΙΚΟΝΑ ΚΑΤΑΡΡΕΕΙ

ΑΣ ΜΑΣ ΔΩΣΕΙΣ ΚΥΡΙΕ ΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗ ΤΗΣ
ΣΟΙΣ ΩΡΑΙΟΤΗΤΟΣ




Β Α Θ Ι Α


ΣΤΟΝ ΟΛΑΙΘΡΟΝ


ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ

ΧΡΟΝΙΚΗ ΑΠΟΔΟΜΗΣΗ

Κάθε στιγμή 
είναι 
η στιγμή της κρίσεως
ρίχνεις λίγο δηλητήριο 
στην απόγνωση
και η μέρα 
σου δίνει απλόχερα
την ανταμοιβή 
του θανατοποινίτη

λίγο κομμάτι ήλιο 
στον πρόσκαιρο ουρανό.

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ

ΣΧΕΔΙΟ ΡΑΛΛΗ ΚΟΨΙΔΗ

Έκλεισα τον ογκώδη τόμο του Τριωδίου
κουτσαίνοντας από εγκέφαλο
 διανύοντας τα τελευταία χιλιόμετρα της καιομένης καρδίας
δεν έμεινε παρά ένα κομμάτι θραυσμάτων απ' το τετέλεσται
 θα είχα απολέσει της απογνώσεως την ουσία
εάν δεν έφερα στη μνήμη τον αντάξιο εκείνο των παλαιών ασκητών
που έμεινε 
αίθριος υπό των αστέρων
υπομένοντας έως τέλους τις επιθέσεις του αντιδίκου
προσευχόμενος

Η ΟΛΟΣΩΜΗ ΣΩΤΗΡΙΑ

Και άνθισε η ερημιά 

ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ Γ. ΒΑΡΛΑΜΟΥ

γύρω κόμπους-κόμπους
 απ' την ποικιλία των ανθών 
σηκώθηκε η ομορφιά περπατώντας
 διάνοιξε την κλεισμένη θύρα
 και το θηρίο σκορπίστηκε 
ως πρωινή δρόσος 
επάνω του τείχους
 τυλίχθηκε η ελπίδα
στην αδημονία του δένδρου
Στο Όρος σήμερα 
 προσέρχονται οι ταπεινές
 αποθέτοντας την αγνότητα
 στον ορθάνοιχτο τάφο.

ΑΒΥΣΣΟΥ ΑΙΩΡΗΣΗ

Η πορεία 

ένα μισοτελειωμένο όνειρο

ένας γυμνός θάνατος 

που δεν τελείωσε ακόμα

στα ακριβά ευρήματα

 απόθεση κενού

δίχως σκέψη στο αχαλίνωτο τρεχαλητό

στους φόβους που πολλαπλασιάζονται

 κάθε βήμα  υποθήκη στην νιότη

διαπραγμάτευση σκληρή

 προσευχή αίματος

και όχι εξαΰλωση συναισθημάτων