ΜΝΗΜΗ

 Μνήμη II

Βάσω Κατράκη 

ΠΛΕΥΣΗ

Πλέω

Ουρανός περιούσιος

σαθρή μνήμη μας στερεώνει

 Λιμάνι του Πειραιά

Από τον "ΠΛΟΗΓΟ"των ελληνικών ακτών,(Υδρογραφική υπηρεσία Β.Ν.-Εν ΑΘΗΝΑΙΣ 1946

Η ΚΡΥΜΜΕΝΗ ΠΛΗΓΗ

 Έρχεται κατά κύματα

μια κοσμικότητα

Είναι βαθειά

καλά κρυμμένη η πληγή

Παίρνω το μετρό για την εταιρεία

Λες και δυναμώνει ο ήχος

έρχεται από χαμένο τόπο

Όπου φυτεύτηκε η αναμονή σαν μπουμπούκι μαραίνεται

είναι χειμώνας;

Πήραμε το πλοίο

Ήταν καλά στην αρχή

Έπειτα ήρθαν δαίμονες και μας φιμωσαν

Αφήσαμε τον ντοκο

Ακούστηκαν οι εντολές του πιλότου

Τραβούσαν τα ρυμουλκά

Μας ξεκόλλησαν αργά αργά

από μια προηγούμενη ζωή

Τώρα,μας είπαν ,έχετε περισσοτερες ευκαιριες 

μονάχα θεραπευμένοι 

με κάποια παροδική   αναισθησία

να πεθάνετε χωρίς πόνο

ΒΟΡΕΙΑ ΘΑΛΑΣΣΑ

Τί σοι ἐστι θάλασσα ὃτι ἒφυγες;

καί σύ Ἰορδάνη ὃτι ἐστράφης εἰς τά ὁπίσω;

(Ψαλμός 113,στ.5)

ΑΝΤΙΓΡΑΦΗ

 

Ὑπάρχουν ἂνθρωποι ποὺ «θεωροῦν» ὃτι ὁ ποιητὴς ἒχει φαντασία,εἶναι δηλαδή ἑνα σύννεφο ποὺ πιπαλᾶ πάνω σ’ἓνα ἂλλο σύννεφο.Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὁτι ὁ ποιητής ἀντιγράφει τὴ ζωή ἀπό πολύ πιό κοντά παρὰ που τὴν βλέπουν οἱ ἂλλοι.Τόσο κοντά, που τὸ ἀντιγραμμένο ἀντικείμενο(ἠ ὂψη ἐκ τοῦ φυσικοῦ)διαλύεται.Ἲσως γι’αὐτό οἱ ἀλλοι δὲν καταλαβαίνουν.Κάποτε εἶδα στὸ μικροσκόπιο τὴν τομή ἑνός ἀγκαθιοῦ ἀπό ἀχινό.Ἦταν ἒνα σοφό,περίτεχνο  κέντημα,μεγάλο σὰν ἓνα τάλιρο-τί εἶχε γίνει ὁ ἀχινός;

ΜέρεςΒ’ ,23 Ἀπρίλη 1932

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ

ΑΚΙΝΗΣΙΑ

 

Γιά κοίταξε πῶς οἱ χειρονομίες μας,οἱ κινήσεις,οἱ πράξεις,τὰ συναισθήματα,οἱ σκέψεις μαρμαρώνουν ἀκαριαῖα μόλις μποῦν στὸ παρελθόν,σὰ νὰ βυθίζονται σὲ «ὑγροποιημένο» ἀέρα.Κι ὃλα αὐτά μένουν ἀκίνητα,ἐκεῖ,στοὐς αἰῶνες τῶν αἰῶνων’τίποτε δὲν μπορεῖ ν’ἀλλάξει τὴ στάση τους.Γεννοῦμε ἀγάλματα κάθε στιγμή ποὺ πέρασε.Αὐτό μὲ χτύπησε σάν ἓνα ξαφνικό ὃραμα,ἐδῶ καὶ τρεῖς μέρες.Ἀπό τότε παρακολουθῶ μὲ ἀγωνία τὸ μηχανισμό του.

 

ΣΕΦΕΡΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ

Μέρες Α’ 

Κηφισιά,6 Σεπτέμβρη.Βράδυ

 

Η ΠΙΣΤΗ ΜΟΥ

 

 

 Ἡ πίστη μου εἶναι γαλήνια`ἁπλῶς περπατῶ.

Βρέχει καὶ βρέχομαι ὃπως ὃλα τὰ ζῶα.

Οἱ φωτιἐς τοῦ φθινόπωρου μὲ τὸν ἂσπρο καπνό

 τὰ πουλιά ποὺ κάθονται πάνω στὸ χῶμα κὰ κλαῖνε.

Ὃλα τοῦτα κολλημένα μὲ τὴν ὃραση καὶ τὶς ἂλλες αἰσθήσεις μου.

Ὃλα τοῦτα ὃταν πεθάνω

θὰ ξεκολλήσουν καὶ θὰ πέσουν στὸ χάος.

 

Βαγγέλη Αθανασόπουλου από τήν συλλογή ΕΑΥΤΟΝ ΤΙΜΩΡΟΥΜΕΝΟΣ