Κηλίδα απλόχερα προσφέρεται
χοντρή σταγόνα ατόφια
υπαινιγμού
στο φως η συντριβή σου
στα τρίσβαθα η δική μου
αγκαλιασμένη με την πείνα
χορτασμένη πείνα είναι
χειρότερη
δεν τιθασσεύεται
της ρίχνεις τροφή αφηνιάζει
της πετάς κόκκαλο σου
επιστρέφει ζόφο
χαλάει η ανάσα μου
λιμάρωντας τον κορεσμό σου ηλίθιε
περπατάς πάνω στην βρεγμένη χλόη
που θα χορέψουν τα
κατσίκια της έπαρσης
πηγαίνεις με τα
προΪστορικά πλεούμενα
ή μένεις επαίτης στη
στεριά;
ηχούν τα βήματα σου στον
άδειο δρόμο
ένας αηδιαστικός κρότος
φύγε-φύγε
με την ειλικρίνεια των
ενταφιασμένων δεν ασχολείται κανείς
για τους ζωντανούς υπάρχει μονάχα κλυδωνισμός και αγωνία
πριν την τελεσίδικη απόφαση
πριν το τελευταίο
παράγγελμα τού υπάρχου: μόλα-όλα
τότε κάθε ανάμνηση απ’τη
ζωή παραγράφεται
η θάλασσα ρέον μη χειραγωγήσιμο
υλικό
δεν συγγενεύει με το χώμα
με το σταθερό μεροκάματο με το ψωμί
που λέγεται γλυκό και όχι αλμυρό
στο αλμυρό επενδύσατε
όλοι εσείς οι ρακένδυτοι,έτοιμοι
να περιδρομιάσετε απελπισία.
