ΚΡΑΤΟΣ

Ὁ ἂνθρωπος ἒγινε δοῦλος τῶν κρατῶν πού ὁ ἲδιος δημιούργησε,τῆς ἐπιστήμης πού εἶναι πάντοτε πολύ σχετική,,τῶν ἀφηρημένων φιλοσοφιῶν καί ἰδεολογιῶν του.Καί τό χειρότερο ἀκόμη,τῶν μηχανῶν πού ὁ ἲδιος ἐφεῦρε.Ἐγκαταλείποντας τόν Θεό,ὁ ἲδιος ὁ ἂνθρωπος δημιουργεῖ ἐχθροῦς,ὁ πρῶτος ἀπό αὐτοῦς εἶναι τό κράτος.Καί διέξοδος ἀπό αὐτό δέν ὑπάρχει.Ὃσο περισσότερο ὁργανώνεται καί ένισχύεται ἡ κρατική μηχανή,τόσο γρηγορότερα καί ἀγριότερα γίνεται ἡ διαδικασία τῆς ἀποπροσωποίησης τῶν ἀνθρώπων.Ἐξαιτίας αὐτοῦ μποροῦμε νά ποῦμε ὃτι ὁ Χριστιανισμός καθίσταται ἂβολος γιά τό ἀπρόσωπο κράτος.

ΑΡΧ.ΣΩΦΡΟΝΙΟΥ ΣΑΧΑΡΟΦ

Η ΠΡΩΤΗ ΓΝΩΣΗ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ

ΘΕΕ  ΜΟΥ  ΚΑΙ  ΤΙ  ΝΑ  ΓΙΝΗΚΑΝ  ΤΟΥ  ΚΟΣΜΟΥ  ΟΙ  ΑΝΤΡΕΙΩΜΕΝΟΙ;

ΡΕΝΑ ΧΑΤΖΗΔΑΚΗ

ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΠΟΛΙΟΡΚΙΑΣ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΟΛΚΟΣ 1974,ΞΥΛΟΓΡΑΦΙΕΣ:ΜΑΙΡΗ ΣΧΟΙΝΑ

ΔΙΑΔΕΔΟΜΈΝΗ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ Η ΑΝΟΙΞΗ

Αγανακτώ στην προσφυγή
ανούσιες πλέξεις
σε
--παύση--
ώσπου να ανακτήσουν
την λάμψη
οι λάμπες 
του δρόμου
με το κίτρινο
λερωμένο
φως
άντε τώρα να τραγουδήσεις

την λάσπη

και την πέτρα

Η ΟΔΟΣ,Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΑΙ Η ΖΩΗ

Ὁ Χριστός εἶπε γιά τόν Ἑαυτό του:
Ἐγῶ εἰμί ἡ Ὁδός καί ἡ Ἀλήθεια καί ἡ Ζωή
Καί τά τρία αὐτά εἶναι ἓνα.
Εὶναι ἀδύνατον νά ἐπιτύχει κάποιος
 τήν Ἀλήθεια-Ἀγαθό 
στήν ὁδό τῆς ἀδικίας,
τῆς βίας,
τοῦ ψεύδους,
τῶν ἐγκλημάτων,

ΑΡΧ.ΣΩΦΡΟΝΙΟΣ ΣΑΧΑΡΟΦ

ΣΤΗΝ ΛΑΣΠΗ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΠΕΤΡΑ

Tί σημασία ἒχει ἡ ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου,ἂν 
δέν τήν ἐξαγοράζουμε κάθε τόσο;
(ὂχι με χρήματα βέβαια)
Μήν ξεχνᾶς νά σιχαίνεσαι πάντα τούς ψυχικούς σελέμηδες.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ,ΜΕΡΕΣ,Μάρτης 1932

ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ

Ποίηση εἶναι  μια λέξη συνώνυμη με τη Δημιουργία.Ἀλλά ,γιατί ἀπ’ὃλες τις τέχνες και τις ἐπιστῆμες τοῦ ἀνθρώπου,ὁ ἒντεχνος λόγος ἒχει το προνόμιο να λέγεται Ποίηση και ὁ λειτουργός της ποιητής;

Νομίζω ,πρόκειται για ἓναν θεμελιώδη διαχωρισμό,ἀνάμεσα στην ἰδιότητα τοῦ ποιητῆ και σ’ὃλες τις ἂλλες ἀνθρώπινες ἰδιότητες.Ἓναν διαχωρισμό πού ἀνταποκρίνεται στον διπλό τρόπο πού ἒχουμε την δυνατότητα να βλέπουμε το ἀντικείμενο:

Τον ἀνιδιοτελή και τον χρησιμοθηρικό.Γι’ αὐτό κι ὁ παραπάνω διαχωρισμός θα πρέπει να ἒχει την ἀρχή του ἀπό πολύ παλιά.Ἲσως,ἀπό τότε πού ὁ ἂνθρωπος πρωτοκοίταξε τον κόσμο,πού συνειδητοποίησε την καταστροφική του δύναμη πάνω στα πράγματα και τους ἂλλους και φοβήθηκε.Περιέβαλε,τότε,τον Ποιητή και το λειτούργημά του με ιερότητα ,σαν δύναμη ἀντισταθμιστική.Καί πραγματικά,ὃσο ἀπομακρυνόμαστε ἀπ’ τις ἀρχαικές κοινωνίες προς τους νεότερους χρόνους,τόσο βλέπουμε τον Κόσμο-κατά τον βαθμό πού ὁ ρόλος τοῦ ποιητή περιορίζεται σε σημασία-ν’ ἀρχίζει να κυριαρχεῖται ἀπό το κερδοσκοπικό πνεῦμα και να ὁδηγεῖται βαθμιαῖα στη χρεωκοπία.

Το τερατῶδες τῆς ἐποχῆς μας εἶναι γέννημα τῆς χρησιμοθηρικῆς μας ἀντίληψης τοῦ κόσμου,ταυτόσημης με το πνεύμα τῆς ἐκμετάλλευσης.Καί,να,λοιπόν πού σε μιάν ἐποχή πέρα για πέρα χρησιμοθηρική,ψυχρά ὠφελιμιστική κι ἀπάνθρωπη,οἱ νέοι ἂνθρωποι στον τόπο μας ,ἀρχίζουν ν’ ἀποζητοῦν αύτό πού φαίνεται το λιγότερο χρήσιμο:Την Ποίηση και τον Ποιητή.Μέσα σ’ ἓναν κόσμο οἰκοδομημένον πάνω στην ὑλική δύναμη,ὁ ποιητής σήμερα,μαθαίνει ξαφνικά,ὃτι τόν χρειάζονται.Πού σημαίνει ὁτι ὁ νέος ἂνθρωπος θέλει να ξαναδεῖ τον Κὀσμο ἀπό την ἀρχή με το καθαρό του βλέμμα,δηλαδή με το βλέμμα τοῦ ποιητῆ.

Ξαναμαθαίνοντας οἱ ἂνθρωποι να κοιτάζουν τά πράγματα και ἀλλἠλους με τά μάτια τοῦ ποιητῆ,ἲσως τότε μπορέσουν ν’ ἀποκαταστήσουν τον Κόσμο στην πρωταρχική του ὀμορφιά και ἱερότητα.

ΜΕΛΙΣΣΑΝΘΗ

ΣΤΗΝ ΔΙΝΗ ΤΩΝ ΑΣΤΡΩΝ Η ΦΥΣΗ ΣΦΑΔΑΖΕΙ

Νύξ ἀμειδής ἡ φύσις ἡ ἐμή,

Και πῶς ἐξ αὐτῆς λάμψει ὁ ἣλιος;

ΡΩΜΑΝΟΥ ΜΕΛΩΔΟΥ 

ΚΟΝΤΑΚΙΟΝ ΜΕΘΕΟΡΤΟΝ 

ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ

Βέβαια δεν είμαστε μόνο ένα ζώδιο

έχουμε αποφύσεις όλων των ονείρων

και ρίζες που φτάνουν βαθιά

στο μακρύτερο μέλλον

τότε θυμήθηκα

όταν

τραβώντας όλα τα χτυπημένα μήλα

απ’την σκιά του πατρικού μου σπιτιού
ΠΩΣ

ακόμα και οι ιδέες  που φαίνονται άγουρες

σκουληκιάζουν, 
πολύ πριν πέσουν καταγής

πότε θα’ρθείς;

σκορπιούς γέμισε η πανσέληνος

ΚΙ ΑΛΛΑ ΠΛΗΓΜΑΤΑ ΣΤΟ ΣΤΗΘΟΣ

Και μπαίνεις στη βυζαντινή λειτουργία για να συνειδητοποιήσεις τι σημαίνει ενηλικίωση στον πολιτισμό:

Δραματουργία αρχαιοελληνικής τραγωδίας,με τους δύο χορούς,τις εισόδους-εξόδους των κορυφαίων,τη διαλεκτική αντιφωνία.Ποίηση ιλιγγιώδης,ζωγραφική θριάμβου των σημαινομένων πάνω στα σημαίνοντα,μέλος συναρπαστικής υπέρβασης των ατομοκεντρικών ευφραντικών σκοπιμοτήτων.Οι άνθρωποι εκεί κατέχουν το απόσταγμα εκφραστικής πάλης γιγάντων,δραματουργούν τον τρόπο και μελωδούν τον λόγο της πρόσβασης σε μέτρα νοηματοδότησης της ύπαρξης και του κόσμου,συγκλονιστικά.

ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ

Ο ΤΙΤΛΟΣ ΠΡΟΕΡΧΕΤΑΙ ΑΠΟ ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΚΑΡΟΥΖΟΥ

ΑΛΗΤΕΥΩ ΣΤΗΝ ΕΠΑΡΣΗ

η καταφρόνια της αιωνιότητας από μόνη της

οδηγεί στο πράγματι αιώνιο

ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ

Μικραίνει

 ολοσχερώς 

η αντίδραση της άνοιξης

των λουλουδιών 

το ζωηρό απλόχερο άδειασμα

η επανάσταση 

που λαθεύει

 στους άγουρους 

μίσχους

αχ Θέ μου

αρδεύονται

 τα εσώψυχα 

με κίβδηλο φως

TA EΙΣ ΕΑΥΤΟΝ ΔΑΙΜΟΝΙΑ

Αν σ'εξοντώσουν

στην λιμασμένη ανάσα

δύστροπος θ'αποδειχθεί ο καιρός

δεν θα μπορεί τότε να σε γλυτώσει

ούτε η τρικυμία

ούτε τα σκαρφαλωμένα στην άβυσσο άνθη

μόνος στο χαμό

μόνος στην ανυπάκοη ρωγμή

ΑΘΩΩΣΗ ΤΩΝ ΕΚΜΥΣΤΗΡΕΥΣΕΩΝ

Ήρθαν οι ώρες
στο κρύο και στο σκότος
όπου αναμιγνύονται
στάλες μνήμης με σκουριά

όταν ξυπνώντας
όλα τα πράγματα σου λένε:
χανόμαστε στην κτηνωδία του καιρού

δίχως ελπίδα να στρίψει το κέρμα
και να σωθούμε

μέσ'την απλή
ατόφια 
φθορά

ΑΝΑΦΑΙΡΕΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ

η επινοημένη ευτυχία

 σφαδάζει

στο ανυπεράσπιστο

σώμα


όλοι θα πεθάνουμε

θα χυθεί στα σπλάχνα μας 

λίγη συμπόνια απ'τή θεϊκή δρόσο

ΠΕΡΙ ΚΑΥΣΕΩΣ

Αναμένει ευλαβικά
ένα κομμάτι της ύπαρξης
που δεν χωνεύτηκε στις στάχτες
και πήρε θαρρετά ν'ανεβαίνει
τις σκάλες
όπου η καύση

"τίνος είναι τώρα όσα σύναξες;"
"άνεμος τα σκορπίζει",
απάντησε

ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΦΟΒΟΣ

ἐλευθέραν εἶναι προσήκει παντός φόβου τήν ἀρετήν

ἀδέσποτον ἀρετή  καί ἑκούσιον,παντός φόβου καί ἀνάγκης ἐλεύθερον

ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ,ΠΑΡΑ ΜΑΞΙΜΩ ΤΩ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗ,ΚΕΦ.ΘΕΟΛΟΓΙΚΑ

Ἡ πάσης ἰδιοτελείας καί ἀνάγκης ἐλευθέρα ἀγάπη  οὐδέν φοβεῖται.
Πᾶσα τοῦ ἀνθρώπου ἀνησυχία βασίζεται ἐπί κληρονομηθεισῶν ψυχολογικῶν καί σωματικῶν ἀδυναμιῶν δηλαδή χωρισμός τῆς ψυχῆς ἀπό τῆς θείας χάριτος καί φθορά τοῦ σώματος,ἐκ τῶν ὁποίων προκύπτουν ἱδιοτέλειαι.Ἡ κατά τούτον  ἀπειλή προκαλεῖ αὐτομάτως τόν φόβον καί τήν ἀνησυχίαν.Ὁ φόβος δέν ἐπιτρέπει εἰς τόν ἂνθρωπον νά τελειοποιηθῆ ἐν τῆ ἀγάπη.
Κρατούμενος ὑπό τό κράτος τοῦ θανάτου καί μή ἒχων πραγματικήν καί ὀρθήν πίστιν εἰς τόν Θεόν ὀ ἂνθρωπος ἀνησυχεῖ διά τά πάντα καί κυριαρχεῖται ὑπό σωματικῶν καί ψυχολογικῶν ἱδιοτελῶν ἀρχῶν καί οὒτως ἀδυνατεῖ νά ἀγαπᾶ ἀνιδιοτελῶς καί ἐλευθέρως.Ἀγαπᾶ καί πιστεύει κατά τό νομιζόμενον ὑπ' αὐτοῦ συμφέρον.Δύναται δέ νά ποιῆση Θεόν καθ' ὁμοίωσιν ἑαυτοῦ.Οὓτος ὑστερεῖ ὁ ἂνθρωπος τοῦ ἀρχικοῦ τοῦ προορισμοῦ και ἀστοχεῖ πνευματικῶς.Αἱ ἀστοχίαι αὗται εἰς τήν βιβλικήν γλῶσσαν λέγοντα ἁμαρτίαι.Πηγή τῶν προσωπικῶν ἁμαρτιῶν τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἡ εἰς χεῖρας τοῦ διαβόλου  δύναμις τοῦ θανάτου καί ἡ ἐκούσιος ὑποταγή τοῦ ἀνθρώπου εἰς αὐτήν.

Π. ΙΩΑΝΝΗΣ ΡΩΜΑΝΙΔΗΣ,ΤΟ ΠΡΩΠΑΤΟΡΙΚΟΝ ΑΜΑΡΤΗΜΑ

ΛΥΧΝΑΡΙ ΣΤΟ ΣΚΟΤΟΣ

Ἡ συμφορά ἒρχεται μέ τήν ἀνυπακοή.Μᾶς παρασέρνουν τά μάτια νά πιστεύουμε μονάχα ότι βλέπουμε.Τά ἂλλα δέν ὑπάρχουν  λέμε.Γιά νά'χουμε τή βεβαιότητα ὃτι ὑπάρχουμε,θέλουμε νά φαινόμαστε,νά μᾶς βλέπουν.Ντυνόμαστε ὃσο μποροῦμε πιό φανταχτερά.Κρεμᾶμε στολίδια,πού λάμπουν σά χαμόγελα.Φοράμε μετάξια πού μεθᾶνε τήν ἁφή.

Μέσα σ' ὃλ' αύτά πῶς μπορεῖς νά στέκεις ἀληθινός;Πρόσχαρος σάν τή σοφή ἂνοιξη;Γιορταστικός σάν τήν άλήθεια τῆς Λαμπρῆς,πού μέρα με τή μέρα πλησιάζει;

Ἀλήθεια καί σοφία.

Παίρνω τόν ἓνα καί τόν ἂλλο δρόμο,κάνοντας μέ τό νοῦ μου διάφορες σκέψεις,περί ἀληθινῆς γνώσεως καί σοφίας.
Ποιό εἶναι τό ὁδηγό λυχνάρι;
Ποιό λυχνάρι νά κρατήσω,γιά νά φωτιστῶ στό σκότος που βρίσκομαι;

Ν.Γ.ΠΕΝΤΖΙΚΗΣ,ΟΜΙΛΗΜΑΤΑ

ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ ΤΑ ΚΥΜΑΤΑ

Τά κύματα εἶναι οἱ ψυχές τῶν ἀνθρώπων πού ἀληθινά δέν πεθαίνουν,δηλαδή οἱ ψυχές ὃλων τῶν ἀνθρώπων τῆς γῆς,πού πραγματικά τραγουδᾶν ὃταν σωπαίνει ὁ ἣλιος.Δέν πεθαίνουν οἱ ἂνθρωποι,δέν πεθαίνουν τά κύματα,ὃποιος κυττάζει τά κύματα ξεχνάει καί τοῦτο ἀκόμα,πώς κάποτε φαινομενικά θά πεθάνει.

ΣΑΡΑΝΤΑΡΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ

ΕΤΟΙΜΟΤΗΤΑ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΥ ΝΑΥΣΙΠΛΟΐΑΣ

Υποχρεωτικά αναζητούμε τήν πέραν των ορατών αλήθεια δια της επικλήσεως εν μέσω σκιών και αντιξοότητας ανέμων,του ονόματος του Κυρίου.Οι δια της θαλάσσης πλέοντες ευκολότερα διαχειρίζονται το μέγα χάσμα των ανθρωπίνων αισθημάτων εισχωρώντας  στην απόγνωση,απαραίτητου σταδίου προς απέκδυση του δερμάτινου χιτώνα που καθημερινά τρέφουμε ζώντας ασώτως,δηλαδή σπαταλώντας το μερίδιο της πατρικής ουσίας.
Μια χαρακτηριστική σκηνή περιγράφει ο κύρ Νίκος Γ. Πεντζίκης,την οποία αξιώθηκα να ζήσω στην άκρα της ένταση.Αναφέρει λοιπόν στο Αρχείον ερμάρίο έντεκα,φακέλο δύο ,αριθμό 3,πως κάποιος που επισκέπτεται το περιβόλι της Παναγίας,και ιδιαιτέρως κατἀ την πρώτη φορά επίσκεψης του,έχει τήν βεβαιότητα εισερχόμενος στον ναό  ότι τα τελούμενα εντός της εκκλησίας μπορούν να κάνουν τον καθένα να ελπίζει για την συγχώρεση όλων των αμαρτημάτων.
Την 28 η Μαίου του 1997 κατά την Μεσοπεντηκοστή, έζησα με ένταση την ανωτέρα αίσθηση,πραγματοποιούμενη με μεγαλοπρέπεια επί του σώματος της ζωής μου.Έκτοτε διάγω τον βίο τεμπέλικα τρεφόμενος κυρίως εκ του ουρανίου τούτου Μάνα προς υπερνίκηση των αντιξοοτήτων της καθημερινότητας.

ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ

ὃλοι 
οἱ δρόμοι 
τοῦ πνεύματος 
πρἐπει 
νά περάσουν
 ἀπό τό σῶμα

ΖΗΣΙΜΟΣ ΛΟΡΕΝΤΖΑΤΟΣ

ΠΤΩΣΗ ΚΑΙ ΘΥΣΙΑ

Διδασκόμαστε στήν Ἐκκλησία νά ἀποδεχόμαστε τόν καθένα χωρίς νά ἀποκλείουμε οὒτε ἓναν τῶν "μικρῶν τούτων",διότι εἶναι πρόσωπο κατ'εἰκόνα Χριστοῦ.Αὐτό ὁδηγεῖ στό ὃτι διαμέσου τῶν παθημάτων ἢ τοῦ θανάτου ἑνός ἀνθρώπου ζοῦμε ταυτόχρονα τόν δικό μας θάνατο καί τόν θάνατο ὂλων τῶν ἀνθρώπων γενικά.Σέ μία σταγόνα νεροῦ,ἒλεγαν οἱ παλαιοί Πατέρες,περικλείεται ἡ ἲδια οὐσία,πού ὑπάρχει καί στούς ὠκεανούς.Ἒτσι καί στή ζωή ἑνός προσώπου μπορεῖ νά ἀντικατοπτριστεῖ ἑνα τεράστιο φάσμα ἀπό τήν οἰκουμενική ζωή τῆς ἀνθρωπότητας.Καί ἂν ὃλοι ἐμεῖς ἀποκτούσαμε τό "μέτρον τῆς ἡλικίας τοῦ πληρώματος τοῦ Χριστοῦ",τότε στόν καθένα θά φανερωνόταν ὁ Πανάνθρωπος.Μή πραγματοποιώντας τόν στόχο αὐτό θλιβόμαστε.Γι'αὐτό προσευχόμαστε καί γιά μᾶς τούς ἲδιους καί γιά ὃλους τούς άνθρώπους.

Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΚΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ,ΑΡΧ.ΣΩΦΡΟΝΙΟΥ ΣΑΧΑΡΩΦ

(ΑΠ'ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ "ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΖΩΗΣ",ΣΕΛ.247) 

ΛΙΓΗ ΟΜΟΡΦΙΑ ΜΕΣ'ΤΗΝ ΨΥΧΗ

Εἶν' ἓνας θάνατος νά βγεῖς ἀπ'τό ἐγῶ σου κύριε

μά ὂμως σέ σώζει ἀπ' τό θάνατο


ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ