ΤΑ ΦΩΤΑ ΜΕΣΑ ΑΠ'ΤΗΝ ΟΜΙΧΛΗ

Άβυσσος εκύκλωσέ με εσχάτη

ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΙΩΝΑ

Η ανόητη όψη της καταρρέουσας ύπαρξης μέσα απ’τους μυωπικούς μου φακούς 

τροφοδοσία του εγκεφάλου σε παραμυθιάσματα 

ευτυχώς δεν ευτυχώ στο ρίζωμα της ασταθούς ευδαιμονίας

ΟΜΒΡΟΣ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑΣ

Εκείνη τη μέρα είχαν ανοίξει οι ουρανοί,έτρεχαν χείμαρρος όγκοι νερού ενάντια στην κίνηση των αυτοκινήτων,είχα βγει προς άγρα ελπίδας εν πλήρη απελπισία κατευθυνόμενος-που αλλού-στο δοκιμαστήριο και μετά για παραλαβή των εισιτηρίων,η αναγγελία της απουσίας του γέροντος με βρήκε πάνω απ’τον τάφο του πατρός Ιερωνύμου,όπως στο παρελθόν μια λάμψη μέσα στο σκοτάδι,κατά παράξενο βέβαια τρόπο επιστρέφοντας με γοργά βήματα,τσαλαβουτώντας στις λιμνούλες του δρόμου είχε μπει μέσα μου μια αίσθηση Αναστάσεως,ήμουν ξεκρέμαστος,μπροστά ύψος δυσθεώρητο,όπως όταν πάψουν οι βεβαιότητες ανθίζει σαν αγριόχορτο μέσα στο χώμα η παραμυθία.

ΔΙΑΤΕΜΝΟΜΑΙ ΣΤΑ ΒΑΘΗ

ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΟΛΑ ΣΤΟΥ ΘΕΟΥ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΒΑΛΜΕΝΑ

                                                       ΚΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΣΤΑΓΟΝΑ

              ΕΠΙ ΤΩΝ ΥΔΑΤΩΝ

Ν.ΚΑΡΟΥΖΟΣ

Αντίο είπε

Όλη νύχτα ξέβραζε θλίψη

Απεραντοσύνη

Όπως κάθε αναχώρηση που καμπυλώνει τον χώρο

ΔΙΑΔΡΟΜΟΣ ΑΠΟΓΕΙΩΣΗΣ

Η αδυσώπητη αγάπη Σου Κύριε  αρδεύει

τα ξεραμένα χωράφια

απαλύνει τις ρημαγμένες συνειδήσεις

χωρίς αντάλλαγμα

-τι αντάλλαγμα των αποβλήτων-

διαπερνά την αερώδη απόγνωση

βρίσκει ψηλά τα δυσώδη δευτερόλεπτα

τις αδιαπραγμάτευτα ξένες ώρες

που βαραίνουν  την ραγισμένη ύπαρξη

                                                                                                                 

                                                                                                                 TALCAHUANO,CHILE                                                                                                                   

ΜΠΑΛΑΝΤΑ ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ

Η θάλασσα

χαμογελάει στα μάκρη.

Δόντια από αφρό

χείλη από ουράνια

                        -Α,τι πουλάς,θολή κοπέλα,
                          μ'υψωμένα τα στήθια στον αγέρα;

-Πουλάω,αφέντη,το νερό
της θάλασσας-

                         -Α τι έχεις,μαύρο παλικάρι,
                          μες'το αίμα σου ανακατωμένο;

-Έχω αφέντη,το νερό 
της θάλασσας-

                        -Αυτά τα δάκρυα τ'αρμυρά
                         πούθε αναβράνε ω μάνα;

-Δακρύζω αφέντη,το νερό
της θάλασσας-

                        -Καρδιά μου,ετούτη η πίκρα,
                         τρανή,πούθε γεννιέται;

-Πικρό πολύ είναι το νερό
της θάλασσας!-

Η θάλασσα

χαμογελάει στα μάκρη.

Δόντια από αφρό

χείλη από ουράνια.

(ΦΕΔΕΡΙΚΟ ΓΚΑΡΘΙΑ ΛΟΡΚΑ)

ΠΟΙΗΜΑ ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ 

ΣΤΙΣ ΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ 

ΚΑΙ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΤΩΝ ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ 

ΝΑΥΤΙΚΩΝ

ΘΑΛΑΣΣΟΜΑΧΟΥΣΑ

Η Παναγία η Θαλασσομαχούσα.Εικόνα φυλασσόμενη στο Μουσείο της Μονής Στροφάδων και Αγ.Διονυσίου.

                             

                                   Της θαλάσσης παύει την απειλήν

                                               η σεπτή σου χάρις 

                                        και του κλύδωνος την ορμήν,

                                                Θαλασσομαχούσα,

                                      πραύνει ξενοτρόπως δεικνύουσα 

                                        τοις πάσι σην θείαν                                                            πρόνοιαν.

ΑΘΩΣ ΠΗΓΗ ΖΩΗΣ

ΟΡΘΡΟΣ

Μη φοβόσαστε που ξημερώνει,
έχουμε την καλή ελπίδα στην καρδιά μας.
Άς είναι οι δρόμοι έρημοι από ανθρώπους,
θ'ακουστούν όλες οι φωνές της ημέρας.

Μην αναστενάζεις που ο μόχθος έχει πολλές ώρες,
το κάθε βάρος τ'αλαφρώνει η συντροφιά,
ένα μάτι που προβάλλει απ'την συννεφιά,
η καλή ελπίδα πώχουμε στην καρδιά.

Ακούς πως πάλλεται σαν καμπάν'από φως,
διώχνωντας τα σκοτεινά φαντάσματα,
προσκαλώντας τον εργάτη στην οικοδομή,
η καλή ελπίδα πούναι στην καρδιά.

Τρέξτε πρόθυμα με το δίχτυ της ζωής,
στη θάλασσα με τις λαχτάρες που σιωπούν,
κάτι από τον ήλιο π'αναλειώνει στα νερά,
θ'ανέβει απάνω η ελπίδα της καρδιάς.

ΣΤΙΧΟΙ ΤΟΥ ΑΝΥΠΕΡΒΛΗΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ Ν.Γ.ΠΕΝΤΖΙΚΗ(ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΠΑΛΑΙΟΝΤΟΛΟΓΙΚΑ,ΑΣΕ,1988)

ΘΑΛΑΣΣΑ ΑΔΙΑΒΑΤΟΣ

θ  ά λ α  σ σ α

αδιάβατος,

γλυκεία και πολύτιμος

Η ΣΕΠΤΗ ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΤΗΣ ΠΑΝΤΑΝΑΣΣΑΣ.
ΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΚΥΡΙΩΤΕΡΑ ΣΕΒΑΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΣΙΜΩΝΟΠΕΤΡΑΣ.
ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ:ΑΓΙΟΣ ΣΙΜΩΝ Ο ΑΘΩΝΙΤΗΣ,ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΚΡΙΤΑ 1987

ΚΑΤΑΚΕΙΜΕΝΟΣ ΟΡΘΙΟΣ

Μόνον αυτοί που τρέφουν όνειρα

απολαμβάνουν την πραγματικότητα

                                                                Ν.Καρούζος

                                   Δυνατότητες Χρήση της ομιλίας

ΤΑ ΔΗΜΟΣΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΙΔΙΩΤΙΚΑ

Το μόνο πράγμα που παίρνει μαζί του πεθαίνοντας ο άνθρωπος είναι το μικρό εκείνο μέρος της περιουσίας του που ίσα ίσα δεν ενδιαφέρει κανέναν άλλο.Κάτι λίγες αισθήσεις ή στιγμές,δυο τρείς νότες κυμάτων,την ώρα που το μαλλί το παίρνει ο αέρας με τα γλυκά ψιθυρίσματα μες στο σκοτάδι,λίγες μέντες από δυό κοντά κοντά βαλμένες ανάσες,ένα τραγούδι βαρύθυμο σαν βράχος μαύρος,και το δάκρυ,το δάκρυ της μιας φοράς,το για πάντοτε.Όλα όσα μ'άλλα λόγια κάνουν την αληθινή του φωτογραφία,την καταδικασμένη να χαθεί και να μην επαναληφθεί ποτέ. 
Αποδίδω μεγάλη σημασία σ'αυτό το έσχατο του εαυτού μας αντίτυπο.Που εαν συμβεί να διακρίνουμε πίσω του αφρισμένη τη θάλασσα ή λευκό το σπιτάκι,να μην προσπερνάμε,τάχατες οι ανώτεροι εμείς,παρά να γονυπετούμε και να κάνουμε το σταυρό μας με δέος.
(ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ)