ΦΛΩΡΕΝΤΙΑ Β'

~

Θα γίνω ο φιλήδονος των οραμάτων


Ματθαίος Μουντές

ΔΙΑΦΑΝΑ ΔΕΣΜΑ

Λαχταρώ να ξαναγίνω κενό

σαν το ήσυχο μάτι της αγρυπνίας

Joyce Mansour 

Η έμπαση μοιάζει μικρή και δύσβατη
είναι κλεισμένη από μπάζα και αγριόχορτα
γυρίζουν απ'΄έξω οι δύστυχοι 
βρίζοντας με σερνάμενο βάδισμα
άλλοι με αστραφτερή κόμη
κυρτώνουν μεγαλόπρεπα το σώμα τους
και συναντούν κατάχαμα
την αγοραία ανθρώπινη μοίρα
άλλοι,σκίζοντας τα παλιόχαρτα
τα βερεσέδια και τις οφειλές
απλώνουν τα χέρια
τέμνουν οι σάρκες τους
τον παγωμένο τοίχο
έμπαση μικρή και ανίδεη
και όλα αυτά
στης αγρυπνίας
την είσοδο 

ΡΙΖΙΚΗ ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ

Ανέκαθεν υπάρχει στον άνθρωπο κάποια βαθύτατη νοσταλγία,που θα μπορούσαμε να την ονομάσουμε της απόλυτης γαλήνης.Το μέτρο της είναι ο θάνατος.Η πηγή της είναι ο θάνατος.Επειδή ο θάνατος έρχεται κάποια στιγμή να καταλύσει ότι μας ανήκει.Δηλαδή να μας γαληνέψει.Αυτή λοιπόν η ριζική νοσταλγία θεμελιώνει όλη μας την πνευματικότητα,είτε το βλέπουμε είτε δεν το βλέπουμε.Αυτή η ανυπολόγιστη νοσταλγία μας χαρίζει την αγωνία του πνεύματος,τέλος,ως ανώτατη ανθρώπινη κατάσταση και μας φανερώνει την ουσία του πνεύματος,πως αν κάτι μας ανήκει πραγματικά,είναι το πνεύμα,γιατί του ανήκουμε αποκλειστικά,μέσα απ’το θάνατο,τη μοναδική του ταυτότητα.Το γεγονός του θανάτου είναι αυτόματα το γεγονός του πνεύματος.Έτσι,η αληθινή πνευματική ζωή είναι ζωή ανιδιόκτητη,με άλλα λόγια:μίμηση του θανάτου.Και είναι βέβαια,η αληθινή πνευματική ζωή το αίτημα και της τελευταίας,της πιο ασήμαντης έστω,λεπτομέρεια της ζωής.Να μιμήσαι το θάνατο σε όλη την έκταση της ζωής,έχειτην αναστάσιμη σημασία της λυτρωτικής αλήθειας,γαλήνης,που σε βγάζει από κάθε συνείδηση εσωτερικής και εξωτερικής ιδιοκτησίας,από κάθε μάταιο και εγωιστικό φόβο θανάτου.Ωστόσο,κατευθύνει πάντα την κοινωνία των ανθρώπων η αρπαγή και ο ζωώδης φόβος,η ανάπτυξη της ατομικότητας  με τρόπο κτητικό  πάντως,και ακριβώς επειδή ο θάνατος είναι όλεθρος και της ατομικότητας και των όποιων κτήσεών της.

ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ,ΠΕΖΑ ΚΕΙΜΕΝΑ,ΙΚΑΡΟΣ 1998

ΠΡΟΧΩΡΗΜΕΝΗ ΩΡΑ

Μια κραυγή

 που γεννάει η νύχτα

στην προχωρημένη ώρα

όταν τα τείχη προδίδουν

και δίνουν δώρο στους εχθρούς

την πόλη

ΔΥΣΧΕΡΑIΝΕΙ ΤΟ ΦΩΣ

Περιτριγυρίζω  -μαι

σελίδων

σχεδόν δυσφορία

αν είναι κάποια λευκότητα ν'ανθίσει

χαλάλι η κώφωση

της βαθύτερης ροπής