ΑΝΤΕ Ν'ΑΝΑΠΝΕΥΣΕΙΣ ΜΕ ΤΕΤΟΙΑ ΣΤΑΣΙΜΟΤΗΤΑ

Κρύψε το μπόι
του σφιγμένου πείσματος

παλάμη ν'αγγίξει στο έδαφος
κατακλυσμιαία δόνηση

OI ΖΩΝΤΑΝΟΙ ΚΑΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ

Eίναι ιστορική και ανθρωπολογική αλήθεια το γεγονός ότι η συνείδηση του θανάτου αποτελεί μια μείζονα κατάκτηση,συστατική του ανθρώπου.Τούτη η συνείδηση σηματοδοτεί την ουσιαστική καμπή της ιστορίας του ανθρωπίνου είδους,που συμπίπτει με την εμφάνιση του Homo sapiens κατά την παλαιολιθική εποχή.Οι άνθρωποι των σκοτεινών σπηλαίων  στο όρος Καρμέλ (40000 χρόνια),στη Λά Σαπέλ ω Σαιν(45000-35000 χρόνια),στο Μόντε Τσιρτσέο(35000 χρόνια),έσκαψαν τα πρώτα νεκροταφία και τοποθέτησαν εκεί τους νεκρούς τους.Τους έθαψαν καθιστούς,με δεμένους τους καρπούς και τους αστραγάλους,σαν έμβρυα σε στάση αναμονής,προορισμένα για μια δεύτερη ζωή.Από τότε  οι άνθρωποι παρήγαγαν,και συνεχίζουν να παράγουν καθημερινά,ένα γαλαξία ποικίλων παραστάσεων για τον επερχόμενο θάνατο τους,γιατί ο θάνατος προκάλεσε ρήγμα σε μια συνείδηση που ίσαμε τότε ήταν απλώς εργαλειακή.Από τη ρωγμή που ανοίχτηκε,ξεπήδησαν νέες,τεράστιες δυνάμεις που μετέβαλαν την ανθρώπινη αντίληψη για την ζωή,το θάνατο και τον κόσμο.Η ταφή εκφράζει,αναντίρρητα,μια πρόοδο της αντικειμενικής γνώσης.

Οι ζωντανοί και ο θάνατος,Ζαν Ζιγκλέρ

Εκδόσεις ΜΑΛΛΙΑΡΗΣ

ΑΝΑΓΚΗ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Δίχως πνιγμένη ζωή
δίχως ναύλα σχεδόν
πού να πάς

CRAB NEBULA

Κλείνομαι
στο σκοτάδι μου
πάνω μου καθώς συντίθενται
αλληλοδιαδοχούμενα γεγονότα
σαν στριγκλιές του χρόνου
να διακρίνω ότι απέρριψα
"θα ήταν φώς",
είπαν οι σοφοί
επί δύο βδομάδες σχεδόν
αντέχοντας την έκρηξη
χρόνος ρέων
και έξω αυτού ουδείς
"θα ήταν σκότος",
έτσι γύρισα
και κοιμήθηκα ήσυχος

στα Κινέζικα χειρόγραφα αναφέρεται ότι την 12η Ιουλίου 1054 έγινε μία μεγάλη έκρηξη στο σύμπαν,την οποία οι Κινέζοι αστρονόμοι μπόρεσαν και κατέγραψαν.Επί δύο εβδομάδες έβλεπαν το φώς από την έκρηξη αυτή.
Οι σημερινοί αστρονόμοι πιστοποίησαν ότι πράγματι συνέβη τότε αυτή η έκρηξη,μία σούπερ νόβα,το δε αποτέλεσμα της ήταν ένα νεφέλωμα που του έδωσαν το όνομα Crab Nebula.

ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ ΣΠΑΣΜΩΔΙΚΕΣ ΤΑ ΧΝΑΡΙΑ

πολιτισμός:τρόπος να πολλαπλασιάζεται η φθορά

Αποδέχτηκε την θλίψη του//

γίγαντας ο ύπνος//

συρταρωτά//

κειμήλια γλώσσας//

στα χειμερώδη χείλη//

…

της σιωπής//

άνοιξη στους υπέργηρους νευρώνες//

κλείνουν//

----

λογίζοντας ως θερισμό//

την ολόκληρη θέληση//

Στην αναίρεση της θέλησης

θερμότητα

έως θανάτου

ΡΟΗ

Σκιᾶ κρατοῦμαι,καί ἀλήθειαν βλέπω.
Ὃ οὐδέν ἐστι,ἢ ἐλπίς ἡ βεβαία.
Ποία οὗν ἐλπίς; ἣν ὁφθαλμοί οὐκ εἶδον.
Αὓτη τί ἐστι; ζωή ἣν ἃπαντες ποθοῦσιν.
Ἡ δέ ζωή τί; ἢ Θεός κτίστης πάντων;
Τοῦτον πόθησον,καί μίσησον τόν κόσμον.
Κόσμος,θάνατος,
τί γάρ ἂρρευστον ἒχει;

Λόγος 25ος,ΣΥΜΕΩΝ ΝΕΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ

ΠΕΡΙ ΠΛΟΥΤΟΥ

Μοιράζει ανέχεια

δεν διαρκούν
 τόσο πολύ 
οι επαιτείες

ΠΕΡΙ ΦΩΤΟΣ Ο ΛΟΓΟΣ

                                  ομφαλοσκόπος 

                                ονομάστηκες

αδρανώντας

ώς νόμιζαν

οι τελείως αδαείς

8395 ολόκληρα

μερόνυχτα

διαμένοντας στην ησυχία

                    
   υπερασπιστής

                  της  μεθόδου

                θεραπείας

                            των πληγών του καθενός

                             εξήλθες

                           "φώτισόν μου τό σκότος"

                              κράζοντας

                           περί φωτός ο λόγος

(σχεδίασμα
 για ποίημα 
στον
 Άγιο
 Γρηγόριο 
τον Παλαμά)

ΤΟ ΨΥΧΙΚΟ ΑΙΣΘΗΜΑ ΤΗΣ ΘΝΗΤΟΤΗΤΑΣ

 Γενικά γιά τόν ὑγιή καί ζωντανό ἂνθρωπο δέν εἶναι φυσικό πράγμα ἡ αἲσθηση τῆς θνητότητάς του,γι' αὐτό καί εἶναι εὐδιάθετος.Σέ καιρό ὃμως ἀσθένειας ἐμφανίζεται τό ψυχικό αἲσθημα τῆς ἐγγύτητας τοῦ θανάτου ἢ τό αἲσθημα τῆς βεβαιότητας τοῦ θανάτου καί τότε ὁ ἂνθρωπος αἰσθάνεται ζωώδη φόβο ἢ δειλία καί ταυτόχρονα ἀποστροφή.Ὡστόσο ἡ πνευματική αἲσθηση τῆς θνητότητας μας,πού ἐνεργεῖται ἀπό τή χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος,ἀπέχει ἀπό τό ἀντίστοιχο ψυχικό-ζωῶδες αἲσθημα ὃσο ὁ οὐρανός ἀπό τή γῆ.

ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΟΥ ΣΩΦΡΟΝΙΟΥ,από το  ΑΓΩΝΑΣ ΘΕΟΓΝΩΣΙΑΣ

ΘΕΜΑ ΑΛΛΕΡΓΙΩΝ

Δυστηχής
με λογιών
αλλεργίες στις αισθήσεις

κλείνουν οι πόροι όταν φυσάει
απ'τα αρωματοποιία της αγοράς

 σήψη των ιδεών 
κατά μήκος των πεζοδρομίων 

ΓΕΝΕΑΛΟΓΙΑ

To φως ορέχτηκε

δίχως

τις υμνωδίες της αγοράς

υπόστεγα

με την υπόκωφη

 ροή του νερού

έκλεινε διαρκώς

στα κρημνώδη

της μοναξιάς

απ’ αρχής της ζωής

 εκκινεί και η φθορά

χαμένη στα υδρόβια

συντρίμια

ρίζες που πληθαίνουν και χάνονται

 στα βύθια ύδατα

στημένη ιστορία η γενεαλογία

στριμώχνει το αίμα 

σε πρόστυχες ιδεολογίες

Η ΣΚΑΛΑ ΠΟΥ ΟΔΗΓΕΙ ΠΑΝΩ

EINAI ΦΟΡΕΣ ΠΟΥ ΛΟΓΙΣ ΛΑΟΙ

 ΒΑΖΟΥΝΕ ΜΕΣΑ Ἢ ΠΑΝΩ ΣΤΟΥΣ ΤΑΦΟΥΣ

 ΜΙΚΡΑ ΟΜΟΙΩΜΑΤΑ ΣΚΑΛΑΣ

ΠΑΝΑΓΗΣ ΛΕΚΑΤΣΑΣ,Η ΨΥΧΗ

Θα μείνουνε λίγο

ν’ αγναντέψουνε το φως

όπως σκιές γεμίζει του ήλιου η βιασύνη

ὀπως οι σκέψεις

στέκονται

αυλακώνοντας τις μορφές

και τριγυρνούν σε ανόμοια κελιά

διαρρηγνύοντας

και πετροβολώντας

τότε θα χρειαστεί

να κρυφτούνε

Ο ΧΑΡΤΗΣ

Ἐν χάρτη τῆς ψυχῆς μου

γεγραμμένην τήν αἲτησιν

ΡΩΜΑΝΟΣ Ο ΜΕΛΩΔΟΣ

Εἶναι ἂλλα τῆς ψυχῆς τά γεγονότα
Ἱστορικός ἐκεῖ κανείς

Μόνο κάτι πουλιά
Σ' ἂγνωστων δέντρων φυλλωσιές
Λόγω συγγένειας γνωρίζουν τά σκιρτήματα
Τά φτερωτά ταξίδια καί τίς πτώσεις

Δέν εἶναι χωρίς χάρτη ἡ ψυχή
Ἒχει περάσει τόσο σῶμα ἀπό τότε

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΕΡΟΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
ΑΠ'ΤΗ ΣΥΛΛΟΓΗ :ΜΕ ΤΟΝ ΞΕΝΟ,ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗ

ΟΔΕΥΟΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΑΠΛΑΣΤΗ ΠΝΙΓΗΡΟΤΗΤΑ

Η σάρκα 

επαίρεται

αντιδρά ο πηλός

η μη προοπτική

φαινομενικά

 στον λάκκο τούτο

ονειρευόμαστε

η λάσπη

να γυρίσει σε φώς.

26.06,drifting  36 03 north,010 32 west

ΚΡΑΤΟΣ

Ὁ ἂνθρωπος ἒγινε δοῦλος τῶν κρατῶν πού ὁ ἲδιος δημιούργησε,τῆς ἐπιστήμης πού εἶναι πάντοτε πολύ σχετική,,τῶν ἀφηρημένων φιλοσοφιῶν καί ἰδεολογιῶν του.Καί τό χειρότερο ἀκόμη,τῶν μηχανῶν πού ὁ ἲδιος ἐφεῦρε.Ἐγκαταλείποντας τόν Θεό,ὁ ἲδιος ὁ ἂνθρωπος δημιουργεῖ ἐχθροῦς,ὁ πρῶτος ἀπό αὐτοῦς εἶναι τό κράτος.Καί διέξοδος ἀπό αὐτό δέν ὑπάρχει.Ὃσο περισσότερο ὁργανώνεται καί ένισχύεται ἡ κρατική μηχανή,τόσο γρηγορότερα καί ἀγριότερα γίνεται ἡ διαδικασία τῆς ἀποπροσωποίησης τῶν ἀνθρώπων.Ἐξαιτίας αὐτοῦ μποροῦμε νά ποῦμε ὃτι ὁ Χριστιανισμός καθίσταται ἂβολος γιά τό ἀπρόσωπο κράτος.

ΑΡΧ.ΣΩΦΡΟΝΙΟΥ ΣΑΧΑΡΟΦ

Η ΠΡΩΤΗ ΓΝΩΣΗ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ

ΘΕΕ  ΜΟΥ  ΚΑΙ  ΤΙ  ΝΑ  ΓΙΝΗΚΑΝ  ΤΟΥ  ΚΟΣΜΟΥ  ΟΙ  ΑΝΤΡΕΙΩΜΕΝΟΙ;

ΡΕΝΑ ΧΑΤΖΗΔΑΚΗ

ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΠΟΛΙΟΡΚΙΑΣ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΟΛΚΟΣ 1974,ΞΥΛΟΓΡΑΦΙΕΣ:ΜΑΙΡΗ ΣΧΟΙΝΑ

ΔΙΑΔΕΔΟΜΈΝΗ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ Η ΑΝΟΙΞΗ

Αγανακτώ στην προσφυγή
ανούσιες πλέξεις
σε
--παύση--
ώσπου να ανακτήσουν
την λάμψη
οι λάμπες 
του δρόμου
με το κίτρινο
λερωμένο
φως
άντε τώρα να τραγουδήσεις

την λάσπη

και την πέτρα

Η ΟΔΟΣ,Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΑΙ Η ΖΩΗ

Ὁ Χριστός εἶπε γιά τόν Ἑαυτό του:
Ἐγῶ εἰμί ἡ Ὁδός καί ἡ Ἀλήθεια καί ἡ Ζωή
Καί τά τρία αὐτά εἶναι ἓνα.
Εὶναι ἀδύνατον νά ἐπιτύχει κάποιος
 τήν Ἀλήθεια-Ἀγαθό 
στήν ὁδό τῆς ἀδικίας,
τῆς βίας,
τοῦ ψεύδους,
τῶν ἐγκλημάτων,

ΑΡΧ.ΣΩΦΡΟΝΙΟΣ ΣΑΧΑΡΟΦ

ΣΤΗΝ ΛΑΣΠΗ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΠΕΤΡΑ

Tί σημασία ἒχει ἡ ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου,ἂν 
δέν τήν ἐξαγοράζουμε κάθε τόσο;
(ὂχι με χρήματα βέβαια)
Μήν ξεχνᾶς νά σιχαίνεσαι πάντα τούς ψυχικούς σελέμηδες.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ,ΜΕΡΕΣ,Μάρτης 1932

ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ

Ποίηση εἶναι  μια λέξη συνώνυμη με τη Δημιουργία.Ἀλλά ,γιατί ἀπ’ὃλες τις τέχνες και τις ἐπιστῆμες τοῦ ἀνθρώπου,ὁ ἒντεχνος λόγος ἒχει το προνόμιο να λέγεται Ποίηση και ὁ λειτουργός της ποιητής;

Νομίζω ,πρόκειται για ἓναν θεμελιώδη διαχωρισμό,ἀνάμεσα στην ἰδιότητα τοῦ ποιητῆ και σ’ὃλες τις ἂλλες ἀνθρώπινες ἰδιότητες.Ἓναν διαχωρισμό πού ἀνταποκρίνεται στον διπλό τρόπο πού ἒχουμε την δυνατότητα να βλέπουμε το ἀντικείμενο:

Τον ἀνιδιοτελή και τον χρησιμοθηρικό.Γι’ αὐτό κι ὁ παραπάνω διαχωρισμός θα πρέπει να ἒχει την ἀρχή του ἀπό πολύ παλιά.Ἲσως,ἀπό τότε πού ὁ ἂνθρωπος πρωτοκοίταξε τον κόσμο,πού συνειδητοποίησε την καταστροφική του δύναμη πάνω στα πράγματα και τους ἂλλους και φοβήθηκε.Περιέβαλε,τότε,τον Ποιητή και το λειτούργημά του με ιερότητα ,σαν δύναμη ἀντισταθμιστική.Καί πραγματικά,ὃσο ἀπομακρυνόμαστε ἀπ’ τις ἀρχαικές κοινωνίες προς τους νεότερους χρόνους,τόσο βλέπουμε τον Κόσμο-κατά τον βαθμό πού ὁ ρόλος τοῦ ποιητή περιορίζεται σε σημασία-ν’ ἀρχίζει να κυριαρχεῖται ἀπό το κερδοσκοπικό πνεῦμα και να ὁδηγεῖται βαθμιαῖα στη χρεωκοπία.

Το τερατῶδες τῆς ἐποχῆς μας εἶναι γέννημα τῆς χρησιμοθηρικῆς μας ἀντίληψης τοῦ κόσμου,ταυτόσημης με το πνεύμα τῆς ἐκμετάλλευσης.Καί,να,λοιπόν πού σε μιάν ἐποχή πέρα για πέρα χρησιμοθηρική,ψυχρά ὠφελιμιστική κι ἀπάνθρωπη,οἱ νέοι ἂνθρωποι στον τόπο μας ,ἀρχίζουν ν’ ἀποζητοῦν αύτό πού φαίνεται το λιγότερο χρήσιμο:Την Ποίηση και τον Ποιητή.Μέσα σ’ ἓναν κόσμο οἰκοδομημένον πάνω στην ὑλική δύναμη,ὁ ποιητής σήμερα,μαθαίνει ξαφνικά,ὃτι τόν χρειάζονται.Πού σημαίνει ὁτι ὁ νέος ἂνθρωπος θέλει να ξαναδεῖ τον Κὀσμο ἀπό την ἀρχή με το καθαρό του βλέμμα,δηλαδή με το βλέμμα τοῦ ποιητῆ.

Ξαναμαθαίνοντας οἱ ἂνθρωποι να κοιτάζουν τά πράγματα και ἀλλἠλους με τά μάτια τοῦ ποιητῆ,ἲσως τότε μπορέσουν ν’ ἀποκαταστήσουν τον Κόσμο στην πρωταρχική του ὀμορφιά και ἱερότητα.

ΜΕΛΙΣΣΑΝΘΗ