ΓΕΝΕΑΛΟΓΙΑ

To φως ορέχτηκε

δίχως

τις υμνωδίες της αγοράς

υπόστεγα

με την υπόκωφη

 ροή του νερού

έκλεινε διαρκώς

στα κρημνώδη

της μοναξιάς

απ’ αρχής της ζωής

 εκκινεί και η φθορά

χαμένη στα υδρόβια

συντρίμια

ρίζες που πληθαίνουν και χάνονται

 στα βύθια ύδατα

στημένη ιστορία η γενεαλογία

στριμώχνει το αίμα 

σε πρόστυχες ιδεολογίες

Η ΣΚΑΛΑ ΠΟΥ ΟΔΗΓΕΙ ΠΑΝΩ

EINAI ΦΟΡΕΣ ΠΟΥ ΛΟΓΙΣ ΛΑΟΙ

 ΒΑΖΟΥΝΕ ΜΕΣΑ Ἢ ΠΑΝΩ ΣΤΟΥΣ ΤΑΦΟΥΣ

 ΜΙΚΡΑ ΟΜΟΙΩΜΑΤΑ ΣΚΑΛΑΣ

ΠΑΝΑΓΗΣ ΛΕΚΑΤΣΑΣ,Η ΨΥΧΗ

Θα μείνουνε λίγο

ν’ αγναντέψουνε το φως

όπως σκιές γεμίζει του ήλιου η βιασύνη

ὀπως οι σκέψεις

στέκονται

αυλακώνοντας τις μορφές

και τριγυρνούν σε ανόμοια κελιά

διαρρηγνύοντας

και πετροβολώντας

τότε θα χρειαστεί

να κρυφτούνε

Ο ΧΑΡΤΗΣ

Ἐν χάρτη τῆς ψυχῆς μου

γεγραμμένην τήν αἲτησιν

ΡΩΜΑΝΟΣ Ο ΜΕΛΩΔΟΣ

Εἶναι ἂλλα τῆς ψυχῆς τά γεγονότα
Ἱστορικός ἐκεῖ κανείς

Μόνο κάτι πουλιά
Σ' ἂγνωστων δέντρων φυλλωσιές
Λόγω συγγένειας γνωρίζουν τά σκιρτήματα
Τά φτερωτά ταξίδια καί τίς πτώσεις

Δέν εἶναι χωρίς χάρτη ἡ ψυχή
Ἒχει περάσει τόσο σῶμα ἀπό τότε

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΕΡΟΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
ΑΠ'ΤΗ ΣΥΛΛΟΓΗ :ΜΕ ΤΟΝ ΞΕΝΟ,ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗ

ΟΔΕΥΟΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΑΠΛΑΣΤΗ ΠΝΙΓΗΡΟΤΗΤΑ

Η σάρκα 

επαίρεται

αντιδρά ο πηλός

η μη προοπτική

φαινομενικά

 στον λάκκο τούτο

ονειρευόμαστε

η λάσπη

να γυρίσει σε φώς.

26.06,drifting  36 03 north,010 32 west

ΚΡΑΤΟΣ

Ὁ ἂνθρωπος ἒγινε δοῦλος τῶν κρατῶν πού ὁ ἲδιος δημιούργησε,τῆς ἐπιστήμης πού εἶναι πάντοτε πολύ σχετική,,τῶν ἀφηρημένων φιλοσοφιῶν καί ἰδεολογιῶν του.Καί τό χειρότερο ἀκόμη,τῶν μηχανῶν πού ὁ ἲδιος ἐφεῦρε.Ἐγκαταλείποντας τόν Θεό,ὁ ἲδιος ὁ ἂνθρωπος δημιουργεῖ ἐχθροῦς,ὁ πρῶτος ἀπό αὐτοῦς εἶναι τό κράτος.Καί διέξοδος ἀπό αὐτό δέν ὑπάρχει.Ὃσο περισσότερο ὁργανώνεται καί ένισχύεται ἡ κρατική μηχανή,τόσο γρηγορότερα καί ἀγριότερα γίνεται ἡ διαδικασία τῆς ἀποπροσωποίησης τῶν ἀνθρώπων.Ἐξαιτίας αὐτοῦ μποροῦμε νά ποῦμε ὃτι ὁ Χριστιανισμός καθίσταται ἂβολος γιά τό ἀπρόσωπο κράτος.

ΑΡΧ.ΣΩΦΡΟΝΙΟΥ ΣΑΧΑΡΟΦ

Η ΠΡΩΤΗ ΓΝΩΣΗ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ

ΘΕΕ  ΜΟΥ  ΚΑΙ  ΤΙ  ΝΑ  ΓΙΝΗΚΑΝ  ΤΟΥ  ΚΟΣΜΟΥ  ΟΙ  ΑΝΤΡΕΙΩΜΕΝΟΙ;

ΡΕΝΑ ΧΑΤΖΗΔΑΚΗ

ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΠΟΛΙΟΡΚΙΑΣ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΟΛΚΟΣ 1974,ΞΥΛΟΓΡΑΦΙΕΣ:ΜΑΙΡΗ ΣΧΟΙΝΑ

ΔΙΑΔΕΔΟΜΈΝΗ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ Η ΑΝΟΙΞΗ

Αγανακτώ στην προσφυγή
ανούσιες πλέξεις
σε
--παύση--
ώσπου να ανακτήσουν
την λάμψη
οι λάμπες 
του δρόμου
με το κίτρινο
λερωμένο
φως
άντε τώρα να τραγουδήσεις

την λάσπη

και την πέτρα

Η ΟΔΟΣ,Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΑΙ Η ΖΩΗ

Ὁ Χριστός εἶπε γιά τόν Ἑαυτό του:
Ἐγῶ εἰμί ἡ Ὁδός καί ἡ Ἀλήθεια καί ἡ Ζωή
Καί τά τρία αὐτά εἶναι ἓνα.
Εὶναι ἀδύνατον νά ἐπιτύχει κάποιος
 τήν Ἀλήθεια-Ἀγαθό 
στήν ὁδό τῆς ἀδικίας,
τῆς βίας,
τοῦ ψεύδους,
τῶν ἐγκλημάτων,

ΑΡΧ.ΣΩΦΡΟΝΙΟΣ ΣΑΧΑΡΟΦ

ΣΤΗΝ ΛΑΣΠΗ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΠΕΤΡΑ

Tί σημασία ἒχει ἡ ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου,ἂν 
δέν τήν ἐξαγοράζουμε κάθε τόσο;
(ὂχι με χρήματα βέβαια)
Μήν ξεχνᾶς νά σιχαίνεσαι πάντα τούς ψυχικούς σελέμηδες.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ,ΜΕΡΕΣ,Μάρτης 1932

ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ

Ποίηση εἶναι  μια λέξη συνώνυμη με τη Δημιουργία.Ἀλλά ,γιατί ἀπ’ὃλες τις τέχνες και τις ἐπιστῆμες τοῦ ἀνθρώπου,ὁ ἒντεχνος λόγος ἒχει το προνόμιο να λέγεται Ποίηση και ὁ λειτουργός της ποιητής;

Νομίζω ,πρόκειται για ἓναν θεμελιώδη διαχωρισμό,ἀνάμεσα στην ἰδιότητα τοῦ ποιητῆ και σ’ὃλες τις ἂλλες ἀνθρώπινες ἰδιότητες.Ἓναν διαχωρισμό πού ἀνταποκρίνεται στον διπλό τρόπο πού ἒχουμε την δυνατότητα να βλέπουμε το ἀντικείμενο:

Τον ἀνιδιοτελή και τον χρησιμοθηρικό.Γι’ αὐτό κι ὁ παραπάνω διαχωρισμός θα πρέπει να ἒχει την ἀρχή του ἀπό πολύ παλιά.Ἲσως,ἀπό τότε πού ὁ ἂνθρωπος πρωτοκοίταξε τον κόσμο,πού συνειδητοποίησε την καταστροφική του δύναμη πάνω στα πράγματα και τους ἂλλους και φοβήθηκε.Περιέβαλε,τότε,τον Ποιητή και το λειτούργημά του με ιερότητα ,σαν δύναμη ἀντισταθμιστική.Καί πραγματικά,ὃσο ἀπομακρυνόμαστε ἀπ’ τις ἀρχαικές κοινωνίες προς τους νεότερους χρόνους,τόσο βλέπουμε τον Κόσμο-κατά τον βαθμό πού ὁ ρόλος τοῦ ποιητή περιορίζεται σε σημασία-ν’ ἀρχίζει να κυριαρχεῖται ἀπό το κερδοσκοπικό πνεῦμα και να ὁδηγεῖται βαθμιαῖα στη χρεωκοπία.

Το τερατῶδες τῆς ἐποχῆς μας εἶναι γέννημα τῆς χρησιμοθηρικῆς μας ἀντίληψης τοῦ κόσμου,ταυτόσημης με το πνεύμα τῆς ἐκμετάλλευσης.Καί,να,λοιπόν πού σε μιάν ἐποχή πέρα για πέρα χρησιμοθηρική,ψυχρά ὠφελιμιστική κι ἀπάνθρωπη,οἱ νέοι ἂνθρωποι στον τόπο μας ,ἀρχίζουν ν’ ἀποζητοῦν αύτό πού φαίνεται το λιγότερο χρήσιμο:Την Ποίηση και τον Ποιητή.Μέσα σ’ ἓναν κόσμο οἰκοδομημένον πάνω στην ὑλική δύναμη,ὁ ποιητής σήμερα,μαθαίνει ξαφνικά,ὃτι τόν χρειάζονται.Πού σημαίνει ὁτι ὁ νέος ἂνθρωπος θέλει να ξαναδεῖ τον Κὀσμο ἀπό την ἀρχή με το καθαρό του βλέμμα,δηλαδή με το βλέμμα τοῦ ποιητῆ.

Ξαναμαθαίνοντας οἱ ἂνθρωποι να κοιτάζουν τά πράγματα και ἀλλἠλους με τά μάτια τοῦ ποιητῆ,ἲσως τότε μπορέσουν ν’ ἀποκαταστήσουν τον Κόσμο στην πρωταρχική του ὀμορφιά και ἱερότητα.

ΜΕΛΙΣΣΑΝΘΗ

ΣΤΗΝ ΔΙΝΗ ΤΩΝ ΑΣΤΡΩΝ Η ΦΥΣΗ ΣΦΑΔΑΖΕΙ

Νύξ ἀμειδής ἡ φύσις ἡ ἐμή,

Και πῶς ἐξ αὐτῆς λάμψει ὁ ἣλιος;

ΡΩΜΑΝΟΥ ΜΕΛΩΔΟΥ 

ΚΟΝΤΑΚΙΟΝ ΜΕΘΕΟΡΤΟΝ 

ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ

Βέβαια δεν είμαστε μόνο ένα ζώδιο

έχουμε αποφύσεις όλων των ονείρων

και ρίζες που φτάνουν βαθιά

στο μακρύτερο μέλλον

τότε θυμήθηκα

όταν

τραβώντας όλα τα χτυπημένα μήλα

απ’την σκιά του πατρικού μου σπιτιού
ΠΩΣ

ακόμα και οι ιδέες  που φαίνονται άγουρες

σκουληκιάζουν, 
πολύ πριν πέσουν καταγής

πότε θα’ρθείς;

σκορπιούς γέμισε η πανσέληνος