ΚΙ ΑΛΛΑ ΠΛΗΓΜΑΤΑ ΣΤΟ ΣΤΗΘΟΣ

Και μπαίνεις στη βυζαντινή λειτουργία για να συνειδητοποιήσεις τι σημαίνει ενηλικίωση στον πολιτισμό:

Δραματουργία αρχαιοελληνικής τραγωδίας,με τους δύο χορούς,τις εισόδους-εξόδους των κορυφαίων,τη διαλεκτική αντιφωνία.Ποίηση ιλιγγιώδης,ζωγραφική θριάμβου των σημαινομένων πάνω στα σημαίνοντα,μέλος συναρπαστικής υπέρβασης των ατομοκεντρικών ευφραντικών σκοπιμοτήτων.Οι άνθρωποι εκεί κατέχουν το απόσταγμα εκφραστικής πάλης γιγάντων,δραματουργούν τον τρόπο και μελωδούν τον λόγο της πρόσβασης σε μέτρα νοηματοδότησης της ύπαρξης και του κόσμου,συγκλονιστικά.

ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ

Ο ΤΙΤΛΟΣ ΠΡΟΕΡΧΕΤΑΙ ΑΠΟ ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΚΑΡΟΥΖΟΥ

ΑΛΗΤΕΥΩ ΣΤΗΝ ΕΠΑΡΣΗ

η καταφρόνια της αιωνιότητας από μόνη της

οδηγεί στο πράγματι αιώνιο

ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ

Μικραίνει

 ολοσχερώς 

η αντίδραση της άνοιξης

των λουλουδιών 

το ζωηρό απλόχερο άδειασμα

η επανάσταση 

που λαθεύει

 στους άγουρους 

μίσχους

αχ Θέ μου

αρδεύονται

 τα εσώψυχα 

με κίβδηλο φως

TA EΙΣ ΕΑΥΤΟΝ ΔΑΙΜΟΝΙΑ

Αν σ'εξοντώσουν

στην λιμασμένη ανάσα

δύστροπος θ'αποδειχθεί ο καιρός

δεν θα μπορεί τότε να σε γλυτώσει

ούτε η τρικυμία

ούτε τα σκαρφαλωμένα στην άβυσσο άνθη

μόνος στο χαμό

μόνος στην ανυπάκοη ρωγμή

ΑΘΩΩΣΗ ΤΩΝ ΕΚΜΥΣΤΗΡΕΥΣΕΩΝ

Ήρθαν οι ώρες
στο κρύο και στο σκότος
όπου αναμιγνύονται
στάλες μνήμης με σκουριά

όταν ξυπνώντας
όλα τα πράγματα σου λένε:
χανόμαστε στην κτηνωδία του καιρού

δίχως ελπίδα να στρίψει το κέρμα
και να σωθούμε

μέσ'την απλή
ατόφια 
φθορά

ΑΝΑΦΑΙΡΕΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ

η επινοημένη ευτυχία

 σφαδάζει

στο ανυπεράσπιστο

σώμα


όλοι θα πεθάνουμε

θα χυθεί στα σπλάχνα μας 

λίγη συμπόνια απ'τή θεϊκή δρόσο

ΠΕΡΙ ΚΑΥΣΕΩΣ

Αναμένει ευλαβικά
ένα κομμάτι της ύπαρξης
που δεν χωνεύτηκε στις στάχτες
και πήρε θαρρετά ν'ανεβαίνει
τις σκάλες
όπου η καύση

"τίνος είναι τώρα όσα σύναξες;"
"άνεμος τα σκορπίζει",
απάντησε

ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΦΟΒΟΣ

ἐλευθέραν εἶναι προσήκει παντός φόβου τήν ἀρετήν

ἀδέσποτον ἀρετή  καί ἑκούσιον,παντός φόβου καί ἀνάγκης ἐλεύθερον

ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ,ΠΑΡΑ ΜΑΞΙΜΩ ΤΩ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗ,ΚΕΦ.ΘΕΟΛΟΓΙΚΑ

Ἡ πάσης ἰδιοτελείας καί ἀνάγκης ἐλευθέρα ἀγάπη  οὐδέν φοβεῖται.
Πᾶσα τοῦ ἀνθρώπου ἀνησυχία βασίζεται ἐπί κληρονομηθεισῶν ψυχολογικῶν καί σωματικῶν ἀδυναμιῶν δηλαδή χωρισμός τῆς ψυχῆς ἀπό τῆς θείας χάριτος καί φθορά τοῦ σώματος,ἐκ τῶν ὁποίων προκύπτουν ἱδιοτέλειαι.Ἡ κατά τούτον  ἀπειλή προκαλεῖ αὐτομάτως τόν φόβον καί τήν ἀνησυχίαν.Ὁ φόβος δέν ἐπιτρέπει εἰς τόν ἂνθρωπον νά τελειοποιηθῆ ἐν τῆ ἀγάπη.
Κρατούμενος ὑπό τό κράτος τοῦ θανάτου καί μή ἒχων πραγματικήν καί ὀρθήν πίστιν εἰς τόν Θεόν ὀ ἂνθρωπος ἀνησυχεῖ διά τά πάντα καί κυριαρχεῖται ὑπό σωματικῶν καί ψυχολογικῶν ἱδιοτελῶν ἀρχῶν καί οὒτως ἀδυνατεῖ νά ἀγαπᾶ ἀνιδιοτελῶς καί ἐλευθέρως.Ἀγαπᾶ καί πιστεύει κατά τό νομιζόμενον ὑπ' αὐτοῦ συμφέρον.Δύναται δέ νά ποιῆση Θεόν καθ' ὁμοίωσιν ἑαυτοῦ.Οὓτος ὑστερεῖ ὁ ἂνθρωπος τοῦ ἀρχικοῦ τοῦ προορισμοῦ και ἀστοχεῖ πνευματικῶς.Αἱ ἀστοχίαι αὗται εἰς τήν βιβλικήν γλῶσσαν λέγοντα ἁμαρτίαι.Πηγή τῶν προσωπικῶν ἁμαρτιῶν τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἡ εἰς χεῖρας τοῦ διαβόλου  δύναμις τοῦ θανάτου καί ἡ ἐκούσιος ὑποταγή τοῦ ἀνθρώπου εἰς αὐτήν.

Π. ΙΩΑΝΝΗΣ ΡΩΜΑΝΙΔΗΣ,ΤΟ ΠΡΩΠΑΤΟΡΙΚΟΝ ΑΜΑΡΤΗΜΑ

ΛΥΧΝΑΡΙ ΣΤΟ ΣΚΟΤΟΣ

Ἡ συμφορά ἒρχεται μέ τήν ἀνυπακοή.Μᾶς παρασέρνουν τά μάτια νά πιστεύουμε μονάχα ότι βλέπουμε.Τά ἂλλα δέν ὑπάρχουν  λέμε.Γιά νά'χουμε τή βεβαιότητα ὃτι ὑπάρχουμε,θέλουμε νά φαινόμαστε,νά μᾶς βλέπουν.Ντυνόμαστε ὃσο μποροῦμε πιό φανταχτερά.Κρεμᾶμε στολίδια,πού λάμπουν σά χαμόγελα.Φοράμε μετάξια πού μεθᾶνε τήν ἁφή.

Μέσα σ' ὃλ' αύτά πῶς μπορεῖς νά στέκεις ἀληθινός;Πρόσχαρος σάν τή σοφή ἂνοιξη;Γιορταστικός σάν τήν άλήθεια τῆς Λαμπρῆς,πού μέρα με τή μέρα πλησιάζει;

Ἀλήθεια καί σοφία.

Παίρνω τόν ἓνα καί τόν ἂλλο δρόμο,κάνοντας μέ τό νοῦ μου διάφορες σκέψεις,περί ἀληθινῆς γνώσεως καί σοφίας.
Ποιό εἶναι τό ὁδηγό λυχνάρι;
Ποιό λυχνάρι νά κρατήσω,γιά νά φωτιστῶ στό σκότος που βρίσκομαι;

Ν.Γ.ΠΕΝΤΖΙΚΗΣ,ΟΜΙΛΗΜΑΤΑ

ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ ΤΑ ΚΥΜΑΤΑ

Τά κύματα εἶναι οἱ ψυχές τῶν ἀνθρώπων πού ἀληθινά δέν πεθαίνουν,δηλαδή οἱ ψυχές ὃλων τῶν ἀνθρώπων τῆς γῆς,πού πραγματικά τραγουδᾶν ὃταν σωπαίνει ὁ ἣλιος.Δέν πεθαίνουν οἱ ἂνθρωποι,δέν πεθαίνουν τά κύματα,ὃποιος κυττάζει τά κύματα ξεχνάει καί τοῦτο ἀκόμα,πώς κάποτε φαινομενικά θά πεθάνει.

ΣΑΡΑΝΤΑΡΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ

ΕΤΟΙΜΟΤΗΤΑ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΥ ΝΑΥΣΙΠΛΟΐΑΣ

Υποχρεωτικά αναζητούμε τήν πέραν των ορατών αλήθεια δια της επικλήσεως εν μέσω σκιών και αντιξοότητας ανέμων,του ονόματος του Κυρίου.Οι δια της θαλάσσης πλέοντες ευκολότερα διαχειρίζονται το μέγα χάσμα των ανθρωπίνων αισθημάτων εισχωρώντας  στην απόγνωση,απαραίτητου σταδίου προς απέκδυση του δερμάτινου χιτώνα που καθημερινά τρέφουμε ζώντας ασώτως,δηλαδή σπαταλώντας το μερίδιο της πατρικής ουσίας.
Μια χαρακτηριστική σκηνή περιγράφει ο κύρ Νίκος Γ. Πεντζίκης,την οποία αξιώθηκα να ζήσω στην άκρα της ένταση.Αναφέρει λοιπόν στο Αρχείον ερμάρίο έντεκα,φακέλο δύο ,αριθμό 3,πως κάποιος που επισκέπτεται το περιβόλι της Παναγίας,και ιδιαιτέρως κατἀ την πρώτη φορά επίσκεψης του,έχει τήν βεβαιότητα εισερχόμενος στον ναό  ότι τα τελούμενα εντός της εκκλησίας μπορούν να κάνουν τον καθένα να ελπίζει για την συγχώρεση όλων των αμαρτημάτων.
Την 28 η Μαίου του 1997 κατά την Μεσοπεντηκοστή, έζησα με ένταση την ανωτέρα αίσθηση,πραγματοποιούμενη με μεγαλοπρέπεια επί του σώματος της ζωής μου.Έκτοτε διάγω τον βίο τεμπέλικα τρεφόμενος κυρίως εκ του ουρανίου τούτου Μάνα προς υπερνίκηση των αντιξοοτήτων της καθημερινότητας.

ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ

ὃλοι 
οἱ δρόμοι 
τοῦ πνεύματος 
πρἐπει 
νά περάσουν
 ἀπό τό σῶμα

ΖΗΣΙΜΟΣ ΛΟΡΕΝΤΖΑΤΟΣ