ΠΑΤΗΡ ΑΙΜΙΛΙΑΝΟΣ ΣΙΜΩΝΟΠΕΤΡΙΤΗΣ

Μέγας σύγχρονος Πατέρας,σχεδόν μας αγγίζει η ανάσα του,με την πνευματική παρακαταθήκη που παρέδωσε στον κόσμο,ισάξιος των παλαιών εκείνων γιγάντων της πίστεως,αρχαίων Πατέρων.Μεγάλη ευθύνη να δείξουμε και μεις οι ελαχιστότατοι,λίγη ανδρεία,λίγο ζήλο στον ασκητικό στίβο.Την ευχή του να έχουμε,μην μας καταπιεί σ'αυτό τον κόσμο η θανατηφόρα ακηδία.

Οι φωτογραφίες προέρχονται από το λεύκωμα

 ΟΡΜΥΛΙΑ,

ΙΕΡΟ ΚΟΙΝΟΒΙΟ 

ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ,

ΕΚΔΟΣΕΩΝ INTERAMERICAN,

ΑΘΗΝΑ 1992

FINIS GRAECIAE

Συνθλίβεται συθέμελα

εμπορεύεται

φτηνό  προσωπείο

εκμαγεία παλαιών αυτοκρατόρων

παρ’όλα αυτά  προστίθενται

δεν μαλακώνουν

την εκμηδένιση

ΤΟ ΑΝΑΣΤΗΜΑ ΤΗΣ ΛΟΓΙΚΗΣ

Ω θάμβος της ύπαρξης

μικρό το ανάστημα

της λογικής

ανυψώνεται η σκέψη ως σύννεφο

ως μια σταγόνα τυχαία

που την γεννά μια συγκίνηση

που την ξοδεύει

μια  απεραντοσύνη

ΣΤΑ ΣΥΝΟΡΑ ΤΩΝ ΑΝΤΙΘΕΤΩΝ

Να γιατί γράφω.Γιατί ἡ Ποίηση ἀρχίζει ἀπό κεῖ πού την τελευταία λέξη δεν την ἒχει ὁ θάνατος.Εἶναι ἡ λήξη μιᾶς ζωῆς και ἡ ἒναρξη μιᾶς ἂλλης,πού εἶναι ἡ ἲδια με την πρώτη ἀλλά πού πάει πολύ βαθιά,ὥς το ἀκρότατο σημεῖο πού μπόρεσε ν’ἀνιχνεύσει ἡ ψυχή,στα σύνορα τῶν ἀντιθέτων,ἐκεῖ πού ὁ  Ἣλιος κι ὁ  Ἃδης ἀγγίζονται.Ἡ ἀτελεύτητη  φορά προς το φῶς το φυσικό πού εἶναι ὁ Λόγος,και το φῶς το  Ἂκτιστο πού εἶναι ὁ Θεός.Γι’αὐτό  γράφω.Γιατί με γοητεύει  νά ὑπακούω  σ’αὐτόν πού δεν γνωρίζω,πού εἶναι  ὁ ἑαυτός μου ὁλάκερος,ὂχι ὁ μισός πού ἀνεβοκατεβαίνει τους δρόμους και «φέρεται ἐγγεγραμμένος στα μητρῶα ἀρρένων τοῦ Δήμου».

Εἶναι σωστό να δίνουμε στο ἂγνωστο το μέρος πού τοῦ ἀνήκει,να γιατί πρέπει να γράφουμε.Γιατί ἡ Ποίηση μᾶς ξεμαθαίνει ἀπό τον κόσμο,τέτοιον πού τον βρήκαμε,τον κόσμο τῆς φθορᾶς πού,ἒρχεται κάποια στιγμή να δοῦμε ὃτι εἶναι ἡ μόνη ὁδός για να ὑπερβοῦμε τη φθορά,με την ἒννοια πού ὁ θάνατος εἶναι ἡ μόνη ὁδός για την Ἀνάσταση.

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ,ΑΝΟΙΧΤΑ ΧΑΡΤΙΑ  

ΜΝΗΜΗ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ

Εἶμαι ὑπερήφανος ποὺ μοῦ ἒτυχε ἡ μεγάλη τιμὴ

 νὰ εἶμαι μαθητὴς καὶ φίλος τοῦ Κόντογλου,

θὰ τὸν θαυμάζω καὶ  θὰ τὸν ἀγαπῶ πάντα.

Ἡ εὐγνωμοσύνη ποὺ τοῦ ἒχω εἶναι ἀπέραντη.

Καὶ τί δὲν ὠφελήθηκα κοντά του,καὶ τί δὲν ἀποθησαύρισα.

Ἀπ'τὴ Βυζαντινή τέχνη ποὺ μοῦ ἒμαθε,

καὶ ποὺ στοιχεῖα της ἐνισχύουν πάντα τὸ ἒργο μου,

ἲσαμε τὸ παράδειγμα τῶν μεγάλων του ἀρετῶν 

ποὺ μὲ βοηθοῦν καὶ μὲ ἐμπνέουν στὴ ζωή.

Οἱ ἀστείρευτες γνώσεις του γιὰ τὸ κάθε τι ,

ἡ ἀκράδαντη πίστη του στὸ Θεό,

ἠ φωτισμένη ἀγάπη του γιὰ κάθε τι Ἑλληνικό,

οἱ πεποιθήσεις γιὰ τὸ σωστό νόημα τῆς ὓπαρξης,

ἡ ἐπιείκειά του ἀπέναντι στοὺς ἀνθρώπους,

ἡ ἂδολη χαρά γιὰ τὴ ζωή,

ἡ λατρεία του γιὰ κάθε τι ὡραίο καὶ ὑψηλό.

ΝΙΚΟΣ ΕΓΓΟΝΟΠΟΥΛΟΣ

ΜΝΗΜΗ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ

ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΟΥ

ΚΕΙΜΕΝΑ ΓΙΑ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΚΑΙ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ 

ΜΕ ΕΙΚΟΝΕΣ &ΣΧΕΔΙΑ ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ

ΕΚΔΟΤΙΚΟΣ ΟΙΚΟΣ ΑΣΤΗΡ 1975

ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΗ ΟΡΑΣΗ

Το μόνο
 που βλέπουμε
την μέρα

απλόχερα
στην αγκαλιά
 του φωτός

ωστόσο
τα νύχια
 παραμονεύουν

δεν υφίστανται

πολλοί αποφαίνονται

είναι οι απολήξεις
 των ονείρων

ΤΟ ΝΑΥΑΓΙΟ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ

Το ναυάγιο 

του ήλιου 

αντίκρυ

αστραφτερά 

δεκανίκια

που θα μας μεταφέρουν

πάνω

ΟΥΡΛΙΑΖΟΝΤΑΣ ΑΓΝΟΙΑ

Πιάνεις την αλήθεια του κόσμου;
μέρος της κομματιάζουμε τις νύχτες
 και τρώμε

περισσεύουν τα ξέφτια
που ταξιδεύουν
στα βάθη των ουρανών

πιάνεις την αλήθεια;

έστω
 ουρλιάζοντας
άγνοια;

ΣΥΛΛΑΒΙΚΗ ΓΡΑΦΗ

Ο ήλιος και τα κύματα
είναι μια γραφή συλλαβική
 που την αποκρυπτογραφείς μονάχα
στους καιρούς της λύπης και της εξορίας

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ

ΔΡΟΜΟΣ

Ἡ θἀλασσα,ὁρμή καὶ δρόμος

ὃπως μᾶς κράζει μὲ τρομερή φωνή

μέσ'στὴ φριχτὴ ἡσυχία τοῦ ὓπνου μας.

Ἡ θάλασσα-ὂχι ὁ ἂνεμος-

τὰ νύχια τοῦ νεροῦ μᾶς ξεφλουδίζουν

οἱ φωσφορίζουσες πλῶρες τῶν ταξιδιῶν.

Ἀπέραντο σῶμα

κατοικημένο ἀπὸ θηρία καὶ μνῆμες

ρόδινο στῆθος καὶ μελανό.

Ἐπάνω του

οἱ κούφιοι ἐμεῖς

ψόφιοι ἐκβρασμένοι ἱππόκαμποι.

ΤΑΣΣΟΣ ΡΟΥΣΣΟΣ

ΤΑΣΟΣ ΡΟΥΣΣΟΣ-Η ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ ΤΟΥ ΚΑΙΡΟΥ,ΔΙΦΡΟΣ 1962

ΔΩΡΟ

Το δώρο

 να αγαπάμε

με τρόπο

ουράνιο,θείο,

αιώνιο,

δεν

έρχεται

 εύκολα

έρχεται

 με τους θρήνους

 της εσπέρας

Π.Σωφρονιος Σαχάρωφ