ΣΤΟ ΠΛΟΙΟ

                 

Οι μηχανές κόβουν μεγάλα κομμάτια θάλασσα

με χοντρούς ήχους

ενώ η αλμύρα νηστική ραπίζει τα πλευρά του σκάφους,

οι μηχανές την άσπιλη βρίζουν ερημιά.

(Νίκος Καρούζος,από την συλλογή  Η έλαφος των άστρων)

ΛΑ'Ι'ΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΑΚΗ ΠΑΝΟΥ

'Ηταν οι γλυκιές βραδιές καλοκαιριού.
Με ξεφτισμένη φανέλα,αντικρίσαμε το φεγγάρι τότε που ανακαλύπταμε σταδιακά σε τι γκρεμούς μας έσερνε η εφηβεία.Λευτερώναμε λοιπόν τους λυγμούς μας ακούγοντας Καζαντζίδη.Και έρχονταν η λύτρωση μέσ'απ'την εξομολόγηση.
"Η ζωή μου όλη,είναι ένα καμίνι πού'χω πέσει μέσα και με σιγοψήνει"
Είχαμε την παιδική άγνοια για την πραγματική ζωή,μα και το σωστό ένστιχτο:το ψυχορράγημα του κόσμου,το ψεύτικο περιτύλιγμα του καθωσπρεπισμού,το απονεννοημένο ξέφτισμα των ιδεών,το φαντασιώδες και γι'αυτό ανίσχυρο κίνητρο των ονείρων.
Κάποτε μας συνέπαιρνε η σκληρή,κατά τα φαινόμενα,μουσική heavy metal,μα ο μηδενισμός που εξέπεμπε,την αυτοακύρωσε στα χρόνια της ωριμότητας.
Μα σε δημιουργούς σαν τον Άκη Πάνου,ανακαλύπταμε πως ο πόνος είναι η ρίζα κάθε αληθινού συναισθήματος.
"Το θολωμένο μου μυαλό,μ'έχει προδώσει προ πολλού,του λέω αλλού και τρέχει αλλού".
Ο εαυτός μας,μια μικρογραφία του πιό αντιφατικού κόσμου,η ψηλάφηση της σκοτεινής μας πλευράς...Διδαχτήκαμε να σκαρώνουμε στίχους για τους χαμένους και ανυπέρβλητους νεανικούς έρωτες.
Μεγαλώνοντας ,βρήκαμε άπειρες προεκτάσεις στην υψηλή ποίηση του Άκη Πάνου:
-Το νου,τον παντοδύναμο θεό του καθενός¨."Για μένα ο δρόμος είναι δρόμος στον εαυτό σου έτσι λές,τι πάει να πει βρωμιά και τρόμος,κατήφορος και προσβολές".
-Τον έρωτα στα σκαλοπάτια της ανηφοριάς,"Η πρώτη δύσκολη στιγμή,ήταν για μένα αφορμή να μάθω πόσα μας χωρίζουν σκαλοπάτια".
-Την μοναξιά ως φυγή και ως επιστροφή,"Δεν μελετάω την δική σας τη ζωή,μοιριολογάω την αχάριστη δική μου την παλιό ζωή μου".
-Το δικαίωμα της ξενιτείας,"Τούτος ο τάφος δεν είναι τάφος,είναι η σωτηρία του κόσμου και το δικαίωμα".
-Την αλήθεια ως προσωπική οφειλή του καθενός,"Αυτή είναι η δική μου η αλήθεια που γέννησε η πίκρα στην καρδιά".

Το φινάλε του ποιητή εκτυλίχτηκε στα αστυνομικά δελτία μα την τελική κρίση την μαρτυρεί το ίδιο το έργο του και η ευεργετική επίδραση του στις καρδιές μας. 

ΧΡΟΝΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

Ο θεσπέσιος ποιητής της Αποκαλύψεως πριν ακριβώς απ'το φρικαλέο Σάλπισμα των Επτά Σαλπίγγων,αφήνει σε κάποια αδράνεια περίπου μισής ώρας το "μυστήριον"της Θεικής τιμωρίας."Και ότε ήνοιξε την σφραγίδα την εβδόμην,εγένετο σιγή εν τω ουρανώ ως ημιώριον". (Αποκάληψις Ιωάννου,η' 1).
Διαβάζοντας αυτή τη φράση,την ολοσδιόλου ανεξήγητη,που χαίνει σαν ολάξαφνο ρήγμα μεταξύ των δεινών οπού χτύπησαν ήδη την Πραγματικότητα του Κακού και εκείνων των ασύγκριτα χειρότερων οπού πρόκειται να ακολουθήσουν,ερμηνεύω το περίκλειστο νόημά της,αυτό το τριπλοκλειδωμένο κι αμίλητο νόημα ως χρόνο ελευθερίας,που διαθέτει και την έσχατη στιγμή για να κάνει την εκλογή του το ανθρώπινο πλάσμα,προς το όλεθρο ή προς την σωτηρία.
Στο χέρι μας είναι σαν αυτεξούσια όντα,ξεκόβοντας απ'την εξουσιαζόμενη ή εξουσιάζουσα μάζα,να λιγοστέψουμε τον υλισμό μας και να πετύχουμε κάποιαν αποκόλληση μας απ'τα είδωλα της Τεχνικής,ώστε να σημάνει και κάποια λυτρωτική κατάπαυση στον ίλιγγο τον ερεβώδη του τεχνολογικού διονυσιασμού της Ιστορίας.

(Νίκος Καρούζος)

Η ΘΕΟΤΟΚΟΣ ΕΝ ΤΗ ΥΜΝΟΓΡΑΦΙΑ

άγκυρα
                   -βυθίζουσα τας χορείας των εχθρών
                   -ελπίδος
                   -πανασφαλής
                   -της πίστεως
                   -των ψυχών ημών
                   -στερρά
                   -αδιάσπαστος
                   -ασφαλής και στερρά των χειμαζομένων


ΤΙΤΛΟΣ:Η ΘΕΟΤΟΚΟΣ ΕΝ ΤΗ ΥΜΝΟΓΡΑΦΙΑ(ΩΣ ΥΠΟ                  ΤΩΝ ΠΟΙΗΤΩΝ ΠΡΟΣΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ)
ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ:ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΠΡ.                             ΛΕΟΝΤΟΠΟΛΕΩΣ ΣΩΦΡΟΝΙΟΣ ΕΥΣΤΡΑΤΙΑΔΗΣ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ:ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ
ΕΤΟΣ ΕΚΔΟΣΗΣ:1930

ΕΠΙ ΚΕΝΟΤΑΦΙΟΥ

Ας αφήσουμε για λίγο την αποκτήνωση και την αβυσσαλέα υπεροψία των ζώντων για να καταλάβουμε την αέναη ακινησία των νεκρών μας.

Η πολύβοη σιωπή συντηρεί το δικαίωμα της μνημόνευσης και αντιστέκεται στην κατά κράτος νικώσα βαρβαρότητα της λήθης.

Σε αντίθεση με τον πολιτισμένο άνθρωπο που περιφρονεί τους κεκοιμημένους και διαπομπεύει την φροντίδα της ταφής,οι δούλοι της αρχαιότητας είχαν την υποχρέωση να θάψουν εικονικά τον σύντροφό τους,στην περίπτωση που ο αφέντης δεν επέτρεπε την ταφή του σκλάβου του.(μια συνηθισμένη και πέρα από τον θάνατο τιμωρία των δούλων στους ρωμαικούς καιρούς).

Για τις ψυχές εκείνων που χάθηκαν στην ξενητιά,είχαν οι Έλληνες κάποιες επωδές που ξαναφέρνανε τις ψυχές στην πατρίδα.

Σήμερα η  Εκκλησία ως γνήσια Μητέρα περιθάλπει επί κενοταφίου όσους "υπέστησαν θάνατον" στην θάλασσα και στα άβατα όρη,στους γκρεμούς και στα χάσματα,στις επιδημίες,στην πείνα,στους πολέμους,στην φωτιά

Ακόμη αγκαλιάζει κάθε πένητα και άπορο που δεν έτυχε φροντίδας και μνημοσύνων.

ΕΡΩΤΑΣ

Όλη τη νύχτα πάλεψαν απεγνωσμένα να σωθούν απ'τον
        εαυτό τους.
δαγκώθηκαν,στα νύχια τους μείναν κομμάτια δέρμα,
        δαρθήκανε
σαν δύο ανυπεράσπιστοι εχθροί,σε μια στιγμή,αλλόφρονες,
        ματωμένοι,βγάλανε μια κραυγή
σα ναυαγοί,που λίγο πριν ξεψυχήσουν,θαρρούν πως βλέπουν
        φώτα,κάπου μακρυά.


Κι όταν ξημέρωσε,τα σώματά τους σα δύο μεγάλα ψαρο-
        κόκκαλα
ξεβρασμένα στην όχθη ενός καινούργιου μάταιου πρωινού.

(Τάσος Λειβαδίτης)

ΤΡΟΠΟΣ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΥ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΗΣ

ΕΙΚΟΝΑ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ,ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΒΟΥΡΚΩΤΗΣ

Η τάξη των ναυτιλομένων οφείλει να έχει αρκετή ειδική πείρα και τώρα ακόμη,που δια καταλλήλων οργάνων έχουν εν πολλοίς περιπέσει σε αυτοματισμό οι λύσεις επί των κοσμολογικών ζητημάτων.
Ίσως κιόλας έτσι να εξηγείται εύκολα το γεγονός ότι ο συναισθηματικός κόσμος των εργατών της θαλάσσης,τόσο εύκολα υπερεκχυλίζει προς αντιλήψεις μυθολογικές.
Έχει μια συγκεκριμένη σχέση με την αγιότητα,το σχήμα του μέσου πορείας επί του ετέρου των δύο συστατικών της υδρογείου.
Η δια πλοίου πορεία επιτρέπει και την ορθότερη εκτίμηση του περιβάλλοντος αέρος,τρίτου των στοιχείων της αμεσότητας.
Ευρισκόμενος στο πλοίο αντιλαμβάνεσαι ότι είναι απολύτως δυνατόν, το κενό,ο αέρας,το μηδέν να έχει μεγαλύτερη πυκνότητα και όπως θα λέγαμε ειδικό βάρος από το χώμα.
Ξαφνικά έχεις την αίσθηση ναυσιπορώντας,ότι θα μπορούσες να βαδίσεις ασφαλέστερα στον ουρανό απ'ότι στη γη.
(Διασκευή κειμένου από απόσπασμα στις ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΕΚΑΤΟ ΗΜΕΡΩΝ του Νίκου Γ.Πεντζίκη) 

ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ-ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΜΙΑΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΘΟΛΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

ΤΙΤΛΟΣ:ΜΕΛΕΤΑΙ ΔΥΟ:A'ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΘΟΛΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ,Β'ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΠΑΡΑΔΟΣΕΩΣ

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ:ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΚΕΦΑΛΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΠΕΝΤΑΠΟΛΕΩΣ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ:ΕΚ ΤΟΥ ΤΥΠΟΓΡΑΦΙΟΥ "ΝΟΜΙΚΗΣ"

ΕΤΟΣ ΕΚΔΟΣΗΣ:1913

ΠΑΡΑΠΟΝΟ

Φρεγάδα πρωτοτάξιδη θέλει να ταξιδέψει.

Βάνει την πρύμη μάλαμα,την πλώρην ασημένια,

και τα πανιά μεταξωτά,να πάει μακρυά στα ξένα.

Κι οπόχει λόγο ας τονε πει και γράμμα ας το στείλει

κι οπόχει και παράπονο,ας τους το παραγγείλει.

                                                          (Μεσσηνίας)

(Υλικό από Ελληνική εμπορική ναυτιλία,Εθνική τράπεζα της Ελλάδος 1972)

ΟΔΟΣ ΥΨΩΣΕΩΣ

         Εισέρχομαι στο Τριώδιο από ύψους κοπρίας και παθών.

Κατ'αυτήν την περίοδο χρόνου,
καλούμαι ν'απεκδυθώ  το ρούχο της μεταμφίεσης
(σε αντιδιαστολή προς το έθος του μασκαρέματος),
την καθημερινή απονέκρωση της θέλησης στο μαυσωλείο των εικόνων,
τον υπέρογκο κόμπο και την απρεπή ωμότητα.

Το απρόσβλητο ταριχευμένο πείσμα χτίζει διαρκώς του νού την παντοδυναμία
(είναι η μόνη πραγματικά αράγιστη παντοδυναμία)

Είμαι σωστός μέσα στην κινούμενη άμμο των ιδιοτροπιών μου.

Όταν βυθίζομαι,αρνούμαι την επίκληση του Κυρίου 

και βολεύομαι σε συνδιαλλαγές ενοχής

(τα κόκαλα της οποίας συνέτριψαν ολοσχερώς οι Πατέρες) 

Αγάπησα την υπερήφανη φωνή

και απόλεσα την εκ ταπεινώσεως οδό υψώσεως...

ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ-ΜΕΛΕΤΗ ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

ΤΙΤΛΟΣ:ΜΕΛΕΤΗ ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ:ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΚΕΦΑΛΑΣ-

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΠΕΝΤΑΠΟΛΕΩΣ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ:ΕΚ ΤΟΥ ΤΥΠΟΓΡΑΦΕΙΟΥ Π. ΛΕΩΝΗ

ΕΤΟΣ ΕΚΔΟΣΗΣ:1904