ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ ΜΙΑΣ ΠΑΓΕΡΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ

Φαντάζομαι πὼς ἐκεῖνο ποὺ ἐμποδίζει τοὺς ἀνθρώπους νὰ βγοῦν ἀπό τὸν ἐαυτό τους,νὰ πετάξουν ἓνα σωρὸ σκονισμένα πράγματα,εἶναι τὸ προκαταρκτικό συναίσθημα μιὰς παγερῆς μοναξιᾶς,ἑνός ἂσπρου κενοῦ ποὺ εἶναι ἀδύνατο νὰ κοιτάξει κανείς καθαρά χωρίς φρίκη.

Ἒτσι βαστιοῦνται καὶ σώζονται οἱ κοινωνίες

ΜΕΡΕΣ,ΚΥΡΙΑΚΗ 13 ΔΕΚΕΜΒΡΗ 1931

ΓΕΩΡΓΙΚΑ ΧΟΡΤΑΡΑΣ

Μπήκαμε.Προσπεράσαμε την ταμπέλα: Κοιμητήριο Σχιστού

Κρύωνα.

Ένα δίπλα μας παλιό αγροτικό,

στην πόρτα του οδηγού διαβάζω:

         ΡΓΙΚΑ ΧΟΡΤΑΡΑΣ

Προφανώς  τα γράμματα Γ-Ε-Ω είχαν ξεθωριάσει

και είχαν φύγει

ευτυχώς να λέμε

γιατί πώς αλλιώς θα διαπίστωνα ότι και η ΓΗ

ως μνημικό σύμβολο λειτουργώντας

αναμένει στοργικά εν χρόνω

κάτω απ’ το μπλαβί ουρανό

του Δεκέμβρη.

ΣΕ ΤΑΜΠΟΥΡΙ Ή ΣΕ ΚΕΛΙ

Ἐσὺ ποὺ σὲ ταμπούρι ἢ σὲ κελί ἐπιμένεις,

κι’ ἐσύ ποὺ  καρτερεῖς κι’ἐσύ ποὺ ἐνδίδεις

πῶς ξέρεις πὼς αὐτό εἶναι τὸ σωστό

πὼς τώρα αὐτό εἶναι τὸ σωστό

ἀφοῦ μαζί σου δροῦν δυνάμεις ἂγνωστες

  κι’ἐνῶ γι’ἀλλοῦ τραβᾶς ἐσύ,αὐτές ἀλλοῦ σὲ βγάζουν...

|ΒΥΡΩΝΑΣ ΛΕΟΝΤΑΡΗΣ,ΑΝΑΣΥΝΔΕΣΗ|