Σαν ήρθε η άνοιξη βάλανε οι άνθρωποι σε σιγαση τους ηχους και απ' τις εικόνες κράτησαν ότι τους έδενε με τη φύση όταν ήταν παιδιά:Το σπαρμένο πολύχρωμο χαλί στις αμασες και στις μικρές χαράδρες των ρεμάτων τα σκυφτά σεβαστικα κυκλάμινα-παρότι που την φύση την είχαν αρνηθεί, στοιβάζοντας στάχτη και σκόνη στους δρόμους και τα σπίτια τους .
Και όταν στις παπαρούνες κρύψανε με τη νευση των δαχτύλων ,το κατακόκκινο αιμα
για τα πάψει των χειλιών η άσκοπη φλυαρία
είχαν ήδη αποξενωθει με όσα η άνοιξη συμβολικά προσεφερε στον κόσμο:
Την αναγέννηση και την Ανάσταση.
Καθώς το αίμα και το νερό τρέξανε από του Ζωοδότου την πληγή
κανένας για το αίμα δεν παραξενεύτηκε
γιατί της θυσίας Του ήταν το αποτελεσμα,και οι άνθρωποι πολλά είχαν γνωρίσει για σφαγές και βιασμους στην ιστορία,
το νερό όμως ήταν πρωτόγνωρο να σταξει απ' την πληγή του πεθαμένου,
απ' την θανατηφόρα πληγή που το μίσος και η αλαζονεία επέφερε
ανέτειλε η ζωή, που τέλος δεν εχει και τη νίκη φέρνει της ζωής πανω στον θάνατο και τον Άδη.
