Η σιωπή σε τούτη την ερημιά γίνεται παρηγοριά
γίνεται
πέταγμα πουλιών
Μόλις πεθάνει
Γιῶργος Σαραντάρης
Μετάρσιες φλόγες,ορατές τη νύχτα
Ποιός να πλύνει την δυσκάθεκτη αχλύ της αμαρτίας;
Απ’ την ίδια φλόγα πηγάζει η δρόσος,που τα σώματά μας θα ανακουφίσει.
Βυθιζόταν στην ανόητη και αδιάφορη σάρκα
αντίδοτο δεν έβρισκε
πέρα απ'τόν νάρθηκα της λογικής
ήταν γυμνός
ήθελε ενότητα και αδελφοσύνη
μα με τη βία,ποιος κάλυκας άνθους άνοιξε;
Έσκαψε τότε όσο βαθιά μπορούσε
στους λάκκους και στις ρωγμές των βράχων
να χωρέσει το σκοτάδι που πλημμύρισε τα μάτια του και τόν κόσμο όλο.
Όχι μόνον για τή αλήθια, αλλά και για την ομορφιά της αλήθιας νιάζομαι. Ηλία Πετρόπουλου,Ποιήματα (Νεφέλη,1993)