ΣΧΕΔΟΝ ΟΡΙΣΤΙΚΑ

Άνθρωπος διωγμένος κι εγώ απ'τον ουρανό

το σώμα μου φθαρτό

έχει από πέσιμο σχεδόν οριστικά τσακίσει.

      

                             ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΩΓΟΥ

ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΟΥΜΕ ΤΗ ΖΩΗ

Κανένας δε θα μείνει να μαρτυρήσει,να πει σ'αυτούς που έρχονται,πόσο παιδευτήκαμε να κρατήσουμε τη ζωή;

Πρέπει κι αυτοί μονάχοι να το μάθουν;

                                                                                           ΖΩΗ ΚΑΡΕΛΗ

ΑΠΤΟΗΤΟΙ ΣΤΟ ΦΕΓΓΟΣ

Υπάρχει ελπίδα λοιπόν;

εφόσον

θολά αγγίζω

    το κράσπεδο του κόσμου

έρχεται η ώρα της επιφυλακής

σκουριασμένοι κρίκοι

και σκοινιά

                                                    μπαταρισμένα απ'την πολυκαιρία                                                   

και ο νους εκεί

μισοσβησμένος

μια αχτίδα που έγειρε μέσ'το σκότος

ΠΛΩΡΕΣ

Το σχήμα του βίου καταστρέφει την σιωπή των κεκοιμημένων
Εκείνοι διαφεντεύουν την μνήμη
Έχουν χωρίσει την ιστορία απ'τις ρωγμές των θορύβων
Εμείς περιμένουμε
Οι κατ'επίφασιν ζωντανοί
Εμείς περιμένουμε την ελεημοσύνη τους

ΘΑΝΑΤΟΣ ΚΑΙ ΠΟΝΟΣ

Του μεν θανάτου μήτηρ εστίν η ηδονή'
της ηδονής δε θάνατος εστιν ο πόνος

ΑΓΙΟΣ ΜΑΞΙΜΟΣ Ο ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗΣ ΕΓΚΩΜΙΟΝ

Σκοπός της ζωής μας δεν είναι η χαμέρπεια.

Υπάρχουν απειράκις ωραιότερα πράγματα 

και απ'αυτήν την αγαλματώδη παρουσία 

του περασμένου έπους.

Σκοπός της ζωής μας 

είναι η αγάπη

Σκοπός της ζωής μας 

είναι η ατελεύτητη μάζα μας

Σκοπός της ζωής μας 

είναι η λυσιτελής παραδοχή της ζωής μας 

και της κάθε μας ευχής  εν παντί τόπω,

σκοπός της ζωής μας είναι 

το σεσημασμένον δέρας της υπαρξεώς μας.

ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΑ ΣΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ,ΑΝΔΡΕΑ ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΥ

ΤΑ ΣΠΙΤΙΑ ΠΟΥ ΚΑΤΟΙΚΗΣΑΜΕ

Δεν είμαστε δεν βρισκόμαστε 

π ο υ θ ε ν ά

Τα σπίτια που κατοικήσαμε

έκοψαν τα σκοινιά που τα κρατούσαν

αγκυροβολημένα

Ελεύθερα τώρα κυματίζουν στο κενό

-ξεθωριασμένα σκηνικά-

Ο άνεμος τα ξεσήκωσε και τα πήρε

μ'όλα τα υπάρχοντά μας

Εξαφανίστηκαν μες σε μια νύχτα

διαλύθηκαν καθώς το αλάτι στο νερό

Υπήρξαν,δεν υπάρχουν πια

Δεν ε ί ν α ι.

ΜΕΛΙΣΣΑΝΘΗ

ΟΡΙΖΟΝΤΑΣ

ΑΙΩΝΕΣ ΤΩΡΑ

Αιώνες τώρα χτυπάω τον τοίχο
μα κανείς δεν απαντάει.
Όμως εγώ ξέρω πως πίσω απ'τον τοίχο
είναι ο Θεός.
Γιατί μόνον Εκείνος δεν απαντά.

                        Τάσος Λειβαδίτης

ΦΑΝΗΚΕ ΩΣ ΚΑΤΑΦΑΣΗ

Ο διάδρομος ήταν γεμάτος εντοιχισμένα όνειρα.Βγαίνοντας σχεδόν σκόνταφτες πάνω σε παρασυρμένα απ΄την βροχή προσωπικά αντικείμενα,σημειωματάρια της νυχτερινής βάρδιας,σκεπασμένους καθρέφτες με κάθε λογής κουρέλια,ακόμη και τεράστιες οθόνες με κρεμασμένα τα καλώδια στο πλάι. Όταν τον κοίταξα ,ένα κούνημα του κεφαλιού διέκρινα,που είναι αν μη τι άλλο μια κατάφαση.Το βάραθρο έτοιμο.Ναι  λοιπόν, ας μπούμε βαθιά στην απόγνωση.

ΜΝΗΜΕΣ ΑΠ'ΤΗΝ ΚΙΝΑ