Τετάρτη 21 Σεπτεμβρίου 2016

ΤΑ ΣΠΙΤΙΑ ΠΟΥ ΚΑΤΟΙΚΗΣΑΜΕ


Δεν είμαστε δεν βρισκόμαστε 
π ο υ θ ε ν ά
Τα σπίτια που κατοικήσαμε
έκοψαν τα σκοινιά που τα κρατούσαν
αγκυροβολημένα

Ελεύθερα τώρα κυματίζουν στο κενό
-ξεθωριασμένα σκηνικά-
Ο άνεμος τα ξεσήκωσε και τα πήρε
μ'όλα τα υπάρχοντά μας
Εξαφανίστηκαν μες σε μια νύχτα
διαλύθηκαν καθώς το αλάτι στο νερό
Υπήρξαν,δεν υπάρχουν πια
Δεν ε ί ν α ι.
ΜΕΛΙΣΣΑΝΘΗ

Δευτέρα 12 Σεπτεμβρίου 2016

ΑΙΩΝΕΣ ΤΩΡΑ

Αιώνες τώρα χτυπάω τον τοίχο
μα κανείς δεν απαντάει.
Όμως εγώ ξέρω πως πίσω απ'τον τοίχο
είναι ο Θεός.
Γιατί μόνον Εκείνος δεν απαντά.

                        Τάσος Λειβαδίτης

Σάββατο 3 Σεπτεμβρίου 2016

ΦΑΝΗΚΕ ΩΣ ΚΑΤΑΦΑΣΗ


Ο διάδρομος ήταν γεμάτος εντοιχισμένα όνειρα.Βγαίνοντας σχεδόν σκόνταφτες πάνω σε παρασυρμένα απ΄την βροχή προσωπικά αντικείμενα,σημειωματάρια της νυχτερινής βάρδιας,σκεπασμένους καθρέφτες με κάθε λογής κουρέλια,ακόμη και τεράστιες οθόνες με κρεμασμένα τα καλώδια στο πλάι. Όταν τον κοίταξα ,ένα κούνημα του κεφαλιού διέκρινα,που είναι αν μη τι άλλο μια κατάφαση.Το βάραθρο έτοιμο.Ναι  λοιπόν, ας μπούμε βαθιά στην απόγνωση.

Δευτέρα 1 Αυγούστου 2016

ΤΟ ΕΠΙΘΑΝΑΤΙΟ ΝΟΣΗΜΑ


Κάποιοι μαζεύονταν το σούρουπο στην πρύμνη
όταν ο ήλιος βουτούσε το αναίμακτο σώμα του
πέρα στο κύμα
και αντιδρούσαν παράξενα
βλέποντας τα όνειρα του ταξιδιού να σκορπίζουν
πίσω απ’τις σκιές
«κάποτε θα συναντηθούμε εκεί που δεν θα υπάρχει σκοτάδι»
είπε κάποιος
μα δεν τον άκουσε κανείς μές΄την απόκρυμνη σιωπή. 

Σάββατο 16 Ιουλίου 2016

ΜΕΓΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Ο Θεός έλαβε χουν από της  γης
και έπλασε τον άνθρωπον.
Εύρον εκ του ρήματος τούτου αμφότερα,
Ότι ουδέν άνθρωπος
Και μέγα άνθρωπος.
Εάν προς την φύσιν μόνον αποβλέψης,
το μηδέν και του μηδενός άξιος,
Εάν δε προς την τιμήν ην ετιμήθη,
Μέγας άνθρωπος.
(Γρ,Νύσσης,Ομιλία εις τον άνθρωπο)

Κυριακή 10 Ιουλίου 2016

ΕΞΟΔΟΣ,ΗΜΕΡΑ 2η

Και άφηνε ρωγμές
        Καθώς έσκυβε να φιλήσει τη θάλασσα
Στου ουρανού τις πτυχώσεις
Άφηνε κάτι φριχτές ρωγμές

μην πειράξει κανείς του σκοταδιού
 το πέπλο,
έχει να επουλώνει όλη νύχτα

τις πληγές

Σάββατο 2 Ιουλίου 2016

ΤΑ ΑΙΤΙΑ ΤΗΣ ΥΠΕΡΒΟΛΗΣ

Θραύσματα στον ακυβέρνητο χώρο
Ίχνη από αναρίθμητα βήματα
Συντρίμματα  της ψυχής
Οι βωμοί στήθηκαν δειλινό
            στα σύνορα των σκιών
Έκτοτε η νύχτα έγινε

          θύρα άνισης ανταπόδοσης.

Δευτέρα 20 Ιουνίου 2016

ΚΑΘΩΣ ΤΟ ΣΩΜΑ




Φεγγοβόλος μέσ’την ατάραχη θλίψη, ο ποιητής γυρνοβολάει τις νύχτες, όπως άλλωστε και όλοι οι προφήτες του καιρού του, κάτω απ’τ’άστρα και τη σιωπή, τη σιωπή που συσσωρεύει σε τρομαχτική ένταση, όλους τους ήχους του κόσμου. Και όταν αντικρίζει τα άνθη  προσπερνά την απόγνωση, το καιόμενο αυτό θυμιατήρι της ύπαρξης, για να πει «χρώματα είμαστε, τίποτα πιότερο» και ύστερα «καθώς το σώμα μένει μόνο του φευγατίζοντας την επικατάρατη συνείδηση», γνωρίζει την λεπίδα του κενού και ουρλιάζει. Τριγύρω το αδίσταχτο σύμπαν και ο Χρόνος ο μέγας αρχιστράτηγος του θανάτου. Και γίνεται ένας  «αυξανόμενος νεκρός»… Μα η μητέρα εκκλησία τον εφοδιάζει με άλλη όραση, την στιγμή ακριβώς που ανοίγει ο τάφος για να γίνει ένας νεκρός τότε έρχεται και τον αρπάζει στις αγκάλες του ο Θεός.


Σάββατο 18 Ιουνίου 2016

ΕΜΕΙΣ ΠΟΥ ΜΕΙΝΑΜΕ

Εμείς που μείναμε στο χώμα το σκληρό
Για τους νεκρούς θ’ανάψουμε λιβάνι
Κι όταν χαθεί μακριά το καραβάνι
Του χάρου του μεγάλου Πεχλιβάνη
Στη μνήμη τους θα στήσουμε χορό.

Εμείς που μείναμε θα τρώμε το πρωί
Μια φέτα από του ήλιου το καρβέλι
Μέλι χρυσό σ’ατρύγητο κουβέλι
Και δίχως πια του φόβου το τριβέλι
Μπροστά θα προχωράμε στη ζωή.

Εμείς που μείναμε θα βγούμε μια βραδιά
Στην ερημιά να σπείρουμε χορτάρι
Και πριν για πάντα η νύχτα να μας πάρει
Θα κάνουμε τη γη προσκυνητάρι
Και κούνια για τ’αγέννητα παιδιά.


ΝΙΚΟΣ ΓΚΑΤΣΟΣ

Τετάρτη 15 Ιουνίου 2016

Σάββατο 4 Ιουνίου 2016

ΟΔΥΣΣΕΙΑ

Ένα τραγούδι κοιμάται πάνω στην άρπα 
ώσπου να το ξυπνήσει
ένας
πόνος ξένος
Κι ω ταξιδιώτη, που γυρίζοντας  απ΄τον Ωκεανό,
θα ναυαγήσεις ανάμεσα στα ρόδα 
ενός κήπου.


ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ

Τετάρτη 1 Ιουνίου 2016

ΑΚΡΩΡΕΙΑ ΩΚΕΑΝΕΙΟΣ

Κινείται με δυσκολία
στον στενό χώρο που του έλαχε να ζεί
        στον ωκεανό
  στην ακρώρεια εκείνη του φόβου στέκεται
         κοιτώντας
 κοιτώντας τον μέσα του άνθρωπο
  που  ίσταται στο κενό
 τρόμος ενώπιον του χάους
 κάθε πλάνη
ότι θάπτεται
ότι φεύγει
ότι έχει αρχή και θα έχει τέλος
οικειοποιείται
με τρόπο να αποφύγει το χάος
αγκαλιάζει την γνώμη του
ότι πιστεύει
ότι ζει
ότι είναι αναφαίρετο κτήμα
    της βουλήσεώς του
όλα αυτά τα ψέματα
και τα πλάνα
που φεύγουν και αλλάζουν
 όπως αλλάζει τον άνεμο
     κάποιος ανεμοστρόβιλος
στον ωκεανό
στην ακρώρεια εκείνη του φόβου
ίσταται
ο ξένος

ο μέσα του άνθρωπος


Τετάρτη 18 Μαΐου 2016

ΕΥΡΥΧΩΡΙΑ

Δεν είμαι πια εκείνος,γίνομαι
Απ’την αρχή,ετοιμάζω τη γέννησή μου.

Ήμουνα χαμένος και βρέθηκα,
Σήκωσα το σώμα και πορεύτηκα.
 
Έμαθα να βλέπω και να κινούμαι,
Έμαθα να’μαι και να υπάρχω.

Μην ήμουνα τάχα και πριν,μη θάμαι
Και μετά,μες στον ακίνητο άπειρο χρόνο;
Μην είμαι πιότερο από σκιά το σώμα που την κάνει
Και τηνε ρίχνει πίσω του μες στο σκοτάδι;
Μην είμαι το φως που πέφτει και γεννά
Σκιά και σώμα και καθρεφτισμό;

Μην είμαι πιότερο από πρόσωπο είδωλο
Και καθρεφτίζομαι,γνωρίζω τον εαυτό μου,
Εκεί που όλα υπάρχουν είναι λαμπρά,
σπιθοβολούν μες στη βαθειά συνείδηση;

Κλείνω τα μάτια,γίνεται νύχτα,
Κινούμαι,κινείται η γη.
Τα’άστρα υποπτεύομαι πως έχουν το δικό μου φως.
                                 ΓΙΩΡΓΟΣ ΘΕΜΕΛΗΣ





Τρίτη 17 Μαΐου 2016

Η ΘΛΙΨΙΣ ΤΟΥ ΠΕΛΑΓΟΥ

Μόνον ένα κομμάτι ουρανού
     κι η γης άφαντη
Το πέλαγος μακρύτερα
Κι η αύρα του ωκεανού
    τριγύρω

Μόνον ένα κομμάτι ουρανού
Κατρακυλάει ο βράχος
Και συθέμελα
    η ύπαρξη στενάζει

Μόνον ένα κομμάτι ουρανού
     στην μοναξιά αντίβαρο
Η θλίψις του πελάγους
   πέρα μακρυά

Κι η αύρα του ωκεανού
   τριγύρω…





ΙTHAKI WARRIOR

 Κατεβήκαμε στις 5 απ'το πλοίο Πήγα να χαιρετήσω τον κόσμο.Μηχανη,γέφυρα, κουζίνα  Ο ήλιος πορτοκαλί μέσα σε σκόνη Το πλοίο καλά  φορτωμ...